เข้าเรื่องเลยนะครับ ตอนที่ผมกับแฟนครบกันมา 4ปี เขาบอกผมว่ายากแต่งงานจัง ด้วยตอนนั้นผมยังไม่พร้อมเพราะผมยังไม่มีงานทำอย่างจริงจังและเขาก็เรียนอยู่ด้วย แต่กำลังจะจบ เขาบอกผมตอนนั้นว่า
"ไม่ยากแต่งงานตอนอายุมากกว่า 25 นะ เดี่ยวลูกจะไม่แข็งแรงและเดี่ยวถ้าลูกได้รับปริญญาเขาก็จะ 50 ไม่รู้จะอยู่ถึงหรือป่าว"
(มันก็จริงนะ) และเขาก็เริ่มตั้งคำถามกับผม
"จะใช้เวลากี่ปีในการเก็บเงิน"
ลืมบอกว่าตอนนั้นเขาอายุ 23 ผมก็เลยมาคิด แล้วบอกเทอว่า
"งั้นเขาขอเวลา 2 ปีนะ" หลังจากงั้นพอเธอเรียนจบเราก้ไปหางานด้วยกัน ผมได้งานก่อนเธอในช่วงเวลานั้นเธอดูเศร้ามากเพราะเธอตกงาน พอไม่กี่อาทิตย์เธอจึงบอกผมว่า "ขอกลับบ้านนะ อยากไปพักผ่อนที่บ้าน" ผมเข้าใจเธอเพราะเธอไม่ยากทำให้ผมต้องลำบาก เธอเป็นคนคิดมาก ไม่อยู่ห้องค่อยให้ผมหาเลี้ยง และนั้นคือจุดเปลี่ยนแปลง ที่ทำให้ผมกดดันมากยิ่งขึ้น เมื่อเธอกับไปได้งานที่บ้านเธอเป็นบริษัทแห่งหนึ่ง ที่ได้เงินดีมากๆ ถ้าเทียบเงินเดือนผมก็ 1/5 ของเงินที่เธอได้ แต่มันก็แรกกับการต้องทำงานหนัก ตามจำนวนเงินที่ได้นั้นแหละครับ
ไม่ถึงผ่านไปแค่ 6 เดือนเธอก็สามารถดาวรถคันแรกของเธอได้ ส่วนผมหรอ เงินเก็บสักบาทก็ไม่มี
ไม่ใช่ผมไม่ตั้งใจเก็บเงินนะ ผมต้องส่งเงินให้ทางบ้านเพราะทางบ้านผมเดือดร้อนเงินมาก และเราก็ทะเลาะกันเรื่องเก็บเงินแต่งงานเรื่อยมา
และวันที่เพลง "ทิ้งไว้กลางทาง" ของ POTATO ได้ออกมา เราก็ทะเลาะกันเรื่องเดิมคือ "เมื่อไรจะเก็บเงินได้สักที เก็บได้เท่าไรแล้ว จะให้รอไปถึงเมื่อไร"
ผมก็ไม่ยากให้เธอรอนานหรอกนะ แต่จะให้ผมทำยังไงในเมื่อตอนนี้ผมต้องเอาเงินไปช่วยทางบ้านก่อนซึ่งมันเป็นเงินจำนวนมากพอควร
ดูเหมือนเธอจะเข้าใจ แต่....... แล้วเธอก็บอกว่า
"จะทำอะไรก็ทำ จะไม่รอแล้วนะ" เธอไม่ได้พูดครั้งแรกหรอกครับ พูดทุกครั้งที่เราทะเลากัน แต่ทุกครั้งผมจะค่อยๆพูดกับเธอจนเธอใจเย็น
แต่ครั้งนี้ผมไม่พูดอะไร ปล่อยให้เธอตัดสายไป เพราะอะไรนั้นหรอ ก็เพราะ "ทิ้งไว้กลางทาง" ไง เมื่อเธอจะไปก็เข้าจ เมื่อเธอเจอใครดีกว่ามากมาย คงไม่ต้องรอ ทำถูกแล้ว ที่เธอเลือกเขาและทิ้งฉันไว้ตรงกลางทาง เมื่อตัวเธอพบคนที่ดี ที่เธอวาดไว้ในหัวใจ ปล่อยมือฉันถูกแล้ว ให้ใจของฉันปวดร้าวแค่ไหน ผมฝืนใจให้เธอไป เดินจากฉันไป เมื่อรู้ว่าเธอ มีคนที่พาไปถึงปลายทาง
"ทิ้งไว้กลางทาง" กดดันมากเมื่อแฟนที่ครบกันมา 5 ปี อยากแต่งงาน
"ไม่ยากแต่งงานตอนอายุมากกว่า 25 นะ เดี่ยวลูกจะไม่แข็งแรงและเดี่ยวถ้าลูกได้รับปริญญาเขาก็จะ 50 ไม่รู้จะอยู่ถึงหรือป่าว"
(มันก็จริงนะ) และเขาก็เริ่มตั้งคำถามกับผม
"จะใช้เวลากี่ปีในการเก็บเงิน"
ลืมบอกว่าตอนนั้นเขาอายุ 23 ผมก็เลยมาคิด แล้วบอกเทอว่า
"งั้นเขาขอเวลา 2 ปีนะ" หลังจากงั้นพอเธอเรียนจบเราก้ไปหางานด้วยกัน ผมได้งานก่อนเธอในช่วงเวลานั้นเธอดูเศร้ามากเพราะเธอตกงาน พอไม่กี่อาทิตย์เธอจึงบอกผมว่า "ขอกลับบ้านนะ อยากไปพักผ่อนที่บ้าน" ผมเข้าใจเธอเพราะเธอไม่ยากทำให้ผมต้องลำบาก เธอเป็นคนคิดมาก ไม่อยู่ห้องค่อยให้ผมหาเลี้ยง และนั้นคือจุดเปลี่ยนแปลง ที่ทำให้ผมกดดันมากยิ่งขึ้น เมื่อเธอกับไปได้งานที่บ้านเธอเป็นบริษัทแห่งหนึ่ง ที่ได้เงินดีมากๆ ถ้าเทียบเงินเดือนผมก็ 1/5 ของเงินที่เธอได้ แต่มันก็แรกกับการต้องทำงานหนัก ตามจำนวนเงินที่ได้นั้นแหละครับ
ไม่ถึงผ่านไปแค่ 6 เดือนเธอก็สามารถดาวรถคันแรกของเธอได้ ส่วนผมหรอ เงินเก็บสักบาทก็ไม่มี
ไม่ใช่ผมไม่ตั้งใจเก็บเงินนะ ผมต้องส่งเงินให้ทางบ้านเพราะทางบ้านผมเดือดร้อนเงินมาก และเราก็ทะเลาะกันเรื่องเก็บเงินแต่งงานเรื่อยมา
และวันที่เพลง "ทิ้งไว้กลางทาง" ของ POTATO ได้ออกมา เราก็ทะเลาะกันเรื่องเดิมคือ "เมื่อไรจะเก็บเงินได้สักที เก็บได้เท่าไรแล้ว จะให้รอไปถึงเมื่อไร"
ผมก็ไม่ยากให้เธอรอนานหรอกนะ แต่จะให้ผมทำยังไงในเมื่อตอนนี้ผมต้องเอาเงินไปช่วยทางบ้านก่อนซึ่งมันเป็นเงินจำนวนมากพอควร
ดูเหมือนเธอจะเข้าใจ แต่....... แล้วเธอก็บอกว่า
"จะทำอะไรก็ทำ จะไม่รอแล้วนะ" เธอไม่ได้พูดครั้งแรกหรอกครับ พูดทุกครั้งที่เราทะเลากัน แต่ทุกครั้งผมจะค่อยๆพูดกับเธอจนเธอใจเย็น
แต่ครั้งนี้ผมไม่พูดอะไร ปล่อยให้เธอตัดสายไป เพราะอะไรนั้นหรอ ก็เพราะ "ทิ้งไว้กลางทาง" ไง เมื่อเธอจะไปก็เข้าจ เมื่อเธอเจอใครดีกว่ามากมาย คงไม่ต้องรอ ทำถูกแล้ว ที่เธอเลือกเขาและทิ้งฉันไว้ตรงกลางทาง เมื่อตัวเธอพบคนที่ดี ที่เธอวาดไว้ในหัวใจ ปล่อยมือฉันถูกแล้ว ให้ใจของฉันปวดร้าวแค่ไหน ผมฝืนใจให้เธอไป เดินจากฉันไป เมื่อรู้ว่าเธอ มีคนที่พาไปถึงปลายทาง