อ่านกระทู้ ในพันธ์ทิพย์ เรื่อง เคยมีดาวพลูโต เป็นของตัวเองไหม ? คือกระทู้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับดาวหรอก เกี่ยวกับความทรงจำในวัยเด็ก ว่าผ่านมาระยะเวลาหนึ่งนั้นเราเคยทำใครหลุ่นหายไปบ้างหรือเปล่า ?
ทำให้ฉุกคิดว่าผมได้ทำผู้หญิงคนหนึ่งหล่นหายไปเมื่อ สามปีที่แล้ว ... ผมเป็นหนุ่มขี้เหงาชาวสุรินทร์ รู้จักเธออย่างไรจำไม่ได้ แต่ติดต่อผ่าน MSN ในช่วงที่ MSN กำลังเฟื้องฟู เธอเป็นสาวอุดรฯ ชาว อ.กุดจับ แต่มาทำงานเป็น ธุรการประจำร้านขายตรงแห่งหนึ่ง กว่าผมจะได้ข้อมูลเบอร์โทร และที่ทำงานเธอ ผมจีบเธอกว่าสองปี จนความสัมพันธ์ของเราดีขึ้นเรื่อย ๆ ผมเคยสั่งซื้อดอกกุหลาบ แบบ Online เพื่อให้ร้านเอาไปส่งให้เธอ เนื่องในวันเกิด และ วัน วาเลนไทน์
แต่เนื่องจากความห่างไกล ระหว่างที่ความสัมพันธ์ของเราเริ่มดีขึ้นตามลำดับ ผมก็มีผู้หญิงสาวสวยอีกคน เข้ามา ด้วยความที่ว่าเราอยู่ไกล้กัน เธอสามารถมาหาผมได้ตลอดเวลา ตอนพักเที่ยงและหลังเลิกงาน คอยดูแลเอาใจใส่หาเข้า หาน้ำให้กิน (จากที่เป็นหนุ่มขี้เหงาแฟนทิ้งเพ้อคนเดียว มันทำให้ใจเขว) จนในที่สุดผมก็ ห่าง ๆ กับสาวอุดรที่กำลังจีบอยู่ไปโดยปริยาย และก็คบกับผู้หญิงคนใหม่ที่ผ่านเข้ามาแทน .... แต่เราก็คบกันได้แค่ปี เดียว ก็เลิกกัน ก็อยู่กับตัวเองมาถึงตอนนี้ก็ปีกว่า ๆ มีคิดถึงสาวอุดรบ้าง ... แต่ใครจะกล้าติดต่อกลับไป ป่านี้เธอคงมีครอบครัวแล้ว มีรักใหม่ที่ดีแล้ว ?
จนเมื่อสามอาทิตย์ก่อน ผมฝันถึงเธอ(อาจจะเพราะกระทู้ที่ว่าด้วยละมั้งเลยเก็บเอามาฝัน) ในฝันผมเห็นเธอกำลังมีความสุขในชีวิตของเธอ ทันทีที่เธอเห็นผม เธอกระโดดเข้ามากอดร้องไห้และถามว่าผมหายไปไหนมา..... ผมคิดไปเองว่าตลอดเวลาที่ผมหาไปเธอคงใช้ชีวิตปกติของเธอ แต่แต่ไม่ได้ลืมผม เธอยังรอผม (แหมเข้าข้างตัวเองจริง ๆ แต่ไอ้ความคิดนี่แหล่ะมันมาทำร้ายผมแทน มันทำให้ผมรู้สึกผิดจนในฝันต้องร้องไห้ตามเธอไปด้วย) พอตื่นขึ้นมาความรู้สึกหดหู่ หายใจไม่ทั่วท้อง สลด เกิดขึ้นกับผมทันที ... และยังเป็นอยู่ทุกที ที่คิดถึงเรื่องนี้
หน้าร้านเธอ
ตั้งแต่วันนั้นผมพยายามหา Harddisk ลูกเก่าเพื่อหาข้อมูลของเธอมากที่สุด คือตอนนี้ เปลี่ยน Notebook ไปหลายเครื่องแล้ว และว่าเบอร์ติดต่อ ก็ไม่มี มีแต่ Email ที่ได้จากข้อมูลเก่า ก็พยายาม Mail ไปหาเธอแทบทุกวัน ถามว่าเป็นไงบ้าง ตอนนี้อยู๋ไหน และจำได้ว่าร้านเธออยู่ตรงไหนผมก็เข้าไปดูผ่าน Google Street View และให้เพื่อนที่ไปทำธุระที่อุดรแวะเข้าไปหาเธอที่ร้าน แต่น่าผิดหวังร้านเธอปิดตัวไปกว่าสองปีแล้ว ...
ผมไม่ละความพยายาม ... จำได้ว่าเธอเคยเล่นเฟส แต่จำชื่อไม่ได้ มีชื่อเดียวที่คุยเพราะเธอใช้ทั้ง Email และ MSN คือ ซากุระจัง Email เธอก็เหมือนกัน ... แต่เหมือนโชคไม่เข้าข้าง เพราะว่า Mail ที่เขียนไปก็ไม่ตอบกลับ หาเฟสก็ไม่เจอ .. แต่ไปเจอที่ Hi5 แทนซึ่งเป็น Hi5 ที่เธอไม่ได้เล่นมานานแล้ว แต่ยังมีรูปเก่า ๆ ให้พอได้เห็นให้พอทุเลาความคิดถึง ... แต่เอาเข้าจริงยิ่งดูรูปยิ่งคิดถึง ...
แต่ผมก็ไม่มีช่องทางติดต่อเธอได้เลย ตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมา เป็นอะไรที่น่าเศร้ามากอีกเรื่องในชีวิต คือเคยคิดว่า Google หาอะไรก็เจอ ... ผมนี่ทำทุกอย่างแล้ว เธอคนนี้ไม่มีอะไรให้แกะรอยได้เลย
แต่โชคก็เข้าข้างเมื่อในที่สุดผมก็จำชื่อจริงของเธอได้ แต่ผมจำนามสกุลไม่ได้ .... !!! พรรณนิภา ผมพยายามค้นหาบน Hardisk คอมเก่าที่ถอดไว้ ว่ามีอะไรเกี่ยวกับ พรรณนิภา หรือไม่ ?? ไปเจอหมายเลขบัญชีธนาคาร กสิกร อยู่ เป็นชื่อ พรรณนิภา แต่ไม่มีนามสกุลอยู่ดี ....
ผมจำได้ว่าเคยโอนเงินจำนวนหนึ่งให้เธอ ซื้อของขวัญวันเกิดให้เธอ ไม่รอช้ารีบ Login เข้า Ibanking ของธนาคาร กสิกรไทย ทันที ที่บันทึกไว้ มีครบ ทั้ง Email เบอร์โทร ชื่อ และนามสกุล !!!!
มือไม้สั่นผมจะเริ่มยังไงดี ? ผมไม่กล้าที่โทรหาเธอเลย .... เลยใช้วิธี SMS เข้าไปหาและเล่าเรื่องราว ว่าฝันถึงให้เธอฟัง .... ผมส่งไปเล่า อยู่ สามวัน รอการตอบกลับของปลายทางอยู่ สามวัน ...
วันสุดท้าย ..... เธอก็โทรกลับมา ผมตื่นเต้นจนจำไม่ได้ว่าผมคุยอะไรกับเธอบ้าง อาจจะเล่าเดิม ๆ ซ้ำ ๆ เรื่องที่ฝัน เธอถามว่าทำไมไม่โทรมา ...เราก็บอกไม่กล้า ... และได้ทราบเรื่องราวของเธอว่า ตอนนี้ได้ย้ายไปทำงานอยู่กรุงเทพ แถว ๆ สีลม และสบายดี เธอยังคงคุยสนุกเหมือนเดิม ตอบกวน ๆ เหมือนเดิมเวลาคุยกัน ... เราวางสายด้วยใจที่พองโต ...
ด้วยความที่เมา ก่อนนอนผมส่ง SMS กลับไปหาเธอ.... ว่า
พบกันคือ วาสนา
จากกันคือ โชคชะตา
กลับมาคือ พรหมลิขิต (ขอบคุณนะตุ๊กตา)
คืนนั้นหลับฝันดี ... แต่หลังจากนั้น โทรไปหาเธอทีไหร เธอไม่เคยรับสายเลย ... รวมถึงไม่โทรกลับ กระนั้นผมก็รู้สึกสบายใจมากกว่าตอนยังไม่ทราบข่าวคราวเธอ หลายเท่านัก แต่ความคิดถึงยังมีอยู่
อยากถามว่าผมควรโทรไปกวนเธอบ่อย ๆ ไหมต่อจากนี้ไป หรือ เงียบ ๆ ไป ให้เหลือแต่ความทรงจำดีดี แบบนี้ดี ? 
หลังจากที่อ่านกระทู้ดาวพลูโตฯ ก็อยากเล่าถึงดาวพลูโตของตัวเองบ้าง
ทำให้ฉุกคิดว่าผมได้ทำผู้หญิงคนหนึ่งหล่นหายไปเมื่อ สามปีที่แล้ว ... ผมเป็นหนุ่มขี้เหงาชาวสุรินทร์ รู้จักเธออย่างไรจำไม่ได้ แต่ติดต่อผ่าน MSN ในช่วงที่ MSN กำลังเฟื้องฟู เธอเป็นสาวอุดรฯ ชาว อ.กุดจับ แต่มาทำงานเป็น ธุรการประจำร้านขายตรงแห่งหนึ่ง กว่าผมจะได้ข้อมูลเบอร์โทร และที่ทำงานเธอ ผมจีบเธอกว่าสองปี จนความสัมพันธ์ของเราดีขึ้นเรื่อย ๆ ผมเคยสั่งซื้อดอกกุหลาบ แบบ Online เพื่อให้ร้านเอาไปส่งให้เธอ เนื่องในวันเกิด และ วัน วาเลนไทน์
แต่เนื่องจากความห่างไกล ระหว่างที่ความสัมพันธ์ของเราเริ่มดีขึ้นตามลำดับ ผมก็มีผู้หญิงสาวสวยอีกคน เข้ามา ด้วยความที่ว่าเราอยู่ไกล้กัน เธอสามารถมาหาผมได้ตลอดเวลา ตอนพักเที่ยงและหลังเลิกงาน คอยดูแลเอาใจใส่หาเข้า หาน้ำให้กิน (จากที่เป็นหนุ่มขี้เหงาแฟนทิ้งเพ้อคนเดียว มันทำให้ใจเขว) จนในที่สุดผมก็ ห่าง ๆ กับสาวอุดรที่กำลังจีบอยู่ไปโดยปริยาย และก็คบกับผู้หญิงคนใหม่ที่ผ่านเข้ามาแทน .... แต่เราก็คบกันได้แค่ปี เดียว ก็เลิกกัน ก็อยู่กับตัวเองมาถึงตอนนี้ก็ปีกว่า ๆ มีคิดถึงสาวอุดรบ้าง ... แต่ใครจะกล้าติดต่อกลับไป ป่านี้เธอคงมีครอบครัวแล้ว มีรักใหม่ที่ดีแล้ว ?
จนเมื่อสามอาทิตย์ก่อน ผมฝันถึงเธอ(อาจจะเพราะกระทู้ที่ว่าด้วยละมั้งเลยเก็บเอามาฝัน) ในฝันผมเห็นเธอกำลังมีความสุขในชีวิตของเธอ ทันทีที่เธอเห็นผม เธอกระโดดเข้ามากอดร้องไห้และถามว่าผมหายไปไหนมา..... ผมคิดไปเองว่าตลอดเวลาที่ผมหาไปเธอคงใช้ชีวิตปกติของเธอ แต่แต่ไม่ได้ลืมผม เธอยังรอผม (แหมเข้าข้างตัวเองจริง ๆ แต่ไอ้ความคิดนี่แหล่ะมันมาทำร้ายผมแทน มันทำให้ผมรู้สึกผิดจนในฝันต้องร้องไห้ตามเธอไปด้วย) พอตื่นขึ้นมาความรู้สึกหดหู่ หายใจไม่ทั่วท้อง สลด เกิดขึ้นกับผมทันที ... และยังเป็นอยู่ทุกที ที่คิดถึงเรื่องนี้
หน้าร้านเธอ
ตั้งแต่วันนั้นผมพยายามหา Harddisk ลูกเก่าเพื่อหาข้อมูลของเธอมากที่สุด คือตอนนี้ เปลี่ยน Notebook ไปหลายเครื่องแล้ว และว่าเบอร์ติดต่อ ก็ไม่มี มีแต่ Email ที่ได้จากข้อมูลเก่า ก็พยายาม Mail ไปหาเธอแทบทุกวัน ถามว่าเป็นไงบ้าง ตอนนี้อยู๋ไหน และจำได้ว่าร้านเธออยู่ตรงไหนผมก็เข้าไปดูผ่าน Google Street View และให้เพื่อนที่ไปทำธุระที่อุดรแวะเข้าไปหาเธอที่ร้าน แต่น่าผิดหวังร้านเธอปิดตัวไปกว่าสองปีแล้ว ...
ผมไม่ละความพยายาม ... จำได้ว่าเธอเคยเล่นเฟส แต่จำชื่อไม่ได้ มีชื่อเดียวที่คุยเพราะเธอใช้ทั้ง Email และ MSN คือ ซากุระจัง Email เธอก็เหมือนกัน ... แต่เหมือนโชคไม่เข้าข้าง เพราะว่า Mail ที่เขียนไปก็ไม่ตอบกลับ หาเฟสก็ไม่เจอ .. แต่ไปเจอที่ Hi5 แทนซึ่งเป็น Hi5 ที่เธอไม่ได้เล่นมานานแล้ว แต่ยังมีรูปเก่า ๆ ให้พอได้เห็นให้พอทุเลาความคิดถึง ... แต่เอาเข้าจริงยิ่งดูรูปยิ่งคิดถึง ...
แต่ผมก็ไม่มีช่องทางติดต่อเธอได้เลย ตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมา เป็นอะไรที่น่าเศร้ามากอีกเรื่องในชีวิต คือเคยคิดว่า Google หาอะไรก็เจอ ... ผมนี่ทำทุกอย่างแล้ว เธอคนนี้ไม่มีอะไรให้แกะรอยได้เลย
แต่โชคก็เข้าข้างเมื่อในที่สุดผมก็จำชื่อจริงของเธอได้ แต่ผมจำนามสกุลไม่ได้ .... !!! พรรณนิภา ผมพยายามค้นหาบน Hardisk คอมเก่าที่ถอดไว้ ว่ามีอะไรเกี่ยวกับ พรรณนิภา หรือไม่ ?? ไปเจอหมายเลขบัญชีธนาคาร กสิกร อยู่ เป็นชื่อ พรรณนิภา แต่ไม่มีนามสกุลอยู่ดี ....
ผมจำได้ว่าเคยโอนเงินจำนวนหนึ่งให้เธอ ซื้อของขวัญวันเกิดให้เธอ ไม่รอช้ารีบ Login เข้า Ibanking ของธนาคาร กสิกรไทย ทันที ที่บันทึกไว้ มีครบ ทั้ง Email เบอร์โทร ชื่อ และนามสกุล !!!!
มือไม้สั่นผมจะเริ่มยังไงดี ? ผมไม่กล้าที่โทรหาเธอเลย .... เลยใช้วิธี SMS เข้าไปหาและเล่าเรื่องราว ว่าฝันถึงให้เธอฟัง .... ผมส่งไปเล่า อยู่ สามวัน รอการตอบกลับของปลายทางอยู่ สามวัน ...
วันสุดท้าย ..... เธอก็โทรกลับมา ผมตื่นเต้นจนจำไม่ได้ว่าผมคุยอะไรกับเธอบ้าง อาจจะเล่าเดิม ๆ ซ้ำ ๆ เรื่องที่ฝัน เธอถามว่าทำไมไม่โทรมา ...เราก็บอกไม่กล้า ... และได้ทราบเรื่องราวของเธอว่า ตอนนี้ได้ย้ายไปทำงานอยู่กรุงเทพ แถว ๆ สีลม และสบายดี เธอยังคงคุยสนุกเหมือนเดิม ตอบกวน ๆ เหมือนเดิมเวลาคุยกัน ... เราวางสายด้วยใจที่พองโต ...
ด้วยความที่เมา ก่อนนอนผมส่ง SMS กลับไปหาเธอ.... ว่า
พบกันคือ วาสนา
จากกันคือ โชคชะตา
กลับมาคือ พรหมลิขิต (ขอบคุณนะตุ๊กตา)
คืนนั้นหลับฝันดี ... แต่หลังจากนั้น โทรไปหาเธอทีไหร เธอไม่เคยรับสายเลย ... รวมถึงไม่โทรกลับ กระนั้นผมก็รู้สึกสบายใจมากกว่าตอนยังไม่ทราบข่าวคราวเธอ หลายเท่านัก แต่ความคิดถึงยังมีอยู่
อยากถามว่าผมควรโทรไปกวนเธอบ่อย ๆ ไหมต่อจากนี้ไป หรือ เงียบ ๆ ไป ให้เหลือแต่ความทรงจำดีดี แบบนี้ดี ?