อาการของกิ๊ก ที่คนไม่เคยเป็นต้องไม่เข้าใจ เพราะคนเป็นก็ไม่เข้าใจ

เราเป็นกิ้กกับแฟนคนอื่นคะ ..
อาจเป็นคำพูดที่ฟังดูโหดร้ายมากสำหรับผู้หญิงด้วยกัน ผู้หญิงที่มีแฟน เชื่อใจแฟน รักแฟนตัวเอง
แต่เชื่อเถอะ มันก็โหดร้ายสำหรับคนที่ขึ้นชื่อว่ากิ้กไม่ต่างกันเลย

หลังเราเลิกกับแฟนที่คบมา4ปี
เราก็โสด เราไม่เคยปิดกั้นตัวเองนะ ใครเข้ามาเราก็คุยได้ แล้วเราก็ได้คุยกับคนๆนึง
เค้าน่ารักระดับนึงเลย เรียนคณะเดียวกัน เจอกันทุกวัน และเค้าก็ไม่ใช่ผู้ชายในอุดมคติเราเลยคะ
ตอนแรกเรามองเค้าเป็นผู้ชายเซ่อๆ บื้อๆคนนึง แต่เค้าเป็นคนน่ารักค่ะ เป็นผู้ชายที่เฟรนลี่มากๆ เป็นคนตามใจคนอื่น
แคร์ความรู้สึกคนอื่นเสมอ เลยทำให้เค้าน่ารักในสายตาเรามาก
ประเด็นหลักคือเค้ามีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วด้วย ทำให้เราไม่เคยที่จะคิดอะไรกับเค้าเลยในตอนแรก

แต่ด้วยความที่อยู่ด้วยกันเยอะๆมั้ง ทุกอย่างก็เลยค่อยๆเปลี่ยนไป คือเค้าเปลี่ยนไป
เค้าทำตัวเหมือนชอบเรา เทคแคร์เรา ช่วยเราในหลายๆเรื่อง โทรหาเราบ่อยๆ ห่วงเรา
เค้าโตค่ะ เราชอบผู้ชายที่ดูโตๆ เลยทำให้เราก็ชอบเค้าไปโดยไม่ได้สนเลย ไม่เคยจะนึกถึงแฟนเค้าเลย  

อย่างว่าแหละ ช่วงเริ่มอะไรมันก็ดีใช่มั้ยล่ะ อะไรก็ยอมอะไรก็หวานไปหมด
ไม่ใช่ว่าเราไม่เคยนึกจะหยุดนะ เคยหยุดหลายรอบแล้ว แต่สุดท้ายก็เป็นแบบนี้อยู่เสมอ
มันอยู่ในสภาวะจำยอมทั้งๆที่ไม่จำเป็นต้องยอมอะไรแบบนั้น
แต่ในเมื่อรักไปแล้ว อะไรก็คงได้ทั้งนั้นใช่มั้ยค่ะ น่ามืดตามัวอะไรแบบนั้น

ทุกอาทิตย์เค้าต้องไปอยู่กับแฟนเค้า คืนนึงสองคืนแล้วแต่
นั่นแหละ วินาทีที่มันเจ็บมันมาจ้าา แต่ก็ทำไรไม่ได้ทนๆต่อไป ได้แต่โทษตัวเองผิดเองที่เข้าไปตรงนั้น
จากที่แรกๆเหมือนจะผูก ขอเราอย่าคุยกับคนอื่นไปด้วยได้มั้ย กลายเป็นเธอคุยไปเถอะ เราไม่อยากกั้ก อ้าวววววว
แล้วความรู้สึกเราละค่า ใครจะรับผิดชอบ ก็เออโอเคไม่เป็นไรให้คุยก็คุย เราก็คุยไป
เค้าก็รู้นะว่าเราคุย ถามตลอดว่าเป็นยังไงบ้างกับคนนั้นคนนี้ อืมม เป็นห่วงใช่มั้ย
คุยเลิกคุยวนกันไปอยู่แบบนั้น ก็เราชอบเค้าเราจะชอบคนอื่นได้ยังไง

ส่วนเค้ากับแฟนก็ปกติดี เค้าจะทำอะไร เค้าจะไปไหนมาไหนกับแฟนเค้าจะบอกเราก่อนตลอด
ซึ่งปกติเราจะโทรหาเค้าน้อยมาก ไลน์น้อย มีแต่เค้าโทรมา เพราะเรารู้ว่าเค้ามีแฟนมั้งเลยไม่ค่อยคิดจะโทรเอง
จนตอนนี้ผ่านมาจะเป็นปีแล้ว.. เค้าก็ยังเป็นแบบนั้น เราก็ยังเป็นแบบนั้น

เราพิมพ์เหมือนเราไม่ค่อยอะไรแล้ว ใช่ค่ะเราไม่ค่อยอะไรแล้วจริงๆ
เราผ่านจุดที่มันเฮิทมากๆ มาแล้ว ร้องไห้กับเค้าบอกว่าทำไมต้องทำกับเราแบบนี้
ร้องไห้ทุกครั้งที่รู้ว่าเค้าอยู่กับแฟนเค้า คือเจ็บไปสุดท้ายคนที่อยู่กับเราก็มีแต่ตัวเราเอง
มีแต่เพื่อนสนิทที่คอยด่าคอยอยู่ข้างๆ จนคิดได้แล้วก็เริ่มปลง
เราก็ยังใช้ชีวิตของเราไปคะ สังสรรค์กับเพื่อน เมาปาร์ตี้เที่ยวกินข้าวดูหนัง
คุยกับคนอื่นไปเรื่อยๆ แต่ก็ยังคุยกับเค้าอยู่ เจอกันบ้างนอนด้วยกันบ้าง เค้าไปหาแฟนบ้าง ผ่านไปจนมันชิน

บางทีก็แอบสงสัยว่าแฟนเค้าไม่รู้สึกเลยหรอว่าแฟนตัวเองมีคนอื่น
หรือผู้ชายเค้าเนียนขนาดที่แบบแฟนจับไม่ได้เลย บางทีก็โคตรสงสัย
บางทีก็อยากจะเดินเข้าไปพังความรักของเค้าทั้งคู่ ไม่ใช่เพราะอยากได้ผู้ชายคนนี้มานะ
แต่เวลาเห็นแฟนเค้าพูดถึงแฟนตัวเองดีแบบนั้นดีแบบนี้ รู้สึกโชคดีมากที่มีเธอ บลาๆ แล้วแบบรู้สึกว่า
อืมแฟนเธอดีจริงๆ เธอโชคดีแล้วล่ะ เจริญแล้วชีวิตนี้ หมั่นไส้อะไรประมาณนั้น เลววว 555555

เอาจริงๆ จากเคยรู้สึกผิด จนตอนนี้ไม่รู้สึกผิดอะไรกับใครเลย รู้สึกเฉยๆ
เราทำแบบนี้ต่อไปก็ได้ ไม่ทำก็ได้ ไม่โทรไม่ติดต่อ โทรมาก็คุยได้อะไรได้หมด
ใครจะเป็นอะไรก็เป็นไป กับรู้สึกว่าเรื่องนี้สอนให้เรารู้สึกว่า ไม่มีอะไรที่มันแน่นอนจริงๆ
แล้วทำให้รู้สึกโคตรกลัวการมีแฟนเลย ไม่ใช่เพราะกลัวแฟนจะนอกใจ หรือเจอมือที่สามนะ

ถ้าจะกลัวคงกลัวการที่เรากลับไปไว้ใจใครอีกคนมากกว่า
ความไว้ใจนี่ฆ่าคนได้เลยจริงๆ

ไม่เข้าใจจุดประสงค์ที่ตัวเองมาตั้งกระทู้เหมือนกัน
ไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองรู้สึกอะไรยังไง รู้สึกตามที่พิมพ์ไปทั้งหมด หรือมโนขึ้นเอง
ใครอ่านแล้วพอจะจับใจความแล้วให้ความเห็น คำแนะนำ จะด่า จะติ อะไร รบกวนหน่อยนะ
เราโคตรไม่เข้าใจตัวเองเลย