หัวใจที่สับสน...เลือนลาง

คือผมมีแฟนที่คบกันมา อีก 5 เดือน จะ 3 ปี ตอนแรกผมรักเขามากๆ แต่ตอนนั้นเขาไม่ได้รัก หรือชอบเราเลย จนระยะเวลาผ่านไป 6 เดือนผมยังตามจีบ ตามตื้นคุยกับเขายุเลย และวันที่รอคอยก้มาถึง ผมตกลงขอเขาเป็นแฟน เขาก้ตกลงเป็นแฟนกับผม แต่ผมก้ไม่รู้หรอกว่าตอนนั้นเขาคิดยังไงกันแน่ เราก้คบกันมาเรื่อยๆ โดย 1 ปี กว่า ปีที่คบกัน เหมือนเขาไม่ได้สนใจ ไม่ค่อยแคร์เราเลย แถมคุยกับคนอื่นด้วย โกหกเราด้วยว่าไม่ได้คุย (อ่อผมลืมบอกตอนที่ผมจีบผู้หญิงคนนั้นเขามีคนที่ชอบยุแล้ว) หลังๆ มาเขาก้สนใจผม จนเกิดเป็นความรัก เขาบอกว่าเขารักผม แต่สำหรับผม รักเขาอยู่แล้ว นับจากวันนั้นเราก็มีความสุขในความรักครั้งนี้ หวานกันมากๆ แต่เขาก็ยังไม่ค่อยสนใจเรายุ จนบ้างครั้ง ท้อ เหนื่อย คิดว่าควรจะพอเถอะ แต่ผมก้ไม่พอยังคบกันต่อมาเรื่อยๆ จนเข้าปีที่ 2 ผมรู้สึกว่า เขาสนใจผมมากขึ้น ผมก้รึกสึกดีมากๆที่เขาสนใจผม เราก้พัฒนาความสัมพันมาเรื่อยๆ จนจะเข้าปีที่ 3 ผมรู้สึกเหนื่อน ท้อ ไม่อยากอะไรแล้ว แต่ตอนนี้เขาสนใจเรามากๆๆ อยากร็ทุกอย่างที่เราทำ ทำอะไร ที่ไหน ยังไง บางครั้งคิดอยากจะเลิกด้วยซ้ำ แต่ผมก้ทำไม่ได้ เหมือนผมเหนื่อยมามากแล้ว ตอนนี้เหมือนเขาเป็นคนตามเราบ้าง เพราะแรกๆ เขาไม่เคยใส่ใจเราเลย ผมไม่ได้จะเอาคืน แต่หัวใจของผมมันบอกไม่ถูกเลยว่า จะยังไงดี เขาเป็นคนที่เอาแต่ใจ พูดเล่นก้ไม่ค่อยได้ ชอบงอน บางครั้งงอนมาก ตื้อมากผมก้เหนื่อยนะ ผมเข้าใจว่าเป้นนิสัยของ ผญ จนตอนนี้ผมไม่ค่อยได้คุยกับเขาเลย ผมไม่รู้ว่าตอนนี้หัวใจของผมมันคิดอะไรอยู่ มันเลือนหายไปไหน ------- ผม ควร พอ หรือ ต่อ ไป ดี -------  แต่ผมไม่กล้าจะบอกเลิกเขา ถ้าผมจะเลิก ผมสงสารเขา บางครั้งก้คิดว่า ที่ยังอยู่ทุกวันนี้เพราะเราสงสารเขารึเปล่า