ขอออกตัวก่อนนะครับ แม้ไม่ใช่กระทู้แรกที่ผมตั้ง แต่ผมก็ขอบอกว่าพิมพ์ไม่เก่งเท่าไหร่ และขออภัยไว้ก่อนหากแท็กห้องผิดหรือถ้าพิมพ์ผิดครับ -/\-
ขอเริ่มเลยแล้วกันนะครับ จากชื่อเรื่องนะครับ ผมชอบรุ่นพี่คนหนึ่งครับ รุ่นพี่ปีเดียว ตอนนั้นผมเรียนอยู่ม.3 แล้วพี่เค้าเพิ่งเข้ามาตอนม.4 ผมได้มีโอกาสไปเข้าค่ายธรรมะของโรงเรียนแล้วได้เจอรุ่นพี่คนนี้ นามสมมติว่าปกครับ ตั้งแต่เข้าค่ายวันแรกผมกับพี่เค้าก็ได้เป็นบัดดี้กันและคุยกันถูกคอ ผมแอบชอบพี่เค้าครับ เค้าเป็นคนน่ารัก อบอุ่นมากกก ชอบสร้างเสียงหัวเราะให้คนรอบข้างครับอยู่ใกล้แล้วมีความสุขมากๆ แบบนั่งมองเค้าเฉยๆ ยังยิ้มเลยอ่ะ ตอนนั้นที่ชอบเค้าวันแรกก็คือวันที่ 2 ของการเข้าค่าย คือวันที่ 7 กรกฏาคม 2551 ครับ ก็ 7 ปีแล้วครับ
ผมชอบพี่เค้าเรื่อยมา ผมเป็นเด็กกิจกรรมครับก็เข้าค่ายบ่อยและก็เจอพี่เค้าบ่อยเหมือนกันเพราะเพื่อนๆ พี่เค้าก็เป็นเด็กกิจกรรมครับ ผมก็คุยกันมาเรื่อยๆ จนถึงจุดเปลี่ยนคือตอนม. 5 ครับผมก็โทรศัพท์คุยกับเค้าบ่อยขึ้น ถี่ขึ้นโดยอ้างว่าปรึกษาเรื่องความรัก 55555 บางทีก็เล่น MSN เปิดกล้องคุยกัน ภาพที่ผมจำได้มาจนถึงทุกวันนี้คือภาพที่เค้าเปิดกล้องแล้วกำลังทานข้าวครับมันเป็นภาพที่น่ารักมาก ผมนึกถึงทีไรก็ยิ้มทุกที
เมื่อเข้าช่วงม.4-ม.5 ผมจะเริ่มเป็นพี่เลี้ยงค่ายเอง พี่เค้าก็เป็นพี่เลี้ยงเหมือนกัน ผมรับหน้าที่เป็นช่างกล้องประจำค่ายครับ ผมจะถ่ายรูปน่ารักๆ ของพี่เค้าแล้วเก็บไว้ในโฟลดเดอร์ส่วนตัวเลยครับไม่ได้พิศวาสอยากได้แบบนั้นนะครับ แต่เก็บไว้ด้วยความรัก ดูทีไรก็ยิ้มทุกที ทั้งรูปภาพ วีดีโอ ผมจะเก็บไว้เสมอเมื่อมีโอกาสเสมอครับ เหมือนละครสุดๆ
และก็มาถึงวันที่ผมบอกพี่เค้าไปว่าผมชอบเค้า ซึ่งตอนนั้นผมก็มั่นใจและคิดไปเองว่าเค้าคงจะรับได้แล้วแหละ แต่มันไม่เป็นอย่างที่คิด TT เค้าไม่รับโทรศัพท์ผมเช่นเคย ออน MSN ไม่ทักผม ผมทักไปไม่ตอบ บางครั้งก็ผิดโทรศัพท์ จนผมรู้ว่าเค้าแอบคุยกับเพื่อนสนิทของผมคนหนึ่ง ซึ่งเพื่อนคนนั้นก็รู้ว่าผมชอบพี่เค้าอยู่ตอนนั้นผมเครียดมากครับแบบจะเป็นจะตายมาก จนผมเริ่มทะเลาะกับเพื่อนซึ่งเพื่อนๆในกลุ่มก็เห็นว่าผมเป็นคนโดนกระทำเพราะผมชอบมาก่อน เพื่อนคนนั้นเองก็รู้สุดท้ายเพื่อนในกลุ่มก็แอนตี้นางแบบรุนแรง ไม่คบหาสมาคมจนนางต้องเลิกกับพี่เค้าไป ผมไม่รู้ต้นสายปลายเหตุว่าทางบอกพี่เค้าหรือป่าวว่าผมเป็นหนึ่งในแกนนำที่ทำให้เพื่อนๆ ต้องแอนตี้นาง
เพราะหลังจากนั้นพี่เค้าก็เปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ บล็อก MSN ของผม ลบผมออกจากเพื่อน Facebook ผมเสียใจมากครับเหมือนคนอกหักแบบรุนแรง ครั้งแรกในชีวิต ข้าวปลาไม่กิน ขยับก็คิดถึงเค้าก่อนนอนภาวนาทุกวันว่าให้เค้ากลับมาคุยกับผมเหมือนเดิม ไม่ต้องเป็นแฟนกันก็ได้แค่เป็นพี่น้องกัน ตอนนี้ผมคิดได้แล้วว่าวันนั้นที่สารภาพไปผมพลาดและโง่มาก แต่ก็มีเพื่อนๆ และพี่ๆ สนิทกันที่รู้ว่าผมชอบพี่เค้านะครับเค้าก็หาโอกาสให้คุย แต่พี่เค้าไม่คุยกับผมเลย TT แม้แต่คำเดียว ผมไม่กล้าที่จะเจอหน้าพี่เค้าเลย ไม่กล้าเข้าไปในโรงอาหารเวลาพัก ไม่กล้าเดินผ่านห้องเรียนที่พี่เค้าเรียน อยากจะย้อนเวลากลับไปอีกครั้ง จนวันสุดท้ายที่ได้เจอกันในโรงเรียนคือวันปัจฉิมครับ ผมคิดว่าพี่เค้าคงต้องโกรธผมอยู่ผมจึงไม่กล้าี่จะไปขอเค้าถ่ายรูปแต่พี่ๆ ที่สนิทกันก็เชียร์ แต่ก็สายไป เพราะสุดท้ายแล้วพี่เค้าก็ชิงกลับก่อน
หลังจากนั้นผ่านไป 1 ปีเต็มที่ผมไม่ได้เจอพี่เค้าไม่ติดต่อ แต่ผมก็เข้าไปส่องหน้า Facebook เค้าบ่อยๆ เซฟรูปเค้าเก็บไว้ ผมเคยลองแอดเฟสเค้าไปครับแต่ก็ไม่มการตอบรับเลย ผมได้เจอเค้าในงานประจำปีครับ พี่เค้าน่ารักเหมือนเดิมความรู้สึกแรกที่ผมชอบพี่เค้ายังอยู่ไม่เคยเปลี่ยน แต่เราไม่ได้ทักกันก็แค่นั้น TT จนเวลาเนิ่นนานผ่านพ้นไปอีก เมื่อปีที่แล้ว ผมอายุได้ 20 ปี และก็ได้บวชทดแทนโดยเพื่อนผมก็ได้ไปบอกพี่เค้า พี่เค้าก็ฝากอนุโมทนามาผมดีใจมากกก เพื่อนบอกว่าพี่เค้าไม่คิดอะไรแล้ว เรื่องมันผ่านมานานมากแล้ว มันคือข่าวดีมากๆ ครับ หลังจากนั้นก็เจอพี่เค้าที่เกณฑ์ทหารผมทักและสวัสดี พี่เค้าก็ทักทายผมกลับมา ตื่นเต้นมากครับ
เมื่อต้นปีที่ผ่านมาก ผมทักแชทไปสวัสดีปีใหม่พี่ปกครับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
มันฟินแค่ไหนที่คนที่แอบชอบทักกลับมาโดนที่ส่งไปแบบไม่คิด
จนถึงวันนี้ 7 ปี ที่แอบชอบพี่เค้ามา ถึงจะรู้ว่าพี่เค้ามีแฟนแล้วก็ตามแต่ก็ยังรักเค้าตั้งแต่วันแรกจน 7 ปีวันนี้ความรู้สึกนั้นเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนครับ
ถ้าเป็นคุณจะหยุด หรือจะเดินหน้าต่อไปดีครับ?
7 ปี ของแอบรักที่มีความสุขแม้ไม่ได้ครอบครอง ควรหยุดหรือเดินต่อไป?
ขอเริ่มเลยแล้วกันนะครับ จากชื่อเรื่องนะครับ ผมชอบรุ่นพี่คนหนึ่งครับ รุ่นพี่ปีเดียว ตอนนั้นผมเรียนอยู่ม.3 แล้วพี่เค้าเพิ่งเข้ามาตอนม.4 ผมได้มีโอกาสไปเข้าค่ายธรรมะของโรงเรียนแล้วได้เจอรุ่นพี่คนนี้ นามสมมติว่าปกครับ ตั้งแต่เข้าค่ายวันแรกผมกับพี่เค้าก็ได้เป็นบัดดี้กันและคุยกันถูกคอ ผมแอบชอบพี่เค้าครับ เค้าเป็นคนน่ารัก อบอุ่นมากกก ชอบสร้างเสียงหัวเราะให้คนรอบข้างครับอยู่ใกล้แล้วมีความสุขมากๆ แบบนั่งมองเค้าเฉยๆ ยังยิ้มเลยอ่ะ ตอนนั้นที่ชอบเค้าวันแรกก็คือวันที่ 2 ของการเข้าค่าย คือวันที่ 7 กรกฏาคม 2551 ครับ ก็ 7 ปีแล้วครับ
ผมชอบพี่เค้าเรื่อยมา ผมเป็นเด็กกิจกรรมครับก็เข้าค่ายบ่อยและก็เจอพี่เค้าบ่อยเหมือนกันเพราะเพื่อนๆ พี่เค้าก็เป็นเด็กกิจกรรมครับ ผมก็คุยกันมาเรื่อยๆ จนถึงจุดเปลี่ยนคือตอนม. 5 ครับผมก็โทรศัพท์คุยกับเค้าบ่อยขึ้น ถี่ขึ้นโดยอ้างว่าปรึกษาเรื่องความรัก 55555 บางทีก็เล่น MSN เปิดกล้องคุยกัน ภาพที่ผมจำได้มาจนถึงทุกวันนี้คือภาพที่เค้าเปิดกล้องแล้วกำลังทานข้าวครับมันเป็นภาพที่น่ารักมาก ผมนึกถึงทีไรก็ยิ้มทุกที
และก็มาถึงวันที่ผมบอกพี่เค้าไปว่าผมชอบเค้า ซึ่งตอนนั้นผมก็มั่นใจและคิดไปเองว่าเค้าคงจะรับได้แล้วแหละ แต่มันไม่เป็นอย่างที่คิด TT เค้าไม่รับโทรศัพท์ผมเช่นเคย ออน MSN ไม่ทักผม ผมทักไปไม่ตอบ บางครั้งก็ผิดโทรศัพท์ จนผมรู้ว่าเค้าแอบคุยกับเพื่อนสนิทของผมคนหนึ่ง ซึ่งเพื่อนคนนั้นก็รู้ว่าผมชอบพี่เค้าอยู่ตอนนั้นผมเครียดมากครับแบบจะเป็นจะตายมาก จนผมเริ่มทะเลาะกับเพื่อนซึ่งเพื่อนๆในกลุ่มก็เห็นว่าผมเป็นคนโดนกระทำเพราะผมชอบมาก่อน เพื่อนคนนั้นเองก็รู้สุดท้ายเพื่อนในกลุ่มก็แอนตี้นางแบบรุนแรง ไม่คบหาสมาคมจนนางต้องเลิกกับพี่เค้าไป ผมไม่รู้ต้นสายปลายเหตุว่าทางบอกพี่เค้าหรือป่าวว่าผมเป็นหนึ่งในแกนนำที่ทำให้เพื่อนๆ ต้องแอนตี้นาง
เพราะหลังจากนั้นพี่เค้าก็เปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ บล็อก MSN ของผม ลบผมออกจากเพื่อน Facebook ผมเสียใจมากครับเหมือนคนอกหักแบบรุนแรง ครั้งแรกในชีวิต ข้าวปลาไม่กิน ขยับก็คิดถึงเค้าก่อนนอนภาวนาทุกวันว่าให้เค้ากลับมาคุยกับผมเหมือนเดิม ไม่ต้องเป็นแฟนกันก็ได้แค่เป็นพี่น้องกัน ตอนนี้ผมคิดได้แล้วว่าวันนั้นที่สารภาพไปผมพลาดและโง่มาก แต่ก็มีเพื่อนๆ และพี่ๆ สนิทกันที่รู้ว่าผมชอบพี่เค้านะครับเค้าก็หาโอกาสให้คุย แต่พี่เค้าไม่คุยกับผมเลย TT แม้แต่คำเดียว ผมไม่กล้าที่จะเจอหน้าพี่เค้าเลย ไม่กล้าเข้าไปในโรงอาหารเวลาพัก ไม่กล้าเดินผ่านห้องเรียนที่พี่เค้าเรียน อยากจะย้อนเวลากลับไปอีกครั้ง จนวันสุดท้ายที่ได้เจอกันในโรงเรียนคือวันปัจฉิมครับ ผมคิดว่าพี่เค้าคงต้องโกรธผมอยู่ผมจึงไม่กล้าี่จะไปขอเค้าถ่ายรูปแต่พี่ๆ ที่สนิทกันก็เชียร์ แต่ก็สายไป เพราะสุดท้ายแล้วพี่เค้าก็ชิงกลับก่อน
หลังจากนั้นผ่านไป 1 ปีเต็มที่ผมไม่ได้เจอพี่เค้าไม่ติดต่อ แต่ผมก็เข้าไปส่องหน้า Facebook เค้าบ่อยๆ เซฟรูปเค้าเก็บไว้ ผมเคยลองแอดเฟสเค้าไปครับแต่ก็ไม่มการตอบรับเลย ผมได้เจอเค้าในงานประจำปีครับ พี่เค้าน่ารักเหมือนเดิมความรู้สึกแรกที่ผมชอบพี่เค้ายังอยู่ไม่เคยเปลี่ยน แต่เราไม่ได้ทักกันก็แค่นั้น TT จนเวลาเนิ่นนานผ่านพ้นไปอีก เมื่อปีที่แล้ว ผมอายุได้ 20 ปี และก็ได้บวชทดแทนโดยเพื่อนผมก็ได้ไปบอกพี่เค้า พี่เค้าก็ฝากอนุโมทนามาผมดีใจมากกก เพื่อนบอกว่าพี่เค้าไม่คิดอะไรแล้ว เรื่องมันผ่านมานานมากแล้ว มันคือข่าวดีมากๆ ครับ หลังจากนั้นก็เจอพี่เค้าที่เกณฑ์ทหารผมทักและสวัสดี พี่เค้าก็ทักทายผมกลับมา ตื่นเต้นมากครับ
เมื่อต้นปีที่ผ่านมาก ผมทักแชทไปสวัสดีปีใหม่พี่ปกครับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
มันฟินแค่ไหนที่คนที่แอบชอบทักกลับมาโดนที่ส่งไปแบบไม่คิด
จนถึงวันนี้ 7 ปี ที่แอบชอบพี่เค้ามา ถึงจะรู้ว่าพี่เค้ามีแฟนแล้วก็ตามแต่ก็ยังรักเค้าตั้งแต่วันแรกจน 7 ปีวันนี้ความรู้สึกนั้นเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนครับ
ถ้าเป็นคุณจะหยุด หรือจะเดินหน้าต่อไปดีครับ?