เราเชื่อว่าหลายๆคนคงเคยมีรักแรกกันเนอะ
เราเองก็มีเหมือนกัน
ตอน ป.5 ฟังละดูแก่แดดเนอะ 5555
เราเรียนโรงเรียนหญิงล้วนแห่งหนึ่งในจังหวัดอุดร เพราะฉะนั้นรักแรกเราจึงไม่ใช่ ผช. นั่นแหละ เราชอบ ทอม
ความรู้สึกตอนนั้นคือแบบ ย้อนไปเมื่อ สิบปีที่แล้ว สมัยยังไม่มีเฟสบุ๊คเล่น สมัยที่เด็กประถมยังไม่พกโทรศัพท์มือถือกันเลย เวลาเด็กในโรงเรียนจะจีบกันเลยต้องส่งจดหมายน้อยให้กันแทน
ตอนนั้นเราอยุ่ ป5/2เป็นเด็กที่เฟรนด์ลี่ และค่อนข้างมีคนรู้จักเยอะ รุ่นพี่รุ่นน้อง แล้วเราก็รู้จักพี่คนนึงจากไอ้จดหมายน้อยนี่แหละ พี่เค้าอยู่ ป6/2 โรงเรียนที่เราอยู่เวลาพักกลางวันจะมีสวดมนต์ เนื่องจากเป็นโรงเรียนที่นับถือศาสนาคริสต์ แล้วเวลาเข้าแถว ชั้นประถมปลาย ป4-6 จะต้องเข้าแถวรวมกัน แยกเป็นห้องๆ แถวห้องเรากะห้องพี่เขาเลยตรงกัน ต้องเจอกันทุกวัน
แล้ววันนึงเค้ามาจีบเราให้เพื่อนเค้า แต่ด้วยความที่เพื่อนเค้าเป็นเด็กเรียนและขี้อาย เวลาคุยกันจึงผ่านเค้าตลอด เค้าเป็นคนเขียน บางครั้งก็ไม่ใช่เพื่อนเค้าฝากมา แต่เป็นเค้าเองที่คุยกะเรา ข้อความน่ารักๆที่ส่งกันจนเคยชิน กลอนสั้นที่อ่านแล้วยิ้มทุกครั้ง เชื่อมะ 2 ปี เราเก็บจดหมายจากพี่เขาไว้ทุกฉบับ ตอนนั้นยังงงๆเหมือนกัน ยุคที่ไม่มีเครื่องมือสื่อสาร และโรงเรียนเราเป็นโรงเรียนใหญ่ คนเยอะ แต่เรากับพี่เขาสามารถหาเวลาที่ตรงกันส่งจดหมายหากันได้ หลายคนอาจมองว่าเป็นเรื่องธรรมดา แต่สำหรับเด็กประถมแบบเราตอนนั้น เรามองว่ามันคือสิ่งพิเศษ และนี่คือ 1 เหตุผลที่ทำให้เราชอบเพื่อนของเขาไม่ได้ เพราะสองปีที่ผ่านมา ใจเราไปอยู่กับพี่คนนี้ไปแล้ว โดยที่เขาอาจไม่รู้อะไรเลยด้วยซ้ำ เพราะส่วนตัวเขาเองก็เป็นคนน่ารักกเฟรนด์ลี่ เพื่อนเราก็ชอบเขาเยอะอยู่พอสมควร
และแล้ว !! จุดพลิกของเรื่องก็เกิดขึ้น
แม่เราให้เรามาสอบเรียนต่อม.1ที่กรุงเทพ แล้ววันสุดท้ายของการเรียนก็มาถึง เราตัดสินใจไปขอเบอร์พี่เขาไว้ พี่เขาก็ให้มา แต่จริงๆแล้วเราตั้งใจจะบอกความรู้สึกทุกอย่างวันนั้นแหละ เราเขียนจดหมายฉบับสุดท้ายไว้ แต่หลังจากได้เบอร์พี่เขามา เราก็เริ่มลังเล กลัวว่าถ้าเขารู้ แล้วเขาไม่ได้คิดเหมือนกับเรา เบอร์ที่ได้มาคงไม่มีความหมาย 555555555 เราเลยไม่ได้ให้จดหมายฉบับนั้น
แต่รู้อะไรไหม พี่เขาเองไม่ได้เป็นคนติดโทรศัพท์ เราเคยโทรติดเป็นบางครั้ง เขาก็บอกมาแบบนี้ หลังจากเราย้ายมาอยู่ที่กรุงเทพ เราก็สอบติด รร.ดังแห่งหนึ่ง เราคิดว่าอยากบอกข่าวดีนี้ของเรากับพี่เขาเป็นคนแรก เราเลยโทรหาเขา เขาไม่รับสาย เราก็เฉยๆเพราะชินแล้ว เลยนั่งพิมข้อความส่งไปแทน แต่ท้ายข้อความนั้นเราลงท้ายว่ามีอะไรจะสารภาพ แล้วเราก็เล่าความรู้สึกทุกอย่างตลอดสองปีที่ผ่านมาให้พี่เขารู้หมดเลย
...
...
...
ไม่มีข้อความตอบกลับ
..
เราถอดใจแล้ว ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์ ทุกอย่างยังคงเงียบ
เราหักซิมทิ้ง กลัวว่าถ้าเขาตอบกลับมา เขาจะตอบในสิ่งที่เราทำใจไม่ได้ เรากลัวความจริง กลัวว่าเราจะคิดไปเองคนเดียวมาตลอด
แล้วหลังจากนั้นเราก็หายจากชีวิตพี่เขาไปเลย 5555555555
แต่แค่หายนะ เรายังคอยถามข่าวคราวพี่เขาจากเพื่อนเรามาตลอด
ผ่านมาพักใหญ่ๆช่วงที่เริ่มมีเฟสบุ๊ค เราก็ถามเพื่อนเราตลอดว่ามีเฟสพี่เขาไหม คำตอบที่ได้คือไม่มีใครมีเลย แล้วพี่เขาย้ายโรงเรียนแล้ว
นั่นแหละ ..
เศร้า ทำไงได้ละ
จากวันนั้นที่เราเจอเขาครั้งสุดท้าย มาจนถึงวันนี้ 10 ปีแล้ว
โชคชะตาพึ่งจะเข้าข้างเรา บังเอิ๊ญญ บังเอิญ เราก็นั่งเลื่อนๆดูรายชื่อเพื่อนในเฟสของรุ่นพี่ที่มอเรา ที่เคยเรียนโรงเรียนประถมที่เดียวกับเรา แล้วอยู่ๆก็เจออะไรสะดุดตา เป็นรูปถ่ายไกลๆ แต่มองแล้วมีเซ๊นส์รู้ได้ว่าต้องกดเข้าไปดู ชื่อเฟสคุ้นๆ เหมือนชื่อจริงของพี่เขา แต่มีการผสมคำเข้าไป
นาทีแรกที่กดดูเฟสนั้น ใครจะรู้ล่ะว่าน้ำตา
ไหล คนที่เราตามหามาตลอด คนที่ไม่ได้เจอหน้าเป็นสิบปี ในที่สุดเราก็หาเขาเจอ
ถึงหน้าวอลพี่เขาจะขึ้นรูปคู่กับแฟนก้เถอะ แต่ลักษณะคล้ายกับกำลังนอยๆ ห่างๆกัน
บอกไว้ก่อนนะ ว่าเราไม่ม่ความคิดจะเป็นมือที่สาม
เราทักไปหาเขาว่าจำเราได้ไหม แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือเขาจำเราไม่ได้เลย ถึงเราจะพยายามเล่าเรื่องต่างๆให้เขาฟังก็เถอะ เราเล่าทุกอย่างเกี่ยวกับเขาที่เรารู้ให้เขาฟัง เขาก็งงว่าทำไมเราจำได้ แล้วทำไมเขาถึงลืม พี่เขาขอโทดเราที่จำเราไม่ได้ เราเลยบอกเขาไปว่าจำเราไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ตอนนี้ก็รู้จักกันใหม่ แล้วจากนี้อย่าลืมเราอีกก็พอ 55555 พิมออกไปมันง่ายนะ ดูชิลๆ แต่ใครจะรู้ว่าเราเก็บความรู้สึกแค่ไหน คุยกันมาประมาณอาทิตนึง ก็พอรู้ว่าเขามีแฟนแล้วจริงๆ แต่ตอนนี้แฟนเขาไปต่างประเทศเฉยๆ เดี๋ยวก็กลับมา ความรู้สึกตอนนั้นแบบจุกมาก จะพิมต่อก็มือสั่น น้ำตาจะไหล ดีใจมากที่ได้คุยกันอีกครั้ง แต่ก็แอบเสียใจที่เขามีคนของเขาอยู่แล้ว เราเลยแกล้งพิมทีเล่นทีจริงไป ว่าเสียใจจัง อกหัก พี่มีแฟนแล้วเราเลยต้องกินแห้ว 555 อะไรประมาณนี้ แล้วเราก้บอกเขาไปว่าเราเคยชอบเขา เขาก็ขำๆ
ล่าสุดวันนี้ เขาถามเราว่า แต่ก่อนเรากับเขาสนิทกันมั้ย
เราเลยตอบไปว่า 'ถ้าจะให้ตอบความจริงแบบนอยด์ๆ เราก็จะตอบว่า พี่ลืมได้ไงว่าพี่เคยสนิทกับเค้า'
พี่เขารีบขอโทด ส่งติ้กเก้อร้องไห้มา 5555
เราเลยบอกไปว่าไม่เปนไรนะ อย่าลืมเค้าอีกก็พอแล้ว เค้าตามหาพี่มานาน นานจนขี้เกียจหาแล้ว 5555555555 ตอนพิมนี่น้ำตาไหลด้วยนะ ไม่รู้ดีใจหรือเสียใจ
ความรู้สึกตอนนี้ ไม่รู้จะอธิบายยังไงจริงๆ เราไม่มีความคิดจะเป็นมือที่สามนะ ไม่อยากให้เขาทะเลาะกับแฟนมากกว่าเดิม เพราะจากเดิมก็ดูตึงๆกันอยู่ ดูพี่เขาจะนอยด์ๆแฟน เราแค่ไม่อยากให้ใครทำเขาเสียใจ กว่าเราจะตามหาเขาเจอเราเสียใครหลายคนระหว่างทางไปเยอะ เราเลิกชอบ เลิกคุยกับทอมดี้เลสอีกเลย ตั้งแต่วันสุดท้ายที่เราหักซิมทิ้ง ด้วยความที่คิดว่า หาใครที่เหมือนเขาไม่ได้อีกแล้ว มันเป้นความรู้สึกเฉยๆ ไม่ต้องการอะไร กับผู้ชายก็คบนะ แต่ไม่มีความรู้สึกรัก ผ่านมาเรื่อยๆจนเราเหมือนคนไร้ความรู้สึกไปแล้ว ไม่มีแฟน ไม่มีคนคุยก็เฉยๆ แต่พอได้คุยกับพี่เขาอีกครั้ง เราเหมือนกลับมาอยู่ในช่วงเวลา ตอน ป.5 อีกครั้ง มันเหมือนความรู้สึกที่เขาเรียกกันว่ากำลังมีความรัก อยากดูแลห่างๆ ถึงจะแค่ในฐานะน้อง แต่แค่เขาไม่หายไปไหนอีกเราก็มีความสุขแล้ว ไม่ได้อยากมาครอบครอง ไม่ได้อยากเป็นแฟน หรืออะไรที่เกินเลยไปกว่านั้นเลย
...
ความรู้สึกที่อยากพูดที่สุดตอนนี้คือ ขอบคุณทุกอย่างที่ทำให้กลับมาเจอกันอีกครั้ง ไม่ว่าสถานะอะไร เราจะรักษาความรู้สึกตอนนี้ให้ดีที่สุด จะไม่ทำลายความสัมพันธ์ใครด้วยความรู้สึกส่วนตัวแล้ว เราดีใจนะที่เห็นเขามีความสุขดี แต่ถ้าวันไหนที่เขาไม่โอเค ไม่มีใคร เราจะไม่ขอให้เขาเดินมาเลือกเรา แต่เราจะขอแค่ให้เขาแวะผ่านมาก็พอ เราจะทำทุกอย่างเท่าทีทำได้ให้พี่เขากลับมามีความสุขเหมือนเดิม แล้วหลังจากนั้นถ้าพี่เขาจะเดินกลับไป เราก็จะไม่ว่าอะไรเลยซักคำ แค่นี้ก็มีค่ามากสำหรับเราแล้ว
55555555555555
พิมกระทู้ไปน้ำตาไหลไป
สุดท้ายมีสิ่งนึงที่อยากจะบอกกับพี่เขา แต่กลัวบอกไปแล้วเขาจะทะเลาะกับแฟน หรือบอกไปแล้วจะไม่เหมือนเดิม เลยขอบอกในนี้แล้วกัน ถ้าวันนึงเขาบังเอิญผ่านมาเห็น
' 10 ปีที่ผ่านมาตั้งแต่วันนั้นถึงวันนี้ ความรู้สึกเค้ายังเหมือนเดิมทุกอย่าง เคยชอบจนเลิกชอบแล้ว ที่เลิกชอบไม่ใช่เพราะความรู้สึกมันลดน้อยลง แต่เพราะมันมากขึ้นจนมันกลายเป็นรักพี่ไปแล้วต่างหาก ไม่ต้องการอะไรมากกว่านี้แล้ว ความรู้สึกดีๆที่เค้าให้ไปเค้าเต็มใจ ไม่จำเป็นต้องให้อะไรกลับมา ขออย่างเดียวอย่าทิ้งเค้าไปไหนอีกก็พอ สิบปีเค้าตามหาพี่จนเหนื่อยแล้ว พอแล้วเนอะ ถึงพี่จะจำเค้าไม่ได้ แต่อย่าลืมเค้าอีกก็พอแล้ว เพราะเค้าไม่เคยลืมอะไรเกี่ยวกับตัวพี่เลยตลอดเวลาที่ผ่านมา และไม่เคยคิดจะลืมเลยด้วยซ้ำ'
...
เราทำได้แค่หวังแหละว่าซักวันพี่เขาจะผ่านมาเห็นสิ่งที่เราอยากจะบอก
เรื่องราวอาจดูไร้สาระหน่อยนะ แต่เราแค่อยากระบาย เราเก็บความรู้สึกมานานมาก ขอบคุณทุกคนที่รับฟัง และขอบคุณพื้นที่ดีๆด้วยน้า
ตามหารุ่นพี่ที่เคยแอบชอบมา 10 ปี ตอนนี้เจอแล้ว T^T
เราเองก็มีเหมือนกัน
ตอน ป.5 ฟังละดูแก่แดดเนอะ 5555
เราเรียนโรงเรียนหญิงล้วนแห่งหนึ่งในจังหวัดอุดร เพราะฉะนั้นรักแรกเราจึงไม่ใช่ ผช. นั่นแหละ เราชอบ ทอม
ความรู้สึกตอนนั้นคือแบบ ย้อนไปเมื่อ สิบปีที่แล้ว สมัยยังไม่มีเฟสบุ๊คเล่น สมัยที่เด็กประถมยังไม่พกโทรศัพท์มือถือกันเลย เวลาเด็กในโรงเรียนจะจีบกันเลยต้องส่งจดหมายน้อยให้กันแทน
ตอนนั้นเราอยุ่ ป5/2เป็นเด็กที่เฟรนด์ลี่ และค่อนข้างมีคนรู้จักเยอะ รุ่นพี่รุ่นน้อง แล้วเราก็รู้จักพี่คนนึงจากไอ้จดหมายน้อยนี่แหละ พี่เค้าอยู่ ป6/2 โรงเรียนที่เราอยู่เวลาพักกลางวันจะมีสวดมนต์ เนื่องจากเป็นโรงเรียนที่นับถือศาสนาคริสต์ แล้วเวลาเข้าแถว ชั้นประถมปลาย ป4-6 จะต้องเข้าแถวรวมกัน แยกเป็นห้องๆ แถวห้องเรากะห้องพี่เขาเลยตรงกัน ต้องเจอกันทุกวัน
แล้ววันนึงเค้ามาจีบเราให้เพื่อนเค้า แต่ด้วยความที่เพื่อนเค้าเป็นเด็กเรียนและขี้อาย เวลาคุยกันจึงผ่านเค้าตลอด เค้าเป็นคนเขียน บางครั้งก็ไม่ใช่เพื่อนเค้าฝากมา แต่เป็นเค้าเองที่คุยกะเรา ข้อความน่ารักๆที่ส่งกันจนเคยชิน กลอนสั้นที่อ่านแล้วยิ้มทุกครั้ง เชื่อมะ 2 ปี เราเก็บจดหมายจากพี่เขาไว้ทุกฉบับ ตอนนั้นยังงงๆเหมือนกัน ยุคที่ไม่มีเครื่องมือสื่อสาร และโรงเรียนเราเป็นโรงเรียนใหญ่ คนเยอะ แต่เรากับพี่เขาสามารถหาเวลาที่ตรงกันส่งจดหมายหากันได้ หลายคนอาจมองว่าเป็นเรื่องธรรมดา แต่สำหรับเด็กประถมแบบเราตอนนั้น เรามองว่ามันคือสิ่งพิเศษ และนี่คือ 1 เหตุผลที่ทำให้เราชอบเพื่อนของเขาไม่ได้ เพราะสองปีที่ผ่านมา ใจเราไปอยู่กับพี่คนนี้ไปแล้ว โดยที่เขาอาจไม่รู้อะไรเลยด้วยซ้ำ เพราะส่วนตัวเขาเองก็เป็นคนน่ารักกเฟรนด์ลี่ เพื่อนเราก็ชอบเขาเยอะอยู่พอสมควร
และแล้ว !! จุดพลิกของเรื่องก็เกิดขึ้น
แม่เราให้เรามาสอบเรียนต่อม.1ที่กรุงเทพ แล้ววันสุดท้ายของการเรียนก็มาถึง เราตัดสินใจไปขอเบอร์พี่เขาไว้ พี่เขาก็ให้มา แต่จริงๆแล้วเราตั้งใจจะบอกความรู้สึกทุกอย่างวันนั้นแหละ เราเขียนจดหมายฉบับสุดท้ายไว้ แต่หลังจากได้เบอร์พี่เขามา เราก็เริ่มลังเล กลัวว่าถ้าเขารู้ แล้วเขาไม่ได้คิดเหมือนกับเรา เบอร์ที่ได้มาคงไม่มีความหมาย 555555555 เราเลยไม่ได้ให้จดหมายฉบับนั้น
แต่รู้อะไรไหม พี่เขาเองไม่ได้เป็นคนติดโทรศัพท์ เราเคยโทรติดเป็นบางครั้ง เขาก็บอกมาแบบนี้ หลังจากเราย้ายมาอยู่ที่กรุงเทพ เราก็สอบติด รร.ดังแห่งหนึ่ง เราคิดว่าอยากบอกข่าวดีนี้ของเรากับพี่เขาเป็นคนแรก เราเลยโทรหาเขา เขาไม่รับสาย เราก็เฉยๆเพราะชินแล้ว เลยนั่งพิมข้อความส่งไปแทน แต่ท้ายข้อความนั้นเราลงท้ายว่ามีอะไรจะสารภาพ แล้วเราก็เล่าความรู้สึกทุกอย่างตลอดสองปีที่ผ่านมาให้พี่เขารู้หมดเลย
...
...
...
ไม่มีข้อความตอบกลับ
..
เราถอดใจแล้ว ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์ ทุกอย่างยังคงเงียบ
เราหักซิมทิ้ง กลัวว่าถ้าเขาตอบกลับมา เขาจะตอบในสิ่งที่เราทำใจไม่ได้ เรากลัวความจริง กลัวว่าเราจะคิดไปเองคนเดียวมาตลอด
แล้วหลังจากนั้นเราก็หายจากชีวิตพี่เขาไปเลย 5555555555
แต่แค่หายนะ เรายังคอยถามข่าวคราวพี่เขาจากเพื่อนเรามาตลอด
ผ่านมาพักใหญ่ๆช่วงที่เริ่มมีเฟสบุ๊ค เราก็ถามเพื่อนเราตลอดว่ามีเฟสพี่เขาไหม คำตอบที่ได้คือไม่มีใครมีเลย แล้วพี่เขาย้ายโรงเรียนแล้ว
นั่นแหละ ..
เศร้า ทำไงได้ละ
จากวันนั้นที่เราเจอเขาครั้งสุดท้าย มาจนถึงวันนี้ 10 ปีแล้ว
โชคชะตาพึ่งจะเข้าข้างเรา บังเอิ๊ญญ บังเอิญ เราก็นั่งเลื่อนๆดูรายชื่อเพื่อนในเฟสของรุ่นพี่ที่มอเรา ที่เคยเรียนโรงเรียนประถมที่เดียวกับเรา แล้วอยู่ๆก็เจออะไรสะดุดตา เป็นรูปถ่ายไกลๆ แต่มองแล้วมีเซ๊นส์รู้ได้ว่าต้องกดเข้าไปดู ชื่อเฟสคุ้นๆ เหมือนชื่อจริงของพี่เขา แต่มีการผสมคำเข้าไป
นาทีแรกที่กดดูเฟสนั้น ใครจะรู้ล่ะว่าน้ำตา
ถึงหน้าวอลพี่เขาจะขึ้นรูปคู่กับแฟนก้เถอะ แต่ลักษณะคล้ายกับกำลังนอยๆ ห่างๆกัน
บอกไว้ก่อนนะ ว่าเราไม่ม่ความคิดจะเป็นมือที่สาม
เราทักไปหาเขาว่าจำเราได้ไหม แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือเขาจำเราไม่ได้เลย ถึงเราจะพยายามเล่าเรื่องต่างๆให้เขาฟังก็เถอะ เราเล่าทุกอย่างเกี่ยวกับเขาที่เรารู้ให้เขาฟัง เขาก็งงว่าทำไมเราจำได้ แล้วทำไมเขาถึงลืม พี่เขาขอโทดเราที่จำเราไม่ได้ เราเลยบอกเขาไปว่าจำเราไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ตอนนี้ก็รู้จักกันใหม่ แล้วจากนี้อย่าลืมเราอีกก็พอ 55555 พิมออกไปมันง่ายนะ ดูชิลๆ แต่ใครจะรู้ว่าเราเก็บความรู้สึกแค่ไหน คุยกันมาประมาณอาทิตนึง ก็พอรู้ว่าเขามีแฟนแล้วจริงๆ แต่ตอนนี้แฟนเขาไปต่างประเทศเฉยๆ เดี๋ยวก็กลับมา ความรู้สึกตอนนั้นแบบจุกมาก จะพิมต่อก็มือสั่น น้ำตาจะไหล ดีใจมากที่ได้คุยกันอีกครั้ง แต่ก็แอบเสียใจที่เขามีคนของเขาอยู่แล้ว เราเลยแกล้งพิมทีเล่นทีจริงไป ว่าเสียใจจัง อกหัก พี่มีแฟนแล้วเราเลยต้องกินแห้ว 555 อะไรประมาณนี้ แล้วเราก้บอกเขาไปว่าเราเคยชอบเขา เขาก็ขำๆ
ล่าสุดวันนี้ เขาถามเราว่า แต่ก่อนเรากับเขาสนิทกันมั้ย
เราเลยตอบไปว่า 'ถ้าจะให้ตอบความจริงแบบนอยด์ๆ เราก็จะตอบว่า พี่ลืมได้ไงว่าพี่เคยสนิทกับเค้า'
พี่เขารีบขอโทด ส่งติ้กเก้อร้องไห้มา 5555
เราเลยบอกไปว่าไม่เปนไรนะ อย่าลืมเค้าอีกก็พอแล้ว เค้าตามหาพี่มานาน นานจนขี้เกียจหาแล้ว 5555555555 ตอนพิมนี่น้ำตาไหลด้วยนะ ไม่รู้ดีใจหรือเสียใจ
ความรู้สึกตอนนี้ ไม่รู้จะอธิบายยังไงจริงๆ เราไม่มีความคิดจะเป็นมือที่สามนะ ไม่อยากให้เขาทะเลาะกับแฟนมากกว่าเดิม เพราะจากเดิมก็ดูตึงๆกันอยู่ ดูพี่เขาจะนอยด์ๆแฟน เราแค่ไม่อยากให้ใครทำเขาเสียใจ กว่าเราจะตามหาเขาเจอเราเสียใครหลายคนระหว่างทางไปเยอะ เราเลิกชอบ เลิกคุยกับทอมดี้เลสอีกเลย ตั้งแต่วันสุดท้ายที่เราหักซิมทิ้ง ด้วยความที่คิดว่า หาใครที่เหมือนเขาไม่ได้อีกแล้ว มันเป้นความรู้สึกเฉยๆ ไม่ต้องการอะไร กับผู้ชายก็คบนะ แต่ไม่มีความรู้สึกรัก ผ่านมาเรื่อยๆจนเราเหมือนคนไร้ความรู้สึกไปแล้ว ไม่มีแฟน ไม่มีคนคุยก็เฉยๆ แต่พอได้คุยกับพี่เขาอีกครั้ง เราเหมือนกลับมาอยู่ในช่วงเวลา ตอน ป.5 อีกครั้ง มันเหมือนความรู้สึกที่เขาเรียกกันว่ากำลังมีความรัก อยากดูแลห่างๆ ถึงจะแค่ในฐานะน้อง แต่แค่เขาไม่หายไปไหนอีกเราก็มีความสุขแล้ว ไม่ได้อยากมาครอบครอง ไม่ได้อยากเป็นแฟน หรืออะไรที่เกินเลยไปกว่านั้นเลย
...
ความรู้สึกที่อยากพูดที่สุดตอนนี้คือ ขอบคุณทุกอย่างที่ทำให้กลับมาเจอกันอีกครั้ง ไม่ว่าสถานะอะไร เราจะรักษาความรู้สึกตอนนี้ให้ดีที่สุด จะไม่ทำลายความสัมพันธ์ใครด้วยความรู้สึกส่วนตัวแล้ว เราดีใจนะที่เห็นเขามีความสุขดี แต่ถ้าวันไหนที่เขาไม่โอเค ไม่มีใคร เราจะไม่ขอให้เขาเดินมาเลือกเรา แต่เราจะขอแค่ให้เขาแวะผ่านมาก็พอ เราจะทำทุกอย่างเท่าทีทำได้ให้พี่เขากลับมามีความสุขเหมือนเดิม แล้วหลังจากนั้นถ้าพี่เขาจะเดินกลับไป เราก็จะไม่ว่าอะไรเลยซักคำ แค่นี้ก็มีค่ามากสำหรับเราแล้ว
55555555555555
พิมกระทู้ไปน้ำตาไหลไป
สุดท้ายมีสิ่งนึงที่อยากจะบอกกับพี่เขา แต่กลัวบอกไปแล้วเขาจะทะเลาะกับแฟน หรือบอกไปแล้วจะไม่เหมือนเดิม เลยขอบอกในนี้แล้วกัน ถ้าวันนึงเขาบังเอิญผ่านมาเห็น
' 10 ปีที่ผ่านมาตั้งแต่วันนั้นถึงวันนี้ ความรู้สึกเค้ายังเหมือนเดิมทุกอย่าง เคยชอบจนเลิกชอบแล้ว ที่เลิกชอบไม่ใช่เพราะความรู้สึกมันลดน้อยลง แต่เพราะมันมากขึ้นจนมันกลายเป็นรักพี่ไปแล้วต่างหาก ไม่ต้องการอะไรมากกว่านี้แล้ว ความรู้สึกดีๆที่เค้าให้ไปเค้าเต็มใจ ไม่จำเป็นต้องให้อะไรกลับมา ขออย่างเดียวอย่าทิ้งเค้าไปไหนอีกก็พอ สิบปีเค้าตามหาพี่จนเหนื่อยแล้ว พอแล้วเนอะ ถึงพี่จะจำเค้าไม่ได้ แต่อย่าลืมเค้าอีกก็พอแล้ว เพราะเค้าไม่เคยลืมอะไรเกี่ยวกับตัวพี่เลยตลอดเวลาที่ผ่านมา และไม่เคยคิดจะลืมเลยด้วยซ้ำ'
...
เราทำได้แค่หวังแหละว่าซักวันพี่เขาจะผ่านมาเห็นสิ่งที่เราอยากจะบอก
เรื่องราวอาจดูไร้สาระหน่อยนะ แต่เราแค่อยากระบาย เราเก็บความรู้สึกมานานมาก ขอบคุณทุกคนที่รับฟัง และขอบคุณพื้นที่ดีๆด้วยน้า