ก่อนอื่น ผมเป็นเกย์นะครับ^^
เมื่อตอนที่ผมเรียนอยู่มัธยม ผมก็เป็นเด็กเรียนคนหนึ่ง ไม่เคยทำตัวเหลวไหลเลย ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ การเรียนก็ไปได้ด้วยดี ตอนนั้น ผมไม่รู้เลย แทบไม่เคยได้รู้รส ว่ความรักมันคืออะไร ความรู้สึกอย่างว่านั้น มันเป็นอย่างไง
เรื่องมันเกิดขึ้น เมื่อตอนที่ผมได้รู้จักคนๆหนึ่ง เป็นเพื่อนกันนี่แหละ แต่ตั้งแต่ที่เรียนมาเราก็ไม่ค่อยได้คุยกัน ก็พึ่งจะมาสนิทกัน เขาก็เป็นเกย์เหมือนกัน แต่เขาหน้าตาดี ต่างกันจากผมลิบเลย ก็ใช่ว่าผมหน้าตาไม่ดีนะ แต่ก็พอดูได้
ในคืนหนึ่ง ผมแทบอธิบายไม่ถูกว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับหัวใจที่ต้านด้านของผมคนนี้ เราก็นอนกอดกันเหมือนเพื่อนปกติ แต่ดันมีความรู้สึกต่อกัน สำหรับหลายคน คงจะไม่คิดอะไร แค่เพื่อนช่วยเพื่อน แต่สำหรับผม มันไม่ใช่ มันเป็นครั้งแรกของผม ถึงจะไม่ลึกซึ้งมาก แต่มันก็ลึกซึ้งพอที่จะทำให้ผมใจแตกได้ ตั้งแต่วันนั้น ใจผมไม่เป็นสุขเลย คิดถึงเรื่องคืนนั้นตลอด คิดถึงเพื่อนคนนั้นตลอด ผมเฝ้าบอกรักเขา ทั้งเอาตัวเข้าแลก ยอมที่จะเป็นเมียเขา ยอมเสียตัวให้เขา ทั้งรวบรวมความกล้าเพื่อบอก แต่สิ่งที่ได้รับ นั้นก็คือ เขาไม่คุยกับผม บล็อกเฟสผม ทั้งที่ผมรัก อยากได้อะไรก็หาให้ แต่ทำไมถึงยังทำให้เขารักไม่ได้ และทั้งที่เขาทั้งหนี ทั้งไม่ชอบ ทำไมผมยังรักเขาอยู่ รักมีจวนจะห้าปีแล้ว รัก แบบรักข้างเดียว
ทำอย่างไงก็ลืมไม่ได้ เคยแม้แต่ กินยาฆ่าตัวตาย เพื่อหนีความรู้สึกบ้าๆของตัวเอง แต่ก็ยังรอดมาได้
ผมได้แต่บอกกับตัวเองว่า ในเมื่อคิดที่จะลืม ยิ่งคิดมันก็ยิ่งเจ็บ งั้นก็ขอรักเขาอย่างนี้ต่อไปแล้วกัน รัก ที่ไม่หวังอะไร ถึงแม้ในใจ ยังแอบหวังอยู่นิดๆก็ตาม แต่รักแท้ คงสู้คนที่เขาเลือไม่ได้หรอก
แต่ก็ยังรักเขาคนเดียว
ความรักที่แท้จริงมันคืออะไร?
เมื่อตอนที่ผมเรียนอยู่มัธยม ผมก็เป็นเด็กเรียนคนหนึ่ง ไม่เคยทำตัวเหลวไหลเลย ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ การเรียนก็ไปได้ด้วยดี ตอนนั้น ผมไม่รู้เลย แทบไม่เคยได้รู้รส ว่ความรักมันคืออะไร ความรู้สึกอย่างว่านั้น มันเป็นอย่างไง
เรื่องมันเกิดขึ้น เมื่อตอนที่ผมได้รู้จักคนๆหนึ่ง เป็นเพื่อนกันนี่แหละ แต่ตั้งแต่ที่เรียนมาเราก็ไม่ค่อยได้คุยกัน ก็พึ่งจะมาสนิทกัน เขาก็เป็นเกย์เหมือนกัน แต่เขาหน้าตาดี ต่างกันจากผมลิบเลย ก็ใช่ว่าผมหน้าตาไม่ดีนะ แต่ก็พอดูได้
ในคืนหนึ่ง ผมแทบอธิบายไม่ถูกว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับหัวใจที่ต้านด้านของผมคนนี้ เราก็นอนกอดกันเหมือนเพื่อนปกติ แต่ดันมีความรู้สึกต่อกัน สำหรับหลายคน คงจะไม่คิดอะไร แค่เพื่อนช่วยเพื่อน แต่สำหรับผม มันไม่ใช่ มันเป็นครั้งแรกของผม ถึงจะไม่ลึกซึ้งมาก แต่มันก็ลึกซึ้งพอที่จะทำให้ผมใจแตกได้ ตั้งแต่วันนั้น ใจผมไม่เป็นสุขเลย คิดถึงเรื่องคืนนั้นตลอด คิดถึงเพื่อนคนนั้นตลอด ผมเฝ้าบอกรักเขา ทั้งเอาตัวเข้าแลก ยอมที่จะเป็นเมียเขา ยอมเสียตัวให้เขา ทั้งรวบรวมความกล้าเพื่อบอก แต่สิ่งที่ได้รับ นั้นก็คือ เขาไม่คุยกับผม บล็อกเฟสผม ทั้งที่ผมรัก อยากได้อะไรก็หาให้ แต่ทำไมถึงยังทำให้เขารักไม่ได้ และทั้งที่เขาทั้งหนี ทั้งไม่ชอบ ทำไมผมยังรักเขาอยู่ รักมีจวนจะห้าปีแล้ว รัก แบบรักข้างเดียว
ทำอย่างไงก็ลืมไม่ได้ เคยแม้แต่ กินยาฆ่าตัวตาย เพื่อหนีความรู้สึกบ้าๆของตัวเอง แต่ก็ยังรอดมาได้
ผมได้แต่บอกกับตัวเองว่า ในเมื่อคิดที่จะลืม ยิ่งคิดมันก็ยิ่งเจ็บ งั้นก็ขอรักเขาอย่างนี้ต่อไปแล้วกัน รัก ที่ไม่หวังอะไร ถึงแม้ในใจ ยังแอบหวังอยู่นิดๆก็ตาม แต่รักแท้ คงสู้คนที่เขาเลือไม่ได้หรอก
แต่ก็ยังรักเขาคนเดียว