นี้มีญาติคนหนึ่ง ทำงานเป็นอาจารย์มหาลัย เขามาถามเราว่า "คิดจะเป็นลูกจ้างไปตลอดชีวิตเลยเหรอ"
เราฟังแล้วแบบว่า จึ้ก! แอบตำหนิญาติในใจว่า 'แหม ตัวเองก็เป็นลูกจ้างเหมือนกันล่ะ'
เราอยากทำธุรกิจส่วนตัวมานานแล้ว ขนาดอาชีพในฝันตอนเด็กๆ ยังเป็นเถ้าแก่เลย แต่ความจริงมันไม่สวยเหมือนความฝัน
แม่เราอยากให้เราทำงานบริษัทใหญ่ๆ หรือรับราชการ ส่วนพ่อเราเคยบอกว่าอยากให้เราค้าขาย เป็นเจ้าของธุรกิจ
แต่ตอนนี้เศรษฐกิจไม่ดี พ่อก็เลยไม่สนับสนุนให้ค้าขาย แล้วญาติก็แนะนำให้ทำแฟรนไชส์
แม่ช่วยตอบแทนเราว่า "มันไม่มีเวลาทำหรอก มันต้องทำงานประจำ กว่าจะเลิกงานก็มืดค่ำแล้ว
วันหยุดก็สัปดาห์ละหนึ่งวันเอง" แล้วแม่ก็ย้อนถามญาติต่อ เกี่ยวกับลูกของเขาเอง แม่พูดประมาณว่า ลูกของญาตินี่เที่ยวเก่งจังนะ
เราฟังแม่พูดแล้วแอบสะใจ แม่พูดได้ถูกใจเราก็ครั้งนี้แหละ เพราะลูกของญาติก็มีอาชีพเป็นลูกจ้างเหมือนกัน

หลังจากที่ญาติกลับไปแล้ว แม่ก็ถามเราว่า ลองไปซื้อแฟรนไชส์มาทำดูไหม เราก็แปลกใจ
เพราะก่อนหน้านี้ เราเคยอยากทำแฟรนไชส์ แต่แม่ไม่สนับสนุน ตอนนี้เราได้งานบริษัทแล้ว
ก็เลยพูดกับแม่ไปว่า "ถ้าซื้อแฟรนไชส์มาแล้ว จะทำนานไหม ไม่ใช่ว่าทำได้แป๊บเดียว ยังไม่ทันได้ทุนคืน ก็เลิกทำซะแล้ว"
แม่ก็ตอบว่า "ก็ช่วยๆ กันสิ จะให้แม่ทำคนเดียวเหรอ แล้วเรื่องงานบ้านอีกล่ะ" เราตอบไปว่า "ลูกก็ต้องทำงานประจำนะ
ถ้าอยากให้ลูกช่วยทำแฟรนไชส์ ก็ต้องให้ลูกลาออกจากงานประจำก่อน เพราะลูกทำสองงานพร้อมกันไม่ได้หรอก"
เราพูดแบบนี้ได้ เพราะเมื่อก่อนแม่เคยลองขายหมูปิ้ง เราก็ช่วยขายได้นิดหน่อย เพราะต้องทำงานประจำ ปรากฎว่าทำได้ไม่กี่เดือนก็เลิก
แม่อ้างว่ามันเหนื่อย เนื้อหมูไม่ดี (ไปรับมาขาย ไม่ได้ทำเอง) ยืนอยู่ใกล้เตาปิ้งนานๆ แล้วฝ้าขึ้นหน้า ทั้งๆ ที่ธุรกิจกำลังเริ่มต้นด้วยดีแท้ๆ

ใครมาอ่านแล้ว ขอความคิดเห็นหน่อยค่ะ