คนโสดทั้งหลายคะ คุณเคยโสดมากสุดกี่ปี?
แล้วคุณรู้สึกขาดมั้ยหลังจากการเลิกรากับอดีตแฟนไป?
สำหรับตัวเรา เราโสดมา3-4ปีแล้วค่ะ (แต่ก็มีคนเข้ามาคุยๆบ้าง)
แรกๆไม่รู้สึกเหงาอะไรเลย เพราะอยู่ในสังคมมหาลัยจะอยู่กับเพื่อนซะเป็นส่วนใหญ่
แต่บางเวลาที่เราอยู่คนเดียวมันก็มีอารมณ์แอบเหงานะ เวลาเดินไปไหนก็แอบน้อยใจเล็กๆ
ว่าทำไม บางคนด้อยกว่าเรา เค้าก็ยังมีแฟนได้ แต่มันก็ไม่ใช่ปัญหาค่ะ
ในช่วงเวลาที่ผ่านมาการที่เราอยู่คนเดียวมันทำให้ผู้หญิงอย่างเรา
ทำอะไรหลายๆอย่างได้ด้วยตัวเอง เช่น การไปไหนมาไหนคนเดียว
กินข้าวคนเดียว คุยคนเดียว เปลี่ยนหลอดไฟ ใส่โซ่รถจักรยาน ซ่อมที่ปั๊มชักโครก
หรือแม้กระทั่งการลงวินโดว์ให้กับโน็ตบุ๊คของตัวเอง
(จากที่เมื่อก่อนต้องพึ่งต้องรอให้คุณผู้ชายทำให้) เป็นต้น
ซึ่งยอมรับว่าการโสดแบบนี้มันทำให้ผู้หญิงคนนึงแข็งแกร่งและมั่นใจในตัวเองมาก
ว่าการไม่มีแฟนยังไงเราก็อยู่ได้ สบายมากๆด้วย
ชีวิตเราตอนนี้ก็มีความสุขดีนะคะ มีพ่อแม่พี่น้อง และเพื่อนๆ มันก็เพียงพอแล้ว
วันๆเราไม่ค่อยได้คุยกับใครหรือเจอกับใคร มีคุยบ้างแต่ก็ไม่ใช่ความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง
พวกเขาเหล่านั้นจะหายไปเมื่อไหร่ก็ได้ เราไม่เสียใจไม่ฟูมฟาย ไม่หึงไม่หวง
ใครคุยกับเราเราก็ตอบกลับ หรือถ้าเราไม่อยากคุยเหนื่อยๆ
เราก็จะเลือกเงียบแล้วใช้ชีวิตของตัวเองให้พอใจแล้วค่อยกลับมาคุยต่อ
แต่คือทุกๆคนเราให้สถานะว่าเพื่อน หรือ พี่ชายค่ะ เราไม่ได้กั๊กนะ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจ
เว้นแต่เขามีปัญหาจริงๆเราสามารถช่วยเขาได้อย่างดีเลยล่ะ
พอถึงเวลาที่มีคนเข้ามาในชีวิตจริงๆ มาทำความรู้จัก ชอบเราในแบบที่เป็นเรา
ไม่ใช่แค่รูปโปรไฟล์หลอกลวงไปวันๆ ยอมรับเราได้ เห็นค่าของเรา
มันมีความสุขนะคะที่ได้คุยได้รู้ว่ามีคนเป็นห่วงเป็นใย
แต่เราก็เลือกที่จะปฏิเสธคนนั้น เพราะ เรายังไม่อยากมีแฟน เรายังรักอิสระในชีวิตอยู่
เราไม่ได้รู้สึกพิเศษกับใคร จึงปฏิเสธพวกเค้าไป เพราะไม่ได้รู้สึกอะไรจริงๆ
เราคิดว่าถ้าเกิดเราให้สถานะเค้ากับคำว่า"แฟน หรือ คนรัก" มันก็คงไม่เหมือนเดิม
ความเป็นอิสระที่มีมันหายไป ความวุ่นวายเข้ามาแทน เราไม่อยากหลอกใครว่าเรารักเค้า
ทั้งที่เราไม่ได้รัก เราเจ็บมามากค่ะกับความรัก เลยเข็ดกับมัน
แต่ก็อยากมีแฟนอยู่นะ ถ้ามีแฟนแล้วไม่ดีก็ไม่รู้จะมีให้เจ็บปวดทำไม
แต่ตอนนี้แค่อยากรอคนที่ใช่จริงๆ ถ้ามาก็มาถ้าไม่มาก็อยู่คนเดียวต่อไป
ไม่ได้โหยหาหรือเรียกร้องอะไรกับความรักอีกต่อไปแล้ว
บางที่เราก็กลัวเวรกรรมนะแบบทำร้ายจิตใจคนอื่นแล้วจะโดนบ้าง
แต่เราผิดมั้ยคะที่ปฏิเสธเค้าไป เพราะเหตุผลแค่ว่า ยังรักอิสระอยู่ ?
และเรายังกลัวอีกอย่างถ้าเกิดเราคิดจะจริงจังกับใครสักคนขึ้นมาจริงๆเรากลัวมันไปไม่รอด
เพราะเราเป็นคนขี้เบื่อ ขี้รำคาญกับความงี่เง่าส่วนบุคคลนะ
เราเฉยชากับความรักไป หรือ เราไม่ยอมเปิดใจให้ใครเข้ามา ?
ถ้าเกิดคนเหล่านั้นเข้ามาอ่านกระทู้ของเรานะคะ
สิ่งแรก..ขอขอบคุณความรักแย่ๆนะคะ ที่เข้ามาเปลี่ยนชีวิตของข้าพเจ้า
ผู้ที่บูชาความรักอันใหญ่หลวง กลับกลายมาเป็นคนที่ไม่เห็นค่าในความรัก
สิ่งที่สอง.. ขอบคุณและขอโทษคนดีๆที่เข้ามาในชีวิต
ที่พวกคุณรักเราแต่เราก็ปฏิเสธน้ำใจของพวกคุณไป ...
ปล.จบแล้วค่ะสำหรับการระบายครั้งนี้
ชาวพันทิปท่านใดมีข้อแนะนำหรืออยากแชร์ข้อมูลกันก็ดีนะคะ
ขอร้องค่ะ อย่าด่าอย่าว่ากันเลยนะ
เห็นบางกระทู้ เขาขอความช่วยเหลือแต่กลับโดนว่าสะงั้น
เห็นใจเพื่อนมนุษย์ด้วยกันเถอะค่ะ
บางทีเขาอาจจะมีปัญหาจริงๆ ต้องการที่ปรึกษา
ไม่มีใครเก่งไปหมดทุกอย่างในโลกหรอกค่ะ เยิฟๆๆๆ
ผิดมั้ยคะ ที่ปฏิเสธคนที่มาชอบเรา?
แล้วคุณรู้สึกขาดมั้ยหลังจากการเลิกรากับอดีตแฟนไป?
สำหรับตัวเรา เราโสดมา3-4ปีแล้วค่ะ (แต่ก็มีคนเข้ามาคุยๆบ้าง)
แรกๆไม่รู้สึกเหงาอะไรเลย เพราะอยู่ในสังคมมหาลัยจะอยู่กับเพื่อนซะเป็นส่วนใหญ่
แต่บางเวลาที่เราอยู่คนเดียวมันก็มีอารมณ์แอบเหงานะ เวลาเดินไปไหนก็แอบน้อยใจเล็กๆ
ว่าทำไม บางคนด้อยกว่าเรา เค้าก็ยังมีแฟนได้ แต่มันก็ไม่ใช่ปัญหาค่ะ
ในช่วงเวลาที่ผ่านมาการที่เราอยู่คนเดียวมันทำให้ผู้หญิงอย่างเรา
ทำอะไรหลายๆอย่างได้ด้วยตัวเอง เช่น การไปไหนมาไหนคนเดียว
กินข้าวคนเดียว คุยคนเดียว เปลี่ยนหลอดไฟ ใส่โซ่รถจักรยาน ซ่อมที่ปั๊มชักโครก
หรือแม้กระทั่งการลงวินโดว์ให้กับโน็ตบุ๊คของตัวเอง
(จากที่เมื่อก่อนต้องพึ่งต้องรอให้คุณผู้ชายทำให้) เป็นต้น
ซึ่งยอมรับว่าการโสดแบบนี้มันทำให้ผู้หญิงคนนึงแข็งแกร่งและมั่นใจในตัวเองมาก
ว่าการไม่มีแฟนยังไงเราก็อยู่ได้ สบายมากๆด้วย
ชีวิตเราตอนนี้ก็มีความสุขดีนะคะ มีพ่อแม่พี่น้อง และเพื่อนๆ มันก็เพียงพอแล้ว
วันๆเราไม่ค่อยได้คุยกับใครหรือเจอกับใคร มีคุยบ้างแต่ก็ไม่ใช่ความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง
พวกเขาเหล่านั้นจะหายไปเมื่อไหร่ก็ได้ เราไม่เสียใจไม่ฟูมฟาย ไม่หึงไม่หวง
ใครคุยกับเราเราก็ตอบกลับ หรือถ้าเราไม่อยากคุยเหนื่อยๆ
เราก็จะเลือกเงียบแล้วใช้ชีวิตของตัวเองให้พอใจแล้วค่อยกลับมาคุยต่อ
แต่คือทุกๆคนเราให้สถานะว่าเพื่อน หรือ พี่ชายค่ะ เราไม่ได้กั๊กนะ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจ
เว้นแต่เขามีปัญหาจริงๆเราสามารถช่วยเขาได้อย่างดีเลยล่ะ
พอถึงเวลาที่มีคนเข้ามาในชีวิตจริงๆ มาทำความรู้จัก ชอบเราในแบบที่เป็นเรา
ไม่ใช่แค่รูปโปรไฟล์หลอกลวงไปวันๆ ยอมรับเราได้ เห็นค่าของเรา
มันมีความสุขนะคะที่ได้คุยได้รู้ว่ามีคนเป็นห่วงเป็นใย
แต่เราก็เลือกที่จะปฏิเสธคนนั้น เพราะ เรายังไม่อยากมีแฟน เรายังรักอิสระในชีวิตอยู่
เราไม่ได้รู้สึกพิเศษกับใคร จึงปฏิเสธพวกเค้าไป เพราะไม่ได้รู้สึกอะไรจริงๆ
เราคิดว่าถ้าเกิดเราให้สถานะเค้ากับคำว่า"แฟน หรือ คนรัก" มันก็คงไม่เหมือนเดิม
ความเป็นอิสระที่มีมันหายไป ความวุ่นวายเข้ามาแทน เราไม่อยากหลอกใครว่าเรารักเค้า
ทั้งที่เราไม่ได้รัก เราเจ็บมามากค่ะกับความรัก เลยเข็ดกับมัน
แต่ก็อยากมีแฟนอยู่นะ ถ้ามีแฟนแล้วไม่ดีก็ไม่รู้จะมีให้เจ็บปวดทำไม
แต่ตอนนี้แค่อยากรอคนที่ใช่จริงๆ ถ้ามาก็มาถ้าไม่มาก็อยู่คนเดียวต่อไป
ไม่ได้โหยหาหรือเรียกร้องอะไรกับความรักอีกต่อไปแล้ว
บางที่เราก็กลัวเวรกรรมนะแบบทำร้ายจิตใจคนอื่นแล้วจะโดนบ้าง
แต่เราผิดมั้ยคะที่ปฏิเสธเค้าไป เพราะเหตุผลแค่ว่า ยังรักอิสระอยู่ ?
และเรายังกลัวอีกอย่างถ้าเกิดเราคิดจะจริงจังกับใครสักคนขึ้นมาจริงๆเรากลัวมันไปไม่รอด
เพราะเราเป็นคนขี้เบื่อ ขี้รำคาญกับความงี่เง่าส่วนบุคคลนะ
เราเฉยชากับความรักไป หรือ เราไม่ยอมเปิดใจให้ใครเข้ามา ?
ถ้าเกิดคนเหล่านั้นเข้ามาอ่านกระทู้ของเรานะคะ
สิ่งแรก..ขอขอบคุณความรักแย่ๆนะคะ ที่เข้ามาเปลี่ยนชีวิตของข้าพเจ้า
ผู้ที่บูชาความรักอันใหญ่หลวง กลับกลายมาเป็นคนที่ไม่เห็นค่าในความรัก
สิ่งที่สอง.. ขอบคุณและขอโทษคนดีๆที่เข้ามาในชีวิต
ที่พวกคุณรักเราแต่เราก็ปฏิเสธน้ำใจของพวกคุณไป ...
ปล.จบแล้วค่ะสำหรับการระบายครั้งนี้
ชาวพันทิปท่านใดมีข้อแนะนำหรืออยากแชร์ข้อมูลกันก็ดีนะคะ
ขอร้องค่ะ อย่าด่าอย่าว่ากันเลยนะ
เห็นบางกระทู้ เขาขอความช่วยเหลือแต่กลับโดนว่าสะงั้น
เห็นใจเพื่อนมนุษย์ด้วยกันเถอะค่ะ
บางทีเขาอาจจะมีปัญหาจริงๆ ต้องการที่ปรึกษา
ไม่มีใครเก่งไปหมดทุกอย่างในโลกหรอกค่ะ เยิฟๆๆๆ