สวัสดีค่ะเพื่อนๆทุกคน เรามีเรื่องทุกข์ใจมาเล่าให้ฟังค่ะ...
ตอนนี้เราอายุได้18ปีแล้วค่ะ กำลังจะขึ้นมหาลัยปี1 ตอนนี้รอแค่เปิดเทอมแค่นั้น เรามอบตัวหมดแล้วจ่ายตังแล้วทุกอย่างค่ะ แค่รอวันเปิดเรียน แต่เราดันมามีปัญหาซะก่อนค่ะคือเรา ท้องค่ะและท้องโดยไม่พร้อม เรายอมรับนะคะว่ามันเป็นความผิดพลาดของเราเอง เราท้องได้2เดือนแล้วค่ะ เราเลยเลือกที่จะตัดสินใจบอกแม่ เพราะเราสนิทกับแม่มากอยู่กับแม่มาตลอด พอแม่รู้แม่ชอคคะ แม่เสียใจมากร้องไห้มาอยู่หลายวัน ไม่กินข้าวเลย เราก็เห็นใจท่านนะคะ แต่เราก็บอกท่านเสมอว่าเราผิดเองมันเป็นความผิดพลาดของเราเอง เราเลยกราบขอโทษท่านค่ะ แต่เรานึกว่ามันจะมีทางออกที่ดีกว่านี้นะคะ ปรากฏว่าเราบอกแม่แล้ว แม่เราบอกให้เราไปทำแท้งค่ะ ท่านอยากให้เราเรียน ท่านห่วงอนาคตเรามาก แต่เราไม่อยากทำค่ะ จนวันนึงท่าได้บอกเรื่องนี้กับพ่อ พ่อก็เป็นอาการเดียวกับแม่คะ ชอค เสียใจร้องไห้ ไม่กินข้าวเลยตั้งแต่ที่รู้เรื่องมา เราก็ขอโทษท่านทั้ง2ค่ะ มันเกิดขึ้นแล้ว เราไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้อีก เมื่อพ่อเรารู้ พ่อเราก็คิดแบบแม่ค่ะ คือให้เราทำแท้ง ตอนแรกพ่อบอกให้ซื้อยาขับมากิน ไม่ก็ไปหาหมอเอาเด็กออก ตอนนั้นเราใจสลายเลยคะ เราไม่อยากทำ เราทำไรไม่ถูกเลยค่ะ นั้นก็พ่อแม่ นี้ก็ลูกชีวิตคนทั้งคนที่ไม่รู้เรื่องอะไร สุดท้ายเราตัดสินใจบอกกับพ่อแม่ว่าเราจะเก็บลูกไว้ ยังไงเราก็จะไม่เอาออก พ่อแม่เราถึงกับตัดเราเลยค่ะ ท่านให้เราย้ายไปอยู่บ้านแฟน ส่วนฝั่งบ้านแฟนเค้ายอมรับหมดทุกอย่าง ยอมรับทุกอย่างไม่หนี แฟนก็ไม่อยากให้ทำแท้ง พ่อแม่แฟนก็ไม่อยากให้ทำค่ะ เค้าบอกเค้าสามารถเลี้ยงหลานได้ แม่เราก็เลยบอกกับเราว่างั้นให้เราไปอยู่กับแฟน แม่เรายกเราให้เป็นลูกของแม่แฟนอีกคนเลยคะ โดยให้ฝั่งแฟนส่งเสียเราทุกอย่าง โดยฝั่งพ่อกับแม่จะไม่ยุ่ง ท่านบอกท่านอายคนคะที่มีลูกแบบนี้ ท่านรับไม่ได้ เราก็ไม่รู้จะทำไงแล้วคะ เรายังคิดอยู่ว่าเราตัดสินใจถูกหรือผิด พ่อกับแม่เราบอกว่าบาปที่ทำกับพ่อแม่มันบาปซะยิ่งกว่าเราทำแท้งอีกคะ แต่เราขอยอมรับผลของมันนะคะ เพราะเราเป็นคนสร้าง แต่เราก็ยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้เรานึกถึงตลอด นั้นคือลูกคะ เราไม่ได้ฆ่าลูกของเรา แต่เราต้องเสียพ่อแม่ที่เรารักไปโดยตัดขาดกัน เราทำผิดหรือทำถูกกันแน่ค่ะ T^T
ถูกหรือผิดที่ทำแบบนี้
ตอนนี้เราอายุได้18ปีแล้วค่ะ กำลังจะขึ้นมหาลัยปี1 ตอนนี้รอแค่เปิดเทอมแค่นั้น เรามอบตัวหมดแล้วจ่ายตังแล้วทุกอย่างค่ะ แค่รอวันเปิดเรียน แต่เราดันมามีปัญหาซะก่อนค่ะคือเรา ท้องค่ะและท้องโดยไม่พร้อม เรายอมรับนะคะว่ามันเป็นความผิดพลาดของเราเอง เราท้องได้2เดือนแล้วค่ะ เราเลยเลือกที่จะตัดสินใจบอกแม่ เพราะเราสนิทกับแม่มากอยู่กับแม่มาตลอด พอแม่รู้แม่ชอคคะ แม่เสียใจมากร้องไห้มาอยู่หลายวัน ไม่กินข้าวเลย เราก็เห็นใจท่านนะคะ แต่เราก็บอกท่านเสมอว่าเราผิดเองมันเป็นความผิดพลาดของเราเอง เราเลยกราบขอโทษท่านค่ะ แต่เรานึกว่ามันจะมีทางออกที่ดีกว่านี้นะคะ ปรากฏว่าเราบอกแม่แล้ว แม่เราบอกให้เราไปทำแท้งค่ะ ท่านอยากให้เราเรียน ท่านห่วงอนาคตเรามาก แต่เราไม่อยากทำค่ะ จนวันนึงท่าได้บอกเรื่องนี้กับพ่อ พ่อก็เป็นอาการเดียวกับแม่คะ ชอค เสียใจร้องไห้ ไม่กินข้าวเลยตั้งแต่ที่รู้เรื่องมา เราก็ขอโทษท่านทั้ง2ค่ะ มันเกิดขึ้นแล้ว เราไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้อีก เมื่อพ่อเรารู้ พ่อเราก็คิดแบบแม่ค่ะ คือให้เราทำแท้ง ตอนแรกพ่อบอกให้ซื้อยาขับมากิน ไม่ก็ไปหาหมอเอาเด็กออก ตอนนั้นเราใจสลายเลยคะ เราไม่อยากทำ เราทำไรไม่ถูกเลยค่ะ นั้นก็พ่อแม่ นี้ก็ลูกชีวิตคนทั้งคนที่ไม่รู้เรื่องอะไร สุดท้ายเราตัดสินใจบอกกับพ่อแม่ว่าเราจะเก็บลูกไว้ ยังไงเราก็จะไม่เอาออก พ่อแม่เราถึงกับตัดเราเลยค่ะ ท่านให้เราย้ายไปอยู่บ้านแฟน ส่วนฝั่งบ้านแฟนเค้ายอมรับหมดทุกอย่าง ยอมรับทุกอย่างไม่หนี แฟนก็ไม่อยากให้ทำแท้ง พ่อแม่แฟนก็ไม่อยากให้ทำค่ะ เค้าบอกเค้าสามารถเลี้ยงหลานได้ แม่เราก็เลยบอกกับเราว่างั้นให้เราไปอยู่กับแฟน แม่เรายกเราให้เป็นลูกของแม่แฟนอีกคนเลยคะ โดยให้ฝั่งแฟนส่งเสียเราทุกอย่าง โดยฝั่งพ่อกับแม่จะไม่ยุ่ง ท่านบอกท่านอายคนคะที่มีลูกแบบนี้ ท่านรับไม่ได้ เราก็ไม่รู้จะทำไงแล้วคะ เรายังคิดอยู่ว่าเราตัดสินใจถูกหรือผิด พ่อกับแม่เราบอกว่าบาปที่ทำกับพ่อแม่มันบาปซะยิ่งกว่าเราทำแท้งอีกคะ แต่เราขอยอมรับผลของมันนะคะ เพราะเราเป็นคนสร้าง แต่เราก็ยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้เรานึกถึงตลอด นั้นคือลูกคะ เราไม่ได้ฆ่าลูกของเรา แต่เราต้องเสียพ่อแม่ที่เรารักไปโดยตัดขาดกัน เราทำผิดหรือทำถูกกันแน่ค่ะ T^T