สวัสดีค่ะทุกคน...ก่อนอื่นดิฉันขอบอกก่อนว่านี่เป็นกระทู้แรกที่ฉันตั้ง...ดิฉันอยากมาระบาย มาเล่าสู่กันฟัง และขอความช่วยเหลือ มาแลกเปลี่ยนความคิดกันนะค่ะ ดิฉันเป็นคนที่ชอบให้คำปรึกษากับคนอื่นได้เสมอ แต่กับตัวเอง โดยเฉพาะความรัก...ดิฉันไม่เคยตอบคำถามที่อยู่ในใจได้เลย
เรื่องมีอยู่ว่า.....ฉัน เป็นรุ่นพี่ของน้องคนนึง ซึ่ง ฉันเป็น ผญ อายุเยอะกว่า ผช คนนั้นที่เป็นรุ่นน้อง อายุเราห่างกัน 3 ปี
ฉันค่อนข้างเป็นคนที่เป็นที่รู้จักกันในมหาวิทยาลัย เป็นบุคคลที่น้องๆให้ความเคารพมาก
วันนึงฉันได้คุยกับรุ่นน้องคนนั้น ซึ่งเริ่มแรกน้องเค้าเป็นคนที่ทักมาก่อน ตอนแรกก็คุยปกติธรรมดานะค่ะ แต่เราก็คุยกันเรื่อยๆ ตั้งแต่วันนั้นเราคุยกันทุกวัน ซึ่งน้องเค้าจะเป็นคนทักมาก่อนทุกครั้ง คุยกันทุกวันเราก็สนิทกันมาก มีเหตุการณ์หลายๆอย่างที่ทำให้ชวนคิดว่า เราไม่ได้คุยกันแบบพี่น้อง แต่ฉันก็ไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเอง เราคุยกันเรื่อยๆ นานถึง 5 เดือน แต่ไม่ได้ระบุสถานะอะไร เพราะคล้ายว่าคุยแบบพี่น้องกัน แต่ตอนนั้นในใจฉันไม่ได้คิดแบบนั้นแล้วค่ะ ฉันรู้สึกดี และคิดว่าน้องเค้าก็รู้สึกดี เพราะบางครั้งน้องเค้าก็งอแง น้อยใจเวลาฉันถามถึงหรือคุยกับเพื่อน ผช อีกคนของเขา พอเราคุยกันสักพักฉันก็ได้ข่าวมาจากเพื่อนว่า น้องเค้ามีแฟนแล้ว...แต่ก่อนหน้านี้ เค้าเคยบอกว่าเค้าไม่มีแฟน....ฉันก็เคยบอกเค้านะค่ะ ว่าถ้าเค้ามีแฟนให้บอกฉันตรงๆ เพราะ ผญ ทุกคนรับไม่ได้หรอกที่แฟนตัวเองไปสนิทกับ ผญ อีกคน ถึงแม้จะบอกว่าเปนรุ่นพี่ที่สนิทก็เหอะ ลึกๆคือฉันไม่อยากทำผิด ไม่อยากทำร้าย ผญ ด้วยกันค่ะ
พอเราคุยกัน 5 เดือนกว่า ฉันก็ได้ข่าวว่าเค้ามีแฟนแล้ว ทั้งๆที่ตอนนั้นเรายังคุยกันเหมือนเดิมทุกวันเป็นปกติ....คืนนั้นชั้ลก็ถามเค้าแบบอ้อมๆ จนเค้าหลุดออกมาว่ามีแฟนแล้ว......วินาทีนั้น ฉันสตั้นเลยค่ะ ไม่คิดว่าเค้าจะเปนคนแบบนี้ หรือตลอดเวลาฉันคิดไปเองฝ่ายเดียวว่าเค้าก็รู้สึกดีและชอบฉัน
หลังจากที่ฉันรู้คืนนั้น ฉันก็ไม่อยากตอบแชทเขาเลย(อ่อ จะบอกว่าตลอดเวลาเราไม่เคยคุยโทสับกันนะค่ะ คุยแชทตลอด) คืนนั้นรู้สึกจุกมาก เจ็บมาก ร้องไห้หนักมาก......แต่สุดท้ายก็กลับมาตอบแชทเค้าหละค่ะ เจ็บใจตัวเองเหมือนกัน......ก่อนหน้านี้เราเคยไปกินข้าวดูหนังกันครั้งนึงนะค่ะ....ต่อจากวันที่ฉันรู้ว่าเค้ามีแฟน....ฉันก็พยายามไม่ตอบแชทเค้า คือนานๆมาตอบ...แต่เค้ายังทำตัวเหมือนปกติ ทักมาคุยตลอด หลังๆก็เริ่มเว้นบ้าง อย่างมากสุดก็ 2 วัน ที่ไม่ได้คุยกัน แต่มาตอนนี้ก็เริ่มคุยกันเหมือนเดิม....แต่ในใจฉันคิดเสมอว่า ทำไมๆๆ??? ทำไมยังตอบเค้า ทำไมยังคอยให้คำปรึกษาเค้า? ทำไมเราไม่ทิ้งมันไว้แค่นั้น ยิ่งเราคุย เรายิ่งเจ็บปวด ความเจ็บมันมากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งเห็นรูปคู่เค้ากับแฟนก็ยิ่งเจ็บ
เหมือนกับว่าเราเปนตัวสำรอง เมื่อเค้าเหงา เค้าไม่มีคนคุยเค้าก็มาคุยกับเรา ทุกวันนี้ฉันก็ยังทนเจ็บอยู่แบบนี้ เราก็ไม่รู้นะว่าเค้าเคยรู้บ้างมั้ย? ว่าเราเจ็บ เค้าจะรู้มั้ยว่าเราชอบเค้า....แต่เราคิดว่าเค้ารู้นะ! เพราะเวลาเราคุยกัน เราก็ห่วงใยกัน อ้อนบ้าง งอแงบ้าง มีอะไรคุยกันทุกเรื่อง ที่แปลกคือเราก็คิดว่าเค้ารู้สึกดีแต่ทำไมเค้าถึงไม่เลือกเรา หรืออาจจะเปนเพราะเราไม่ชัดเจนเพราะเราเปนคนเฟรนลี่มาก คนรู้จักเยอะ เราเองเป็นคนเก่งนะทั้งเรียน ทั้งการทำงาน ติดอยู่ที่เราคงไม่สวยมั้ง? แต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นขี้เหล่ ก็พอดูได้ปกติ.....เราควรทำยังไงต่อดี ควรหยุดคุย หรือคุยต่อ ควรบอกความรู้สึกของเราให้เค้าฟังมั้ย? สับสน! ช่วยหน่อยนะค่ะ ฉลาดทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องรัก เห้อ! แล้วนี่เราจะกลายเปนคนไม่ดีมั้ยที่คุยกับเค้า ทั้งๆที่เค้ามีแฟนแล้ว?
ฉันผิดไหม ที่ทำแบบนี้??
เรื่องมีอยู่ว่า.....ฉัน เป็นรุ่นพี่ของน้องคนนึง ซึ่ง ฉันเป็น ผญ อายุเยอะกว่า ผช คนนั้นที่เป็นรุ่นน้อง อายุเราห่างกัน 3 ปี
ฉันค่อนข้างเป็นคนที่เป็นที่รู้จักกันในมหาวิทยาลัย เป็นบุคคลที่น้องๆให้ความเคารพมาก
วันนึงฉันได้คุยกับรุ่นน้องคนนั้น ซึ่งเริ่มแรกน้องเค้าเป็นคนที่ทักมาก่อน ตอนแรกก็คุยปกติธรรมดานะค่ะ แต่เราก็คุยกันเรื่อยๆ ตั้งแต่วันนั้นเราคุยกันทุกวัน ซึ่งน้องเค้าจะเป็นคนทักมาก่อนทุกครั้ง คุยกันทุกวันเราก็สนิทกันมาก มีเหตุการณ์หลายๆอย่างที่ทำให้ชวนคิดว่า เราไม่ได้คุยกันแบบพี่น้อง แต่ฉันก็ไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเอง เราคุยกันเรื่อยๆ นานถึง 5 เดือน แต่ไม่ได้ระบุสถานะอะไร เพราะคล้ายว่าคุยแบบพี่น้องกัน แต่ตอนนั้นในใจฉันไม่ได้คิดแบบนั้นแล้วค่ะ ฉันรู้สึกดี และคิดว่าน้องเค้าก็รู้สึกดี เพราะบางครั้งน้องเค้าก็งอแง น้อยใจเวลาฉันถามถึงหรือคุยกับเพื่อน ผช อีกคนของเขา พอเราคุยกันสักพักฉันก็ได้ข่าวมาจากเพื่อนว่า น้องเค้ามีแฟนแล้ว...แต่ก่อนหน้านี้ เค้าเคยบอกว่าเค้าไม่มีแฟน....ฉันก็เคยบอกเค้านะค่ะ ว่าถ้าเค้ามีแฟนให้บอกฉันตรงๆ เพราะ ผญ ทุกคนรับไม่ได้หรอกที่แฟนตัวเองไปสนิทกับ ผญ อีกคน ถึงแม้จะบอกว่าเปนรุ่นพี่ที่สนิทก็เหอะ ลึกๆคือฉันไม่อยากทำผิด ไม่อยากทำร้าย ผญ ด้วยกันค่ะ
พอเราคุยกัน 5 เดือนกว่า ฉันก็ได้ข่าวว่าเค้ามีแฟนแล้ว ทั้งๆที่ตอนนั้นเรายังคุยกันเหมือนเดิมทุกวันเป็นปกติ....คืนนั้นชั้ลก็ถามเค้าแบบอ้อมๆ จนเค้าหลุดออกมาว่ามีแฟนแล้ว......วินาทีนั้น ฉันสตั้นเลยค่ะ ไม่คิดว่าเค้าจะเปนคนแบบนี้ หรือตลอดเวลาฉันคิดไปเองฝ่ายเดียวว่าเค้าก็รู้สึกดีและชอบฉัน
หลังจากที่ฉันรู้คืนนั้น ฉันก็ไม่อยากตอบแชทเขาเลย(อ่อ จะบอกว่าตลอดเวลาเราไม่เคยคุยโทสับกันนะค่ะ คุยแชทตลอด) คืนนั้นรู้สึกจุกมาก เจ็บมาก ร้องไห้หนักมาก......แต่สุดท้ายก็กลับมาตอบแชทเค้าหละค่ะ เจ็บใจตัวเองเหมือนกัน......ก่อนหน้านี้เราเคยไปกินข้าวดูหนังกันครั้งนึงนะค่ะ....ต่อจากวันที่ฉันรู้ว่าเค้ามีแฟน....ฉันก็พยายามไม่ตอบแชทเค้า คือนานๆมาตอบ...แต่เค้ายังทำตัวเหมือนปกติ ทักมาคุยตลอด หลังๆก็เริ่มเว้นบ้าง อย่างมากสุดก็ 2 วัน ที่ไม่ได้คุยกัน แต่มาตอนนี้ก็เริ่มคุยกันเหมือนเดิม....แต่ในใจฉันคิดเสมอว่า ทำไมๆๆ??? ทำไมยังตอบเค้า ทำไมยังคอยให้คำปรึกษาเค้า? ทำไมเราไม่ทิ้งมันไว้แค่นั้น ยิ่งเราคุย เรายิ่งเจ็บปวด ความเจ็บมันมากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งเห็นรูปคู่เค้ากับแฟนก็ยิ่งเจ็บ
เหมือนกับว่าเราเปนตัวสำรอง เมื่อเค้าเหงา เค้าไม่มีคนคุยเค้าก็มาคุยกับเรา ทุกวันนี้ฉันก็ยังทนเจ็บอยู่แบบนี้ เราก็ไม่รู้นะว่าเค้าเคยรู้บ้างมั้ย? ว่าเราเจ็บ เค้าจะรู้มั้ยว่าเราชอบเค้า....แต่เราคิดว่าเค้ารู้นะ! เพราะเวลาเราคุยกัน เราก็ห่วงใยกัน อ้อนบ้าง งอแงบ้าง มีอะไรคุยกันทุกเรื่อง ที่แปลกคือเราก็คิดว่าเค้ารู้สึกดีแต่ทำไมเค้าถึงไม่เลือกเรา หรืออาจจะเปนเพราะเราไม่ชัดเจนเพราะเราเปนคนเฟรนลี่มาก คนรู้จักเยอะ เราเองเป็นคนเก่งนะทั้งเรียน ทั้งการทำงาน ติดอยู่ที่เราคงไม่สวยมั้ง? แต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นขี้เหล่ ก็พอดูได้ปกติ.....เราควรทำยังไงต่อดี ควรหยุดคุย หรือคุยต่อ ควรบอกความรู้สึกของเราให้เค้าฟังมั้ย? สับสน! ช่วยหน่อยนะค่ะ ฉลาดทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องรัก เห้อ! แล้วนี่เราจะกลายเปนคนไม่ดีมั้ยที่คุยกับเค้า ทั้งๆที่เค้ามีแฟนแล้ว?