สืบเนื่องจากกระทู้เก่าค่ะ
http://pantip.com/topic/33844200
วันจันทร์เราไปหาหมอค่ะ ซึ่งอาจจะเป็นเพราะเราำทำใจเอาไว้บ้างแล้ว ตอนที่หมอบอกว่า "อนาคตคุณอาจต้องเปลี่ยนไต แต่ก่อนจะเปลี่ยนไตได้ จะต้องฟอกเลือดให้ร่างกายแข็งแรงก่อน" คำพูดนี้ของหมอทำให้เราแค่น้ำตาซึม เพราะพยายามกั้นน้ำตาสุดฤทธิ์ ซึ่งมันดูเหมือนว่าเราไม่มีอาการตกใจเลย
ตอนบ่ายเราก็กลับมาที่ออฟฟิศ ข่าวการป่วยเป็นโรคไตของเรากระจายไปทั้งบริษัท มีแต่คนมารุมถาม เราก็ปั้นหน้าหัวเราะ บอกว่าเราไม่เป็นไร ร่างกายเราปกติดีทุกอย่าง ไม่มีอาการของคนป่วยเลย
แต่คนที่สนิทกันจริงๆ เขาจะไม่ค่อยกล้าถาม เพราะเขาเองก็รู้สึกช็อค ภายนอกเราร่าเริงตามเดิม แต่ถ้ามีคนมาทำน้ำตาซึมใส่ เราก็จะกลั้นไม่อยู่ เพราะฉนั้นเพื่อนๆ ท่านไหนมีญาติหรือเพื่อนๆ ที่ป่วยหนักอาการเจียนตาย อย่าได้ไปแสดงท่าทีสงสารเลยนะคะ มันจะทำให้คนป่วยรู้สึกหดหู่ลงไปยิ่งกว่าเดิม
เราก็ยังใช้ชีวิตตามปกติเหมือนเดิม ซึ่งถ้าดูภายนอกจะไม่มีใครรู้เลยว่าเราถูกวินัจฉัยว่าเป็นโรคไตวายระยะที่ 5 ไตทำงานเหลือ 14% เรายังยิ้ม ยังหัวเราะ พูดถึงอาการป่วยของตัวเองราวกับเป็นเรื่องขำขัน
แต่ครอบครัวเราไม่มีใครยิ้มออกได้เลยสักคน เดิมทีเราคิดว่าเรามีแค่ตัวคนเดียว ถึงจะมีครอบครัวแต่เราก็ไม่เคยอยู่กับใครตั้งแต่เด็กๆ แล้ว แต่เมื่อวานนี้พี่สาวเรากับพี่ชายทุกคน พร้อมใจกันโทรมาหาเรา พร้อมกับบอกว่า "พวกพี่ลงมติกันแล้วให้แมวลาออกจากงาน" เราก็บอกว่าจะรีบไปไหนกันเจ๊ๆ อาการเรายังปกติดี
พี่ทุกคนก็บอกว่าเป็นห่วงที่เราอยู่คนเดียว กลัวว่าจะเป็นอะไรไปในตอนกลางคืน พร้อมกับให้เราเลือกว่าจะไปอยู่ที่ไหน บ้านพี่สาวที่เพชรบุรี ซึ่งแม่อยู่ที่นั่นด้วย บ้านพี่สาวที่พิจิตร หรือบ้านพี่สาวที่เชียงคำ พี่ชายก็บอกว่าถ้าไปอยู่กับพี่สาวที่เพชรจะเอารถมาทิ้งไว้ให้ใช้ เผื่อเวลาต้องไปหาหมอ พร้อมกับบอกว่าทุกคนยินดีต้อนรับและจะดูแลเรา เรารู้สึกซาบซึ้งพี่น้องทุกคนมากๆ ที่ห่วงใยเราจนเครียดนอนไม่หลับกันทุกคน แต่ช่วงนี้ยังช่วยตัวเองได้อยู่ ก็ยังไม่อยากเป็นภาระให้ใคร
เราก็บอกเจ๊ๆ ว่าไม่ต้องเครียดนะ นอนหลับให้สบาย ไม่ต้องคิดมาก คนเราเกิดมาไม่ช้าก็เร็วยังไงก็ต้องตาย ตัวแมวเองยังไม่เครียดเลย นอนหลับถึงเช้าทุกคืน พี่สาวก็เสียงเครือๆ บอกจะไม่ให้เครียดได้ไงน้องทั้งคน รู้ว่ายังไงก็ต้องตาย แต่ยังไม่อยากให้ตาย
จากนั้นเราก็โทรหาแม่ พยายามชวนแม่คุยสนุกๆ แม่ก็ยังไม่หายเครียด พี่สาวบอกแม่นอนร้องไห้ทุกคืน เรารู้สึกผิดมากที่ทำให้แม่ร้องไห้ บอกแม่ว่า "แม่อย่าเครียดสิ เพราะแม่เครียดนี่แหละทำให้หนูเครียดไปด้วย เอาเป็นว่าจะโทรหาแม่ทุกเช้านะ รายงานแม่ว่าวันนี้ตื่นแล้ว จะได้ไม่ต้องห่วง" เราพยายามพูดน้ำเสียงติดตลกไว้ เพื่อจะให้แม่หัวเราะ แต่แม่เงียบ ไม่พูดอะไรเลย เรารู้ว่าแม่กำลังร้องไห้แต่ไม่ส่งเสียงออกมาเพราะกลัวเรารู้ว่าแม่ร้องไห้อยู่ เราก็เลยวางสาย
พอวางสายจากแม่ เราเองก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่ไ้ด้เหมือนกัน การเห็นคนที่เรารักต้องมาเสียใจเพราะเรา มันเจ็บปวดยิ่งกว่าอะไรซะอีก เราควรจะพูดปลอบใจแม่และพี่ๆ ยังไงดี ไม่ให้ต้องมาทุกข์กับเรา
จะปลอบใจคนในครอบครัวยังไงให้หายเครียด
http://pantip.com/topic/33844200
วันจันทร์เราไปหาหมอค่ะ ซึ่งอาจจะเป็นเพราะเราำทำใจเอาไว้บ้างแล้ว ตอนที่หมอบอกว่า "อนาคตคุณอาจต้องเปลี่ยนไต แต่ก่อนจะเปลี่ยนไตได้ จะต้องฟอกเลือดให้ร่างกายแข็งแรงก่อน" คำพูดนี้ของหมอทำให้เราแค่น้ำตาซึม เพราะพยายามกั้นน้ำตาสุดฤทธิ์ ซึ่งมันดูเหมือนว่าเราไม่มีอาการตกใจเลย
ตอนบ่ายเราก็กลับมาที่ออฟฟิศ ข่าวการป่วยเป็นโรคไตของเรากระจายไปทั้งบริษัท มีแต่คนมารุมถาม เราก็ปั้นหน้าหัวเราะ บอกว่าเราไม่เป็นไร ร่างกายเราปกติดีทุกอย่าง ไม่มีอาการของคนป่วยเลย
แต่คนที่สนิทกันจริงๆ เขาจะไม่ค่อยกล้าถาม เพราะเขาเองก็รู้สึกช็อค ภายนอกเราร่าเริงตามเดิม แต่ถ้ามีคนมาทำน้ำตาซึมใส่ เราก็จะกลั้นไม่อยู่ เพราะฉนั้นเพื่อนๆ ท่านไหนมีญาติหรือเพื่อนๆ ที่ป่วยหนักอาการเจียนตาย อย่าได้ไปแสดงท่าทีสงสารเลยนะคะ มันจะทำให้คนป่วยรู้สึกหดหู่ลงไปยิ่งกว่าเดิม
เราก็ยังใช้ชีวิตตามปกติเหมือนเดิม ซึ่งถ้าดูภายนอกจะไม่มีใครรู้เลยว่าเราถูกวินัจฉัยว่าเป็นโรคไตวายระยะที่ 5 ไตทำงานเหลือ 14% เรายังยิ้ม ยังหัวเราะ พูดถึงอาการป่วยของตัวเองราวกับเป็นเรื่องขำขัน
แต่ครอบครัวเราไม่มีใครยิ้มออกได้เลยสักคน เดิมทีเราคิดว่าเรามีแค่ตัวคนเดียว ถึงจะมีครอบครัวแต่เราก็ไม่เคยอยู่กับใครตั้งแต่เด็กๆ แล้ว แต่เมื่อวานนี้พี่สาวเรากับพี่ชายทุกคน พร้อมใจกันโทรมาหาเรา พร้อมกับบอกว่า "พวกพี่ลงมติกันแล้วให้แมวลาออกจากงาน" เราก็บอกว่าจะรีบไปไหนกันเจ๊ๆ อาการเรายังปกติดี
พี่ทุกคนก็บอกว่าเป็นห่วงที่เราอยู่คนเดียว กลัวว่าจะเป็นอะไรไปในตอนกลางคืน พร้อมกับให้เราเลือกว่าจะไปอยู่ที่ไหน บ้านพี่สาวที่เพชรบุรี ซึ่งแม่อยู่ที่นั่นด้วย บ้านพี่สาวที่พิจิตร หรือบ้านพี่สาวที่เชียงคำ พี่ชายก็บอกว่าถ้าไปอยู่กับพี่สาวที่เพชรจะเอารถมาทิ้งไว้ให้ใช้ เผื่อเวลาต้องไปหาหมอ พร้อมกับบอกว่าทุกคนยินดีต้อนรับและจะดูแลเรา เรารู้สึกซาบซึ้งพี่น้องทุกคนมากๆ ที่ห่วงใยเราจนเครียดนอนไม่หลับกันทุกคน แต่ช่วงนี้ยังช่วยตัวเองได้อยู่ ก็ยังไม่อยากเป็นภาระให้ใคร
เราก็บอกเจ๊ๆ ว่าไม่ต้องเครียดนะ นอนหลับให้สบาย ไม่ต้องคิดมาก คนเราเกิดมาไม่ช้าก็เร็วยังไงก็ต้องตาย ตัวแมวเองยังไม่เครียดเลย นอนหลับถึงเช้าทุกคืน พี่สาวก็เสียงเครือๆ บอกจะไม่ให้เครียดได้ไงน้องทั้งคน รู้ว่ายังไงก็ต้องตาย แต่ยังไม่อยากให้ตาย
จากนั้นเราก็โทรหาแม่ พยายามชวนแม่คุยสนุกๆ แม่ก็ยังไม่หายเครียด พี่สาวบอกแม่นอนร้องไห้ทุกคืน เรารู้สึกผิดมากที่ทำให้แม่ร้องไห้ บอกแม่ว่า "แม่อย่าเครียดสิ เพราะแม่เครียดนี่แหละทำให้หนูเครียดไปด้วย เอาเป็นว่าจะโทรหาแม่ทุกเช้านะ รายงานแม่ว่าวันนี้ตื่นแล้ว จะได้ไม่ต้องห่วง" เราพยายามพูดน้ำเสียงติดตลกไว้ เพื่อจะให้แม่หัวเราะ แต่แม่เงียบ ไม่พูดอะไรเลย เรารู้ว่าแม่กำลังร้องไห้แต่ไม่ส่งเสียงออกมาเพราะกลัวเรารู้ว่าแม่ร้องไห้อยู่ เราก็เลยวางสาย
พอวางสายจากแม่ เราเองก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่ไ้ด้เหมือนกัน การเห็นคนที่เรารักต้องมาเสียใจเพราะเรา มันเจ็บปวดยิ่งกว่าอะไรซะอีก เราควรจะพูดปลอบใจแม่และพี่ๆ ยังไงดี ไม่ให้ต้องมาทุกข์กับเรา