.:: เรื่องสั้น รักสุดท้าย ::.

กระทู้สนทนา

เรื่องสั้นเรื่องนี้ ผมแต่งขึ้นมา ตอนกำลังเศร้าๆ ซะด้วย เขียนไว้สมัยเรียนอยู่ ปวส. 3 ครับ กะว่าจะทำเป็นหนังสั้น …แต่ก็ไม่ได้ทำ เพราะเปลี่ยนไปทำเรื่อง “น้องรหัส” แทน เพราะง่ายกว่า

——————————————————————————————————-

…จุดเริ่มของผมอยู่ที่นี่ครับ…ห้องเรียนห้องนี้….ผมและเธอพบกันครั้งแรกที่นี่

.:: วันนั้นเป็นวันแรกของปีการศึกษาใหม่…วันที่ผมได้เข้าเรียนในระดับชั้น ปวส.2 เป็นวันแรก..แล้วเธอคนนั้นก็ได้เข้ามาหาผม “เออ…พี่ค่ะ..พี่บาสใช่ไหมค่ะ? ” อ่อใช่ครับ “คือ..พี่บาสว่างไหมค่ะ คือหนูอยากจะรบกวนถามหน่อยน่ะค่ะ..เรื่องแอนิเมชั่นที่พี่ทำ..?” อ่อได้ครับ…เอ้านั่งลงก่อนสิ ”เอ๋..ว่าแต่น้องได้ดูผลงานของพี่แล้วหรอ?” “ค่ะพี่หนูได้หนูผลงานของพี่แล้ว หนูถึงถึงได้มาเรียนที่นี่ ก็เพราะหนูชอบงานด้านนี้ค่ะ.” “อ่อครับ” “ว่าแต่..น้องชื่ออะไรหรอครับ?” “ชื่อหมิวค่ะ”

.:: หลังจากวันนั้น ผมและเธอ ก็มักจะเข้าไปคุยกันบ่อยๆในห้องนี้ … เราทั้งสองสนิทสนมกันมากขึ้น ..ผมติวเรื่องคอมพ์ให้เธอ เธอก็ เล่าเรื่องผีให้ผมฟัง [……มูวี่…….]

.:: ผมไม่รู้ว่าเธอคิดเหมือนผมไหม … ผมรักเธอ […….] ในตอนที่ผมใกล้เรียนจบ ชั้น ปวส. 3 …ผมแทบไม่ได้ติดต่อกับเธอเลย เพราะงานเยอะมาก แม้แต่ในวันเกิดของเธอ ..ในวันนั้นผมได้เตรียมของขวัญไว้มอบให้เธอ …เธอโทรหาผมตั้งแต่เช้า( 4 สาย) แต่ผมก็ไม่ได้รับ เพราะติดงาน จนถึงเวลาเย็น ผมเดินทางเข้าไปส่งงานครู และหวังว่าเธอคงจะอยู่ที่ห้องนี้เหมือนเช่นทุกที …แต่วันนี้แปลกทั้งๆที่ปกติเธอจะเล่นคอมพ์อยู่ในห้องนี้ […] ผมจึงตั้งใจจะให้ของขวัญกับเธอในตอนเช้าของวันถัดไป …คืนนั้น เงินในโทรศัพท์ผมหมดเพราะโทรคุยเรื่องงานกับเพื่อนทั้งวัน ผมจึงได้แต่นอนรอว่าเธอจะโทรมาหาผม […] (เผลอหลับไป) และในคืนนั้นผมฝันเห็นเธอเดินจากผมไป …ตอนเช้าของวันอังคารผมรีบไปรอเธอที่ห้อง ด้วยความหวังที่จะให้แหวน เป็นของขวัญกับเธอ …………แต่วันนี้แปลกกว่าทุกวัน ผมไม่พบเธอเลย เธอไม่ได้มาวิลัย …และผมก็ได้มาทราบข่าวจากเพื่อนของเธอ [มันสายไปเสียแล้ว..ผมน่าจะรับโทรศัพท์เธอ..ผมน่าจะโทรไปหาเธอ ] เธอได้จากผมไปแล้ว จากไปแบบไม่มีวันหวนคืน มันเป็นความผิดของผมเอง เพราะผมไม่เอาใจใส่เธอ ในเวลาที่เธอกำลังต้องการกำลังใจจากผม ถ้าผมรู้เรื่องของเธอเร็วกว่านี้ …..ทำไม ทำไมกัน ทำไมผมถึงได้โง่อย่างนี้ ผมไม่เคยรู้เลยว่าเธอป่วย ……………ผมรักเธอมาก…ถึงผมจะตะโกนดังแค่ไหน เธอก็คงไม่ได้ยินผมแล้ว […] ผมได้สังเกตเห็นบางอย่างอยู่ใต้คีย์บอร์ด สิ่งนั้นก็คือจดหมาย ที่เธอได้ทิ้งเอาไว้ ((“พี่บาสค่ะ หมิวอยากจะสารภาพว่าหมิวรักพี่บาสค่ะ แต่เราคบกันไม่ได้ มันเป็นได้แค่เพียงความฝัน วันนี้เป็นวันเกินหนู แต่พี่บาสก็ไม่ได้มา ..หนูเข้าใจค่ะว่าพี่บาส งานยุ่งมาก ช่วงนี้หนูไม่ค่อยสบาย หนูอาจไม่ได้มาเรียน สัก 2 – 3 วันนะค่ะ *คิดถึงพี่บาสเสมอนะค่ะ.”.)).[..] ผมได้แต่นั่งเหมอลอย ..เพราะรู้ทั้งรู้ว่าเธอได้จากผมไปแล้วด้วยโรคหัวใจ….หลังจากทุกๆวันผมจะเข้ามานั่งอยู่ที่ห้องนี้..(อาจารย์เองก็เข้าใจ ถึงผมจะเรียนจบไปแล้ว) แล้ววันหนึ่งผมก็ได้รับจดหมาย ฉบับสุดท้ายของเธอ ..น้องสาวของหมิวเป็นคนนำมาให้ ((“พี่บาสค่ะ ที่ผ่านมาหนูมีความสุขมากค่ะ หนูไม่เคยเจอใครที่เหมือนพี่มาก่อนเลย เรามีอะไรคล้ายๆกัน ชอบดูหนังเหมือนกัน ชอบอ่านหนังสือเหมือนกัน หนูดีใจค่ะที่หนูได้มีโอกาสรู้จักกับพี่ ..หนูเคยหวังค่ะ หวังว่าสักวัน เราคงจะได้ร่วมทางกันเดินตามความฝัน….แต่ตอนนี้หนูคงต้องขอโทษพี่นะค่ะ….ขอโทษจริงๆ …..เมื่อพี่ได้อ่านจดหมายฉบับนี้ หนูคงไม่ได้อยู่แล้วล่ะค่ะ ลาก่อนค่ะ เป้นกำลังใจให้พี่บาสเดิมตามความฝันต่อนะ ค่ะ …ทำให้ได้ล่ะ เป็นผู้กำกับแทนหนูด้วยล่ะกัน…อิอิ”))……………….

.:: จากวันนั้นผมก็ได้สอบเข้ามาเป็นครูสอนที่นี่ และมานั่งเงียบๆที่ห้องนี้ทุกวัน

มาคอยเธออยู่ที่นี่..เหมือนที่เธอเคยมาคอยผมในวันนั้น
และนี่เป็นรักครั้งแรก และรักครั้งสุดท้ายของผม…

END

อ่านจบแล้วฟังเพลงนี้ด้วยครับ (ตอนเขียน ผมก็ฟังเพลงนี้แหละ อิอิ)