ทำถูกแล้วใช่ไหมคะที่เลือกปล่อยเขาไป

เรื่องมีอยู่ว่าเราขอเริ่มตั้งแต่แรกเลยนะคะ คือเราคบกับเข้ามาเป็นเวลา 8 เดือน เริ่มแรกคือ ช่วงแรกที่เริ่มคบกับเขาเขาก็ดีนะคะเอาใจใส่ดูแลดีแต่คบกันได้ประมาน 2 อาทิตย์เราก็จับได้ว่าเขาแอบไปคบกับอีกคน โดยที่คบไปพร้อมกับเรามาตั้งแต่แรก ที่สำคัญมีอะไรกันด้วย เราเสียใจมาก จนจะเลิกกับเขาเพราะเรารู้สึกแย่ สิ่งเดียวที่รับไม่ได้คือการนอกใจ จนกระทั่ง เขามาขอโทด ทำทุกอย่างเลิกกับผู้หญิงคนนั้นบอกว่าจะไม่ทำอีกเขาขอโอกาศให้เขาได้พิสูจน์ตัวเองบ้าง เราก็เลยใจอ่อนให้เขาได้พิสูจน์ จนเรื่องราวผ่านมาประมาน 2เดือนเขาดีกับเรามากมากจนดีเกิ๊น จน เราลาออกจากงาน ช่วงนั้น เราประสบปัญหาเรื่องเงินมากเพราะเพิ่งออกจากงานและยังไม่มีที่พักเขาเลยอาสาบอกมาอยู่ที่บ้านเขาก็ได้ ที่จิงเราก็ไม่อยากมาเพราะคิดว่ามันไม่สมควรเท่าไหร่แต่ชีวิตก็เลือกไม่ได้อยากใจเท่าไหร่เราเลยมาหลังจากมาอยู่ที่บ้านเราเริ่มทำทุรกิจเล็กๆของตัวเอง อ้อลืมบอกไปว่าเขาเองก็ตกงานเหมือนกันซึ่งระหว่างที่เขาตกงานเราก็อยู่กับเขามาตลอดไม่เคยทิ้งกันไปไหน เราให้ความช่วยเหลือตามกำลังจะว่าไปก็เหมือนเราต้องออกค่าใช้จ่ายเกือบทุกอย่างเวลาไปไหนมาไหนกับเขาแต่เราก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเราก็คิดว่าเค้ารำบาก จนพอเข้ามาอยู่บ้านกับเขา ทุกอย่างจากที่เคยหวานเคยดี มันเปลี่ยนไปหมด จากแต่ก่อนอยู่ด้วยกันต้องนอนกอดกันทุกคืนแต่หลังๆไม่ เวลาขอคำปรึกษาอะไรก็จะไม่ค่อยสนใจอยากฟัง เหมือนเราพูดอยู่คนเดียวเค้าก้ได้แต่นั่งฟังแล้วก้เงียบไป เวลานอนจากเคยนอนพร้อมกันกลายเป็นนอนคนล่ะเวลา เรานอนเร็วเขาก็จะเข้าห้องมาอีกที ตอน ตี2 แล้วก็นอนหันหลังให้กันตลอด เราไม่ค่อยพูดกันเหมือนเดิมเวลาพูดก็จะมีแต่อารมเสียใส่กัน แล้วก็ที่สำคัน เราทำงานเราก็อยากให้เขาช่วยบ้างเขาก็เอาแต่เล่นเกมส์ พอเราบอกก็ว่าแต่เราน่าเบื่อน่ารำคาญ พักหลังๆชอบออกไปหาเพื่อน แล้วก็กับมาดึกๆบ้างวันก็เมาบ้าง เราเลยขอคุยด้วยตรงๆว่าถ้าเป็นแบบนี้เราไม่ไหวนะให้เรานั้งทำงานหาให้ใช้แบบนี้ไปทุกวันเราไม่ไหวเราเหนื่อยอะไรพอช่วยกันได้ก็น่าจะช่วยหน่อยไม่งั้นเราจะเลิก หลังจากนั้นก็ดีขึ้น 2 วันก้เป็นอีก พอเราพูดอีก เขาก็บอกว่าจะไม่ให้เขามีเพื่อนมีสังคมรึยังไงเราบอกว่ามีหน่ะมีได้แต่ไม่ใช่ปล่อยเราทิ้งไว้บ้านให้ทำงานยุงกๆไม่สนใจดูแลแล้วตัวเองก็ออกไปข้างนอก ตั้งแต่นั้นมาเราก็ทะเลาะกันตลอด เราร้องไห้เกือบทุกวันเขาก็ไม่เคยสนใจ ทำตัวเหมือนเดิมไม่สนใจเขาบอกว่าเขาขี้เกียดจะง้อเขาไม่รุ้ว่าเขาผิดอะไรเขาเบื่อ เขารำคาญ ทุกครั้งที่เราพยายามจะพูดกับเขาจะหาทางให้เราอยู่กันได้แบบตอนแรกที่คบกันเขาก็จะเอาแต่เดินหนีแล้วก็บอกว่ารำคาญเบื่อปล่อยเราพูดๆไปแล้วก็ไม่ฟังสุดท้ายก็ทำตัวเหมือนเดิม คือสิ่งที่เราหวังคือเราอยากให้เขาสนใจดูแลเราบ้างถึงจะไม่ได้หาเลี้ยงแต่ก็ควรช่วยเราบ้างเวลาเรามีปัญหาเราก็อยากจะคุยกับเขาได้ทุกเรื่องแต่ทุกครั้งที่พูดไปก็จะชอบถอนหายใจใส่แล้วก็ลำคานเขาแอบโหลดแอ๊ปแชทมาเล่นทั้งๆที่เราเคยสัญญากันแล้วว่าจะไม่เล่นอีก เขาก็สัญญาแต่เขาก็ทำเพราะเราจำได้เขาก็บอกว่าโหลดไว้หางาน ซึ่งบอกใครๆใครก็ไม่เชื่ออีกอย่างเราเคยโดนนอกใจแบบนี้มาเรายิ่งไม่เชื่อเข้าไปใหญ่ แล้ววันที่เราทนไม่ไหวก็มาเราขอให้เขาออกไปซื้อกับข้าวให้หน่อยเพราะเราทำงานกว่าจะเสร็จคงอีกนานแต่เราเจ็บท้องเป็นกระเพราะกินข้าวผิดเวลาไม่ได้เขาก็บอกว่าเดี๋ยว จน บ่ายสองเราก็ยังไม่ได้กินข้าวเขาก็นั่งเล่นแต่เกมดูซี่รี่ยไป ไม่สนใจเขาให้เหตุผลว่าเสร็จแล้วค่อยไปกินพร้อมกัน เราก็ต้องทนเจ็บท้องไปจนทำงานเสร็จเราถึงได้ออกมากินข้าวพอเราบอกว่าจะออกมากินเองก็มาโกรธให้เราบอกว่าเราเรื่องมาก เรียกร้องเยอะ ซึ่งแต่ก่อนเขาไม่เป็นแบบนี้เพียงแค่เราเอ่ยปากก็รีบทำให้เลยบ้างทีไม่พูดเขาก็ยังรู้เลย แต่นี่คือพอพูดอะไรเราผิดตลอดเราเลยขอเลิกเขาเลยบอกว่าทำตัวน่ารำคาญแบบนี้จะไปไหนก้ไป เราเสียใจมากมันเป็นคำพูดที่เรารับไม่ได้เลยจากปากของที่เรารักแต่เขากับพูดแบบนี้ อยู่กับเขาเราไม่เคยเรียกร้องอะไรเลยเพราะรู้ว่าเรียกร้องไปก้ไม่เคยได้อะไรไม่ว่าจะเป็นของรึอะไรก็ตามน้อยมากที่เราจะได้อะไรจากเขาแต่เราก็ไม่บ่นเพระเราเข้าใจสถานะทางการเงินของเขาตลอดระยะเวลาที่ทะเลาะกันมาเขาไม่เคยง้อเราเลยสักครั้งแต่ช่วงแรกๆง้อตลอด หลังๆไม่ขนาดเราขับรถออกไปตอนตีสามเขายังไม่สนใจโทรตามรึตามหาเขาไม่เคยสนใจด้วยซ้ำว่าเราอยู่ไหนเป็นไงบ้างเขากับรีบวิ่งไปหาเพื่อนเวลาทะเลาะกันเขาบอกว่าเพื่อนเขาดีอย่างน้อยอยู่กับเพื่อนก็ไม่น่ารำคานเหมือนกับเรา แต่ก่อนเวลาไปไหนก็ต้องพาเราไปด้วยตลอดแต่พอมาอยู่ด้วยกันก็ปล่อยแต่เราทิ้งไว้บ้านไม่สนใจดูแลอะไรเลย จนเราขนของออกมาเขาก็ไม่สนใจแล้วแต่ เราเหมือนคนไม่มีค่าอะไรเลยพอเราออกมาได้สองวันเราคอยโทหาเขาตลอดเพื่อให้เขามาง้อเราบ้างแต่ก็ไม่มีวีแววจนในที่สุดวันที่สามมีคนมาจีบเราเขารู้เขาเลยโทมาหาแล้วก็มาทำดีด้วยเราเลยคิดว่าเขายังรักเราอยู่เลยถามเขาว่ารักเราบ้างไหมเขาก็ตอบว่ารักแต่ไม่ชอบเวลาเราทำตัวน่ารำคาญ ซึ่งเราไม่รู้ว่าเราทำตัวน่ารำคาญตรงไหนเขาเลยบอกว่าจะคบกันเหมือนเดิมเดิมแต่เราไม่เชื่อใจเลยขอดูโทรสับเขาเขาโวยวายใส่เราใหญ่เลยว่ามาขอดูอะไรส่วนตัวเขาเราก็แค่คิดว่าที่เขาเปลี่ยนไปขนาดนี้เขาต้องมีคนอื่นรึคุยกับคนอื่นแน่ๆเราเลยขอดูเขาไม่ให้แล้วก็ปล่อยเราทิ้งไว้กลางทางให้เรากับบ้านเอง แล้วเราก็โทหาเขาเราด่าเขาสารพัดเขาบอกก็เพราะแกเป็นแบบนี้ไงเราเลยถามว่ามีคนอื่นใช่ไหมเธอถึงเปลี่ยนไปเขาบอกเขาไม่ได้มีใคร เราเลยบอกว่าเธอก็พิศูจนมากล้าให้เราดูไหมถ้าไม่กล้าแสดงว่ามีเขาก็โวยเสียงดังบอกว่าแล้วแต่จะคิดแล้วก้ไม่สนใจอะไรอีกเลยเราโทรไปหาเขาเขาก็คุยกับเราเหมือนไม่อยากคุยรำคาญทุกคำพูดหรือการกระทำของเราเขาบอกว่าขอเวลาเขาหน่อยเราห่างกันสักพักเขามีเรื่องให้คิดเขาสับสนเราเองก็พยายามถามว่ามีอะไรเล่าให้เราฟังได้นะเราเป็นแฟนกันเราควรเป็นที่ปรึกษากันได้แต่เขาไม่พูดอะไรเอาแต่เงียบเราก้ไม่มีวันเข้าใจ จนสุดท้ายเขาบอกว่ายังรักอยู่แต่ขอห่างกันสักพักเราเลยถามว่าห่างกันสักพักนี่คือให้รอเขารึยังไงเขาบอว่าถ้าเจอคนใหม่ที่ดีกว่าก็ไปเลย เราไม่เข้าใจเขาบอกรักแต่ไม่คิดจะปรับอะไรเพื่อนเราบ้างเขาเอาแต่ว่าเราเอาแต่ใจน่ารำคาญเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางคือเขาบอกว่ารักแล่ะแต่ไม่ง้อแล้วแต่จะคิดพอเราคิดไปเองก็เอาแต่ด่าแต่ว่าไม่ยอมอธิบายอะไรสักอย่างตลอดระยะเวลาที่ยุด้วยกันมาเราอดทนกับเขามากเพราะเรารักเขาไม่ว่าจะมีรึไม่มีเราก็ไม่ทิ้งไปไหนเพราะเราคิดว่าเขาจะทำอย่างที่สัญญาว่าจะดูแลเราจะรักเราแค่คนเดียวจะไม่ทิ้งเราไปไหนแต่วันนี้เขาเป็นคนปล่อยเราไปแบบไม่ลังเลอะไรเลยไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเราจะเราป็นยังไงทั้งๆที่เขาก็รุ้ว่าเราไม่มีญาติที่ไหนเรามีเขาแค่คนเดียวแต่เขาปล่อยเราออกมาทั้งที่ไม่รุ้ด้วยซ้ำว่าเราจะไปอยู่ไหนเราเสียใจไม่รุ้ว่าเขาจะใจร้ายใจดำได้ขนาดนี้เราเลยตัดสินใจออกมาจากชีวิตเขาเราทำถูกแล้วใช่ไหมคะ เขาไม่ได้รักเราจิงเลยใช่ไหมคะ เพราะอะไรเราถึงต้องโดนอะไรแบบนี้ทั้งที่เราก็ดีกับเขา ตอนนี้อยู่ในช่วงทำใจคะเราลบทุกอย่างที่เป็นของเขาออกไปเราทนดูเขาเฉยชาไม่สนใจเราไม่ได้เลยเขาดูมีความสุขสบายใจเวลาที่ไม่มีเราอยู่แต่เรากับเป็นทุกข์ที่เขาไปทั้งๆที่เขาเองก็ไม่ดีกับเราไม่รุ้ทำไมหัวใจถึงไม่ยอมปล่อยสักที เหนื่อยใจคะ ท้อไปหมด ใครพอมีวิธีแนะนำเราบ้างว่าเราควรทำไงถึงจะสลัดสิ่งนี้ออกจากหัวเหมือนเรารู้แล่ะว่าเขาไม่รักแต่ยังทำใจยอมรับไม่ได้เราอายุก็เลข2กว่าๆแล้วเราเองไม่ได้อยากหาแฟนใหม่ไปเรื่อยๆเราแค่อยากจะหาคู่ชีวิตที่รักเราบ้างไม่ใช่อะไรก็ถอนหายใจใส่ไม่ทำอะไรช่วยแล้วยังบ่นว่าเราน่ารำคาญการที่เขาจะช่วยอะไรเราสักอย่างเราพูดจนแทบจะกราบเขาอยู่แล้วจนถึงยอมทำให้เขาไม่คิดบ้างรึไงว่าเขาก็ไม่ได้ทำอะไรมาช่วยเราสักนิดมันจะเป็นอะไรไปสักสีเขาจหายไปรึว่ายังไงเวลาชวนทำทุรกิจไปขายของกันเขาก็บอกว่าเราเบื่อไม่อยากทำเราเลยถามว่าจะทำอะไรล่ะในชีวิตนี้เขาก็บอกหาสมัครงานทำงานแต่เราก็ไม่เคยเห็นเขาหาทำตัวล่องลอยไปวันๆแล้วมาบอกว่าสับสนของเววลาคิดอะไรหลายๆอย่างอยากอยู่คนเดียวไม่อยากทะเลาะคือเราแค่สงสัยว่าถ้าเราไม่อยากทะเลาะเราก้แค่ลดความเป็นตัวเองลงทั้งคู่เราก็น่าจะอยู่ด้วยกันได้ถ้าคนมันอยากจะอยู่ด้วยกันจริงแต่นี้เขาไม่อยากเปลี่ยนอะไรเลยเราเสนออะไรไปก็ไม่สนใจจะรับฟังไม่สนใจเราไม่เคยเข้าใจสิ่งที่เขาคิดเลยสักนิดเพราะเขาไม่ยอมพูดพอพูดก็พูดไม่หมดมีกั๊กตลอด แต่ตอนนี้เราไม่ติดต่อเขาไปแล้วเราลบทุกอย่างของเขาออกไปเพื่อจะได้ให้ตัวเองติดต่อเขาอีกไม่ได้จะได้ไม่ทรมานตัวเองอีกเราทำถูกแล้วใช่ไหมคะเราบอกเขาไปว่าถ้าการไม่มีเราอยู่มันทำให้เขามีความสุขเราจะยอมเราจะไม่มางี่เง่าฟูมฟายร้องไห้เรียกร้องให้เขากับมาอีกเพราะเราก็รู้สึกสมเพศตัวเองมากที่ทำอะไรแบบนี้ลงไปเป็นไปได้เราเลือกที่ไม่อยากจะรุ้จักเขาเลยถ้ารู้ว่าเขาจะแย่ขนาดนี้