สวัสดีเพื่อนๆทุกคน
เราขอใช้พื้นที่ตรงนี้ในการสร้างความทรงจำของเราไว้ เเละ อยากบอกล่าวถึงคำขอโทษที่เราไม่เคยบอกถึงเขา คนที่เรารัก เเละ เขารักเรา ถ้าเธอได้อ่านก็คงจะดีนะ ไม่รู้ว่าถ้าวันนั้นที่เห็นข้อความเหล่านี้ เธอยังรู้สึกเหมือนกับเรารึเปล่านะ??
ถึงเเม้ระยะเวลาที่เราคุยกันมา ตั้ง 9 เดือนเเหนะ เราไม่ได้สวยอะไรเลย เเล้ว ฉัน เเละ เธอเป็นเพื่อนร่วมห้องกันมาตั้งสามปี จนมาถึงปีสุดท้าย
ไม่คิดเลยว่าเราจะได้มามีความรู้สึกดีๆให้กันเเละกัน คิดเเล้วก็ขำนะ
สุดท้ายเราก็เปิดเผยความรู้สึกเเก่กันเเละกัน
ตอนเเรกๆเธอไม่ยอมให้เพื่อนในห้องรู้สักคน คิดเเล้วก็โมโหเหมือนกันนะ เราเสียเวลาตั้งนานกว่าเราจะเริ่มคุยกันเเบบซึ่งๆหน้ากันในห้อง เเล้วค่อยกลับไปคุยกันที่บ้าน หรือ ในเเชทไลน์เเทน ทำไมเธอต้องเขินด้วยนะ เเต่ก็น่ารักดีนะ เราเป็นคนที่ชอบลุยอยู่เเล้ว ไม่สนว่าคนอื่นจะว่าสุดท้าย "กินกันเองในห้อง"
ขอบคุณนะที่กล้าเริ่มเปิดเผยว่า "ฉันนี้เเหละกำลังจีบผู้หญิงคนนี้อยู่"
หลังจากนั้น......
เราก็มีความสุขกันมากเลยค่ะ เพราะ เราเป็นเพื่อนกันในห้องเจอกันทุกวันอยู่เเล้ว ไม่ต้องไปเดินตามหาที่ไหน มองไปทางไหนก็เจอหน้าตลอด เพื่อนในห้องก็เเซวกันบ้าง เเต่ ขอบคุณนะที่กล้าเจออะไรเเบบนี้ไปพร้อมๆกัน
เเต่เเน่นอนค่ะ ความรักก็ต้องมีอุปสรรคเข้ามาจนได้
เราทะเลาะกันบ้าง เป็นสีสันของความรัก เเล้วเจ้าปัญหานี้เเหละที่ทำให้เราสนิท เเละ ชอบกันมากยิ่งขึ้น เขาเป็นคนขี้หึงค่ะ เเละ เราก็เป็นเหมือนกัน เเต่
เราเป็นผู้หญิงที่มีเพื่อนผู้ชายเยอะค่ะ ไม่ได้เเรดนะ เเต่มันสบายใจ เพื่อนผู้หญิงเราก็มีนะ เพราะ ความที่เราเป็นที่ไม่คิดอะไรมาก
เวลาเล่นกับเพื่อนผู้ชายก็ถึงเนื้อถึงตัวบ้าง เเต่ก็เพื่อนไงค่ะ เราเเละเพื่อนก็ไม่คิดอะไร เเต่...เขาคิดจนทำเกิดปัญหาที่ทำให้เราไม่คุยกันเลยเป็นอาทิตย์
เเต่อีกเรานี้ซิ พอไปถามเขา เขาก็บอกว่า "ไม่เป็นไร" บอกเเต่อย่างนี้ โอ้ยยยยยยยยยย เเล้วจะรู้มั้ยว่าตัวเราทำอะไรผิด ไม่คุยใช่มั้ยก็ไม่คุยกลับค่ะเเน่นอนก็ไม่รู้นิ เเต่เพื่อนที่สนิทก็เริ่มรู้ถึงปัญหาของเรา บางครั้งความรักก็ไม่ใช่เเค่เรื่องของคนสองคนค่ะ ขอบคุณนะเพื่อนกามเทพที่ช่วยเข้าไปคุย ถาม ช่วยฉันเเก้ปัญหา
สรุป ที่เขาโกรธเพราะ เราเล่นกับเพื่อนถึงเนื้อถึงเกินไป เเละ ถ้าเขาทำเเบบนั้นให้เราเห็นบ้าง เราจะรู้สึกยังไง เเล้ว เขาก็บอกเพื่อนเราว่า เขาชอบเรามากว่าที่เราคิดเสียอีก เเล้วเพื่อนก็รีบมารายงานเราเลยจ้า พอเราที่รู้อย่างนั้นก็ทั้งดีใจที่เป็นห่วงเเละก็ยังไม่กลับไปคุยกับเขา
เช้าวันถัดมา...
จำได้เลยค่ะว่าเป็นวันเสาร์ เขาทักมาหาเราเองเลย ว่า "คิดถึง" จะมีผู้ชายสักกี่คนที่ยอมเราได้ในเหตุการณ์เเบบนี้ หลังจากนั้นเราก็ชอบพอกันมายิ่งขึ้น ซึ่งสัปดาห์ที่จะถึงเป็นสัปดาห์ของคริสต์มาส ทางโรงเรียนก็มีการให้นักเรียนเเต่งตัวมาอย่างไรก็ได้ มันเป็นวันคริสต์มาสที่มีความสุขมาก จนผ่านปีใหม่มาด้วยกัน วาเลนไทน์ก็มีเอาก้านดอกไม้พลาสติกที่มีช็อคกเเลตติดมาเอามาให้ เป็นวาเลนไทน์ปีเเรกที่เราไม่อยู่อย่างโดดเดี่ยว
จนถึงวันงานโรงเรียน......
มันเป็นงานกลางคืนด้วย เเล้ว ก็มี ชิงช้าสวรรค์มาตั้งที่โรงเรียนเหมือนกัน หลังจากกินข้าว ถ่ายรูปกับผองเพื่อนเสร็จเเล้ว เขาก็บอกให้เรามารอที่ชิงช้า พอเรามาถึง.....คือเเถวนั้นคนมันเยอะ ตอนนั้นเเหละ ที่เรากับเขาจับมันกันเเล้วเดินไปด้วยกันครั้งเเรก เราเป็นผู้หญิงนะ ห่วงเนื้อห่วงตัวเหมือนกัน เพิ่งเคยรู้สึกถึงประโยคที่ว่า "โลกหยุดหมุน" เราก็จำไม่ค่อยได้นะ เเต่สิ่งที่จำได้กลับเป็นภ่พที่เขาจับมือเราเเล้วก็ขึ้นชิงช้าสวรรค์ไปด้วยกัน
พื้นที่ก็เเคบ ทำให้เรามีโอกาสได้คุย ได้มองกัน เราก็เขิน เขาก็เขินอยู่บนนั้น จนเวลาเริ่มผ่านไปจนสิ้นสุดการศึกษา
เริ่มเข้าสู่การเข้าม.4 เขาก็เรียนที่เดิม เเต่ เราลองไปสอบอีกดรงเรียนนึงตามที่ผู้ใหญ่อยากให้ไปสอบ ติดก็ได้ ไม่ติดก็ดีได้อยู่กับเพื่อน อีกอย่างอยู่กับคนที่เรามีความสุขด้วยก็พอ
เเต่.....เราสอบติดเราก็เลยต้องย้ายไป
เรื่องราวทั้งหมด ทั้งเขาเเละเรา ยังไม่ได้ตกลงเป็นเเฟนกันเลย
สุดท้าย ความทรงจำทุกอย่างที่สร้างมาด้วยกันต้องมาจบลง กับ คำว่า เบื่อ เห็นเเก่ตัว รักอิสระ ของตัวฉันเอง
ทุกวันนี้ถ้าย้อนกลับไปได้ อยากกลับไปเเก้ไขมัน ไม่ให้เป็นอย่างนี้
นี้ก็เกือบหนึ่งปีเเล้วนะ ที่เราไม่ได้อยู่ในฐานะของผู้หญิงคนนั้น
เชื่อเถอะ อย่าเลิกกันเเค่คำว่า เบื่อ เลย
10 พฤษภาคม 2558 วันยุติความทรงจำ
ฉันขอเก็บความทรงจำนี้ไว้
เราขอใช้พื้นที่ตรงนี้ในการสร้างความทรงจำของเราไว้ เเละ อยากบอกล่าวถึงคำขอโทษที่เราไม่เคยบอกถึงเขา คนที่เรารัก เเละ เขารักเรา ถ้าเธอได้อ่านก็คงจะดีนะ ไม่รู้ว่าถ้าวันนั้นที่เห็นข้อความเหล่านี้ เธอยังรู้สึกเหมือนกับเรารึเปล่านะ??
ถึงเเม้ระยะเวลาที่เราคุยกันมา ตั้ง 9 เดือนเเหนะ เราไม่ได้สวยอะไรเลย เเล้ว ฉัน เเละ เธอเป็นเพื่อนร่วมห้องกันมาตั้งสามปี จนมาถึงปีสุดท้าย
ไม่คิดเลยว่าเราจะได้มามีความรู้สึกดีๆให้กันเเละกัน คิดเเล้วก็ขำนะ
สุดท้ายเราก็เปิดเผยความรู้สึกเเก่กันเเละกัน
ตอนเเรกๆเธอไม่ยอมให้เพื่อนในห้องรู้สักคน คิดเเล้วก็โมโหเหมือนกันนะ เราเสียเวลาตั้งนานกว่าเราจะเริ่มคุยกันเเบบซึ่งๆหน้ากันในห้อง เเล้วค่อยกลับไปคุยกันที่บ้าน หรือ ในเเชทไลน์เเทน ทำไมเธอต้องเขินด้วยนะ เเต่ก็น่ารักดีนะ เราเป็นคนที่ชอบลุยอยู่เเล้ว ไม่สนว่าคนอื่นจะว่าสุดท้าย "กินกันเองในห้อง"
ขอบคุณนะที่กล้าเริ่มเปิดเผยว่า "ฉันนี้เเหละกำลังจีบผู้หญิงคนนี้อยู่"
หลังจากนั้น......
เราก็มีความสุขกันมากเลยค่ะ เพราะ เราเป็นเพื่อนกันในห้องเจอกันทุกวันอยู่เเล้ว ไม่ต้องไปเดินตามหาที่ไหน มองไปทางไหนก็เจอหน้าตลอด เพื่อนในห้องก็เเซวกันบ้าง เเต่ ขอบคุณนะที่กล้าเจออะไรเเบบนี้ไปพร้อมๆกัน
เเต่เเน่นอนค่ะ ความรักก็ต้องมีอุปสรรคเข้ามาจนได้
เราทะเลาะกันบ้าง เป็นสีสันของความรัก เเล้วเจ้าปัญหานี้เเหละที่ทำให้เราสนิท เเละ ชอบกันมากยิ่งขึ้น เขาเป็นคนขี้หึงค่ะ เเละ เราก็เป็นเหมือนกัน เเต่
เราเป็นผู้หญิงที่มีเพื่อนผู้ชายเยอะค่ะ ไม่ได้เเรดนะ เเต่มันสบายใจ เพื่อนผู้หญิงเราก็มีนะ เพราะ ความที่เราเป็นที่ไม่คิดอะไรมาก
เวลาเล่นกับเพื่อนผู้ชายก็ถึงเนื้อถึงตัวบ้าง เเต่ก็เพื่อนไงค่ะ เราเเละเพื่อนก็ไม่คิดอะไร เเต่...เขาคิดจนทำเกิดปัญหาที่ทำให้เราไม่คุยกันเลยเป็นอาทิตย์
เเต่อีกเรานี้ซิ พอไปถามเขา เขาก็บอกว่า "ไม่เป็นไร" บอกเเต่อย่างนี้ โอ้ยยยยยยยยยย เเล้วจะรู้มั้ยว่าตัวเราทำอะไรผิด ไม่คุยใช่มั้ยก็ไม่คุยกลับค่ะเเน่นอนก็ไม่รู้นิ เเต่เพื่อนที่สนิทก็เริ่มรู้ถึงปัญหาของเรา บางครั้งความรักก็ไม่ใช่เเค่เรื่องของคนสองคนค่ะ ขอบคุณนะเพื่อนกามเทพที่ช่วยเข้าไปคุย ถาม ช่วยฉันเเก้ปัญหา
สรุป ที่เขาโกรธเพราะ เราเล่นกับเพื่อนถึงเนื้อถึงเกินไป เเละ ถ้าเขาทำเเบบนั้นให้เราเห็นบ้าง เราจะรู้สึกยังไง เเล้ว เขาก็บอกเพื่อนเราว่า เขาชอบเรามากว่าที่เราคิดเสียอีก เเล้วเพื่อนก็รีบมารายงานเราเลยจ้า พอเราที่รู้อย่างนั้นก็ทั้งดีใจที่เป็นห่วงเเละก็ยังไม่กลับไปคุยกับเขา
เช้าวันถัดมา...
จำได้เลยค่ะว่าเป็นวันเสาร์ เขาทักมาหาเราเองเลย ว่า "คิดถึง" จะมีผู้ชายสักกี่คนที่ยอมเราได้ในเหตุการณ์เเบบนี้ หลังจากนั้นเราก็ชอบพอกันมายิ่งขึ้น ซึ่งสัปดาห์ที่จะถึงเป็นสัปดาห์ของคริสต์มาส ทางโรงเรียนก็มีการให้นักเรียนเเต่งตัวมาอย่างไรก็ได้ มันเป็นวันคริสต์มาสที่มีความสุขมาก จนผ่านปีใหม่มาด้วยกัน วาเลนไทน์ก็มีเอาก้านดอกไม้พลาสติกที่มีช็อคกเเลตติดมาเอามาให้ เป็นวาเลนไทน์ปีเเรกที่เราไม่อยู่อย่างโดดเดี่ยว
จนถึงวันงานโรงเรียน......
มันเป็นงานกลางคืนด้วย เเล้ว ก็มี ชิงช้าสวรรค์มาตั้งที่โรงเรียนเหมือนกัน หลังจากกินข้าว ถ่ายรูปกับผองเพื่อนเสร็จเเล้ว เขาก็บอกให้เรามารอที่ชิงช้า พอเรามาถึง.....คือเเถวนั้นคนมันเยอะ ตอนนั้นเเหละ ที่เรากับเขาจับมันกันเเล้วเดินไปด้วยกันครั้งเเรก เราเป็นผู้หญิงนะ ห่วงเนื้อห่วงตัวเหมือนกัน เพิ่งเคยรู้สึกถึงประโยคที่ว่า "โลกหยุดหมุน" เราก็จำไม่ค่อยได้นะ เเต่สิ่งที่จำได้กลับเป็นภ่พที่เขาจับมือเราเเล้วก็ขึ้นชิงช้าสวรรค์ไปด้วยกัน
พื้นที่ก็เเคบ ทำให้เรามีโอกาสได้คุย ได้มองกัน เราก็เขิน เขาก็เขินอยู่บนนั้น จนเวลาเริ่มผ่านไปจนสิ้นสุดการศึกษา
เริ่มเข้าสู่การเข้าม.4 เขาก็เรียนที่เดิม เเต่ เราลองไปสอบอีกดรงเรียนนึงตามที่ผู้ใหญ่อยากให้ไปสอบ ติดก็ได้ ไม่ติดก็ดีได้อยู่กับเพื่อน อีกอย่างอยู่กับคนที่เรามีความสุขด้วยก็พอ
เเต่.....เราสอบติดเราก็เลยต้องย้ายไป
เรื่องราวทั้งหมด ทั้งเขาเเละเรา ยังไม่ได้ตกลงเป็นเเฟนกันเลย
สุดท้าย ความทรงจำทุกอย่างที่สร้างมาด้วยกันต้องมาจบลง กับ คำว่า เบื่อ เห็นเเก่ตัว รักอิสระ ของตัวฉันเอง
ทุกวันนี้ถ้าย้อนกลับไปได้ อยากกลับไปเเก้ไขมัน ไม่ให้เป็นอย่างนี้
นี้ก็เกือบหนึ่งปีเเล้วนะ ที่เราไม่ได้อยู่ในฐานะของผู้หญิงคนนั้น
เชื่อเถอะ อย่าเลิกกันเเค่คำว่า เบื่อ เลย
10 พฤษภาคม 2558 วันยุติความทรงจำ