Little Forest: Summer/Autumn, Winter & Spring
บอกก่อนเลยนะคะว่าเป็นการรีวิวแบบตามใจฉัน ตามอารมณ์ล้วนๆ อาจจะมีสาระบ้างไม่มีบ้าง เหมือนเพื่อนไปดูหนังแล้วมาแชร์กันมากกว่า นี่เป็นครั้งแรกเลยค่ะที่ จขกท เขียนรีวิวจริงๆจังๆครั้งแรก ใจมันยังเต้นอยู่เลยจึงอดไม่ได้ที่อยากจะเอามาแบ่งปัน
ลิสเติลฟอเรท มีทั้งหมดสี่ฤดู สองภาค ความยาวภาคล่ะเกือบสองชั่วโมง โดยภาคแรกมีชื่อว่า Little forest : Autumn & Summer ภาคที่สองมีชื่อว่า Little forest : Winter & Spring ซึ่งจริงๆหนังเรื่องนี้มีความยาวเกือบๆสี่ชั่วโมงจึงถูกตัดแบ่งเป็นสองภาคและสร้างมาจากการ์ตูนชื่อเดียวกันโดยอาจารย์ Daisuke Igarashi
ไม่พูดพร่ำทำเพลง เอาภาษาง่ายๆก็แล้วกันน๊า ถ้าเปรียบหนังญี่ปุ่นเรื่องนี้เป็นซูชิสักคำ คงเป็นซูชิที่รวมซูชิหน้าระดับตำนานมาไว้ในคำเดียว มันครบรส มันอิ่ม มันซาบซ่าน มันซึ้ง มันอุ่น มันกรุ่น อยู่ภายในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก อาจจะเพราะว่าเราโตขึ้นมาจากสังคมชนบท หรือจะเรียกว่า บ้านนอก ประมาณนั้น หนังเรื่องนี้มีกลิ่นอายของชนบท ของความหลังวัยเด็ก ของบ้าน ของอาหารที่ทำจากวัถุดิบปลูกเอง หรือหาได้ในป่า
หลายคนค่อนแคะว่า เป็นหนังกระแสของพวกฮิปสเตอร์ ติส เซอร์ บ้าบอคอแตก โลกสวย อะไรก็ว่ากันไป แต่เราดูแล้วมันไม่ได้ให้ความรู้สึกรุนแรงขนาดนั้นว่า เออ!! กรูอยากไปทำนาทำสวนเหมือนตัวเอกในเรื่องว่ะ ขอโทษ เรากลับไม่ได้รู้สึกว่าหนังมันยัดเหยียดเรื่องพวกนั้นให้เลยแม้แต่น้อย (แต่มันเป็นอารมณ์แบบซ่านในหัวใจ เพราะเคยคิดกับตัวเองว่าเราวิ่งหาสิ่งนั้นสิ่งนี้ แต่สุดท้ายสิ่งที่เราอยากจะทำจริงๆคือปลูกผักปลูกหญ้ากินเสียล่ะมั้ง พอยิ่งได้มาดูหนัง ยิ่งอิน)
หนังจะเล่าผ่านตัวเอกคืออิจิโกะ หญิงสาวผู้ที่กลับมาใช้ชีวิตที่บ้านเกิดที่โคโมริ (komori = little forest) เป็นหมู่บ้านขนาดเล็กมากๆ ที่ชาวบ้านมีอาชีพทำนา ทำสวน ปลูกผัก เลี้ยงปลา ชีวิตบ้านนาผสานเกษตรพอเพียง เป็นชีวิตชนบทที่เรียบง่าย ที่มีสาวน้อยอิจิโกะคอยเล่าว่าวันนี้เธอทำอะไร คิดค้นอาหารสูตรไหน เธอปลูกข้าวพันธ์อะไร แบบไหนปลูกง่ายปลูกยาก ดูๆไปแล้วมันก็คล้ายสารคดีชีวิตชาวนาบวกกับรายการสอนทำอาหารเข้าไปด้วยกัน แต่คุณพระ ตอนที่เรานั่งอยู่ในโรง มันมีหลายช่วงหลายตอนมากที่เราเหมือนลืมว่าตัวเองอยู่ที่ไหน เหมือนเรากำลังนั่งมองอิจิโกะอยู่ที่หมู่บ้านโคโมริ เราได้กลิ่นดอกไม้ในฤดูใบไม้ผลิ เผลอสูดหายใจเข้าไปเต็มปอดอย่างสดชื่น รู้สึกหนาวสะท้านเมื่อฤดูหิมะผันผ่านเข้ามา หลายช่วงหลานตอนเราเหม่อออกไปไกลลิบ ในขณะที่อิจิโกะกำลังเล่าถึงช่วงเวลาวัยเด็ก เราก็กำลังย้อนไปสู่ชีวิตวัยเด็กของตนเองเช่นกัน ถึงเราจะเป็นเด็กไม่ชอบออกจากบ้าน แต่เมื่อวัยเยาว์ยังจำได้ว่าตอนเย็นๆจะปั่นจักรยานหรือนั่งซ้อนมอเตอร์ไซด์ของพ่อไปที่สวนผักที่ทุ่งนาใกล้บ้าน พ่อกับแม่ชอบปลูกผักสวนครัวมาก เราจะมีคะน้า ผักชี กะหล่ำดอก พริก หอม โอ๊ย สารพัดจะนึกได้ เราจะเป็นคนช่วยพ่อเก็บผักที่จะเอาไปทำกับข้าวตอนเย็น แอบสยดสยองตอนพ่อกำจัดเจ้าตัวหนอนสีเขียวบนยอดผัก เก็บไว้เหลือยังเอาไปแบ่งเพื่อนบ้านได้อีก ก่อนที่อิจิโกะจะพาเรากลับมาโลกปัจจุบัน เราก็กลับมาด้วย
อิจิโกะพาเราให้ไปรู้จักกับอาหารในแต่ล่ะมื้อที่เธอทำกินที่บ้าน อาจจะด้วยอิทธิพลของสงครามโลกครั้งที่สอง ที่อาหารหน้าตาที่อิจิโกะทำจะค่อนไปทางตะวันตกหน่อยๆแบบผสานกับสไตล์ญี่ปุ่น แต่ก็มีไม่น้อยที่เป็นอาหารพื้นบ้าน และมีไม่น้อยที่ใกล้เคียงกับไทย อย่างตอนที่ชาวบ้านตีข้าวทำแป้งโมจิ เรานึกถึงสมัยเด็ก มันจะมีช่วงเทศกาลของหมู่บ้าน ที่จะมีการตีข้าว (จะยกไม้หนักๆเหมือนค้อนยักษ์ตีลงไปในถังไม้ที่ใส่ข้าวนึ่งไว้ และมีคนคอยพลิกข้าวก่อนที่ไม้จะตีกระทบข้าว อธิบายไม่ถูกแหะ) เพื่อมาข้าวเกรียบ ที่รีดแป้งเป็นแผ่นๆเอาไปตาก เวลากินเอาไปอังไฟให้มันพองตัวขึ้น เราจะชอบบิขอบทิ้ง เพราะขอบมันแข็งแล้วเจาะกินแต่ตรงกลางเอาไว้ โดนแม่ดุประจำ แต่พอโตขึ้นมาหน่อย เทศกาลนี้ก็หายไปซะแล้ว เพราะไม่ค่อยเห็นมีใครทำ แต่ข้าวเกรียบน่ะยังมีขายอยู่นะ หรืออย่างตอนอิจิโกะปลูกถั่วแดงเพื่อมาทำเมนูสารพัดถั่วแดง ก็อดคิดถึงถั่วแดงต้มที่มันหวานๆใส่น้ำกะทิ หรือไ่ม่ก็ต้มใส่น้ำตาลเฉยๆก็อร่อย โอ๊ย ว่าแล้วก็คิดถึงขนมต่างๆที่แม่ทำ ที่จะห่อใส่ใบตอง ตอนเด็กๆจะชอบไปกวน จะห่อแบบใส่ไส้เยอะเอาไว้ แถมทำสัญลักษณ์เอาไว้อีก แต่สุดท้ายหาไม่เจอ
ตายล่ะ!! นี่มันไม่ใช่รีวิวหนังแล้ว มันเป็นการพร่ำพรรณาชีวิตวัยเด็กไปเสียแล้ว เอาเป็นว่า เป็นหนังดีที่อยากให้คุณดู แต่ถ้าคุณไม่ใช่คนรักสายลมแสงแดด (โลกสวย) อะ ล้อเล่น คือถ้าเป็นคนไม่ชอบธรรมชาติ ชอบความเร่งรีบ ความสมัยใหม่ ชอบหนังที่มีพลอตชัดเจน มีพระเอกนางเอก มีฉากฟินๆ หนังคงจะไม่ตอบโจทย์ แต่ถ้าคุณชอบชีวิตช้าๆ ชอบอยู่กับธรรมชาติ มองธรรมชาติ ชีวิตง่ายๆ ชอบทำอาหารด้วยแล้ว หนังเรื่องนี้โคตรจะตอบโจทย์เลย ไปดูกันเถอะ!!
ปอลอ.หนังเรื่องแรกที่หนังจบแต่เรายังนั่งยิ้ม น้ำตาซึม ดูจนจอปิดสนิทไปเลยทีเดียว มันลุกไม่ขึ้นจริงๆ
ปอลอสอง.ควรกินข้าวก่อนไปดูหรือพกขนมไปกินด้วยในโรง เพราะคุณจะหิวมาก น้ำลายสอกับอาหารที่อิจิโกะทำ
เอารอยยิ้มไอจังมาฝาก ในเรื่องไม่มียิ้มหวานอย่างนี้เลยหนาาา
[CR] ไม่เชิงรีวิว Little forest ทั้งสองภาค หนังดีที่ไม่อยากให้ใครพลาด
บอกก่อนเลยนะคะว่าเป็นการรีวิวแบบตามใจฉัน ตามอารมณ์ล้วนๆ อาจจะมีสาระบ้างไม่มีบ้าง เหมือนเพื่อนไปดูหนังแล้วมาแชร์กันมากกว่า นี่เป็นครั้งแรกเลยค่ะที่ จขกท เขียนรีวิวจริงๆจังๆครั้งแรก ใจมันยังเต้นอยู่เลยจึงอดไม่ได้ที่อยากจะเอามาแบ่งปัน
ลิสเติลฟอเรท มีทั้งหมดสี่ฤดู สองภาค ความยาวภาคล่ะเกือบสองชั่วโมง โดยภาคแรกมีชื่อว่า Little forest : Autumn & Summer ภาคที่สองมีชื่อว่า Little forest : Winter & Spring ซึ่งจริงๆหนังเรื่องนี้มีความยาวเกือบๆสี่ชั่วโมงจึงถูกตัดแบ่งเป็นสองภาคและสร้างมาจากการ์ตูนชื่อเดียวกันโดยอาจารย์ Daisuke Igarashi
ไม่พูดพร่ำทำเพลง เอาภาษาง่ายๆก็แล้วกันน๊า ถ้าเปรียบหนังญี่ปุ่นเรื่องนี้เป็นซูชิสักคำ คงเป็นซูชิที่รวมซูชิหน้าระดับตำนานมาไว้ในคำเดียว มันครบรส มันอิ่ม มันซาบซ่าน มันซึ้ง มันอุ่น มันกรุ่น อยู่ภายในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก อาจจะเพราะว่าเราโตขึ้นมาจากสังคมชนบท หรือจะเรียกว่า บ้านนอก ประมาณนั้น หนังเรื่องนี้มีกลิ่นอายของชนบท ของความหลังวัยเด็ก ของบ้าน ของอาหารที่ทำจากวัถุดิบปลูกเอง หรือหาได้ในป่า
หลายคนค่อนแคะว่า เป็นหนังกระแสของพวกฮิปสเตอร์ ติส เซอร์ บ้าบอคอแตก โลกสวย อะไรก็ว่ากันไป แต่เราดูแล้วมันไม่ได้ให้ความรู้สึกรุนแรงขนาดนั้นว่า เออ!! กรูอยากไปทำนาทำสวนเหมือนตัวเอกในเรื่องว่ะ ขอโทษ เรากลับไม่ได้รู้สึกว่าหนังมันยัดเหยียดเรื่องพวกนั้นให้เลยแม้แต่น้อย (แต่มันเป็นอารมณ์แบบซ่านในหัวใจ เพราะเคยคิดกับตัวเองว่าเราวิ่งหาสิ่งนั้นสิ่งนี้ แต่สุดท้ายสิ่งที่เราอยากจะทำจริงๆคือปลูกผักปลูกหญ้ากินเสียล่ะมั้ง พอยิ่งได้มาดูหนัง ยิ่งอิน)
หนังจะเล่าผ่านตัวเอกคืออิจิโกะ หญิงสาวผู้ที่กลับมาใช้ชีวิตที่บ้านเกิดที่โคโมริ (komori = little forest) เป็นหมู่บ้านขนาดเล็กมากๆ ที่ชาวบ้านมีอาชีพทำนา ทำสวน ปลูกผัก เลี้ยงปลา ชีวิตบ้านนาผสานเกษตรพอเพียง เป็นชีวิตชนบทที่เรียบง่าย ที่มีสาวน้อยอิจิโกะคอยเล่าว่าวันนี้เธอทำอะไร คิดค้นอาหารสูตรไหน เธอปลูกข้าวพันธ์อะไร แบบไหนปลูกง่ายปลูกยาก ดูๆไปแล้วมันก็คล้ายสารคดีชีวิตชาวนาบวกกับรายการสอนทำอาหารเข้าไปด้วยกัน แต่คุณพระ ตอนที่เรานั่งอยู่ในโรง มันมีหลายช่วงหลายตอนมากที่เราเหมือนลืมว่าตัวเองอยู่ที่ไหน เหมือนเรากำลังนั่งมองอิจิโกะอยู่ที่หมู่บ้านโคโมริ เราได้กลิ่นดอกไม้ในฤดูใบไม้ผลิ เผลอสูดหายใจเข้าไปเต็มปอดอย่างสดชื่น รู้สึกหนาวสะท้านเมื่อฤดูหิมะผันผ่านเข้ามา หลายช่วงหลานตอนเราเหม่อออกไปไกลลิบ ในขณะที่อิจิโกะกำลังเล่าถึงช่วงเวลาวัยเด็ก เราก็กำลังย้อนไปสู่ชีวิตวัยเด็กของตนเองเช่นกัน ถึงเราจะเป็นเด็กไม่ชอบออกจากบ้าน แต่เมื่อวัยเยาว์ยังจำได้ว่าตอนเย็นๆจะปั่นจักรยานหรือนั่งซ้อนมอเตอร์ไซด์ของพ่อไปที่สวนผักที่ทุ่งนาใกล้บ้าน พ่อกับแม่ชอบปลูกผักสวนครัวมาก เราจะมีคะน้า ผักชี กะหล่ำดอก พริก หอม โอ๊ย สารพัดจะนึกได้ เราจะเป็นคนช่วยพ่อเก็บผักที่จะเอาไปทำกับข้าวตอนเย็น แอบสยดสยองตอนพ่อกำจัดเจ้าตัวหนอนสีเขียวบนยอดผัก เก็บไว้เหลือยังเอาไปแบ่งเพื่อนบ้านได้อีก ก่อนที่อิจิโกะจะพาเรากลับมาโลกปัจจุบัน เราก็กลับมาด้วย
อิจิโกะพาเราให้ไปรู้จักกับอาหารในแต่ล่ะมื้อที่เธอทำกินที่บ้าน อาจจะด้วยอิทธิพลของสงครามโลกครั้งที่สอง ที่อาหารหน้าตาที่อิจิโกะทำจะค่อนไปทางตะวันตกหน่อยๆแบบผสานกับสไตล์ญี่ปุ่น แต่ก็มีไม่น้อยที่เป็นอาหารพื้นบ้าน และมีไม่น้อยที่ใกล้เคียงกับไทย อย่างตอนที่ชาวบ้านตีข้าวทำแป้งโมจิ เรานึกถึงสมัยเด็ก มันจะมีช่วงเทศกาลของหมู่บ้าน ที่จะมีการตีข้าว (จะยกไม้หนักๆเหมือนค้อนยักษ์ตีลงไปในถังไม้ที่ใส่ข้าวนึ่งไว้ และมีคนคอยพลิกข้าวก่อนที่ไม้จะตีกระทบข้าว อธิบายไม่ถูกแหะ) เพื่อมาข้าวเกรียบ ที่รีดแป้งเป็นแผ่นๆเอาไปตาก เวลากินเอาไปอังไฟให้มันพองตัวขึ้น เราจะชอบบิขอบทิ้ง เพราะขอบมันแข็งแล้วเจาะกินแต่ตรงกลางเอาไว้ โดนแม่ดุประจำ แต่พอโตขึ้นมาหน่อย เทศกาลนี้ก็หายไปซะแล้ว เพราะไม่ค่อยเห็นมีใครทำ แต่ข้าวเกรียบน่ะยังมีขายอยู่นะ หรืออย่างตอนอิจิโกะปลูกถั่วแดงเพื่อมาทำเมนูสารพัดถั่วแดง ก็อดคิดถึงถั่วแดงต้มที่มันหวานๆใส่น้ำกะทิ หรือไ่ม่ก็ต้มใส่น้ำตาลเฉยๆก็อร่อย โอ๊ย ว่าแล้วก็คิดถึงขนมต่างๆที่แม่ทำ ที่จะห่อใส่ใบตอง ตอนเด็กๆจะชอบไปกวน จะห่อแบบใส่ไส้เยอะเอาไว้ แถมทำสัญลักษณ์เอาไว้อีก แต่สุดท้ายหาไม่เจอ
ตายล่ะ!! นี่มันไม่ใช่รีวิวหนังแล้ว มันเป็นการพร่ำพรรณาชีวิตวัยเด็กไปเสียแล้ว เอาเป็นว่า เป็นหนังดีที่อยากให้คุณดู แต่ถ้าคุณไม่ใช่คนรักสายลมแสงแดด (โลกสวย) อะ ล้อเล่น คือถ้าเป็นคนไม่ชอบธรรมชาติ ชอบความเร่งรีบ ความสมัยใหม่ ชอบหนังที่มีพลอตชัดเจน มีพระเอกนางเอก มีฉากฟินๆ หนังคงจะไม่ตอบโจทย์ แต่ถ้าคุณชอบชีวิตช้าๆ ชอบอยู่กับธรรมชาติ มองธรรมชาติ ชีวิตง่ายๆ ชอบทำอาหารด้วยแล้ว หนังเรื่องนี้โคตรจะตอบโจทย์เลย ไปดูกันเถอะ!!
ปอลอ.หนังเรื่องแรกที่หนังจบแต่เรายังนั่งยิ้ม น้ำตาซึม ดูจนจอปิดสนิทไปเลยทีเดียว มันลุกไม่ขึ้นจริงๆ
ปอลอสอง.ควรกินข้าวก่อนไปดูหรือพกขนมไปกินด้วยในโรง เพราะคุณจะหิวมาก น้ำลายสอกับอาหารที่อิจิโกะทำ
เอารอยยิ้มไอจังมาฝาก ในเรื่องไม่มียิ้มหวานอย่างนี้เลยหนาาา