แม่รักเราจริงมั้ย

เราก็เป็นแค่เด็กผู้หญิงคนนึงที่กำลังอยู่ในช่วงวัยรุ่นอายุ17 ย่าง18แล้วแต่แม่ทำไมต้องเห็นเราเด็กอยู่ตลอดเวลาจะไปไหนกับเพื่อนก็ไม่ได้ต้องขอตามไปตลอดขนาดไปในช่วงกลางวันจะไปทำรายงานกับเพื่อนก็ไม่เชื่อด่าว่าโกหกอีก วันๆนึงไม่รู้ทำไรผิดนักหนาด่าเช้าด่าเย็นหลับมาจากรร.ก็ด่าแล้ว ด่าแรดบ้าง อ้อร้อบ้าง เกิดมารกโลกบ้าง ไม่น่าเกิดมาบ้าง ชิงหมามาเกิดบ้าง ด่าบ้างทำไมหรอเราทำไรผิดอะทำไมต้องด่าถึงขนาดนั้น แล้วเราก็คิดว่าเราโตแล้วทำไมถึงต้องตีอีก ทั้งด่าทั้งตี เอะอะก็ตีตลอด ตีจนอายคนข้างบ้าน ตีจนตัวเขียวไปหมด เป็นแผลบ้างพอคนข้างบ้านเห็นเราก็ชอบมองอายจนไม่รู้จะอายยังไง เราก็โตแลทำไมต้องตีเราไม่ใช่เด็กเล็กแล้วเราก็เบื่อเหมือนกันนะทำไมแม่ไม่เข้าใจความรู้สึกเราบ้างแล้วอีกอย่างเราก็ไม่ได้แรดเหมือนที่แม่ด่านะคนอื่นแรดกว่าเราพ่อแม่เค้ายังไม่ด่าเลยเรามีแฟนก็ไม่ได้ทำไมอะเราก็โตเเล้วปะแล้วมีแฟนก็ไม่จำเป็นต้องไปมีอะไรกันปะทำไมต้องห้ามด้วยเวลาคุยกับใครก็ไม่ให้คุยขนาดเล่นโทสับก็ด่า ใช้น้ำเยอะก็ด่า ชาตแบตก็ด่า ล้างจานใช้น่ำยาเยอะก็ด่า ทำไรก็ผิดไปหมด เชื่อแต่ปากคนอื่น เชื่อปากเพื่อนแกพันนั้นพันนี้พูดไรก็เชื่อไปหมดทั้งๆที่มันไม่ใช่เราบอกไม่มีแฟนก็ไม่เชื่อ พอเพื่อนแกบอกเรามีแฟนดันเชื่อ เพื่อนแกบอกเรานิสัยไม่ดีอย่าให้เรียนอย่าเลี้ยงเราก็เชื่อทำไมอะเค้าสำคัญมากหรอถึงเชื่อไปหมดหรือจริงๆแล้วแม่ไม่เคยรักเราเลยที่เลี้ยงเราทุกวันนี้ก็แค่ความสงสาร