สวัสดีครับ เพื่อนๆพันทิปทุกคน กระทู้นี้ เป็นกระทู้แรกของผม ซึ่งผมก็แฝงตัวอยู่ในพันทิปมานานพอสมควรแล้ว คอยอ่านเรื่องราวต่างๆ ของแต่ละคนมาก็มาก คราวนี้ ก็คงเป้นปัญหาชีวิตของผม ที่ต้องปรึกษาเพื่อนๆสักที
ผมเล่าเรื่องไม่ค่อยเป็นนะครับ ไม่รู้จะเริ่มยังไง เอาเป็นว่าขอแนะนำตัวก่อนแล้วกัน
ผมชื่อบอยครับ อายุตอนนี้ก็ จะ 28 แล้ว ปัญหาชีวิตของผม ขอเริ่มต้นจาก 2 ปีที่แล้วเลยแล้วกัน
ผมเป็นคนต่างจังหวัด จังหวัดทางภาคอีสานตอนบน เข้ามาอยู่ กทม.ช่วงต้นปี 56 อยู่มาได้สักพักนึง ประมาณ 3-4 เดือน ก็หางานทำได้ ซึ่งงานที่ได้เป็นงานออฟฟิต บริษัทเปิดใหม่ เงินเดือนก็พอประทังชีวิตอยู่ได้ ไม่ได้มากครับ พอมีเหลือเก้บบ้าง ( ก่อนหน้านี้ อยู่ต่างจังหวัดก็ทำงานมาก่อนแล้ว 2-3 ปี )
ทำงานที่นี่ได้สักพักนึง ประมาณปีนึงได้ครับ ผมก็มีแฟน ( ผู้ชายนะครับ ) แฟนผมคนนี้เป็นคน ต่างจังหวัด จังหวัดทางภาคเหนือครับ ช่วงที่คบกันใหม่ๆ ก้ลำบากเรื่องการคบกันพอสมควร เพราะอยู่ไกลกัน ผมอยู่ กทม. เขาอยู่ภาคเหนือ แต่เราก็ไปมาหากันบ่อยๆนะ เดือนละ 2-3 ครั้ง แทบจะทุกๆ เสาร์ - อาทิตย์เลยก็ว่าได้
หลังจากเราคบกันได้สักพัก ผมก็เริ่มมั่นใจคนๆนี้ มากขึ้น ตอนนี้ผมมีเงินเก็บก้อนนึงแล้วละ เลยคิดอยากจะหาอะไรทำอิาสระ อยากเป็นนายตัวเอง
และอีกอย่างช่วงนั้น ผมก็ร็สึกตัวว่าไม่ค่อยสบาย ป่วยบ่อย
แล้วผมก็ไปหาหมอ หมอบอกว่าผมเป็นโรคร้ายครับ แน่นอนละ มันมีผลกับชีวิตผมพอสมควร เมื่อรู้ตัวว่าตัวเอง เป้นโรคร้ายแล้ว ยิ่งทำให้ผมอยากพักมากขึ้น เลยปรึกษาแฟนคนนี้ พร้อมกับบอกเค้าโดยตรงว่าเราป่วยนะ เค้าก็ให้กำลังใจ แล้วก็ชวนออกมาเปิดร้านเล็กๆกัน ที่จังหวัดบ้านเค้า
ผมเลยตัดสินใจลาออกมา พร้อมเงินเก็บก้อนนึง แล้วก็เริ่มทำร้านเล็กๆ เป็นร้านขายเสื้อผ้าครับ ช่วงที่กำลังทำร้านอยู่นั้น ผมป่วยหนักมาก นอนโรงบาลเป็นเดือนๆ แต่ร้านก็ยังคงทำต่อไปเรื่อยๆ โดยเค้าเป็นคนดูแลแทน เค้าก็มีงานทำประจำนะครับ เป้นงานบริษัท ที่จังหวัดที่เขาอยู่นั้นแหละ
หลังจากผมนอนอยู่โรงบาลเป็นเดือน ก็ออกจากโรงบาลมา ร้านก็เสร็จเรียบร้อย
การคบกันของเราสองคน พ่อกับแม่ผม รับรู้เรื่องราวมาตลอดนะครับ เพราะช่วงที่ผมป่วย พ่อกับแม่ จะพาผมกลับไปอยู่บ้าน แต่แฟนคนนี้เค้าขอ เค้าบอกว่าอยากดูแลผมเอง ส่วนพ่อกับแม่เขา เหมือนจะรู้ว่าเราคบกัน แต่ไม่ได้พูดอะไรตรงๆ ไม่ได้บอกท่านไปตรงๆ
ธุรกิจร้านขายเสื้อผ้าของเรา เหมือนจะได้ได้ดีครับ มีลูกค้าแวะเวียนมาบ่อยๆ โดยผมเฝ้าร้านประจำ ส่วนแฟน ก็ยังทำงานประจำที่เดิม ไม่ได้ลาออกไปไหน
ผ่านไปประมาณ 10 เดือน เศรษฐกิจ เริ่มไม่ดี ของขายไม่ได้ ร้านข้างๆก็พากันเริ่มเจ๊งไปทีละราย ส่วนร้านเรา แทบว่าจะเข้าเนื้อทุกเดือนครับ จากที่ขายดีๆ กลายเป้นต้องควักทุนมาโป๊ะ แทบทุกเดือน จนเราเริ่มไม่ไหว
แล้ววันนั้นก้มาถึง วันที่ร้านเราจะเจ๊ง ผมได้แต่ทำใจ ปรึกษากันว่า จะปิดร้าน ซึ่งการปิดร้าน ถามว่าเสียดายมั้ย มันก็เสียดาย แต่มันจำเป้นก็ต้องปิด แต่มันไม่ใช่ปัญหาหรอก
ปัญหาอยู่ที่ว่า ถ้าปิดร้าน ผมก็ต้องออกไปหางานทำ แน่นอนว่า ต่างจังหวัดแบบนี้ มันไม่มีงานรองรับเลย ได้โทรไปปรึกษาพ่อกับแม่ที่บ้าน พ่อกับแม่ก็บอกว่าให้กลับมาอยู่บ้านก็ได้ ยังพอมีงานทำ แต่ถ้าผมเลือกที่จะกลับไปอยู่บ้าน นั่นหมายความว่า ไม่ต่างอะไรเลยที่เราสองคนเหมือนจะเลิกกัน ซึ่งแฟนผมเขารับไม่ค่อยได้ที่จะไม่ได้อยู่ด้วยกัน เขาอยากให้ผมอยู่ด้วย เพราะตั้งแต่คบกันมา เราไม่เคยห่างกันเลย
ผมก็ไม่อยากกลับนะ แต่ทำไงได้ ถ้าผมอยุ๋นี่ ก็เหมือนกับเกาะเค้ากินไปวันๆ เพระายังไม่มีงานอะไรทำเลย
ผมควรทำยังไงดีครับ
ตอนนี้ ผมคิดว่า ผมจะบอกเค้าว่าผมจะไปบวช เพื่อที่จะให้เค้าตัดกับทางผมได้ ซึ่งผมก็จะไปบวชจริงๆนั่นละ
ไม่รู้ว่าผมคิดถูกหรือผิด หรือเห็นแก่ตัวไปมั้ย
คือเรื่องที่ผมเล่ามาคือเรื่องจริงนะครับ แต่อาจะเล่าไม่เก่ง ประติดประต่อไม่ได แต่ถามผมเพิ่มเติมได้นะครับ
มีเรื่องปรึกษา ปัญหาชีวิตครับ ( พี่อ้อย พี่ฉอด พันทิป)
ผมเล่าเรื่องไม่ค่อยเป็นนะครับ ไม่รู้จะเริ่มยังไง เอาเป็นว่าขอแนะนำตัวก่อนแล้วกัน
ผมชื่อบอยครับ อายุตอนนี้ก็ จะ 28 แล้ว ปัญหาชีวิตของผม ขอเริ่มต้นจาก 2 ปีที่แล้วเลยแล้วกัน
ผมเป็นคนต่างจังหวัด จังหวัดทางภาคอีสานตอนบน เข้ามาอยู่ กทม.ช่วงต้นปี 56 อยู่มาได้สักพักนึง ประมาณ 3-4 เดือน ก็หางานทำได้ ซึ่งงานที่ได้เป็นงานออฟฟิต บริษัทเปิดใหม่ เงินเดือนก็พอประทังชีวิตอยู่ได้ ไม่ได้มากครับ พอมีเหลือเก้บบ้าง ( ก่อนหน้านี้ อยู่ต่างจังหวัดก็ทำงานมาก่อนแล้ว 2-3 ปี )
ทำงานที่นี่ได้สักพักนึง ประมาณปีนึงได้ครับ ผมก็มีแฟน ( ผู้ชายนะครับ ) แฟนผมคนนี้เป็นคน ต่างจังหวัด จังหวัดทางภาคเหนือครับ ช่วงที่คบกันใหม่ๆ ก้ลำบากเรื่องการคบกันพอสมควร เพราะอยู่ไกลกัน ผมอยู่ กทม. เขาอยู่ภาคเหนือ แต่เราก็ไปมาหากันบ่อยๆนะ เดือนละ 2-3 ครั้ง แทบจะทุกๆ เสาร์ - อาทิตย์เลยก็ว่าได้
หลังจากเราคบกันได้สักพัก ผมก็เริ่มมั่นใจคนๆนี้ มากขึ้น ตอนนี้ผมมีเงินเก็บก้อนนึงแล้วละ เลยคิดอยากจะหาอะไรทำอิาสระ อยากเป็นนายตัวเอง
และอีกอย่างช่วงนั้น ผมก็ร็สึกตัวว่าไม่ค่อยสบาย ป่วยบ่อย
แล้วผมก็ไปหาหมอ หมอบอกว่าผมเป็นโรคร้ายครับ แน่นอนละ มันมีผลกับชีวิตผมพอสมควร เมื่อรู้ตัวว่าตัวเอง เป้นโรคร้ายแล้ว ยิ่งทำให้ผมอยากพักมากขึ้น เลยปรึกษาแฟนคนนี้ พร้อมกับบอกเค้าโดยตรงว่าเราป่วยนะ เค้าก็ให้กำลังใจ แล้วก็ชวนออกมาเปิดร้านเล็กๆกัน ที่จังหวัดบ้านเค้า
ผมเลยตัดสินใจลาออกมา พร้อมเงินเก็บก้อนนึง แล้วก็เริ่มทำร้านเล็กๆ เป็นร้านขายเสื้อผ้าครับ ช่วงที่กำลังทำร้านอยู่นั้น ผมป่วยหนักมาก นอนโรงบาลเป็นเดือนๆ แต่ร้านก็ยังคงทำต่อไปเรื่อยๆ โดยเค้าเป็นคนดูแลแทน เค้าก็มีงานทำประจำนะครับ เป้นงานบริษัท ที่จังหวัดที่เขาอยู่นั้นแหละ
หลังจากผมนอนอยู่โรงบาลเป็นเดือน ก็ออกจากโรงบาลมา ร้านก็เสร็จเรียบร้อย
การคบกันของเราสองคน พ่อกับแม่ผม รับรู้เรื่องราวมาตลอดนะครับ เพราะช่วงที่ผมป่วย พ่อกับแม่ จะพาผมกลับไปอยู่บ้าน แต่แฟนคนนี้เค้าขอ เค้าบอกว่าอยากดูแลผมเอง ส่วนพ่อกับแม่เขา เหมือนจะรู้ว่าเราคบกัน แต่ไม่ได้พูดอะไรตรงๆ ไม่ได้บอกท่านไปตรงๆ
ธุรกิจร้านขายเสื้อผ้าของเรา เหมือนจะได้ได้ดีครับ มีลูกค้าแวะเวียนมาบ่อยๆ โดยผมเฝ้าร้านประจำ ส่วนแฟน ก็ยังทำงานประจำที่เดิม ไม่ได้ลาออกไปไหน
ผ่านไปประมาณ 10 เดือน เศรษฐกิจ เริ่มไม่ดี ของขายไม่ได้ ร้านข้างๆก็พากันเริ่มเจ๊งไปทีละราย ส่วนร้านเรา แทบว่าจะเข้าเนื้อทุกเดือนครับ จากที่ขายดีๆ กลายเป้นต้องควักทุนมาโป๊ะ แทบทุกเดือน จนเราเริ่มไม่ไหว
แล้ววันนั้นก้มาถึง วันที่ร้านเราจะเจ๊ง ผมได้แต่ทำใจ ปรึกษากันว่า จะปิดร้าน ซึ่งการปิดร้าน ถามว่าเสียดายมั้ย มันก็เสียดาย แต่มันจำเป้นก็ต้องปิด แต่มันไม่ใช่ปัญหาหรอก
ปัญหาอยู่ที่ว่า ถ้าปิดร้าน ผมก็ต้องออกไปหางานทำ แน่นอนว่า ต่างจังหวัดแบบนี้ มันไม่มีงานรองรับเลย ได้โทรไปปรึกษาพ่อกับแม่ที่บ้าน พ่อกับแม่ก็บอกว่าให้กลับมาอยู่บ้านก็ได้ ยังพอมีงานทำ แต่ถ้าผมเลือกที่จะกลับไปอยู่บ้าน นั่นหมายความว่า ไม่ต่างอะไรเลยที่เราสองคนเหมือนจะเลิกกัน ซึ่งแฟนผมเขารับไม่ค่อยได้ที่จะไม่ได้อยู่ด้วยกัน เขาอยากให้ผมอยู่ด้วย เพราะตั้งแต่คบกันมา เราไม่เคยห่างกันเลย
ผมก็ไม่อยากกลับนะ แต่ทำไงได้ ถ้าผมอยุ๋นี่ ก็เหมือนกับเกาะเค้ากินไปวันๆ เพระายังไม่มีงานอะไรทำเลย
ผมควรทำยังไงดีครับ
ตอนนี้ ผมคิดว่า ผมจะบอกเค้าว่าผมจะไปบวช เพื่อที่จะให้เค้าตัดกับทางผมได้ ซึ่งผมก็จะไปบวชจริงๆนั่นละ
ไม่รู้ว่าผมคิดถูกหรือผิด หรือเห็นแก่ตัวไปมั้ย
คือเรื่องที่ผมเล่ามาคือเรื่องจริงนะครับ แต่อาจะเล่าไม่เก่ง ประติดประต่อไม่ได แต่ถามผมเพิ่มเติมได้นะครับ