พูดตามตรง...ดิฉันเป็นแฟนนิยายของเจ้าป้า วรรณวรรธน์ ได้หลงรักพี่เหม แม่ลำดวน และข้าบดินทร์ตั้งแต่เป็นตัวหนังสือ
ยิ่งอ่านไปยิ่งสะอึก.....พอมาทำเป็นละครที่เห็นภาพและรายละเอียดชัดเจนมากยิ่งขึ้น.....ดิฉันยิ่งสะอึกมากยิ่งขึ้น
เรื่องนี้ยิ่งอ่าน ยิ่งดู ยิ่งรู้สึกว่า กว่าบ้านเราเมืองเราจะผ่านพ้นปากเหยี่ยวปากกา ผ่านพ้นวิกฤตต่างๆ ในและละช่วง แต่ละสมัยมาได้นั้น
ต้องมีบรรพบุรุษไทยเท่าไหร่หนอ.....ที่ต้องเสียสละ ทั้งพละ กำลัง และลมหายใจ เพื่อนให้บ้านนี้ เมืองยังคงอยู่ดีมีสุข
ให้ลูกหลานอย่างดิฉันได้มีแผ่นอยู่อย่างสงบ ท่ามกลางความสะดวกสบายต่างๆ นานๆ
เรื่องนี้แม้จะมีการใช้การรบ และ การต่อสู้เพื่อปกป้องบ้านเมือง แต่ก็ไม่ได้ตะบี้ตะบันหรือยัดเยียดให้รัก บังคับให้เชื่อ
แต่ทุกการกระทำ ทุกอากับกิริยา และคำพูดเหล่านั้นต่างหาก ที่มันค่อยๆ แทรกและซึมเข้าไปในหัวใจของสาวน้อยตัว(ไม่เล็ก) อย่างดิฉัน จนเต็มทุกพื้นที่!
....เรื่องนี้อาจจะเปลี่ยนความคิด และความรู้สึก ของผู้ชมหลายท่าน เพราะแต่เดิมนั้นละครพีเรียดจะสื่อสารเรื่องราวของบรรพบุรุษที่รักชาติ รักแผ่นดินออกมาในรูปแบบของทหารที่ต้องจับดาบสู้รบ ปลุกใจให้เราหึกเหิม....
แต่สำหรับข้าบดินทร์นั้นไม่ใช่ทั้งหมด...แต่ข้าบดินทร์ชี้ให้เห็นว่า คนทุกคนสามารถแสดงความรักชาติและตอบแทนบ้านเมืองได้ทุกคน ตามแต่ศักยภาพและกำลังเท่าที่ตนมี
...อย่างพี่เหม (ของดิฉัน) เมื่อต้องเสียยศศักดิ์ ต้องโทษ ก็ยอมก้มหน้า....เสียสละได้แม้นตระกูลเพื่อมิให้เสียชาติ
ต่อมา....เมื่อถูกลดยศศักดิ์ไปเลี้ยงช้าง ก็ยังสามารถตอบแทนโดยการดูแลช้างอย่างดีให้พร้อมสู้ศึก ทุ่มเททุกหยาดเหงื่อเพื่อจับช้างเผือกเพื่อถวายพระเกียรติ์
พอมีโอกาส....ก็ขอใช้ฝีมือเชิงดาบเพื่อสู้รบปกป้องบ้านเมือง
ยาม....ตกอับก็สละชีวิตราชการของตนเพื่อมิให้เป็นเงื่อนไขของต่างชาติในการทำร้ายแผ่นดินแม่
และ....แทนที่จะได้ใช้ชีวิตเป็นควาญช้างอย่างสงบกับลูกเมีย ทว่าพี่เหม (ของดิฉัน)ยังเลือกที่จะห่างคนที่รัก เพื่อผลประโยชน์ของประเทศนี้เป็นที่ตั้ง
เห็นได้ว่าทุกการกระทำของผู้ชายคนนี้...ไม่ว่าอยู่ในสถานะไหน เหตุการอย่างไร เขาก็พร้อมให้ทั้งความรู้ ชีวิต และลมหายใจ เพื่อบ้านนี้เมืองนี้
และที่ดิฉันนับถือหัวใจสูงสุดเลยคือ.....ครอบครัวและช้างท้าวหลังของพี่เหมคนนี้....แม่ลำดวน.... เธอก็ใช้ความรู้ความสามารถเต็มที่เพื่อร่วมตอบแทนบ้านเกิด
เธอยอมเสียสละความสุขกับการที่จะอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา พ่อ แม่ ลูก เพื่อสนับสนุนสามีให้ทำในสิ่งที่ควร คอยส่งเสริมและให้กำลังในทุกเรื่อง ทำให้ช้างเท้าหน้าอย่างพี่เหมก้าวย่างได้อย่างมั่นคง
........แม้ฐานะของพี่เหมตอนนี้เป็นได้แค่นายเหม หมอนวด แแม้ทุกการตัดสินใจนั้นลำบากและอึดอัดขนาดไหน แต่เขาก็ทำได้ เพราะกำลังใจจากภรรยาและหน้าที่ที่มีต่อแผ่นดิน T^T (ยิ่งพิมพ์ยิ่งอิน).....
ในละครเรื่องนี้เราเห็นแค่เพียงชีวิตของพี่เหมเท่านั้นที่ทำหน้าที่ให้สมกับคำว่าข้าของแผ่นดิน
แต่ในชีวิตจริงนั้น....ยังมีอีกกี่คนหนอ ที่ทุ่มเททั้งลมหายใจ ทั้งความคิด และชีวิต เพื่อทำงานให้กับแผ่นดิน
บางท่านทำงานเดินนำหน้า....บางคนยอมเสียสละแปะทองแค่เพียงเบื้องหลัง....หรือบางคนทำดีแค่เพียงในเงามืด แต่ประโยชน์สูงสุดของคนเหล่านั้น คือทำให้อิฉันอยู่ดีมีสุขจนถึงทุกวันนี้....
ขอบคุณ...ขอบคุณ...และ ขอบคุณ ....ไม่รู้จะเอ่ยคำพูดไหนที่จะสือความรู้สึกของทั้งหมดนี้จริงๆ
ขอบคุณบูรพกษัตริยาทุกพระองค์ ทุกพระวิริยะอุตสาหเพื่อประชาราฏร์
ขอบคุณบรรพบุรุษทุกคนที่ได้ทุ่มเทความรู้ ความสามารถ ในทุกศาตร์ ทุกศิลป์ เพื่อให้เรารอดพ้นทุกวิกฤต
ขอบคุณคนไทย ตลอดจน ช้าง ม้า วัว ควาย ทั้งหลายที่ใช้ลมหายใจเพื่อรักษาบ้านหลังนี้
ท้ายสุด.....ของขอบคุณเจ้าป้าวรรณวรรธน์ ที่ได้ถักถ้อยร้อยเรียงนิยายเรื่องนี้ เพื่อทำให้คนอ่านอย่างหนูสะอึก และสะดุดใจไม่ให้ลืมทุกครั้งที่อ่านว่า.....กว่าจะมาเป็นไทยนี้ บรพบุรุษทั้งหลายมีคุณเพียงใด.....
และ....ขอบคุณที่สุด ขอบคุณพี่ปิ่น ทีวีซีน ที่ได้นำบทประพันธ์เรื่องนี้มาถ่ายทอดให้คนไทยทุกคนได้ดู ขอบคุณทีงานผู้กำกับ นักแสดง ทีมงานเบื้องหน้า และ เบื้องหลังทุกท่าน.....
ขอบคุณที่เอาเรื่องนี้มากตอกย้ำและทำให้หนูไม่ลืมว่า....กว่าจะเป็นไทยเราต้องเสียอะไรไปบ้าง
ขอบคุณ.....ขอบคุณ....ขอบคุณ....ขอบคุณ...........ขอบคุณ............................ T/\T
ปล.ขออภัยล่วงหน้าค่ะ ถ้าอ่านแล้วงง เพราะอินมากกกกก ยิ่งเห็นตอนที่คุณพี่เหมคิดหนักว่าจะไปกับคณะทูตดีหรือไม่นี่ ดิฉันเห็นแล้วนึกถึงตัวเองสมัยเด็กๆ จริงๆ
เพราะเมื่อก่อนพ่อของดิฉันเป็น ตชด. จำได้ว่าตอนเด็กๆ นี่นานๆ ทีได้เห็นพ่อ บางทีนอนหลักแต่รู้สึกตัวว่าพ่อกลับบ้านแล้วมากอดดิฉันจนหลับไป
แต่พอตื่นขึ้นมานี่กลับไร้วี่แวว มีแค่รอยล้อรถมอเตอร์ไซด์ของพ่อที่เข้ามาจอดในบ้าน เป็นการพิสูจว่าพ่อกลับมาหา....ขนาดงานโรงเรียกว่าพ่อจะมาก็งานใกล้จบทุกที...
แล้วพอนึกว่าพี่เหมต้องไปกับคณะทูต...แล้วเมื่อไหร่หนอลูกๆ จะได้เจอพ่อ อ๊ากกกกกก....ยิ่งเล่าอิฉันยิ่งอิน ฮือๆๆๆๆ พอๆๆๆ
ขอจบการร่ายยาวความในใจของดิฉันแต่เพียงเท่านี้เจ้าค่ะ....
#วรรณวรรธน์
#ข้าบดินทร์
#ทีมพี่เหม #ทีมลำดวน #ทีมเมียพี่เหม #ทีมลูกสะใภ้ท่านเจ้าคุณ
^/\^
ดูข้าบดินทร์แล้วสะอึก!...
ยิ่งอ่านไปยิ่งสะอึก.....พอมาทำเป็นละครที่เห็นภาพและรายละเอียดชัดเจนมากยิ่งขึ้น.....ดิฉันยิ่งสะอึกมากยิ่งขึ้น
เรื่องนี้ยิ่งอ่าน ยิ่งดู ยิ่งรู้สึกว่า กว่าบ้านเราเมืองเราจะผ่านพ้นปากเหยี่ยวปากกา ผ่านพ้นวิกฤตต่างๆ ในและละช่วง แต่ละสมัยมาได้นั้น
ต้องมีบรรพบุรุษไทยเท่าไหร่หนอ.....ที่ต้องเสียสละ ทั้งพละ กำลัง และลมหายใจ เพื่อนให้บ้านนี้ เมืองยังคงอยู่ดีมีสุข
ให้ลูกหลานอย่างดิฉันได้มีแผ่นอยู่อย่างสงบ ท่ามกลางความสะดวกสบายต่างๆ นานๆ
เรื่องนี้แม้จะมีการใช้การรบ และ การต่อสู้เพื่อปกป้องบ้านเมือง แต่ก็ไม่ได้ตะบี้ตะบันหรือยัดเยียดให้รัก บังคับให้เชื่อ
แต่ทุกการกระทำ ทุกอากับกิริยา และคำพูดเหล่านั้นต่างหาก ที่มันค่อยๆ แทรกและซึมเข้าไปในหัวใจของสาวน้อยตัว(ไม่เล็ก) อย่างดิฉัน จนเต็มทุกพื้นที่!
....เรื่องนี้อาจจะเปลี่ยนความคิด และความรู้สึก ของผู้ชมหลายท่าน เพราะแต่เดิมนั้นละครพีเรียดจะสื่อสารเรื่องราวของบรรพบุรุษที่รักชาติ รักแผ่นดินออกมาในรูปแบบของทหารที่ต้องจับดาบสู้รบ ปลุกใจให้เราหึกเหิม....
แต่สำหรับข้าบดินทร์นั้นไม่ใช่ทั้งหมด...แต่ข้าบดินทร์ชี้ให้เห็นว่า คนทุกคนสามารถแสดงความรักชาติและตอบแทนบ้านเมืองได้ทุกคน ตามแต่ศักยภาพและกำลังเท่าที่ตนมี
...อย่างพี่เหม (ของดิฉัน) เมื่อต้องเสียยศศักดิ์ ต้องโทษ ก็ยอมก้มหน้า....เสียสละได้แม้นตระกูลเพื่อมิให้เสียชาติ
ต่อมา....เมื่อถูกลดยศศักดิ์ไปเลี้ยงช้าง ก็ยังสามารถตอบแทนโดยการดูแลช้างอย่างดีให้พร้อมสู้ศึก ทุ่มเททุกหยาดเหงื่อเพื่อจับช้างเผือกเพื่อถวายพระเกียรติ์
พอมีโอกาส....ก็ขอใช้ฝีมือเชิงดาบเพื่อสู้รบปกป้องบ้านเมือง
ยาม....ตกอับก็สละชีวิตราชการของตนเพื่อมิให้เป็นเงื่อนไขของต่างชาติในการทำร้ายแผ่นดินแม่
และ....แทนที่จะได้ใช้ชีวิตเป็นควาญช้างอย่างสงบกับลูกเมีย ทว่าพี่เหม (ของดิฉัน)ยังเลือกที่จะห่างคนที่รัก เพื่อผลประโยชน์ของประเทศนี้เป็นที่ตั้ง
เห็นได้ว่าทุกการกระทำของผู้ชายคนนี้...ไม่ว่าอยู่ในสถานะไหน เหตุการอย่างไร เขาก็พร้อมให้ทั้งความรู้ ชีวิต และลมหายใจ เพื่อบ้านนี้เมืองนี้
และที่ดิฉันนับถือหัวใจสูงสุดเลยคือ.....ครอบครัวและช้างท้าวหลังของพี่เหมคนนี้....แม่ลำดวน.... เธอก็ใช้ความรู้ความสามารถเต็มที่เพื่อร่วมตอบแทนบ้านเกิด
เธอยอมเสียสละความสุขกับการที่จะอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา พ่อ แม่ ลูก เพื่อสนับสนุนสามีให้ทำในสิ่งที่ควร คอยส่งเสริมและให้กำลังในทุกเรื่อง ทำให้ช้างเท้าหน้าอย่างพี่เหมก้าวย่างได้อย่างมั่นคง
........แม้ฐานะของพี่เหมตอนนี้เป็นได้แค่นายเหม หมอนวด แแม้ทุกการตัดสินใจนั้นลำบากและอึดอัดขนาดไหน แต่เขาก็ทำได้ เพราะกำลังใจจากภรรยาและหน้าที่ที่มีต่อแผ่นดิน T^T (ยิ่งพิมพ์ยิ่งอิน).....
ในละครเรื่องนี้เราเห็นแค่เพียงชีวิตของพี่เหมเท่านั้นที่ทำหน้าที่ให้สมกับคำว่าข้าของแผ่นดิน
แต่ในชีวิตจริงนั้น....ยังมีอีกกี่คนหนอ ที่ทุ่มเททั้งลมหายใจ ทั้งความคิด และชีวิต เพื่อทำงานให้กับแผ่นดิน
บางท่านทำงานเดินนำหน้า....บางคนยอมเสียสละแปะทองแค่เพียงเบื้องหลัง....หรือบางคนทำดีแค่เพียงในเงามืด แต่ประโยชน์สูงสุดของคนเหล่านั้น คือทำให้อิฉันอยู่ดีมีสุขจนถึงทุกวันนี้....
ขอบคุณ...ขอบคุณ...และ ขอบคุณ ....ไม่รู้จะเอ่ยคำพูดไหนที่จะสือความรู้สึกของทั้งหมดนี้จริงๆ
ขอบคุณบูรพกษัตริยาทุกพระองค์ ทุกพระวิริยะอุตสาหเพื่อประชาราฏร์
ขอบคุณบรรพบุรุษทุกคนที่ได้ทุ่มเทความรู้ ความสามารถ ในทุกศาตร์ ทุกศิลป์ เพื่อให้เรารอดพ้นทุกวิกฤต
ขอบคุณคนไทย ตลอดจน ช้าง ม้า วัว ควาย ทั้งหลายที่ใช้ลมหายใจเพื่อรักษาบ้านหลังนี้
ท้ายสุด.....ของขอบคุณเจ้าป้าวรรณวรรธน์ ที่ได้ถักถ้อยร้อยเรียงนิยายเรื่องนี้ เพื่อทำให้คนอ่านอย่างหนูสะอึก และสะดุดใจไม่ให้ลืมทุกครั้งที่อ่านว่า.....กว่าจะมาเป็นไทยนี้ บรพบุรุษทั้งหลายมีคุณเพียงใด.....
และ....ขอบคุณที่สุด ขอบคุณพี่ปิ่น ทีวีซีน ที่ได้นำบทประพันธ์เรื่องนี้มาถ่ายทอดให้คนไทยทุกคนได้ดู ขอบคุณทีงานผู้กำกับ นักแสดง ทีมงานเบื้องหน้า และ เบื้องหลังทุกท่าน.....
ขอบคุณที่เอาเรื่องนี้มากตอกย้ำและทำให้หนูไม่ลืมว่า....กว่าจะเป็นไทยเราต้องเสียอะไรไปบ้าง
ขอบคุณ.....ขอบคุณ....ขอบคุณ....ขอบคุณ...........ขอบคุณ............................ T/\T
ปล.ขออภัยล่วงหน้าค่ะ ถ้าอ่านแล้วงง เพราะอินมากกกกก ยิ่งเห็นตอนที่คุณพี่เหมคิดหนักว่าจะไปกับคณะทูตดีหรือไม่นี่ ดิฉันเห็นแล้วนึกถึงตัวเองสมัยเด็กๆ จริงๆ
เพราะเมื่อก่อนพ่อของดิฉันเป็น ตชด. จำได้ว่าตอนเด็กๆ นี่นานๆ ทีได้เห็นพ่อ บางทีนอนหลักแต่รู้สึกตัวว่าพ่อกลับบ้านแล้วมากอดดิฉันจนหลับไป
แต่พอตื่นขึ้นมานี่กลับไร้วี่แวว มีแค่รอยล้อรถมอเตอร์ไซด์ของพ่อที่เข้ามาจอดในบ้าน เป็นการพิสูจว่าพ่อกลับมาหา....ขนาดงานโรงเรียกว่าพ่อจะมาก็งานใกล้จบทุกที...
แล้วพอนึกว่าพี่เหมต้องไปกับคณะทูต...แล้วเมื่อไหร่หนอลูกๆ จะได้เจอพ่อ อ๊ากกกกกก....ยิ่งเล่าอิฉันยิ่งอิน ฮือๆๆๆๆ พอๆๆๆ
ขอจบการร่ายยาวความในใจของดิฉันแต่เพียงเท่านี้เจ้าค่ะ....
#วรรณวรรธน์
#ข้าบดินทร์
#ทีมพี่เหม #ทีมลำดวน #ทีมเมียพี่เหม #ทีมลูกสะใภ้ท่านเจ้าคุณ
^/\^