พิมพ์ใหม่รอบ 2 เซ็งแต่ก็จะพิมพ์ค่ะ
เรื่องเกิดขึ้นเมื่อวาน (4.ก.ค.) เราอยู่ต่างจังหวัด แต่ขึ้นมาทำธุระกับแฟนที่กทม. เมื่อสักบ่ายโมง เราก็แวะกินข้าวที่เดอะมอล์ งามวงศ์วาน พอไปถึงเราก็เข้าห้องน้ำก่อน เข้าที่ชั้น G เข้าไปถึงเราก็ไปรอหน้าห้องน้ำผู้พิการ รอแบบชิวๆค่ะ สักพักเห็นเท้าเด็กยื่นออกมา ก็ไม่ได้อะไร ผ่านไปนานก็ยังรอได้ เห็นเท้าเด็กเป็นระยะๆ ได้ยินเสียงดุเด็กเล็ดลอดออกมา เรามองไปห้องน้ำคนปกติ ใจอยากเข้า แต่ติดที่ไม่มีราวจับ เลยรอต่อไป รอนานจนแม่บ้านที่เช็ดอ่างล้างหน้าต้องตะโกนเบาๆว่า มีผู้พิการรออยู่นะคะ แปปเดียวค่ะ ประตูเปิด เป็นผู้หญิงวัยประมาณไม่เกิน 40 กับเด็กน่าจะ 8-10 ขวบ ผู้หญิงเจอเราที่นั่งรถเข็นก็ยิ้มแหยๆให้เรา และก็เดินผ่านไป
คือเราจะไม่รู้สึกอะไร ถ้าคนที่เปิดประตูมา เป็นคุณป้า คุณยาย หรือผู้สูงอายุ หรือคนหนุ่มสาวที่เดินกระโผลกกระเพลก หรือคนท้อง หรือคนที่มีลูกเล็กๆ หรือคนที่ดูเจ็บป่วย สุขภาพไม่ดีดูอ่อนแรง เพราะห้องน้ำผู้พิการมีราวจับให้ทรงตัวเวลาลุกนั่ง แต่คุณที่ออกมา คุณดูแข็งแรงปกติ เหมือนคนพาลูกพาหลานมาเที่ยวมาช้อปปิ้งทั่วไป เฮ้อออ
อีกเหตุการณ์ เราขึ้นไปธนาคารชั้นบนกับแฟน ตอนจะลง เรารอลิฟท์นานมาก ตัวแล้วตัวเล่าก็ไม่สามารถเข้าได้ เราเหลือบไปเห็นลิฟท์ตัวริมสุดมีสัญลักษณ์ชัดเจนว่าให้ผู้พิการใช้ เราไม่ได้หมายความว่าคนปกติห้ามใช้นะคะ เพราะเราเข้าใจว่าไม่ได้มีรถวิวแชร์มาใช้บริการตลอดเวลาอยู่แล้ว แต่พอรถวิวแชร์มาใช้บริการ ก็ไม่มีที่สำหรับพวกเราเลย แฟนเราเข็นไปรอหน้าลิฟท์ตัวนั้น เพราะคิดว่าน่าจะมีโอกาสเข้าได้สูงกว่าลิฟท์ตัวอื่นๆ แต่พอลิฟท์เปิดมากี่ทีกี่ที ก็ไม่สามารถเข้าได้เลย บางครั้งเราเห็นว่าคนไม่เยอะ ถ้าขยับสักนิด รถเข็นเราก็เข้าได้ แต่พวกเขาไม่มีน้ำใจจริงๆ เราเริ่มสงสารแฟน แฟนเราเริ่มเหนื่อยจากการวิ่งกดลิฟท์ไปมา คอยมองตัวไหนเปิดก็วิ่งไปดู เฮ้อออ
เราไม่ใช่คนใจดำ ใจแคบนะคะ ไม่ได้งกสิทธิของผู้พิการขนาดนั้น แต่พวกคุณที่ร่างกายปกติ หากคุณเห็นพวกเราที่ร่างกายไม่ปกติ เราอยากให้คุณเอื้อเฟื้อต่อพวกเราสักนิด คุณเชื่อมั๊ยคะ ว่าถ้าพวกเราเลือกได้ พวกเรายินดียืนต่อคิวเข้าห้องน้ำของคนปกติมากกว่าเข้าห้องน้ำผู้พิการ เรายินดีเดินขึ้นลงบันไดเลื่อนแบบไม่ไปใช้ลิฟเลยด้วยซ้ำ ต่อให้บันไดเลื่อนพัง เราก็ยินดีที่จะก้าวขึ้นบันไดที่ละขั้น เพราะนั้นหมายถึงเราเดินได้ เรามีขาแบบคนปกติ
ขอบคุณค่ะที่เข้ามาอ่านและเข้าใจ
ปล. เราเองไม่อยากพิการ และเรายังมีความหวังเสมอว่าเราจะเดินได้ แต่เราอยากเป็นกระบอกเสียงให้ผู้พิการทุกคน ที่อาจไม่มีโอกาสมาบอกความรู้สึกให้ใครๆได้รู้ได้ค่ะ
คนปกติ ที่เบียดบังสิทธิของผู้พิการ เขารู้สึกอะไรมั๊ย
เรื่องเกิดขึ้นเมื่อวาน (4.ก.ค.) เราอยู่ต่างจังหวัด แต่ขึ้นมาทำธุระกับแฟนที่กทม. เมื่อสักบ่ายโมง เราก็แวะกินข้าวที่เดอะมอล์ งามวงศ์วาน พอไปถึงเราก็เข้าห้องน้ำก่อน เข้าที่ชั้น G เข้าไปถึงเราก็ไปรอหน้าห้องน้ำผู้พิการ รอแบบชิวๆค่ะ สักพักเห็นเท้าเด็กยื่นออกมา ก็ไม่ได้อะไร ผ่านไปนานก็ยังรอได้ เห็นเท้าเด็กเป็นระยะๆ ได้ยินเสียงดุเด็กเล็ดลอดออกมา เรามองไปห้องน้ำคนปกติ ใจอยากเข้า แต่ติดที่ไม่มีราวจับ เลยรอต่อไป รอนานจนแม่บ้านที่เช็ดอ่างล้างหน้าต้องตะโกนเบาๆว่า มีผู้พิการรออยู่นะคะ แปปเดียวค่ะ ประตูเปิด เป็นผู้หญิงวัยประมาณไม่เกิน 40 กับเด็กน่าจะ 8-10 ขวบ ผู้หญิงเจอเราที่นั่งรถเข็นก็ยิ้มแหยๆให้เรา และก็เดินผ่านไป
คือเราจะไม่รู้สึกอะไร ถ้าคนที่เปิดประตูมา เป็นคุณป้า คุณยาย หรือผู้สูงอายุ หรือคนหนุ่มสาวที่เดินกระโผลกกระเพลก หรือคนท้อง หรือคนที่มีลูกเล็กๆ หรือคนที่ดูเจ็บป่วย สุขภาพไม่ดีดูอ่อนแรง เพราะห้องน้ำผู้พิการมีราวจับให้ทรงตัวเวลาลุกนั่ง แต่คุณที่ออกมา คุณดูแข็งแรงปกติ เหมือนคนพาลูกพาหลานมาเที่ยวมาช้อปปิ้งทั่วไป เฮ้อออ
อีกเหตุการณ์ เราขึ้นไปธนาคารชั้นบนกับแฟน ตอนจะลง เรารอลิฟท์นานมาก ตัวแล้วตัวเล่าก็ไม่สามารถเข้าได้ เราเหลือบไปเห็นลิฟท์ตัวริมสุดมีสัญลักษณ์ชัดเจนว่าให้ผู้พิการใช้ เราไม่ได้หมายความว่าคนปกติห้ามใช้นะคะ เพราะเราเข้าใจว่าไม่ได้มีรถวิวแชร์มาใช้บริการตลอดเวลาอยู่แล้ว แต่พอรถวิวแชร์มาใช้บริการ ก็ไม่มีที่สำหรับพวกเราเลย แฟนเราเข็นไปรอหน้าลิฟท์ตัวนั้น เพราะคิดว่าน่าจะมีโอกาสเข้าได้สูงกว่าลิฟท์ตัวอื่นๆ แต่พอลิฟท์เปิดมากี่ทีกี่ที ก็ไม่สามารถเข้าได้เลย บางครั้งเราเห็นว่าคนไม่เยอะ ถ้าขยับสักนิด รถเข็นเราก็เข้าได้ แต่พวกเขาไม่มีน้ำใจจริงๆ เราเริ่มสงสารแฟน แฟนเราเริ่มเหนื่อยจากการวิ่งกดลิฟท์ไปมา คอยมองตัวไหนเปิดก็วิ่งไปดู เฮ้อออ
เราไม่ใช่คนใจดำ ใจแคบนะคะ ไม่ได้งกสิทธิของผู้พิการขนาดนั้น แต่พวกคุณที่ร่างกายปกติ หากคุณเห็นพวกเราที่ร่างกายไม่ปกติ เราอยากให้คุณเอื้อเฟื้อต่อพวกเราสักนิด คุณเชื่อมั๊ยคะ ว่าถ้าพวกเราเลือกได้ พวกเรายินดียืนต่อคิวเข้าห้องน้ำของคนปกติมากกว่าเข้าห้องน้ำผู้พิการ เรายินดีเดินขึ้นลงบันไดเลื่อนแบบไม่ไปใช้ลิฟเลยด้วยซ้ำ ต่อให้บันไดเลื่อนพัง เราก็ยินดีที่จะก้าวขึ้นบันไดที่ละขั้น เพราะนั้นหมายถึงเราเดินได้ เรามีขาแบบคนปกติ
ขอบคุณค่ะที่เข้ามาอ่านและเข้าใจ
ปล. เราเองไม่อยากพิการ และเรายังมีความหวังเสมอว่าเราจะเดินได้ แต่เราอยากเป็นกระบอกเสียงให้ผู้พิการทุกคน ที่อาจไม่มีโอกาสมาบอกความรู้สึกให้ใครๆได้รู้ได้ค่ะ