- ต้องบอกว่าผมไม่ใช้มืออาชีพในการแปลบทความนะครับ บทความนี้ผมแปลมาจาก หนังสือประวัติสวนตัวของ ริโอฯ เล่มล่าสุดครับ
- จุดประสงค์อีกข้อคืออยากให้คนฟุตบอลได้สนุกกับเรื่องราวที่เราไม่เคยได้ยินได้รู้ หากมีอะไรผิดพลาดต้องขอโทษด้วยนะครับ พร้อมแล้วจัดไปครับ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
พุ่งไปทางซ้าย! ซ้ายมือ!
ในวีดีโอการดวลจุดโทษนัดชิงชนะเลิศกับเชลซี คุณจะเห็นเหล่านักเตะของเรา ยืนกอดคอกันอยู่ที่เส้นครึ่งสนาม ผมยืนอยู่กับไม่เคิล(คาร์ริค) สิ่งคุณคุณคงมองไม่ออกคือ ผมนั้นแทบจะอุ้มไมเคิลลอยจากพื้นเลยทีเดียว ตอนที่ไรอัน กิ๊กซ์กำลังเดินไปยิงเป็นคนที่ 7 ขาของผมสั่นไปหมด ผมเหมือนคนไม่สบาย ต่อไปคือตาผม ผมคือคนที่ 8 ที่จะยิงต่อไป และสิ่งที่ผมพอจะพูดได้ก็คือ “ขอร้องเถอะกิ๊กซี่ อย่าให้มันต้องถึงตาฉันเลย ได้โปรด”
การดวลจุดโทษตอนนั้น ต่างฝ่ายต่างก็สูสีกัน โรนัลโด้-นักเตะที่ดีที่สุดของเรา- ยิงพลาด ไม่กี่คนถัดมาฝั่งเชลซี จอร์น เทอร์รี่ เพียงแค่ยิงให้เข้าก็จะคว้าแชมป์ไปทันที แต่เข้าลื่นและพลาดบนพื้นสนามที่เปียกแฉะ คนที่เหลือถัดมาไม่มีใครพลาด – ฮากรีฟยิงอัดไปที่มุมบนอย่างสวยงาม เตเบซยิงเข้าเช่นกัน และก็ตามด้วยนานี่ แอนเดอร์สัน ตอนนี้กิ๊กซี่กำลังเดินไปที่จุดโทษเพื่อจัดการมัน กิ๊กซี่วิ่งเข้าไปแล้วซัดมัน! สวยงาม!! เขาทำได้ยอดเยี่ยมและคนต่อไปคือผม
ผมไม่ค่อยมั่นใจเลยว่าขาแข็งของผมนั้นพร้อมไหม ก่อนตาผม อเนลก้า รับหน้าที่สังหารเป็นคนที่ 7ของเชลซี เข้าต้องยิงเพื่อต่อลมหายใจแก่เชลซี ในคลิปวิดีโอคุณจะเห็นผมตะโกนบอก เอ็ดวิน ว่าให้พุ่งไปทางซ้าย ผมทั้งชี้และตะโกนเลยแหละ “พุ่งไปทางซ้าย! ซ้ายมือ!”
อเนลก้าพร้อมยิงและวิ่งเข้าหาบอล.... และเอ็ดวิน พุ่งไปทางขวา
เอ็ดวินเซฟลูกนั้นได้ !!
เราได้เขียนประวัติศาสตร์ขึ้นมาอีกหน้าหนึ่งในค่ำคืนที่ฝนเทกระหน่ำ 9ปีแห่งการรอคอย 50ปีจากเหตุการณ์ที่มิวนิค ที่แมตส์ บัสบี้ พยายามจะคว้าชัย ตอนนี้เราคว้ามันมาอยู่ในมือแล้ว มันอาจจะเหมือนนัดชิงบอลอังกฤษที่เตะที่รัสเซีย แต่มันก็สมเหตุสมผลเพราะเราทั้งสองคือทีมที่ดีที่สุดในยุโรป
ก่อนเกมไม่มีใครเหนือกว่าใคร แต่เชลซีมีสถิติที่ดีกว่าเล็กน้อยในการเจอกันช่วงหลังๆมานี้ ทุกๆครั้งที่ผมมองไปที่ ดร็อกบ้า เขาดูเหมือนคนที่คุณไม่สามารถรับมือได้ แต่ไม่ใช่คืนนี้ อย่างไรก็ตามเขาตบหน้า วิดิช และทำให้ตัวเองถูกไล่ออก
เราดีกว่าในครึ่งแรก เชลซีดีกว่าในครึ่งหลังและ 90นาทีจบลงที่ 1-1 คืนนั้นผมแพ้ไม่ได้เพราะหลังจากนั้น 2-3วัน ทีมชาติอังกฤษจะมีการเข้าแคมป์รวมตัว ผมคงทนไม่ได้ที่เห็น จอร์น เทอรรี่,เอชลี่ย์ โคลล์,แฟรงค์ เลมพาร์ดและโจ โคล ในแคมป์พร้อมกับเหรียญรางวัล
อเนลก้าวิ่งเข้าไป..ยิ่ง ...เอ็ดวินพุ่งไปปัดได้.....
ไม่มีทางจริงๆที่ผมจะอธิบายความรู้สึกในวินาทีนั้น ถ้าคุณสามรถจับเอาความรู้สึกเหล่านั้นใสขวดขายได้ คุณจะรวยเป็นเศรษฐีพันล้านเลยแหละ มันบ้ามาก ช่วงเวลาที่เจ๋งที่สุดของผมบนสนาม เป็นอะไรที่คุณฝันถึงและคิดว่ามันคงไม่เกิดขึ้น ผมกรีดร้องและวิ่งไปหาเอ็ดวิน คุณไม่รู้ตัวหรอกว่าคุณจูบใคร กอดใคร หรือร้องไห้ไปกับใครบ้าง
คุณจะวิ่งไปรอบๆสนาม ครอบครัวฉันอยู่ไหน? ทั้งเมีย,แม่,พ่อ,แอนทอน,และเพื่อนสนิท คุณอยากจะอยู่ข้างๆกับทุกคน
ตอนยืนรออยู่ในพิธีมอบเหรียญและนักเตะเชลซีกำลังขึ้นไปรับเหรียญ ผมจับมือกับนักเตะเชลซี ผมหวังว่าพวกเขาจะโอเค
ทันใดนั้นมันก็เป็นเวลาของผม ในวันนั้นผมคือกัปตันทีมและกำลังจะเดินไปชูถ้วยในฝันในอีกไม่กี่วินาทีต่อจากนี้ ผมเริ่มจะไม่ไหว ผมเห็นเซอร์บ็อบบี้ ชาล์ตั้น ยืนอยู่ตรงนั้นและในที่สุดผมก็ห้ามตัวเองไม่ได้ น้ำตาของผมมันไหลออกมา วิดิชเห็นและรู้ว่าผมเป็นอย่างไร เขาพูด”เฮ้ ริโอ ไม่เพื่อน อย่าร้อง ได้โปรดอย่าร้องไห้!”
มันทำให้ผมดีขึ้น หลังจากนั้นผมเห็นแม่ในสนาม เธอโบกไม้โบกมือ ทำทุกอย่างเพื่อจะสื่อความรู้สึกของเธอต่อผม เธอตะโกน” ริโออออออ! ริโอออออออ!!” นั้นแหละ วินาทีนั้นแหละผมหยุดน้ำตาของผมไม่ได้แล้วจริงๆ
ก่อนที่ผมจะเป็นผู้ชูถ้วย เซอร์บ็อบบี้ ชาล์ตั้น เดินมาจับมือผมแล้วดึงผมไปคุย “คืนที่ยอดเยี่ยม นายจะไม่มีวันลืมมันไปตลอดชีวิต นายเจ๋งมาก เอาหละเดินไปชูถ้วยใบนั้นซะ”
เลขาของสโมสรเดินมาบอกว่า “จะเป็นอะไรไหม ถ้าเราจะให้คุณกับกิ๊กซี่ชูถ้วยพร้อมกัน?” ผมตอบกลับว่า “ไม่มีปัญหา” ตราบใดที่ผมได้ชูมัน ผมไม่แคร์
เกมจบลงช่วงกลางดึกของเวลาในอังกฤษ แต่เวลาตามท้องถิ่นตอนที่เรากลับถึงโรงแรมก็ประมาณ ตี 1 ตี2 และมีแต่อาหารเช้าเท่านั้นที่รอเราอยู่ พวกเราตัดสินใจยกเลิกอาหารทั้งทั้งหมดแล้วยกแก็งไปผับกัน
ในปาร์ตี้ฉลองแชมป์ตอนกลางคืน ผมนี่หลุดโลกไปเลย –น่าจะเป็นคืนที่เมาที่สุดในชีวิตแล้วละ-
“คารอส(กีรอส) ไม่เอาน่า นายทิ้งเราไปคุม รีล เมดริดไม่ได้นะ” ผมบอก
“ขอฉันคิดดูก่อนนะ” คารอสตอบ ผมตะโกนกลับไป “ไม่ ไม่ เราพึ่งจะคว้าแชมป์เปี้ยนลีกค์นะ”
ผมพูดแบบเดียวกันนี้กับโรนัลโด้ “นายไปไม่ได้ ไปไม่ได้ อยู่กับเราแล้วคว้าแชมป์นี้ด้วยกับอีกครั้ง แกต้องอยู่”
ผมดื่มทุกอย่างที่ทุกคนยื่นมาให้ ทุกคนถ่ายรูปตัวเองกับถ้วยแชมป์ ผมยังคงไม่อยากเชื่อว่าเราเป็นแชมป์แล้ว มีชายคนหนึ่งในกลุ่มแฟนบอลเดินมาหาผม(ผมอยากเจอเขาอีกจัง) เขาพูด “ฉันว่านายดื่มมันไม่ไหวหลอก นักฟุตบอลมักจะคออ่อน” ผมพูด “งั้นมาลองดูกันซักตั้งไหม” ไม่นานนักผมจัดเบียร์ไป 6พิน ในขณะที่นายคนนั้นเพิ่งจะเขาพินที่3
แต่หลังจากนั้นความเซ็งก็บังเกิดขึ้น ตอนที่ผมขึ้นไปยึดแทนดีเจของคลับ เปิดเพลงให้ทุกคนฟัง เต้นอย่างกับคนบ้า พอเดินมาหาผมแล้วบอกว่า “ริโอ แกต้องไปแล้ว ขึ้นไปบนห้อง” ผมตอบกลับ “พ่อพูดอะไรของพ่อเนี่ย”
พ่อพาผมขึ้นบนห้องพัก พ่อเพิ่งจะเปลี่ยนเครื่องบินเที่ยวกลับให้ผม ผมไม่ได้กลับพร้อมกับทีม ผมต้องกลับอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า ผมเมามาก พ่อพาผมไปที่ห้องน้ำเปิดน้ำให้แล้วบอกให้รีบอาบน้ำซะ ห้านาทีถัดมา พ่อกลับมาที่ห้องน้ำเห็นผมอาบน้ำโดยไม่ถอดเสื้อผ้าออกซักชิ้น ก็คนเมาอะนะ “เลื่อนไฟต์กลับเถอะ ผมกลับตอนนี้ไม่ได้”
ไม่รู้อย่างไร ผมรู้สึกตัวอีกทีคือผมอยู่ในสภาพสะอาด แห้งและอยู่ในชุดพร้อมเดินทาง แต่ผมยังคงร้องเพลง เต้น ยิ้มและร้องไห้ทันทีที่รู้ตัว
ในที่สุดผมก็กลับถึงแมนเชสเตอร์ในฐานะแชมป์ยุโรปและเราก็เป็นแชมป์ลีกด้วย ภาพที่ผมไม่มีวันลืมคือผมถือถ้วยพรีเมียร์ลีก กิ๊กซี่ถือถ้วยยุโรป โดยมีบอส อยู่ตรงกลาง
<< บทความแปล MUFC ตอน 6 >> "ค่ำคืนแห่งความทรงจำที่ Moscow กับแชมป์ยุโรป" โดย ริโอ เฟอร์ดินาน
- จุดประสงค์อีกข้อคืออยากให้คนฟุตบอลได้สนุกกับเรื่องราวที่เราไม่เคยได้ยินได้รู้ หากมีอะไรผิดพลาดต้องขอโทษด้วยนะครับ พร้อมแล้วจัดไปครับ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
พุ่งไปทางซ้าย! ซ้ายมือ!
ในวีดีโอการดวลจุดโทษนัดชิงชนะเลิศกับเชลซี คุณจะเห็นเหล่านักเตะของเรา ยืนกอดคอกันอยู่ที่เส้นครึ่งสนาม ผมยืนอยู่กับไม่เคิล(คาร์ริค) สิ่งคุณคุณคงมองไม่ออกคือ ผมนั้นแทบจะอุ้มไมเคิลลอยจากพื้นเลยทีเดียว ตอนที่ไรอัน กิ๊กซ์กำลังเดินไปยิงเป็นคนที่ 7 ขาของผมสั่นไปหมด ผมเหมือนคนไม่สบาย ต่อไปคือตาผม ผมคือคนที่ 8 ที่จะยิงต่อไป และสิ่งที่ผมพอจะพูดได้ก็คือ “ขอร้องเถอะกิ๊กซี่ อย่าให้มันต้องถึงตาฉันเลย ได้โปรด”
การดวลจุดโทษตอนนั้น ต่างฝ่ายต่างก็สูสีกัน โรนัลโด้-นักเตะที่ดีที่สุดของเรา- ยิงพลาด ไม่กี่คนถัดมาฝั่งเชลซี จอร์น เทอร์รี่ เพียงแค่ยิงให้เข้าก็จะคว้าแชมป์ไปทันที แต่เข้าลื่นและพลาดบนพื้นสนามที่เปียกแฉะ คนที่เหลือถัดมาไม่มีใครพลาด – ฮากรีฟยิงอัดไปที่มุมบนอย่างสวยงาม เตเบซยิงเข้าเช่นกัน และก็ตามด้วยนานี่ แอนเดอร์สัน ตอนนี้กิ๊กซี่กำลังเดินไปที่จุดโทษเพื่อจัดการมัน กิ๊กซี่วิ่งเข้าไปแล้วซัดมัน! สวยงาม!! เขาทำได้ยอดเยี่ยมและคนต่อไปคือผม
ผมไม่ค่อยมั่นใจเลยว่าขาแข็งของผมนั้นพร้อมไหม ก่อนตาผม อเนลก้า รับหน้าที่สังหารเป็นคนที่ 7ของเชลซี เข้าต้องยิงเพื่อต่อลมหายใจแก่เชลซี ในคลิปวิดีโอคุณจะเห็นผมตะโกนบอก เอ็ดวิน ว่าให้พุ่งไปทางซ้าย ผมทั้งชี้และตะโกนเลยแหละ “พุ่งไปทางซ้าย! ซ้ายมือ!”
อเนลก้าพร้อมยิงและวิ่งเข้าหาบอล.... และเอ็ดวิน พุ่งไปทางขวา
เอ็ดวินเซฟลูกนั้นได้ !!
เราได้เขียนประวัติศาสตร์ขึ้นมาอีกหน้าหนึ่งในค่ำคืนที่ฝนเทกระหน่ำ 9ปีแห่งการรอคอย 50ปีจากเหตุการณ์ที่มิวนิค ที่แมตส์ บัสบี้ พยายามจะคว้าชัย ตอนนี้เราคว้ามันมาอยู่ในมือแล้ว มันอาจจะเหมือนนัดชิงบอลอังกฤษที่เตะที่รัสเซีย แต่มันก็สมเหตุสมผลเพราะเราทั้งสองคือทีมที่ดีที่สุดในยุโรป
ก่อนเกมไม่มีใครเหนือกว่าใคร แต่เชลซีมีสถิติที่ดีกว่าเล็กน้อยในการเจอกันช่วงหลังๆมานี้ ทุกๆครั้งที่ผมมองไปที่ ดร็อกบ้า เขาดูเหมือนคนที่คุณไม่สามารถรับมือได้ แต่ไม่ใช่คืนนี้ อย่างไรก็ตามเขาตบหน้า วิดิช และทำให้ตัวเองถูกไล่ออก
เราดีกว่าในครึ่งแรก เชลซีดีกว่าในครึ่งหลังและ 90นาทีจบลงที่ 1-1 คืนนั้นผมแพ้ไม่ได้เพราะหลังจากนั้น 2-3วัน ทีมชาติอังกฤษจะมีการเข้าแคมป์รวมตัว ผมคงทนไม่ได้ที่เห็น จอร์น เทอรรี่,เอชลี่ย์ โคลล์,แฟรงค์ เลมพาร์ดและโจ โคล ในแคมป์พร้อมกับเหรียญรางวัล
อเนลก้าวิ่งเข้าไป..ยิ่ง ...เอ็ดวินพุ่งไปปัดได้.....
ไม่มีทางจริงๆที่ผมจะอธิบายความรู้สึกในวินาทีนั้น ถ้าคุณสามรถจับเอาความรู้สึกเหล่านั้นใสขวดขายได้ คุณจะรวยเป็นเศรษฐีพันล้านเลยแหละ มันบ้ามาก ช่วงเวลาที่เจ๋งที่สุดของผมบนสนาม เป็นอะไรที่คุณฝันถึงและคิดว่ามันคงไม่เกิดขึ้น ผมกรีดร้องและวิ่งไปหาเอ็ดวิน คุณไม่รู้ตัวหรอกว่าคุณจูบใคร กอดใคร หรือร้องไห้ไปกับใครบ้าง
คุณจะวิ่งไปรอบๆสนาม ครอบครัวฉันอยู่ไหน? ทั้งเมีย,แม่,พ่อ,แอนทอน,และเพื่อนสนิท คุณอยากจะอยู่ข้างๆกับทุกคน
ตอนยืนรออยู่ในพิธีมอบเหรียญและนักเตะเชลซีกำลังขึ้นไปรับเหรียญ ผมจับมือกับนักเตะเชลซี ผมหวังว่าพวกเขาจะโอเค
ทันใดนั้นมันก็เป็นเวลาของผม ในวันนั้นผมคือกัปตันทีมและกำลังจะเดินไปชูถ้วยในฝันในอีกไม่กี่วินาทีต่อจากนี้ ผมเริ่มจะไม่ไหว ผมเห็นเซอร์บ็อบบี้ ชาล์ตั้น ยืนอยู่ตรงนั้นและในที่สุดผมก็ห้ามตัวเองไม่ได้ น้ำตาของผมมันไหลออกมา วิดิชเห็นและรู้ว่าผมเป็นอย่างไร เขาพูด”เฮ้ ริโอ ไม่เพื่อน อย่าร้อง ได้โปรดอย่าร้องไห้!”
มันทำให้ผมดีขึ้น หลังจากนั้นผมเห็นแม่ในสนาม เธอโบกไม้โบกมือ ทำทุกอย่างเพื่อจะสื่อความรู้สึกของเธอต่อผม เธอตะโกน” ริโออออออ! ริโอออออออ!!” นั้นแหละ วินาทีนั้นแหละผมหยุดน้ำตาของผมไม่ได้แล้วจริงๆ
ก่อนที่ผมจะเป็นผู้ชูถ้วย เซอร์บ็อบบี้ ชาล์ตั้น เดินมาจับมือผมแล้วดึงผมไปคุย “คืนที่ยอดเยี่ยม นายจะไม่มีวันลืมมันไปตลอดชีวิต นายเจ๋งมาก เอาหละเดินไปชูถ้วยใบนั้นซะ”
เลขาของสโมสรเดินมาบอกว่า “จะเป็นอะไรไหม ถ้าเราจะให้คุณกับกิ๊กซี่ชูถ้วยพร้อมกัน?” ผมตอบกลับว่า “ไม่มีปัญหา” ตราบใดที่ผมได้ชูมัน ผมไม่แคร์
เกมจบลงช่วงกลางดึกของเวลาในอังกฤษ แต่เวลาตามท้องถิ่นตอนที่เรากลับถึงโรงแรมก็ประมาณ ตี 1 ตี2 และมีแต่อาหารเช้าเท่านั้นที่รอเราอยู่ พวกเราตัดสินใจยกเลิกอาหารทั้งทั้งหมดแล้วยกแก็งไปผับกัน
ในปาร์ตี้ฉลองแชมป์ตอนกลางคืน ผมนี่หลุดโลกไปเลย –น่าจะเป็นคืนที่เมาที่สุดในชีวิตแล้วละ-
“คารอส(กีรอส) ไม่เอาน่า นายทิ้งเราไปคุม รีล เมดริดไม่ได้นะ” ผมบอก
“ขอฉันคิดดูก่อนนะ” คารอสตอบ ผมตะโกนกลับไป “ไม่ ไม่ เราพึ่งจะคว้าแชมป์เปี้ยนลีกค์นะ”
ผมพูดแบบเดียวกันนี้กับโรนัลโด้ “นายไปไม่ได้ ไปไม่ได้ อยู่กับเราแล้วคว้าแชมป์นี้ด้วยกับอีกครั้ง แกต้องอยู่”
ผมดื่มทุกอย่างที่ทุกคนยื่นมาให้ ทุกคนถ่ายรูปตัวเองกับถ้วยแชมป์ ผมยังคงไม่อยากเชื่อว่าเราเป็นแชมป์แล้ว มีชายคนหนึ่งในกลุ่มแฟนบอลเดินมาหาผม(ผมอยากเจอเขาอีกจัง) เขาพูด “ฉันว่านายดื่มมันไม่ไหวหลอก นักฟุตบอลมักจะคออ่อน” ผมพูด “งั้นมาลองดูกันซักตั้งไหม” ไม่นานนักผมจัดเบียร์ไป 6พิน ในขณะที่นายคนนั้นเพิ่งจะเขาพินที่3
แต่หลังจากนั้นความเซ็งก็บังเกิดขึ้น ตอนที่ผมขึ้นไปยึดแทนดีเจของคลับ เปิดเพลงให้ทุกคนฟัง เต้นอย่างกับคนบ้า พอเดินมาหาผมแล้วบอกว่า “ริโอ แกต้องไปแล้ว ขึ้นไปบนห้อง” ผมตอบกลับ “พ่อพูดอะไรของพ่อเนี่ย”
พ่อพาผมขึ้นบนห้องพัก พ่อเพิ่งจะเปลี่ยนเครื่องบินเที่ยวกลับให้ผม ผมไม่ได้กลับพร้อมกับทีม ผมต้องกลับอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า ผมเมามาก พ่อพาผมไปที่ห้องน้ำเปิดน้ำให้แล้วบอกให้รีบอาบน้ำซะ ห้านาทีถัดมา พ่อกลับมาที่ห้องน้ำเห็นผมอาบน้ำโดยไม่ถอดเสื้อผ้าออกซักชิ้น ก็คนเมาอะนะ “เลื่อนไฟต์กลับเถอะ ผมกลับตอนนี้ไม่ได้”
ไม่รู้อย่างไร ผมรู้สึกตัวอีกทีคือผมอยู่ในสภาพสะอาด แห้งและอยู่ในชุดพร้อมเดินทาง แต่ผมยังคงร้องเพลง เต้น ยิ้มและร้องไห้ทันทีที่รู้ตัว
ในที่สุดผมก็กลับถึงแมนเชสเตอร์ในฐานะแชมป์ยุโรปและเราก็เป็นแชมป์ลีกด้วย ภาพที่ผมไม่มีวันลืมคือผมถือถ้วยพรีเมียร์ลีก กิ๊กซี่ถือถ้วยยุโรป โดยมีบอส อยู่ตรงกลาง