เป็นคนบอกเลิก เเต่กลับเป็นคนที่ทิ้งตัวเองไว้กลางทาง

สวัสดีค่ะ คือ เราก็มีความรัก ความรู้สึกดีกับผู้ชายคนนึงนะ เเต่ก้ไม่ได้เป็นเเฟนกัน เเต่ก็มีการหึงหวงกันบ้างเหมือนสถานะเเฟนเลยเเหละ เค้าเป็นผู้ชายคนเเรกที่คบเราด้วยหน้าตา เเต่เราคุยกัน รู้สึกดีต่อกัน ตลอดเวลาที่เราอยู่ที่รรด้วยกัน เราเรียนอยู่ห้องเดียวกันด้วย จึงเจอหน้ากันทุกวัน มองหน้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่กัน เรามีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นหน้ากัน จนกระทั่งวันนั้น วันที่เราเกิดความเห็นเเก่ตัวมากที่สุดในชีวิต ได้ทำสิ่งที่จำจดฝังลึกมาจนถึงวันนี้ วันที่เรายุติความสัมพันธ์ทั้งหมดไว้ เราโทรคุยโทรศัพท์กันเเเล้ว เเล้วก็คุยกันเรานี้ร้องไห้เลยล้ะ เเต่ก้กลั้นเสียงร้องไห้ไว้ เเล้วก้จบด้วยคำว่า ลาก่อนนะ โชคดี

หลังจากวันนั้นทุกอย่างก็เปลี่ยนไป บอกเลิกไปเเล้ว เเต่ทุกอย่างก้เหมือนเดิม เเต่ก้บอกตัวเองว่า เราเป็นคนเลือกทางนี้เอง จงรับมันให้ได้ซะ เเต่บอกเลยว่าก็คิดถึงอยู่ อยากจะกลับไปนะจริงๆ อยากกลับไป ๆเลยล้ะ เเต่    ความเห็นเเก่ตัวของเรานั้น กลับไปก็กลัวใจตัวเองว่าจะทำเเบบนั้นอีก
ก็ยังคิดถึงอยู่นะ ของที่ให้มาก็ยังเก็บไว้อยู่นะ
เเต่ ก้ยังวนเวียนอยู่กับความทรงจำดีดีเหล่านั้นอยู่
ชีวิต55555555
เราควรทำไงดี