สวัสดีคับ
จิงๆผมจบมัธยมนานแล้วแหละคับ เคยอยู่โรงเรียนรัฐบาลที่อยู่ใจกลางเมืองอโศก ที่สัญลักษณ์เป็นตราGraph เป็นโรงเรียนในสังกัตมหาวิทยาลัย ผมจบรุ่นปี2553  เมื่อก่อนจากที่ผมเคยมีเพื่อนเยอะ ผมเล่นดนตรี เพื่อนรู้ว่าผมเป็นเกย์ตอนม.5 แต่สุดท้ายก็พังไป เพียงเพราะว่าเพื่อนรู้ว่า...ผมเป็นเกย์

เมื่อก่อนตอนม.4ขึ้นม.5 ตอนนั้นผมมีแฟนคนแรก อยู่ต่างจังหวัด แต่ผมก็ปิดบังคนอื่นๆ แม้กระทั่งเพื่อนที่สนิทสุดในตอนนั้นเพราะผมก็กลัวเพื่อนรับผมไม่ได้
ตอนปิดเทอมขึ้นม.5 แฟนเก่าผมอยู่ดีๆก็เลิกไปโดยที่ไม่มีสาเหตุ ตอนนั้นเฮิทสุดๆเลยคับ เพราะไม่มีมูลเหตุที่เลิกกัน แบบทรมานมาก สุดท้ายผมก็เลยเออ หาที่พึ่งโดยการปรึกษาเพื่อนที่สนิทที่สุดที่ชื่อ บ. (เพื่อนท่เคยสนิทสุดขอเรียกชื่อเป็นบ.นะครับ)

ผมปรึกไปปรึกมาผมก็ตัดสินใจยอมรับเขาไป เพราะผมไว้ใจเพื่อนคนนี้ เพื่อนสัญญาว่าจะไม่บอกใคร เพื่อนคนนี้เป็นหัวหน้าวงดนตรีด้วยคับ และก็เปนเพื่อนที่สนิทที่สุด ผมก็ไว้ใจเค้า

แต่แล้ววันนึงในช่วงปิดเทอม เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น ตอนนั้นมีเรื่องกันอะไรสักอย่างเกี่ยวกับเรื่องวงดนตรี ผมจำไม่ได้ละ แต่ตอนนั้นผมเองก็ไม่ค่อยได้ไปซ้อมกับเพื่อนเท่าไหร่เพราะผมอกหักอยู่ ใจยังไม่พร้อม และอยู่ดีๆเพื่อนในวงก็มารุมๆความผิดใส่ผมเอง ทั้งๆที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย+อกหักมากๆ

ตอนนั้นเพื่อนรวมกลุม6คนmsn เลยถามผมว่าผมเป็นเกย์หรือเปล่า ตอนนั้นผมเงิบเลยคับ แล้วก็มารุมว่าๆ สุดท้ายก็ด่าผมว่าไอ่เกย์เรียงคนแล้วก็ออกจากกลุ่มที่ละคนๆ แถมโทรชุมสายเอาเรื่องที่ผมไม่รู้เรื่องมาถามผมอีก

ผมเองก็ตอบไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนนั้นมีแต่เรื่องอกหักอยู่ในหัว ตอนนั้นรู้สึกแย่มากครับ
ตอนนั้นเป็นสมัยHi5 เพื่อนสนิทผมทุกคนเอาTop friendผมออกเลยคับ ผมก็รู้สึกแย่ลงไปอีก แบบอกหักด้วย เพื่อนเป็นแบบนี้อีก แต่ตอนนั้นผมเองยังไม่ได้โกรธเพื่อนสนิทที่สุดนะครับ เพราะเออ ผมไว้ใจเพื่อน และคบกันมาหลายๆปี คอยให้ความช่วยเหลือตลอด แบบมีอะไรไม่ดีผมก็ช่วยๆคิด


ตอนเปิดเทอมมาเพื่อนผมคนรอบตัวรู้สึกแปลกๆไปในห้องเรียนผมนะ ตอนนั้นเพื่อนในวงก็จะมาเอาเรื่องผมอีก
คือไม่รู้จิงๆ เพื่อนจะต่อยผมแล้วด้วย แถมยังท้าอีก แต่ผมเลือกที่จะไม่ใช้กำลังเพราะผมยังเห็นทุกคนเป็นเพื่อนสนิทคนนึง
จากคนที่รู้ในวง เป็นรู้ทั้งห้อง และลามไปถึงทั้งชั้น

อาทิตย์แรกๆตอนหลังกินข้าวเที่ยง ขึ้นมาบนห้องผมเหนใครก็ไม่รู้เขียนกระดานถึงผมว่าไอ้เกย์

ตอนนั้นรู้สึกแย่มากๆคับ และตอนนั้นผมก็ยังอกหักอยู่ ตอนนั้นผมมีเพื่อนสนิทอีกกลุ่มนึงคือเด็กวิทย์ เป็นกลุ่มสุดท้ายที่ผมมี พอรู้เท่านั้นแหละ เพื่อนผมก็ห่างผมออกไป

มีคาบนึงห้องคอมที่ผมเรียนต่อจากเด็กวิทย์ที่เพื่อนกลุ่มนั้นเรียน ผมเห็นเพื่อนเปิดhi5ผมกันหลายเครื่องมาก ผมก็แย่อีกสิคับ และตอนกลางคืน เพื่อนกลุ่มนั้นโทรหาบอกว่าเราต้องห่างๆกันสักพักนะ เพราะหลายคนคิดว่าเราเป็นคู่เกย์ เออดีๆๆ สุดท้ายผมเองก็ไม่เหลือใครเลย

ตอนนั้นผมก็พยายามเข้ากับเพื่อนวงดนตรี เพื่อจะทำทุกอย่างให้เป็นแบบเดิม แต่เหมือนจะเป็นส่วนเกิน
ตอนกลางวันผมก็ทานข้าวกับเค้า เพื่อนกินข้าวกันเสร็จแล้วแต่คนนึงยังกินไม่เสด เพื่อนรอ แต่มีวันที่ผมยังไม่เสด เพื่อนผมไม่รอ ลุกไปเลย เป็นแบบนี้หลายครั้งมากคับ

ผมก็ชวนคุยกับเพื่อนที่สนิทที่สุดที่ชื่อบ. แต่เหมือนไปเต็มใจคุย เดินๆอยู่ก็เดินไปเลย เศร้ามากคับ ตอนนั้นมีกีฬาสีผมเองอยากเป็นหลีดอยู่แล้ว เลยขอเพื่อนสมัคร แต่เหมือนเพื่อนผมจะกีดกันไม่ให้เป็น ตอนนั้นมีครูสอนหลีดข้างนอกที่เค้าจ้างๆกันด้วยคับ พอเค้ารู้เรื่องนี้เค้าก็ว่าเพื่อน และให้ผมมาเป็น ตอนนั้นเองผมก็เริ่มสนิทครูสอนหลีด เค้าบอกผมว่าเพื่อนเทอรับเทอไม่ได้เพราะว่าเป็น ผมก็เข้าใจคับ ทำไงได้ล่ะ  ก็จากที่เพื่อนกล้าทบไหล่กอดคอ ก็ไม่กล้าแตะตัวกันเลยคับ ผมก็เลยอยู่คนเดียวมาตลอด ผมก็รักเพื่อนเหมือนเดิมนะ แต่ผมก็รู้สึกน้อยใจ


มีวันนึงตอนปิดเทอมหนึ่งผมตอนนั้นผมดีขึ้นแล้ว แม่เพื่อนที่สนิทที่สุดก็โทรมาคุยกับผมถึงสาเหตุที่คนนั้นเค้าเลือกที่จะห่าง บอกว่าเพื่อนกีดกันนู่นนี่ ผมก็นะ ตอนนั้นไม่เหลือใครแล้วก็เลยยอมรับฟัง ด้วยความที่รักเพื่อน ผมก็ให้ความช่วยเหลือ ตอนนั้นเพื่อนผมโดนไล่ออกจากวงคับ 5555 แม่เค้าก็โบ้ยความผิดให้เพื่อนในวงดนตรี


ตอนเปิดเทอม2ผมก็อยู่กับเพื่อนคนนั้นของผมคับ ผมก็ถามๆเค้าไปว่า บอกคนอื่นหรอ ถ้าบอกกูไม่ว่าหรอก แต่เพื่อนก็ปฎิเสธและโยนไปให้เพื่อนที่เคยเป็นคีย์บอร์ด ผมก็เฉยๆคับ ก็ฟังๆดู

ต่อมามีไปเขาชนไก่ ผมก็ไปนอนกับเพื่อนคนนั้นแหละคับ แต่มีวันนึงจ่าทหารเจอถุงยางที่ใช้แล้วในเต้นท์ผมกับเพื่อนคนอื่นๆก็ฮาา ไม่คิดอะไร  พอกลับจากเขาชนไก่ไม่กี่สัปดาห์เพื่อนคนนั้นบอกผมว่า เราต้องห่างๆกันซักพักแล้วว่ะ มีเพื่อนปล่อยข่าวเรื่องถุงยางเป็นของเรา2คน ผมก็เงิบเลยคับ+โกรธคนปล่อยข่าว ผมก็ถามเพื่อนว่าใคร เพื่อนตอบคนที่ชื่อม. ผมก็เลยไปเซ้าซี้ถามเพื่อนเลยคับ เพื่อนตอบมาจิงจังมากว่าไม่ได้ปล่อยข่าว
ผมดูจากสีหน้ากับนิสัยก็รู้ละคับว่าเพื่อนพูดจิง ต่อมาผมก็คิดสงสัยเพื่อนสนิทที่สุดละคับ...

ผมเลยไปตามล่าหาความจิง ถามเพื่อนที่มันเคยบอกว่าคนนี้เป็นคนที่พูดกับคนอื่นว่าผมเป็น ก็คุยๆกันเป็นชั่วโมง สุดท้ายผมก็รู้ความจิงคับและรู้สึกแย่ว่าโกหกทำไม และเหตุผลที่โดนไล่ออกจากวง ทุกอย่างผมเข้าใจผิดมาตลอด และแม่เค้าด่าคนนี้ด้วยว่าเศษสวะ ผมเองก็นะ เลยขอโทษเพื่อนคนนี้ไป และเลิกคบกับเพื่อนที่สนิทสุดๆของผมไปเลย

ม.5ก่อนปิดเทอมผมเล่าเรื่องนี้ให้กับเพื่อนผู้หญิงคนนึงให้ฟัง เค้าก็รับฟังทุกอย่าง เหมือนเคมีตรงกันก็เลยคุยๆ ตั้งแต่วันนั้นมาคนนี้ก็กลายเป็นเพื่อนสนิทสุดๆกันไปเลยจนถึงปัจุบัน ตอนม.6 ผมก็เรียนรด แต่สมัครเป็นหัวหน้าหมวดที่ศูนย์ใหญ่ อยากดูแลเพื่อนๆ ถึงแม้ว่าพวกเค้าจะคิดยังไงก็เถอะ บวกกับนั่งในกลุ่มแล้ววังเวง เพื่อนอาจจะด่าผมบ้างเพราะทำงานไรงี แต่ก็นะ อย่างน้อยๆเพื่อนก็สนใจ ตอนวันปัจฉิมผมก็ไปนะ เพื่อนผมก็กล้ากอดๆ ผมดีใจเหมือนความรู้สึกเก่าๆกลับมา หลังจากนั้นก็ไปเขาชนไก่ปีสุดท้าย ทำหน้าที่หัวหน้าหมวด บางทีก็คอยรักษาผลประโยชน์ให้เพื่อน บางทีก็ทำให้ไม่ได้ ก็โดนด่าบ้าง แต่ก็นะ สุดท้ายก็จบม.6โดยบริบูรณ์ครับ

ผมก็เริ่มต้นเข้าสู่มหาวิทยาลัยเอกชนอินเตอร์แห่งหนึ่งเลยสุวรรณภูมิ โดยคิดว่า จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นี่
อยากบอกว่า ผมสนิทกับเพื่อนที่นี่มากๆคับ ผมก็แฮปปี้และโชคดีมากที่มีเพื่อนดี บางทีทำให้เรารู้สึกว่าไม่มีใครให้ใจขนาดนี้ ผมเลยรักเพื่อนกลุ่มนี้แบบสุดๆ

ตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงวันนี้ ผมไม่ได้เจอเพื่อนคนไหนอีกเลย แต่ยกเว้นเพื่อนผู้หญิงคนนั้นที่สนิทที่สุด

แต่อย่างไรก็ตาม...ผมก็ยังรักเพื่อนมัธยมปลายนะ ก็คิดถึงอยู่เสมอ ต่อให้เค้าจะรับได้ไม่ได้ก็ตาม บางทีผมอาจจะเผลอทำอะไรไม่ดีบ้าง แต่ก็ขอบคุณที่ทำให้ผมได้เติบโตขึ้นนะ รักเพื่อนทุกคนเหมือนเดิมนะครับ