สวัสดีครับ เพื่อน ๆ ทุกคน นี่เป็นครั้งแรก ที่ผมต้องเข้ามาเว็บนี้ในฐานะ "คนตั้งกระทู้"
ปกติแล้วได้แค่อ่าน และ เสพสาระหรืออะไรสนุก ๆ เพื่อคลายความเครียดเท่านั้น
แต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้วครับ ต้องการ "คำปรึกษา" ทุกแนวทางเลยครับ
จะพยายามพิมพ์ไม่ให้อ่านยากนะครับ
จะเล่าชีวิตที่ผ่านมาของพ่อและปัญหา
ยาวหน่อยนะครับ แต่รบกวนอ่านให้จบที อย่างน้อยถ้ามีคุณหมอจิตแพทย์ผ่านมาก็ดีใจละครับ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
ปัญหาของผมคือ พ่อผมอายุ 52 ปีย่าง 53 แล้วครับ ชีวิตของพ่อตอนนี้อยู่กับครอบครับ ลูกชาย 3 คน
มีผมอายุ 25 (เป็นพี่คนโต ยังไม่มีงานประจำเพราะออกมาอยู่บ้านตามที่ถูกขอร้องครับ) น้องคนรองอายุ 23
น้องคนเล็ก พ่อเพิ่งทำออกมาอายุได้ 3 ขวบครับ พ่อผมไม่มีงานการทำมาทั้งชีวิต เพราะอยู่สบายมาตลอด
เมื่อก่อนคือทางบ้านรวยครับ ปู่ผมมีกิจการ อาผู้หญิง 2 คนทำงานการบินไทย มีเงินใช้สอยสบายมาก
พ่อผมเกิดมาในช่วงที่บ้านผมกำลังสบายที่สุด เลยใช้ชีวิตแบบขี้เกียจ เอะอะให้คนอื่นช่วยทำแทน
และยังใช้เงินเก่ง แต่เป็นคนรักษาของ ซึ่งย่าผม (แม่ของพ่อ) ก็เลี้ยงดูแบบคอยโอ๋ คอยช่วยทุกอย่าง เอาใจตลอดจนพ่อผมแก่
นิสัยเสียของพ่อผมคือเป็นคนเอาแต่ใจขั้นเทพ โมโหง่าย โมโหร้าย ตื่นตระหนกตกใจง่าย เอะอะขะขึ้นเสียงทุกครั้ง
ไม่ว่าจะกับใครก็ทะเลาะได้หมด เป็นคนไม่ยอมใคร ไม่เคยมองว่าตัวเองทำอะไรผิด ผิดอะไรก็จะเข้าหาย่าผมเพื่อให้ช่วย
พ่อผมกับปู่ไม่ลงรอยกันมาทั้งชีวิตครับ ช่วงที่กิจการบ้านล้ม ผมยังอยู่โรงเรียนประจำ พ่อผมก็แค่อยู่บ้านเช่ารอดูแล
ไม่เคยทำงานเลย ต่อให้เกิดอะไรขึ้นมากแค่ไหน เพราะเป็นคนขี้เลือก ไม่ว่าจะอะไรถ้าเขาไม่ชอบ เขาจะไม่คิดลองคิดทำ
หลังผมเรียนจบมหาลัย พ่อผมก็ย้ายจากบ้านเช่ามาอยู่ที่บ้านครับ ช่วงนั้นย่าเพิ่งเสียไปได้ปีกว่า ๆ ซึ่งหลายคนเตือน
พ่อผมว่าอย่าทำตัวเหมือนเดิมอีกนะ เพราะย่าไม่อยู่แล้ว แต่แล้ว 2 ปีก่อนพ่อผมก็ทะเลาะกับปู่ผม ถึงขั้นจะฆ่ากัน
ผมกับอาผู้หญิง เลยต้องพาพ่อกับแฟนพ่อและลูก (น้องคนล่าสุด) ออกไปหาหออยู่กันครับ แฟนพ่อผมทำงานเป็นกุ๊กโรงแรม 3 ดาว
พ่อผมก็ยังไม่คิดจะไปทำงานครับ เลี้ยงลูกอยู่หอ แต่ก็เลี้ยงด้วยอารมณ์ เด็กอายุขวบกว่าร้องก็ตวาดครับ
คือ ไม่รู้จักหาวิธีดูลูก และนิสัยเขาเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว ชอบเสียงดังเพื่อสยบทุกอย่างและไม่ค่อยแก้ปัญหาที่ต้นเหตุ
แต่ก็อยู่กันมาได้แบบมีความสุข ผมกับที่บ้านไปหาไปรับพ่อออกมาเที่ยวบ่อย ๆ ทุกเดือนครับ
จนกระทั่งพ่อผมได้ติดต่อกับเพื่อนเก่าของเขา ทำให้พ่อผมเข้าสู่โลกของ LINE แน่นอนแฟนเขาด้วยครับ
จุดหลัก ๆ คือ พ่อผมมักจะพิมพ์มาหาผม ด้วยการบ่นแฟนหรือเรียกร้องขอนั่นขอนี่ อยากได้อะไรไปทุกอย่าง
ทั้งที่ตัวเองไม่หาเงิน และมักบ่นเรื่องแฟนไม่ซื้อให้สักที เวลาผมไปรับเขาออกมาก็จะขอเงินไปแอบเก็บ
บางทีก็แฟนเขาไม่สบาย เขาเอาเงินเก็บไปให้แฟนหาหมอ พอแฟนหาย เขาก็ทวงเงินจนทะเลาะกันเองทุกที
ก็เป็นแบบนี้มาเรื่อย ๆ ครับ ผมคิดว่าพ่อผมคงจะอยู่สบายมีความสุขกับชีวิตที่พอมีพอกินมีลูกมีคนรัก
แต่แล้ว 4 เดือนก่อนครับ พ่อเริ่มบ่นว่าทะเลาะกับแฟนบ่อย ผมก็รู้ว่าเพราะอะไร แต่ปกติเวลาพ่อผมมีปัญหา
หรือทะเลาะกับแฟน ผมจะไม่ค่อยยุ่งครับ จะรับฟังเท่านั้นเพราะมันเป็นเรืองของเขาอยู่แล้ว
แต่มันก็หนักขึ้น ไม่ว่าจะเรื่องอะไร หลัง ๆ ทั้งสองคนคุยกันด้วยทิฐิ พ่อผมยิ่งใช้อารมณ์ แฟนพ่อผมยิ่งเงียบ
ยังไม่มีทำร้ายกันครับ แต่คนนึงโมโหร้าย อีกคนโมโหเงียบ มันเลยยิ่งสวนทางกันครับ
และที่หนักที่สุดคือหลัง ๆ พ่อผมมักจะลงกับลูก ทั้งตวาด ทั้งตี และหนักสุดคือ "ตบเต็มแรง" จนหน้าน้องผมเป็นแนวแดง
แฟนเขาก็แอบถ่ายรุปแล้วส่งมาบอกผมกับน้องผมครับ ผมกับน้องก็ได้แต่ปลอบเขาว่าอย่าถือสาพ่อเลย เขาใช้อารมณ์
เขาก็บอกว่ามันหลายทีแล้ว ถ้าทำอีกจะไม่ไหวแล้ว ผมกับน้องก็เอาปรึกษาอาผู้หญิง ซึ่งเขาก็บอกว่าคงทำไรไมไ่ด้มาก
เพราะมันเป็นนิสัยเสียของพ่อ สงสารเด็กยังไงก็คงไปเอามาจากพ่อแม่ไม่ได้เช่นกัน
จากนั่นในช่วง 2 อาทิตย์ที่ผ่านมา พ่อก็ทักมาบ่นเรื่องแฟนวันละ 2 -3 รอบทุกวันครับ บ่นเรื่องเดิม
แนวว่าแฟนไม่พูดด้วย หน้าไม่มอง ไม่ทำการบ้าน ผมก็บอกให้คุยดี ๆ สิ อดทนไปสิ พ่อก็รับปาก
แล้ววันนึงเขาก็โทรมาหาผมด้วยน้ำเสียงโวยวายว่าแฟนเขายังไม่กลับห้องเลย เลิกงานนานแล้ว
โทรไปเป็นสิบ ๆ รอบก็ไม่รับ ไม่อะไรทั้งนั้น บอกให้ผมออกไปหาทันที ผมก็บอกจะลองโทรให้ก่อน
จากนั้นอีกชั่วโมงถัดมา พ่อผมโทรมา รอบนี้โมโหมาก บอกว่าแฟนไปเที่ยวมาแล้วไม่บอกกัน
บอกว่าทนไม่ไหวแล้ว มาเคลียร์ที ผมก็เดินไปหาผู้หญิงซึ่งหยุดงาน แล้วพาเขาออกไปกับน้องครับ
พอไปถึง พ่อนั่งร้องไห้ แฟนเขายืนอุ้มน้องและร้องเช่นกัน พวกผมเข้าไปคุยและเคลียร์ให้จนเสร็จ
อาผมแนะว่าถ้าคิดว่าไม่รอดก็เลิก จากกันด้วยดี ไม่สนับสนุนให้อยู่ต่อเพื่อลูก แยกดีกว่า
แต่ถ้ายังอยากรักกัน ไม่อยากให้แย่กว่านี้ ก็อดทน ก็ปรับตัวซะ แล้วแฟนพ่อผมก็พูดเรื่องตบลูก
อาผมก็อึ้งไปนิดหน่อย แต่ก็พยายามไกล่เกลี่ยและพูดให้ทั้งคู่คิด ตอนนั้นผมได้แค่เสริมและพูดเรื่องอนาคตเท่านั้น
จากนั้นพวกผมก็กลับบ้านปล่อยให้พ่อกับแฟนลองปรับตัวดู แต่ก็ ... เหมือนเดิมครับ ทิฐิกันต่อ
อาทิตย์ต่อมาพ่อโทรมาใหม่ บอกให้รับกลับบ้านหน่อย แฟนบอกอยากอยู่คนเดียว
พวกผมก็คิดว่าจะไหวเหรอ ปู่อยู่นะ กลับมาจะทะเลาะกันมั้ย อาผมก็บอกว่ายังไงก็ไม่มีที่ไป
เขาก็ขึ้นไปบอกปู่ผมว่าพ่อจะกลับบ้าน ปู่ก็ไม่ติดอะไรใจ บอกให้กลับมาได้ครับ
วันรุ่งขึ้นพวกผมก็ออกไปรับพ่อกัน พ่อก็เก็บของ แฟนนั่งร้องไห้ เพราะบ้านผมขอลูกมาเลี้ยง
ผมก็เข้าไปกอดแฟนเค้า เพราะผมเองก้รู้สึกผูกพัน ถ้าไม่นับแม่ผม เขาดีที่สุดสำหรับพ่อผมแล้ว
จากนั้นผมก็อุ้มน้องขึ้นรถ พาพ่อกลับบ้าน คิดว่าทุกอย่างจะจบดีและอะไร ๆ คงดีในไม่ช้าครับ
แต่ ... ผมและคนในบ้านคิดผิดถนัด
พ่อเริ่มคิดถึง เริ่มไปหา เริ่มร้องไห้ แต่แฟนพ่อก็ไม่คุยเหมือนเดิม ไม่อยากเจอ
ตามที่บอกว่าเขาเอาแต่ใจ ใครห้ามไม่ฟังครับ ไปเองเลย และเอาน้องเล็กไปด้วย
บางครั้งไปหาที่ทำงาน ก็เอาน้องผมไป เพื่อบีบให้แฟนเขาออกมาหา ผมไม่ชอบ
บางครั้งก็ไปหาคนเดียว ขี่จักรยานไปง้อขอคืนดี ไปขอโทษ แต่ชอบตกม้าตาย
พอแฟนไม่พูดด้วยก็โมโห ถึงขั้นผลักบ้าง ทุบขาเขาบ้าง มีเอาหัวตัวเองโขกกำแพง
มีโวยวาย จนแฟนเขาต้องโทรมาบอกให้ผมไปรับกลับ ซึ่งผมก็ทำไรไม่ได้มากนัก
สุดท้ายพ่อก็กลับมานั่งร้องไห้ ทำให้อาผมกับผมเริ่มต่อว่าแรงขึ้นครับ
จากเมื่อก่อนผมไม่กล้าว่าพ่อ ตอนนี้อะไรผมก็ว่าหมดพูดหมดแล้วเช่นกัน
หนักสุดคือ พ่อบอกว่าจะไปฆ่าเขา ผมก็ต่อว่า อาผมก็บอกว่าถ้าติดคุกจะไม่ไปช่วย
เพราะทางบ้านมีหนี้เยอะแล้ว อย่าหาเรื่องเพิ่ม เลิกเอาแต่ใจได้แล้ว เลี้ยงลูกซะ
จากนั้นก็เหลือแค่ผมครับ ที่ต้องนั่งปลอบ นั่งแนะนำพ่อครับ สิ่งที่แนะนำไปก็จะมี
การคุมอารมณ์ การดัดนิสัยตัวเอง อะไรควรไม่ควร อะไรทำแล้วแย่ก็พอได้แล้ว
ให้พยายามเลี้ยงลูกบ้างเพราะตั้งแต่มาก็ไม่เลี้ยงเลย ยังเหมือนเดิม
แม้แต่กับข้าวพ่อก็ไม่อุ่นเอง ไม่อยากไปครัวตอนมีปู่ผมตื่นอยู่ (คือยังมีทิฐิ)
ผมกับคนอื่นก็ช่วยเลี้ยงน้อง ผมช่วยเยอะสุดเพราะอยู่บ้านด้วยตลอดครับ แต่พ่อก็ยังคิดไม่ได้
วัน ๆ เอาแต่เพ้อหาแฟน ไม่ทำอะไรเลย ไม่มีกิจกรรมนอกจากกิน นอน คิดมากและโมโห
ตอนผมนอน พ่อก็จะพิมพ์ LINE มารัว ๆ เหมือนจะปลุกกัน ผมเลยต้องปิดแจ่งเตือนไปเลยครับ
หนักสุดก็มาปลุกไปคุยด้วยก็มี จริง ๆ วันนึงพ่อผมก็มาคุยกับผมวันละหลายรอบจนผมไม่เป็นอันทำอะไรแล้วเหมือนกัน
คุยแต่เรื่องเดิมครับ ทุกอย่างเดิม ๆ พ่อผมชอบเอาอะไรมาสุมใส่หัว ชอบตัดสินแฟนเขาด้วยมุมตัวเอง
ชอบคิดว่าเขามีใหม่ ไม่ว่าแฟนเขาจะทำอะไร ถ้าเขารู้ เขาไม่เคยมองกันในแง่ดีอีกเลยครับ
มีวันนึงเขารู้มาว่าแฟนย้ายหอแล้วไม่บอก (แต่เขารู้แก่ใจว่าต้องออกเพราะเช่าต่อไม่ไหว)
เขาเดินมาปลุกด้วยน้ำเสียงโวยวาย และผมยังไม่ค่อยรู้ตัว เขาเดินกลับไปห้องแล้วก็มีเสียงของแตก
ผมก็ลุกไปล้างหน้า สูดหายใจลึก ๆ แล้วเดินไปดู ก็เจอมือถือแตกกระจุย พ่อน้องร้องไห้เหมือนเดิม
ผมก็เข้าไปถามว่าทำแบบนี้เพื่ออะไร เลิกกันแล้ว จะไปตามจับผิดอะไรเขาอีก แล้วก็เทศน์เป็นชุด
จากนั้นเขาก็ขึ้นมาว่า "เดี๋ยวกูจะไปฆ่ามัน" .. ตอนนั้นผมรู้สึกสุดทนจริง ๆ เลยตวาดไปลั่นบ้าน
" งั้นก็ไปติดคุกเลย ! " ผมกำมือแน่นแล้วเดินออกมา จากนั้นก็ " ถ้าเรื่องง่าย ๆ ยังคิดไม่ได้ก็ไม่ต้องพูดกั้น !!!! "
แล้วจากนั้นผมลงมาข้างล่าง พ่อผมก็ทำตัวเหมือนคนเสียสติ เพ้อหาย่าที่เสียไป ให้มาเอาชีวิตเขา
แล้วเขาก็เรียกผมอีกครั้ง เรียกไปร้องไปแบบโหยหวน ตอนนั้นผมก็ไปล้างหน้าเพื่อทำให้ใจเย็น
แล้วก็ไปหาเขาอีกครั้ง เพื่อนั่งพูดเดิม ๆ เขาก็ร้องหนัก ผมเลยเข้าไปกอดพ่อครับ แล้วก็ขอโทษที่ตวาด
พ่อก็บอกว่า ไม่ใช่ไม่รักผมหรือคนอื่นนะ แต่เขาเป็นแบบนี้เขาทำอะไรไม่ที่ควรไม่ได้
คือ พ่อผมชอบคิดเรื่องซ้ำ เช่น เคยทำอะไรไม่ดี หรือ ไม่น่าบอกเลิกแฟนกันเลย แนวนี้ครับ
แต่เขาก็มักจะทำสิ่งผิดซ้ำ ๆ เพราะการรอหรือทำดีกับแฟนเพื่อแก้ตัว มันไม่ทำให้เขาพอใจสักครั้ง
ผมเตือนแล้วเตือนอีกครับ ผมพยายามพูดหลายสิ่งที่มันเป็นเหตุเป็นผล ยกตัวอย่างแล้วตัวอย่างเล่า
แต่พ่อก็ยังเอาไปทำได้ไม่เกิน 1 วัน ผมยกอะไรมาพูดนักต่อนักก็ไม่ค่อยจะได้ผล
ประมาณว่า ไม่ว่าจะพูดอะไร ก็ไม่เข้าเลยครับ พ่อผมไม่ยอมรับอะไรอื่น ไม่ยอมเปิดใจ
ผมพาไปดูหนัง พาไปเที่ยว กลับบ้านมาไม่ถึง 5 นาทีเขาก็เข้าบอกมาพูดสิ่งเดิมอีกทุกที
เขาระแวงแฟน ใจไม่ดี เขาเห็นรูปแฟนถ่ายกับเพื่อนผู้ชายที่ทำงาน (ตอนนั้นยังไม่เลิกกัน)
พ่อผมก็คิดว่ามีชู้ ซึ่งแฟนเขายืนยันว่าไม่นะ ไม่มีอะไรเลย พ่อไม่เชื่อครับ เขาเริ่มรุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวอย่าง Facebook และ LINE ของแฟนเขาแล้ว และหนักสุดคือลบผู้ชายออกดื้อ ๆ ครับ และตอนทะเลาะหนักกับตอนง้อ ก็มีการลบชื่อของผมและน้องผมไปเพื่อไม่ให้แฟนมาฟ้องอะไรผ่านลูก
ผ่านมาจะ 2 เดือนครับ เขาไม่มีอะไรดีขึ้น เขาคิดว่าปัญหาตัวเองหนักสุด ไม่ยอมรับวิธีอื่น ไม่คิดถึงคนอื่น
คงจะเพราะนิสัยเขา และเขาเป็นแบบนี้ถูกเลี้ยงมาแบบนี้มาตลอดชีวิต ทำให้เขาแก้ไขตัวไม่ได้ง่าย ๆ
จนเขามาขอให้พาไปหาหมอจิตแพทย์ ซึ่งผมกับที่บ้านก็ไม่แนะนำ เพราะไม่อยากให้มาพึ่งแต่ยาไปตลอด
ผมก็พยายามอาศัยวิธีอื่นเช่น ตื่นแล้วก็ไปคุย ไปถามพ่อเองเลย หาหนังให้ดู พาไปข้างนอก เสนอให้เขาไปเที่ยวหาเพื่อนโดยจะออกเงินให้หมด
แต่ก็ไม่เอาอะไรเลย พาไปเที่ยวก็ไม่หาย กลับมาก็เหมือนเดิม ขนาดแฟนเขาลดทิฐิ โทรกลับมาคุยด้วย มาพาไปเที่ยว กลับมาเขาก็เอาแต่น้อยใจ
เพราะแฟนไม่ให้หอม ไม่ให้กอด เขาไม่มองสิ่งดี ๆ ที่เกิดขึ้นเลยครับ เอาแต่มองเรื่องแย่และยังจะเอาทุกสิ่งอย่างกลับมาครับ
ตอนนี้ผมตันไปหมดแล้วครับ ไม่รู้จะทำยังไง เพราะตอนนี้ผมเป็นห่วงน้องมาก กลัวพ่อจะลงไม้ลงมือ เพราะปล่อยให้อยู่ด้วยกันไม่ได้เลย
พ่อจะตวาด และ สั่งพอไม่ได้ดั่งใจก็โวยวายจะตบ จะถีบ จะจับทุ่ม ขนาดน้องไปขอกินนมเขาก็ ไล่ไปหาเอง คิดดูครับว่าน้องผม 3 ขวบ
พูดยังไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่เจอแบบนี้แต่เด็ก ซึ่งผมไม่อาจช่วยได้ตลอดจริง ๆ บางเวลาผมก็นอน และคนอื่นมีงานการทำครับ
ล่าสุดวันนี้ .. ก็บอกว่า ยิ่งแม่มันอยากเจอ อยากคุย พูดถึงลูกมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งมองลุกโกรธลูกแค้นมากขึ้นเท่านั้น
ซึ่งผมนั่งด่าไปแล้ว เขาก็เงียบไปและเหมือนโอเคขึ้น แต่ผมก็ไม่มั่นใจอะไรอีกแล้วครับ กลัวสักวันเขาจะฆ่าน้องด้วยอารมณ์
พลาดพลั้ง เผลอลงมือไปจนอะไรแก้ไม่ทันอีก ผมเตือนไปทุกวันว่า ถ้ายังไม่เลิกระวังทุกคนที่รักจะหายไปจนหมด แม้แต่ผม
ช่วงนี้ผมพยายามหาวิธีใหม่ ๆ ให้พ้อใช้ง้อแฟนครับ คือ ไปสวนทางเขาคงไม่มีอะไรดีเลยลองวิธีนี้ แต่เขาไม่ค่อยทำ
ถึงทำก็จะมีคำถามว่า "เมื่อไหร่เขาจะหายโกรธ เมื่อไหร่จะมา" แนว ๆ นี้ซึ่งผมก็บอกเขาแล้วว่าถ้าทำสม่ำเสมอไม่ได้
หรือไม่เลิกคิดแย่ ๆ สิ่งดี ๆ จะไม่เกิดขึ้นกับเขาครับ แต่ก็เหมือนเดิม ...
วานเพื่อน ๆ ในนี้ที่มีคำแนะนำดี ๆ หรือถ้ามีคุณหมอผ่านมา ก็แนะนำหน่อยนะครับ
ถ้าจะแนะนำให้พบจิตแพทย์ ก็แนะนำได้ครับ ผมอยู่เชียงใหม่
ช่วยด้วยครับพ่อเลิกกับแฟน แต่ทำใจไม่ได้ พยายามหาทางช่วยมา 2 เดือนยังไม่ดีขึ้น
ปกติแล้วได้แค่อ่าน และ เสพสาระหรืออะไรสนุก ๆ เพื่อคลายความเครียดเท่านั้น
แต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้วครับ ต้องการ "คำปรึกษา" ทุกแนวทางเลยครับ
จะพยายามพิมพ์ไม่ให้อ่านยากนะครับ
ยาวหน่อยนะครับ แต่รบกวนอ่านให้จบที อย่างน้อยถ้ามีคุณหมอจิตแพทย์ผ่านมาก็ดีใจละครับ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
ปัญหาของผมคือ พ่อผมอายุ 52 ปีย่าง 53 แล้วครับ ชีวิตของพ่อตอนนี้อยู่กับครอบครับ ลูกชาย 3 คน
มีผมอายุ 25 (เป็นพี่คนโต ยังไม่มีงานประจำเพราะออกมาอยู่บ้านตามที่ถูกขอร้องครับ) น้องคนรองอายุ 23
น้องคนเล็ก พ่อเพิ่งทำออกมาอายุได้ 3 ขวบครับ พ่อผมไม่มีงานการทำมาทั้งชีวิต เพราะอยู่สบายมาตลอด
เมื่อก่อนคือทางบ้านรวยครับ ปู่ผมมีกิจการ อาผู้หญิง 2 คนทำงานการบินไทย มีเงินใช้สอยสบายมาก
พ่อผมเกิดมาในช่วงที่บ้านผมกำลังสบายที่สุด เลยใช้ชีวิตแบบขี้เกียจ เอะอะให้คนอื่นช่วยทำแทน
และยังใช้เงินเก่ง แต่เป็นคนรักษาของ ซึ่งย่าผม (แม่ของพ่อ) ก็เลี้ยงดูแบบคอยโอ๋ คอยช่วยทุกอย่าง เอาใจตลอดจนพ่อผมแก่
นิสัยเสียของพ่อผมคือเป็นคนเอาแต่ใจขั้นเทพ โมโหง่าย โมโหร้าย ตื่นตระหนกตกใจง่าย เอะอะขะขึ้นเสียงทุกครั้ง
ไม่ว่าจะกับใครก็ทะเลาะได้หมด เป็นคนไม่ยอมใคร ไม่เคยมองว่าตัวเองทำอะไรผิด ผิดอะไรก็จะเข้าหาย่าผมเพื่อให้ช่วย
พ่อผมกับปู่ไม่ลงรอยกันมาทั้งชีวิตครับ ช่วงที่กิจการบ้านล้ม ผมยังอยู่โรงเรียนประจำ พ่อผมก็แค่อยู่บ้านเช่ารอดูแล
ไม่เคยทำงานเลย ต่อให้เกิดอะไรขึ้นมากแค่ไหน เพราะเป็นคนขี้เลือก ไม่ว่าจะอะไรถ้าเขาไม่ชอบ เขาจะไม่คิดลองคิดทำ
หลังผมเรียนจบมหาลัย พ่อผมก็ย้ายจากบ้านเช่ามาอยู่ที่บ้านครับ ช่วงนั้นย่าเพิ่งเสียไปได้ปีกว่า ๆ ซึ่งหลายคนเตือน
พ่อผมว่าอย่าทำตัวเหมือนเดิมอีกนะ เพราะย่าไม่อยู่แล้ว แต่แล้ว 2 ปีก่อนพ่อผมก็ทะเลาะกับปู่ผม ถึงขั้นจะฆ่ากัน
ผมกับอาผู้หญิง เลยต้องพาพ่อกับแฟนพ่อและลูก (น้องคนล่าสุด) ออกไปหาหออยู่กันครับ แฟนพ่อผมทำงานเป็นกุ๊กโรงแรม 3 ดาว
พ่อผมก็ยังไม่คิดจะไปทำงานครับ เลี้ยงลูกอยู่หอ แต่ก็เลี้ยงด้วยอารมณ์ เด็กอายุขวบกว่าร้องก็ตวาดครับ
คือ ไม่รู้จักหาวิธีดูลูก และนิสัยเขาเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว ชอบเสียงดังเพื่อสยบทุกอย่างและไม่ค่อยแก้ปัญหาที่ต้นเหตุ
แต่ก็อยู่กันมาได้แบบมีความสุข ผมกับที่บ้านไปหาไปรับพ่อออกมาเที่ยวบ่อย ๆ ทุกเดือนครับ
จนกระทั่งพ่อผมได้ติดต่อกับเพื่อนเก่าของเขา ทำให้พ่อผมเข้าสู่โลกของ LINE แน่นอนแฟนเขาด้วยครับ
จุดหลัก ๆ คือ พ่อผมมักจะพิมพ์มาหาผม ด้วยการบ่นแฟนหรือเรียกร้องขอนั่นขอนี่ อยากได้อะไรไปทุกอย่าง
ทั้งที่ตัวเองไม่หาเงิน และมักบ่นเรื่องแฟนไม่ซื้อให้สักที เวลาผมไปรับเขาออกมาก็จะขอเงินไปแอบเก็บ
บางทีก็แฟนเขาไม่สบาย เขาเอาเงินเก็บไปให้แฟนหาหมอ พอแฟนหาย เขาก็ทวงเงินจนทะเลาะกันเองทุกที
ก็เป็นแบบนี้มาเรื่อย ๆ ครับ ผมคิดว่าพ่อผมคงจะอยู่สบายมีความสุขกับชีวิตที่พอมีพอกินมีลูกมีคนรัก
แต่แล้ว 4 เดือนก่อนครับ พ่อเริ่มบ่นว่าทะเลาะกับแฟนบ่อย ผมก็รู้ว่าเพราะอะไร แต่ปกติเวลาพ่อผมมีปัญหา
หรือทะเลาะกับแฟน ผมจะไม่ค่อยยุ่งครับ จะรับฟังเท่านั้นเพราะมันเป็นเรืองของเขาอยู่แล้ว
แต่มันก็หนักขึ้น ไม่ว่าจะเรื่องอะไร หลัง ๆ ทั้งสองคนคุยกันด้วยทิฐิ พ่อผมยิ่งใช้อารมณ์ แฟนพ่อผมยิ่งเงียบ
ยังไม่มีทำร้ายกันครับ แต่คนนึงโมโหร้าย อีกคนโมโหเงียบ มันเลยยิ่งสวนทางกันครับ
และที่หนักที่สุดคือหลัง ๆ พ่อผมมักจะลงกับลูก ทั้งตวาด ทั้งตี และหนักสุดคือ "ตบเต็มแรง" จนหน้าน้องผมเป็นแนวแดง
แฟนเขาก็แอบถ่ายรุปแล้วส่งมาบอกผมกับน้องผมครับ ผมกับน้องก็ได้แต่ปลอบเขาว่าอย่าถือสาพ่อเลย เขาใช้อารมณ์
เขาก็บอกว่ามันหลายทีแล้ว ถ้าทำอีกจะไม่ไหวแล้ว ผมกับน้องก็เอาปรึกษาอาผู้หญิง ซึ่งเขาก็บอกว่าคงทำไรไมไ่ด้มาก
เพราะมันเป็นนิสัยเสียของพ่อ สงสารเด็กยังไงก็คงไปเอามาจากพ่อแม่ไม่ได้เช่นกัน
จากนั่นในช่วง 2 อาทิตย์ที่ผ่านมา พ่อก็ทักมาบ่นเรื่องแฟนวันละ 2 -3 รอบทุกวันครับ บ่นเรื่องเดิม
แนวว่าแฟนไม่พูดด้วย หน้าไม่มอง ไม่ทำการบ้าน ผมก็บอกให้คุยดี ๆ สิ อดทนไปสิ พ่อก็รับปาก
แล้ววันนึงเขาก็โทรมาหาผมด้วยน้ำเสียงโวยวายว่าแฟนเขายังไม่กลับห้องเลย เลิกงานนานแล้ว
โทรไปเป็นสิบ ๆ รอบก็ไม่รับ ไม่อะไรทั้งนั้น บอกให้ผมออกไปหาทันที ผมก็บอกจะลองโทรให้ก่อน
จากนั้นอีกชั่วโมงถัดมา พ่อผมโทรมา รอบนี้โมโหมาก บอกว่าแฟนไปเที่ยวมาแล้วไม่บอกกัน
บอกว่าทนไม่ไหวแล้ว มาเคลียร์ที ผมก็เดินไปหาผู้หญิงซึ่งหยุดงาน แล้วพาเขาออกไปกับน้องครับ
พอไปถึง พ่อนั่งร้องไห้ แฟนเขายืนอุ้มน้องและร้องเช่นกัน พวกผมเข้าไปคุยและเคลียร์ให้จนเสร็จ
อาผมแนะว่าถ้าคิดว่าไม่รอดก็เลิก จากกันด้วยดี ไม่สนับสนุนให้อยู่ต่อเพื่อลูก แยกดีกว่า
แต่ถ้ายังอยากรักกัน ไม่อยากให้แย่กว่านี้ ก็อดทน ก็ปรับตัวซะ แล้วแฟนพ่อผมก็พูดเรื่องตบลูก
อาผมก็อึ้งไปนิดหน่อย แต่ก็พยายามไกล่เกลี่ยและพูดให้ทั้งคู่คิด ตอนนั้นผมได้แค่เสริมและพูดเรื่องอนาคตเท่านั้น
จากนั้นพวกผมก็กลับบ้านปล่อยให้พ่อกับแฟนลองปรับตัวดู แต่ก็ ... เหมือนเดิมครับ ทิฐิกันต่อ
อาทิตย์ต่อมาพ่อโทรมาใหม่ บอกให้รับกลับบ้านหน่อย แฟนบอกอยากอยู่คนเดียว
พวกผมก็คิดว่าจะไหวเหรอ ปู่อยู่นะ กลับมาจะทะเลาะกันมั้ย อาผมก็บอกว่ายังไงก็ไม่มีที่ไป
เขาก็ขึ้นไปบอกปู่ผมว่าพ่อจะกลับบ้าน ปู่ก็ไม่ติดอะไรใจ บอกให้กลับมาได้ครับ
วันรุ่งขึ้นพวกผมก็ออกไปรับพ่อกัน พ่อก็เก็บของ แฟนนั่งร้องไห้ เพราะบ้านผมขอลูกมาเลี้ยง
ผมก็เข้าไปกอดแฟนเค้า เพราะผมเองก้รู้สึกผูกพัน ถ้าไม่นับแม่ผม เขาดีที่สุดสำหรับพ่อผมแล้ว
จากนั้นผมก็อุ้มน้องขึ้นรถ พาพ่อกลับบ้าน คิดว่าทุกอย่างจะจบดีและอะไร ๆ คงดีในไม่ช้าครับ
แต่ ... ผมและคนในบ้านคิดผิดถนัด
พ่อเริ่มคิดถึง เริ่มไปหา เริ่มร้องไห้ แต่แฟนพ่อก็ไม่คุยเหมือนเดิม ไม่อยากเจอ
ตามที่บอกว่าเขาเอาแต่ใจ ใครห้ามไม่ฟังครับ ไปเองเลย และเอาน้องเล็กไปด้วย
บางครั้งไปหาที่ทำงาน ก็เอาน้องผมไป เพื่อบีบให้แฟนเขาออกมาหา ผมไม่ชอบ
บางครั้งก็ไปหาคนเดียว ขี่จักรยานไปง้อขอคืนดี ไปขอโทษ แต่ชอบตกม้าตาย
พอแฟนไม่พูดด้วยก็โมโห ถึงขั้นผลักบ้าง ทุบขาเขาบ้าง มีเอาหัวตัวเองโขกกำแพง
มีโวยวาย จนแฟนเขาต้องโทรมาบอกให้ผมไปรับกลับ ซึ่งผมก็ทำไรไม่ได้มากนัก
สุดท้ายพ่อก็กลับมานั่งร้องไห้ ทำให้อาผมกับผมเริ่มต่อว่าแรงขึ้นครับ
จากเมื่อก่อนผมไม่กล้าว่าพ่อ ตอนนี้อะไรผมก็ว่าหมดพูดหมดแล้วเช่นกัน
หนักสุดคือ พ่อบอกว่าจะไปฆ่าเขา ผมก็ต่อว่า อาผมก็บอกว่าถ้าติดคุกจะไม่ไปช่วย
เพราะทางบ้านมีหนี้เยอะแล้ว อย่าหาเรื่องเพิ่ม เลิกเอาแต่ใจได้แล้ว เลี้ยงลูกซะ
จากนั้นก็เหลือแค่ผมครับ ที่ต้องนั่งปลอบ นั่งแนะนำพ่อครับ สิ่งที่แนะนำไปก็จะมี
การคุมอารมณ์ การดัดนิสัยตัวเอง อะไรควรไม่ควร อะไรทำแล้วแย่ก็พอได้แล้ว
ให้พยายามเลี้ยงลูกบ้างเพราะตั้งแต่มาก็ไม่เลี้ยงเลย ยังเหมือนเดิม
แม้แต่กับข้าวพ่อก็ไม่อุ่นเอง ไม่อยากไปครัวตอนมีปู่ผมตื่นอยู่ (คือยังมีทิฐิ)
ผมกับคนอื่นก็ช่วยเลี้ยงน้อง ผมช่วยเยอะสุดเพราะอยู่บ้านด้วยตลอดครับ แต่พ่อก็ยังคิดไม่ได้
วัน ๆ เอาแต่เพ้อหาแฟน ไม่ทำอะไรเลย ไม่มีกิจกรรมนอกจากกิน นอน คิดมากและโมโห
ตอนผมนอน พ่อก็จะพิมพ์ LINE มารัว ๆ เหมือนจะปลุกกัน ผมเลยต้องปิดแจ่งเตือนไปเลยครับ
หนักสุดก็มาปลุกไปคุยด้วยก็มี จริง ๆ วันนึงพ่อผมก็มาคุยกับผมวันละหลายรอบจนผมไม่เป็นอันทำอะไรแล้วเหมือนกัน
คุยแต่เรื่องเดิมครับ ทุกอย่างเดิม ๆ พ่อผมชอบเอาอะไรมาสุมใส่หัว ชอบตัดสินแฟนเขาด้วยมุมตัวเอง
ชอบคิดว่าเขามีใหม่ ไม่ว่าแฟนเขาจะทำอะไร ถ้าเขารู้ เขาไม่เคยมองกันในแง่ดีอีกเลยครับ
มีวันนึงเขารู้มาว่าแฟนย้ายหอแล้วไม่บอก (แต่เขารู้แก่ใจว่าต้องออกเพราะเช่าต่อไม่ไหว)
เขาเดินมาปลุกด้วยน้ำเสียงโวยวาย และผมยังไม่ค่อยรู้ตัว เขาเดินกลับไปห้องแล้วก็มีเสียงของแตก
ผมก็ลุกไปล้างหน้า สูดหายใจลึก ๆ แล้วเดินไปดู ก็เจอมือถือแตกกระจุย พ่อน้องร้องไห้เหมือนเดิม
ผมก็เข้าไปถามว่าทำแบบนี้เพื่ออะไร เลิกกันแล้ว จะไปตามจับผิดอะไรเขาอีก แล้วก็เทศน์เป็นชุด
จากนั้นเขาก็ขึ้นมาว่า "เดี๋ยวกูจะไปฆ่ามัน" .. ตอนนั้นผมรู้สึกสุดทนจริง ๆ เลยตวาดไปลั่นบ้าน
" งั้นก็ไปติดคุกเลย ! " ผมกำมือแน่นแล้วเดินออกมา จากนั้นก็ " ถ้าเรื่องง่าย ๆ ยังคิดไม่ได้ก็ไม่ต้องพูดกั้น !!!! "
แล้วจากนั้นผมลงมาข้างล่าง พ่อผมก็ทำตัวเหมือนคนเสียสติ เพ้อหาย่าที่เสียไป ให้มาเอาชีวิตเขา
แล้วเขาก็เรียกผมอีกครั้ง เรียกไปร้องไปแบบโหยหวน ตอนนั้นผมก็ไปล้างหน้าเพื่อทำให้ใจเย็น
แล้วก็ไปหาเขาอีกครั้ง เพื่อนั่งพูดเดิม ๆ เขาก็ร้องหนัก ผมเลยเข้าไปกอดพ่อครับ แล้วก็ขอโทษที่ตวาด
พ่อก็บอกว่า ไม่ใช่ไม่รักผมหรือคนอื่นนะ แต่เขาเป็นแบบนี้เขาทำอะไรไม่ที่ควรไม่ได้
คือ พ่อผมชอบคิดเรื่องซ้ำ เช่น เคยทำอะไรไม่ดี หรือ ไม่น่าบอกเลิกแฟนกันเลย แนวนี้ครับ
แต่เขาก็มักจะทำสิ่งผิดซ้ำ ๆ เพราะการรอหรือทำดีกับแฟนเพื่อแก้ตัว มันไม่ทำให้เขาพอใจสักครั้ง
ผมเตือนแล้วเตือนอีกครับ ผมพยายามพูดหลายสิ่งที่มันเป็นเหตุเป็นผล ยกตัวอย่างแล้วตัวอย่างเล่า
แต่พ่อก็ยังเอาไปทำได้ไม่เกิน 1 วัน ผมยกอะไรมาพูดนักต่อนักก็ไม่ค่อยจะได้ผล
ประมาณว่า ไม่ว่าจะพูดอะไร ก็ไม่เข้าเลยครับ พ่อผมไม่ยอมรับอะไรอื่น ไม่ยอมเปิดใจ
ผมพาไปดูหนัง พาไปเที่ยว กลับบ้านมาไม่ถึง 5 นาทีเขาก็เข้าบอกมาพูดสิ่งเดิมอีกทุกที
เขาระแวงแฟน ใจไม่ดี เขาเห็นรูปแฟนถ่ายกับเพื่อนผู้ชายที่ทำงาน (ตอนนั้นยังไม่เลิกกัน)
พ่อผมก็คิดว่ามีชู้ ซึ่งแฟนเขายืนยันว่าไม่นะ ไม่มีอะไรเลย พ่อไม่เชื่อครับ เขาเริ่มรุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวอย่าง Facebook และ LINE ของแฟนเขาแล้ว และหนักสุดคือลบผู้ชายออกดื้อ ๆ ครับ และตอนทะเลาะหนักกับตอนง้อ ก็มีการลบชื่อของผมและน้องผมไปเพื่อไม่ให้แฟนมาฟ้องอะไรผ่านลูก
ผ่านมาจะ 2 เดือนครับ เขาไม่มีอะไรดีขึ้น เขาคิดว่าปัญหาตัวเองหนักสุด ไม่ยอมรับวิธีอื่น ไม่คิดถึงคนอื่น
คงจะเพราะนิสัยเขา และเขาเป็นแบบนี้ถูกเลี้ยงมาแบบนี้มาตลอดชีวิต ทำให้เขาแก้ไขตัวไม่ได้ง่าย ๆ
จนเขามาขอให้พาไปหาหมอจิตแพทย์ ซึ่งผมกับที่บ้านก็ไม่แนะนำ เพราะไม่อยากให้มาพึ่งแต่ยาไปตลอด
ผมก็พยายามอาศัยวิธีอื่นเช่น ตื่นแล้วก็ไปคุย ไปถามพ่อเองเลย หาหนังให้ดู พาไปข้างนอก เสนอให้เขาไปเที่ยวหาเพื่อนโดยจะออกเงินให้หมด
แต่ก็ไม่เอาอะไรเลย พาไปเที่ยวก็ไม่หาย กลับมาก็เหมือนเดิม ขนาดแฟนเขาลดทิฐิ โทรกลับมาคุยด้วย มาพาไปเที่ยว กลับมาเขาก็เอาแต่น้อยใจ
เพราะแฟนไม่ให้หอม ไม่ให้กอด เขาไม่มองสิ่งดี ๆ ที่เกิดขึ้นเลยครับ เอาแต่มองเรื่องแย่และยังจะเอาทุกสิ่งอย่างกลับมาครับ
ตอนนี้ผมตันไปหมดแล้วครับ ไม่รู้จะทำยังไง เพราะตอนนี้ผมเป็นห่วงน้องมาก กลัวพ่อจะลงไม้ลงมือ เพราะปล่อยให้อยู่ด้วยกันไม่ได้เลย
พ่อจะตวาด และ สั่งพอไม่ได้ดั่งใจก็โวยวายจะตบ จะถีบ จะจับทุ่ม ขนาดน้องไปขอกินนมเขาก็ ไล่ไปหาเอง คิดดูครับว่าน้องผม 3 ขวบ
พูดยังไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่เจอแบบนี้แต่เด็ก ซึ่งผมไม่อาจช่วยได้ตลอดจริง ๆ บางเวลาผมก็นอน และคนอื่นมีงานการทำครับ
ล่าสุดวันนี้ .. ก็บอกว่า ยิ่งแม่มันอยากเจอ อยากคุย พูดถึงลูกมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งมองลุกโกรธลูกแค้นมากขึ้นเท่านั้น
ซึ่งผมนั่งด่าไปแล้ว เขาก็เงียบไปและเหมือนโอเคขึ้น แต่ผมก็ไม่มั่นใจอะไรอีกแล้วครับ กลัวสักวันเขาจะฆ่าน้องด้วยอารมณ์
พลาดพลั้ง เผลอลงมือไปจนอะไรแก้ไม่ทันอีก ผมเตือนไปทุกวันว่า ถ้ายังไม่เลิกระวังทุกคนที่รักจะหายไปจนหมด แม้แต่ผม
ช่วงนี้ผมพยายามหาวิธีใหม่ ๆ ให้พ้อใช้ง้อแฟนครับ คือ ไปสวนทางเขาคงไม่มีอะไรดีเลยลองวิธีนี้ แต่เขาไม่ค่อยทำ
ถึงทำก็จะมีคำถามว่า "เมื่อไหร่เขาจะหายโกรธ เมื่อไหร่จะมา" แนว ๆ นี้ซึ่งผมก็บอกเขาแล้วว่าถ้าทำสม่ำเสมอไม่ได้
หรือไม่เลิกคิดแย่ ๆ สิ่งดี ๆ จะไม่เกิดขึ้นกับเขาครับ แต่ก็เหมือนเดิม ...
วานเพื่อน ๆ ในนี้ที่มีคำแนะนำดี ๆ หรือถ้ามีคุณหมอผ่านมา ก็แนะนำหน่อยนะครับ
ถ้าจะแนะนำให้พบจิตแพทย์ ก็แนะนำได้ครับ ผมอยู่เชียงใหม่