คือมันอาจฟังดูเป็นเรื่องปกติ ที่อาจารย์ที่ปรึกษา จะต้องมีลูกศิทย์รุ่นใหม่ ๆ เข้ามาแทนที่เรา แล้วก็เป็นธรรมดาที่อาจารย์เขาจะหันไปดูแลเอาใจใส่ให้ความรักกับลูกศิทย์รุ่นใหม่ที่มาแทนเรา ... เหตุการณ์นี้มันทำให้เรานึกถึงเมื่อในอดีตค่ะ คืออาจารย์ก็เคยเป็นที่ปรึกษารุ่นพี่เรามาก่อน พอพวกพี่ ๆ เขาจบไป เขาก็หันมารักมาใส่ใจเราแทน ... คือให้ความรักกับเรามาก ทำทุกอย่างเพื่อเรา เวลามีปัญหาอะไร เขาจะออกตัวรับแทนห้องเราตลอด แม้ว่าห้องเราจะเป็นฝ่ายผิด คือ ตลอดเวลาที่ผ่านมา เรามีความสุขมาก ๆ แต่คือ บ่อยครั้งที่เราก็ทำให้เขาเสียใจ แต่เขาก็ให้อภัยเราเสมอ มีรอยยิ้มให้กันมาตลอด ไม่เคยทิ้งกัน อยู่กันแบบครอบครัว ส่วนตัวเรานะ เราไม่เคยรักอาจารย์ท่านไหนมากขนาดนี้มาก่อน รักเหมือนคนในครอบครัว รักเหมือนพ่อแม่ รักจนเราคิดว่าเราขาดเขาไม่ได้แล้ว คือเราก็เป็นคนยึดติดด้วยแหละ แต่เราไม่รู้ว่าเพื่อน ๆ คนอื่นจะเป็นเหมือนกันไหมนะ แล้วคือตอนนี้ เราก็อยู่กับเขาเป็นปีสุดท้าย แต่เขากำลังเป็นที่ปรึกษารุ่นน้องด้วย คือเหมือนที่ผ่านมามีแค่เรา แต่ตอนนี้ไม่ใช่ เขาต้องแบ่งเวลาไปให้รุ่นน้องด้วย คือเหมือนเขาก็ค่อย ๆ รักลูกใหม่ วันละนิดๆ ไปเรื่อย ๆ แล้วเขาต้องอยู่กับลูกใหม่ไปอีกถึงสามปี แต่สำหรับเรา นี่คือปีสุดท้ายที่เขากำลังจะส่งเราให้ถึงฝั่ง ตอนนี้เราเหลือเวลาอยู่กับเขาอีกไม่นาน คือเรากลัว...เราทำใจไม่ได้ แล้วคือเราตั้งใจเรียนต่อที่เดิม เพราะเราเคยคิดไว้ว่า อย่างน้อย ก็ยังได้มองเขาอยู่ห่าง ๆ แต่คือ มันก็เหมือนเรายืนมองอดีต อดีตของเรากับเขา อดีตที่เคยมีความสุขด้วยกัน มีรอยยิ้มด้วยกัน รักกันฉันครอบครัวใหญ่ แต่คือ ... สิ่งที่เราจะได้เห็น มันไม่ใช่กับเราอีกต่อไป ... สิ่งที่เราจะได้เห็น จะเป็นกับลูกของเขา ไม่ใช่เราอีกต่อไป จะมีก็แต่ ความทรงจำที่เหลือให้นึกถึง แต่ย้อนกลับไปหาไม่ได้อีกแล้ว...
เราไม่รู้จะระบายที่ไหน เราเสียใจ ทำใจไม่ได้ ไม่น่าเกิดมาเป็นคนชอบยึดติดเลย มีคนบอกว่าเราเป็นคนคิดมาก เราพยายามไม่คิด แต่เราก็ทำไม่ได้ เราคิดทุกเรื่อง คิดตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอก่อนจะมาเป็นอาจารย์ที่ปรึกษากัน จนถึงนาทีสุดท้าย...ยิ่งมีความสุขมากเท่าไหร่ เรารู้แล้วหล่ะ ว่าถ้าถึงวันที่เราจะไม่มีรอยยิ้มแบบนี้อีกแล้ว มันเจ็บปวดมากขนาดไหน...
*ปล. แท็คผิดหรือไม่ตรงยังไง ขออภัยด้วยนะคะ