พ่อบอกว่าเราไม่ไช่คนในครอบครัว

คืองี้ค่ะพ่อแม่ฉันเลิกกันเมื่อ17ปีที่แล้วตอนนั้นฉันเลือกอยู่กับพ่อด้วยเหตุผลเด็กๆว่าพ่อตามใจต่อมาฉันมารู้ทีหลังว่าพ่อมีเมียน้อยจึงเลิกกับแม่พ่อบังคับให้แม่ไปยืมเงินจากญาติๆมาให้พ่อส่งค่างวดรถที่ไหนได้เอามาให้เมียน้อยกับลูกติดเมียน้อยแม่ฉันเสียใจมากโดนทั้งพ่อและเมียน้อยรุมกันทุบตีแม่เอาหินขว้างแม่รุมตีจนแม่สลบเนื้อตัวมีแต่เลือดและแล้วแม่ก็หนีไปพ่อและเมียน้อยจึงอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขจนมีลูกด้วยกัน2คนฉันเองก็มีชีวิตไม่ต่างจากแม่เพราะโดนทุบตีทั้งจากพ่อและแม่เลี้ยงคิดว่าฉันคือตัวแทนของแม่เป็นตัวซวยทำให้ขายของไม่ดีฉันทั้งเลี้ยงน้องทำงานบ้านทำงานในร้านไม่ต่างกับลูกจ้างเพียงแต่ไม่ได้รับเงินเดือนเท่านั้นเองด้วยอายุ12ปีชีวิตวัยเด็กไม่ได้รับการอบรมที่ดีฉันจึงเป็นคนสกปรกใส่เสื้อขึ้นราไปโรงเรียนทุกคนเรียกฉันว่าอีเป็ดอีดำเพราะที่บ้านขายเป็ดฉันเป็นคนตัวดำเวลาถูกแม่เลี้ยงทุบตีหรือหยิกก็มักจะมองไม่เห็นรอยเวลาพ่อเมาพ่อจะนอนหลับเวลาพ่อหลับนรกมาเยือนทันทีฉันจะโดนทุบตีเป็นประจำฉันคิดตลอดเวลาว่านี่ฉันยังเป็นคนอยู่หรือเปล่าแม่ก็หนีไปฉันจะพึ่งใครฉันไม่มีเพื่อนไม่เคยออกไปเล่นไม่เคยกินขนมไม่เคยได้ไปเที่ยวอย่างคนอื่นตื่นมาก็มีภารกิจท่วมหัวการบ้านแทบไม่มีเวลาทำมีอยู่วันหนึ่งพ่อออกรถเก๋งคันใหม่พาครอบครัวใหม่ไปเที่ยวมีพ่อแม่เลี้ยงลูกติดแม่เลี้ยงและลูกๆของพ่อทิ้งฉันให้ขายของเพียงลำพังจนตกค่ำป้ามาตามบอกว่าพ่อและครอบครัวถูกรถชนอาการสาหัสฉันนึกถึงก่อนที่แม่เลี้ยงจะไปเขาพูดว่าอีตัวซวยกูไม่อยากเอาไปด้วยหรอกกูจะไปทำบุญล้างซวยเพราะปากของเธอแท้ๆแต่แล้วทุกคนก็ปลอดภัยมีเพียงน้องสาวคนเล็กที่ต้องผ่าตัดสมองน้องคือคนที่พ่อรักมากน้องคือดวงใจของพ่อในระหว่างที่พ่อป่วยฉันเองก็คอยดูแลพ่อตลอดพ่อเองก็ห่วงน้องมากสุดท้ายน้องก็ปลอดภัยแต่น้องไปสมประกอบแล้วน้องพัฒนาการช้าลงเป็นธรรมดาของคนผ่าสมองและแล้วกิจการที่บ้านก็พังลงพ่อไม่มีแม้แต่เงินจะส่งฉันเรียน ม.1  ครอบครัวเราจึงย้ายไปอาศัยกับย่า ย่ารักแม่ฉันและรักฉันแต่เกลียดแม่เลี้ยงมากย่าให้ฉันไปนอนบนบ้านใหญ่ชีวิตฉันเริ่มดีขึ้นมาบ้างต่อมาย่าป่วยหนักจึงขอให้อาโทรหายายฉันให้มารับฉันไปเลี้ยงดูและส่งเสียให้เรียนหนังสือยายรักและสงสารชีวิตฉันมากยายตามใจฉันทุกอย่างจนฉันคิดว่าชีวิตฉันมีแค่ยายเป็นพ่อเป็นแม่ทุกคนในบ้านดีกับฉันมากน้าทั้งสองคนรักฉันดูแลฉันเหมือนลูกแต่ที่ผ่านมาพ่อก็หายไปจากชีวิตฉันเลยฉันตัดสินใจโทรไปหาพ่อคำพูดแรกที่พ่อพูดคือ...ยังไม่ตายอีกหรอนับแต่นั้นมาพ่อก็หายไปช่วงชีวิตมหาวิทยาลัยแม่และสามีใหม่แม่ก็ช่วยยายส่งเสียฉันเรียนจนปี4เทอม2พ่อติดต่อกลับมาพ่อมาหาฉันที่บ้านยายแต่ไม่เจอเพราะฉันย้ายไปเรียนที่ กทม ชาวบ้านในซอยลือกันว่าพ่อตั้งตัวได้พ่อรวยมากเลิกกินเหล้าสูบบุหรี่เปลี่ยนไปเป็นคนละคนพ่อให้ยายโทรหาฉันพ่อบอกว่าขาดเหลือเรื่องค่าเทอมให้โทรหาพ่อจะช่วยและเงินมันก็ขาดจริงๆค่ะฉันจึงเดินทางไปหาพ่อพ่อบอกว่าจะช่วยพ่อให้ฉันมา2หมื่นบาทและฉันก็กลับไปช่วยพ่อขายของอีกตรุษจีนพ่อได้กำไรแสนกว่าพ่อให้เงินฉันกลับบ้าน1500บาทพ่อพูดว่าจะมาเอาเงินบ่อยๆไม่ได้นะต้องเข้าใจว่าไม่ไช่คนในครอบครัวเหมือนน้องจะมาเอาเงินบ่อยๆไม่ได้ฉันกำเงิน1500บาทเดินน้ำตาไหลกลับบ้านต่างจากน้องที่มีเงินในกระเป๋ามีทองใส่มีเสื้อผ้าสวยๆใส่อยากไปไหนก็ได้ไปใช้แต่ของแพงๆฉันล่ะพ่อคงลืมฉันไปแล้วไช่มั้ยหรือฉันเป็นตัวแทนแห่งความเกลียดชังที่เวลาพ่อเห็นฉันต้องนึกถึงเมียเก่าฉันคงต้องหายไปจากชีวิตพ่อไม่ติดต่อไปให้พ่อรำคานใจเพราะฉันไม่ไช่คนในครอบครัว....