สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นเราต้องขออภัยล่วงหน้า นะ ถ้าเราเขียนอะไรตกหล่นไปหรือผิดพลาดประการใดไปอะค่ะ ^^
เรื่องที่จะเราจะเล่าเราแค่อยากระบาย อยากแชร์ความรุ้สึกให้คนอื่นรู้บ้างเหมือนกัน เรื่องมันอาจจะยาวหน่อยแต่เราก็ขออยากให้ทุกคนอ่านให้มันจบนะค่ะ
เรื่อง มันก็เริ่มมาจากว่า .... ตอนนั้นตอนที่เราเรียนอยู่ชั้น ม.3 เทอม 2 เราก็ได้คบหากับเพื่อนคนนึงที่เรียนห้องติดกับเรา เราอยู่ห้อง 8 เค้าเรียนอยู่ห้อง 9 คบกันในในฐานะแฟน แบบว่า กำลังป๊อปปี้เลิฟ ความรักในวัยรุ่นใสๆ มีอะไรก็คอยช่วยเหลือกัน เราช่วยทำการบ้านให้เค้าตลอดเราเป็นเด็กมัธยมคนนึงที่ค่อนข้างจะเด็กเรียนเลยก็ว่าได้ แต่แฟนเราน่ะ โคตรจะนักเลง แถมเกเรมาก เรียนก็ไม่เรียน จัดอยู่ในแบบที่ว่า ไม่น่าเหมาะสมกัน ทั้งในหลายๆ อย่างที่เราต่างกัน ซึ่งในช่วงนั้นมักจะมีแต่คนสงสัยว่าไปคบกันได้ไง นึกยังไงถึงเลือกไปคบกับเค้า แต่เราก็ไม่สนใจคำพูดใครๆเลย เพราะ ตอนนั้นเราก็รักอ่าค่ะ ด้วยความที่เป็นวัยรุ่น เราก็ไม่เชื่อคำพูดใครทั้งนั้นคิดว่า ผู้ชายคนนี้รักเรามาก ไม่มีใครเข้าใจเราเท่าเค้า แม้กระทั่งครอบครัวเราก็ไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าเรากำลังมีแฟน น น น (ต้องขอบอกก่อนนะ ครอบครัวแอนตี้เรื่องการมีแฟนมาก เคร่งทุกอย่าง ทั้งพ่อและพี่ชายเราเอาตายแน่ถ้ารู้เรื่องอ่า) แต่เราก็แอบคบกันมาเรื่อย ๆ เชื่อไหมเราหลงเค้ามาก ทั้งที่เค้าไม่หล่อ ไม่ขาว เรียนก็ไม่เก่งอะไรเลย เพราะความรักแค่นั้น เราก็ยอมเค้าทุกอย่าง เค้าสอบไม่ผ่านเราช่วยตามแก้ให้เพราะเห็นว่าเป็นเทอมสุดท้ายแล้วที่เราจะเลือนชั้นไปอีกระดับนึง เชื่อไหมค่ะ เราเคยนั่งเขียนรายงานให้เค้า 50 แผ่นให้เค้าภายในเวลาแค่คืนสองคืน ย้ำนะค่ะว่าเขียน คือเราตั้งใจมาก แต่ พอถึงเวลาที่เราเอารายงานไปให้เค้า เพื่อให้เค้าไปส่งอ.ที่โรงเรียน ทุกคนเชื่อไหมเค้าทำรายงานชิ้นนั้นหายภายในแค่เวลาไม่กี่ชั่วโมง ถามว่าตอนนั้นเราโกรธไหม ไม่เลย แต่แค่เสียความรู้สึกไปนิดนึง เสียดายที่เราตั้งใจทำให้ แต่ทำไมเค้าไม่รักษาให้มันดี ....แล้วก็ทุกๆอย่างก็ค่อยๆผ่านไป เราช่วยเค้าตามแก้ ตามสอบจนผ่านจนจบชั้นม.3 ค่ะ
เรื่องยังไม่จบแค่นั้นนะค่ะ อันนั้นแค่เริ่ม ๆ เรื่องความรักในวัยรุ่นของเรา^^
หลังจากที่เราจบม.3 เราก็สอบติดชั้น ม.ปลาย ที่โรงเรียนเดิม ค่ะ เพราะที่บ้านเราไม่ชอบให้เรียนพานิช เพราะด้วยเหตุผลที่ผู้ใหญ่เค้าคิดนั้นแหล่ะค่ะ แต่ใจเราอ่าอยากเรียนสายพาณิช ส่วนแฟน ครอบครัวเค้าก็ให้ไปเรียนสายพาณิชเพราะคิดว่าเค้าคงไม่น่าจะเรียนสายสามัญอย่างม.ปลายได้ ช่วงนั้นเราจึงจะต้องแยกกันเรียน เราสองคนก็ยังรักกันนะค่ะ โทรศัพท์คุยกันตลอด ทั้งเวลาเรียน ทั้งเวลานอนก็คุยกันยันเช้า ตลอด แบบว่าไม่อยากให้รู้สึกว่าห่างกันเลยค่ะ
เลิกเรียนโรงเรียนเค้าจะเลิกไวกว่าเรามาก เค้าเลิกบ่ายโมงครึ่ง เรานี่เลิกเกือบห้าโมงเย็น ช่วงนั้นนะ เค้ามารับเราทุกวันไปกินข้าว กินขนม ไปบ้านเพื่อนตลอด แบบว่ามีแต่อิจฉาที่เรามีแฟนเรียนอยู่ต่างที่ แต่ก็ยังมาหาตลอด วันไหนเค้าไม่ว่างเค้าก้จะบอกก่อน พอเรากินข้าวเสร็จค่ำๆเราก็กลับบ้านเค้าก็จะเป็นคนไปส่ง แต่ก็ส่งได้แค่ปากซอย เพราะที่บ้านเราก็ยังไม่มีคัยรู้ เราก็อยู่อย่างนี้มาเรื่อย ๆ มีทะเลาะบ้างผิดใจกันบ้าง ทั้งความไม่เชื่อใจกันบ้าง ระแวงที่เราไม่ได้เรียนด้วยกัน ต่างๆ นานา แต่เราก็รักกันนะคะ ช่วงนั้นนี้แบบฟินตลอด ยอมทุกอย่างเพราะคิดว่าเค้ารักเราจริงๆ ครอบครัวเราพ่อแม่เรา พี่ชายเราเค้าไม่มีใครมีเวลาให้เราหรอกเพราะทุกคนทำงานพี่ชายเราก็ไปเรียนติดเพื่อน อ่อ เค้าเรียนช่างกลด้วยนะ โหดมาก 5555
เราสองคนก็แอบคบกันจน กระทั่งวันนึงเรารู้สึกว่าร่างกายเราแปลกๆไป เราหงุดหงิดที่จะคุยกับทุกคน เลิกเรียนกลับบ้านก็นอน วันๆ ก็อยากกินๆ แล้วก็นอน เป็นอย่างนี้มาสักพักจนเราสงสัย ค่ะ เราเลยลองไปหาหมอที่ร้านขายยา ค่าา เชื่อไม๊ เราไม่รู้จะปรึกษาใคร กังวลมาก เราซื้อที่ตรวจครรภ์มาแอบตรวจ แล้วผลที่ออกมา ก็คือเราท้อง ค่ะ เราทั้งกลัว ทั้งเก็บกด กังวล ตอนนั้นสับสันมาก ไม่รู้จะอธิบายยังไงให้ใครเข้าใจ เราตัดสินใจบอกแฟนเราค่ะ เค้าก็ตกใจมาก แต่เมื่อพลาดมาแล้ว เราผิดเราก็ยอมรับทุกอย่างค่ะ เค้าก็ยอมรับเป็นพ่อเด็กนะคะ เพราะนั้นคือลูกของเค้าจริงๆ ยิ่งตอนนั้นเราเครียดจนไม่กล้าแม้กระทั่งเล่าให้เพื่อนในกลุ่มฟัง สักคน ถึงแม้เพื่อนเราบางคนพลาดเหมือนเราแต่เค้าก็เอาเด็กออก ตอนนั้นแฟนเราก็อยากให้เอาออกด้วยนะ แต่เราไม่ยอม เราบอกถ้าลูกเราตาย เราก็ต้องตายไปด้วย ซึ่งเรารับตรงนั้นไม่ได้ เราไม่กล้าทำจริงๆ เรากลัวบาปกรรมจะตามมาทีหลัง หลังจากนั้นมาประมานเกือบห้าเดือน เราไปเรียนปกตินะคะ แต่ที่ไม่ปกติคืดท้องเรามันโตขึ้นเรื่อย ๆ จนวันนึงพ่อแม่เราก็รู้ เราก็ขอขมาพวกท่านขอโทษสำหรับทุกอย่าง เรานี้ เลวมากอ่า ที่ทำให้ครอบครัวเราผิดหวัง แต่....เมื่อผิดแล้วยอมรับ ครอบครัวเราก็ให้อภัยแต่ที่ยากก็คือ การที่เค้าจะยอมรับพ่อของลูกเรา.....
พี่ชายเราก็โมโหมาก แทบอยากจะฆ่าให้ตายเลย เพราะเราเป็นน้องสาวคนเดียวที่เค้ารักและหวงที่สุด ใช่ค่ะ ครอบครัวเราค่อนข้างจะไม่มีเวลาให้เรา แต่เราก็โทษตัวเองนะที่ไม่ดีเอง TT. แต่ในความผิดพลาดครั้งนั้น พ่อเรา เลยบอกตลอดว่า ไม่เป็นไร เราเริ่มใหม่ได้ นะ หนูโตแล้วนะ จะเป็นแม่คนแล้วต้องเข้มแข็ง อย่าอ่อนแอ ทำทุกอย่างให้ดีที่สุดเพื่อลูก เรานี้แบบว่า ร้องไห้เลย ยยย เรารักครอบครัวเราที่สุดอ่าาา
แต่หลังจากนั้นเราก็ออกจากที่โรงเรียนทันทีเพราะไม่อยากให้ใครรู้ เราอายมาก แต่แฟนเราก็ยังคงเรียนที่โรงเรียนเค้าเหมือนเดิม ...เรากับแฟนเราก็กลายเป็นครอบครัวเดียวกันทันที ซึ่งผู้ใหญ่ก็ตกลงกันให้จัดพิธีสมาเล็กๆ แล้วเราก็ไปอยู่บ้านแฟนเรานับตั้งแต่วันนั้นเลย แรกๆก็รู้สึกแย่มากนะที่เราห่างอกพ่อแม่ คิดถึงครอบครัวเราตลอด เครียดที่เราไต้องปเป็นลูกสะใภ้บ้านแฟนเรา ช่วงนั้นนี่แบบรักแฟนมากอ่า ตื่นเต้นที่จะมีลูก ทุกคนก็ประคบประหงมเรา บำรุงเรา ทุกอย่าง จนเราชอบมากไม่รู้สึกเลยว่าห่างพ่อแม่เรา เพราะพ่อแม่เค้าก็ดูรักเราเหมือนกัน เราก็โล่งใจหายกังวลไปพักนึง ....
พอเราคลอดลูกมาเราก็เลี้ยงลูกตลอด แรกๆครอบครัวแฟนเราก็เห่อมาก หลานชายคนแรกอ่านะ ส่วนแฟนเราก็เรียนๆๆ มีเพื่อนมีฝูง เที่ยวเตร่ปกติ ได้เวลาก็กลับบ้าน แต่เชื่อไหม เราอยู่บ้านเค้าตลอดเพื่อนเราไม่มีติดต่อสักคน เลี้ยงลูก เรารักลูกเรามากนะ ไม่สนใจอะไร ปู่ย่าตายายรักหลานหลงหลานกันมาก แต่อยู่ดีๆ มาวันนึง เราอยุ่กับครอบครัวของเราจนลืม พ่อแม่ที่เค้ารักเรา เราเพิ่งมารู้ที่หลังว่า พ่อแม่ของเรา เค้าหย่าร้างกัน และแยกกันอยู่โดยที่เราไม่รู้ ที้บานเราเริ่มมีปัญหากัน พี่เรามีเรื่องตลอด จนอยู่ที่บ้านไม่ได้ ต้องหนีไปอยู่ที่อื่นสักพัก พ่อเราย้ายไปอยู่ต่างจังหวักกับภรรยาใหม่ แม่เราก็ต้องอยู่คนเดียว ทำงานเล็กๆน้อยๆไป เราห่วงเค้านะ แต่เราก็ห่วงลูกเราแฟนเราไม่ยอมให้เราไปอยู่กับแม่ ถ้าจะไปก็ไม่ต้องเราลูกไป แต่เค้าก็ไปเรียนตลอด พักหลังๆ เราเริ่มทนไม่ไหว เราอยากเรียนอยากมีเพื่อน คิดแต่ว่าแฟนเราเรียนได้ ทำไมเราจะเรียนไม่ได้ เราจึงขอแม่เราและแม่เค้าเพื่อไปเรียนโดยเราก็ฝากให้แม่เค้าช่วยเลี้ยงหลานแทนเวลาที่เราไปเรียนค่ะ เลิกเรียนเราก็ทำงานเสริม เพื่อจะได้มีรายได้เพิ่ม (เราไปเรียนที่เดียวกับแฟนเราน่ะ) แล้วแฟนเราก็ตกลงกันไว้ว่าเดี๋ยวเค้าเรียนจบจะทำงานเลย จะได้มีรายได้เพิ่ม เราไปเริ่มเรียนปีหนึ่งใหม่ แฟนเราก้อยู่ปีสาม จะจบแล้วแหล่ะ ทุกอย่างก็ปกติหมดนะ เราไปเรียน เลิกเรียนไปทำงาน ดึกๆก็กลับบ้านเลี้ยงลูกเอาลูกนอน เพราะลูกเราจะรอนอนพร้อมเรา ส่วนแฟนเราช่วงที่ไปเรียนเลิกเรียนเค้าจะกลับมาช่วยแม่เค้าเลี้ยงลูก ทุกอย่างลงตัว เป๊ะ มาก ครอบครัวเราดูอบอุ่นดีเนอะไม่น่าจะมีปัญหาไรใช่ไหมค่ะ
*** อยู่มาวันนึงลูกเราก็โตขึ้นเรื่อย แฟนเราก็เรียนจบ อยู่ดีก็ขอพ่อแม่เค้าเรียนมหาลัย เราก็ไม่แปลกใจอะไร เพราะเราคิดว่าครอบครัวเราอบอุ่นมาก รักกันกมากเลยค่ะ ส่วนเราก็ทำหน้าที่ของเราเหมือนเดิม โทรหาพ่อแม่เราบ้างเวลาเราคิดถึง ไปนอนกับแม่บ้างบางวัน แต่ทุกอย่างกับ พลิกผัน
วันนึงเพื่อนเราส่งเฟสผู้หญิงคนนึงมาให้เราดู บอกเราอย่าตกใจนะ ทำใจดีๆ เราก็ยิ่งสงสัยหนัก เลยขอเปิดดู สรุปค่ะ ..... ทุกคนเชื่อไหม แฟนผู้หญิงคนนั้นคือแฟนเรา ผู้ชายที่เรายังคงนอนอยู่บ้านเดียวกัน ผู้ชายที่บอกว่ารักเรารักลูก มากนะ เราร้องไห้หนักมากแทบบ้าเลย ข้าวก็กินไม่ลง งานการไม่เป้นอัน แต่ก็เงียบ เพราะ เก็บไว้ดีกว่าไม่อยากทะเลาะให้ลูกเห็นไม่อยากให้ลูกรับรู้ เรานี่แบบว่า น้ำท่วมปากอ่า อึดอัดเกิน เราโง่มากอ่า โง่มาตลอด จนกระทั่งวันที่เราไม่ไหว เราถามความจริงจากเค้า เค้าก็ปฏิเสธตลอด บอกว่าไม่จริง เพื่อนกัน ทั้งที่แบบรูปไปทะเล บอกรัก ทุกอย่าง ทำร้ายความรู้สึกเราหมด เราอยู่อย่างนั้นต่อไปไม่ไหว เราทะเลาะกันแรงขึ้นแฟนเราบอกจะเลิกยุ่ง แต่ก็เราก็ทำใจไม่ได้แฟนเราตามผู้หญิงคนนั้นไปเรียนต่อที่มหาลัยด้วยกัน เจอกันทุกวันเอาเวลาทั้งวันไปอยู่ด้วยกัน รถที่เรากับลูกเคยนั่งก็ไม่ได้นั่งทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด เราเลยกลับไปหาแม่สักพัก แม่เราร้องไห้เลยนะ ไม่คิดว่าผู้ชายคนนี้จะทำกับเราได้ ทุกอย่างเหมือนจะดี เราก็ไม่อยากทิ้งลูกเราหรอกนะ แต่เราจำเป็นแม่เราทำงานเล็กๆน้อยๆ เราก็ยังเรียน ตอนนั้นคิดแต่ว่าถ้าลูกมาอยู่กับเราเค้าลำบากแน่ๆ เราไม่อยากให้ลูกมาลำบากกับเรา เรายอมทิ้งสิ่งที่เราเคยมี เพื่อกับอยู่กับแม่ มาทำใจสักพัก เพราะเราแย่จนไม่รู้จะไปต่อยังไง..
จนกระทั่งตอนนี้ 4 ปีแล้วนะ ที่เราเลิกกับเค้าไป เราเรียนจบ ทำงาน เรากับแม่ย้ายไปอยู่กับพี่ชาย เพราะเพิ่งมารู้ที่หลังว่าพี่ชายเรามาแอบมาตั้งตัว ทำงานจนมีเงินเก็บพอที่จะเลี้ยงแม่เลี้ยงน้องได้ ... ลูกเราก็ยังอยู่กับเค้า(แฟนเก่าน่ะ) ครอบครัวเค้าส่งลูกเราเรียนที่ดีๆ แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราแอบติดต่อลูกเราตลอดโทรหาเค้าผ่านทางปู่กับย่า และเราก็มักจะร้องไห้ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงลูก คอยบอกเค้าตลอดว่าแม่อยู่แถวนี่นะไม่ไกลไปหาเค้าบ้างเสมอ ๆ เราคิดถึงลูกเรามาก คือแบบว่าเข้าใจหัวอกแม่เลย ลูกใครใครก็รัก เราไม่สนว่าใครจะมองว่าเราทิ้งลูกหรือว่าอะไร เพราะเรามีเหตุผลของเรา ส่วนแฟนเราเราก้คิดถึงเค้าเสมอ ส่องเฟสเค้าทุกวัน ....
>>> ทุกวันนี้เรามีความสุขมากนะ กับแม่กับพี่ชาย และเราตัดสินใจจะเรียนต่อไปเรื่อยๆ เอาใบปริญญาให้แม่ ครอบครัวเราเลยเป็นครอบครัวเล็กๆที่มีแค่แม่กับพี่และเรา ย้ายมาอยุ่บ้านหลังนึงที่ต่างจังหวัด อบอุ่นดีใช่ไหมล่ะ แต่เปล่าเลยเรารู้สึกเคว้งมาก ที่อยู่ไกลลูก ไม่ได้เจอหน้า ไม่ได้แวะไปหาไม่ได้พาเค้าไปเที่ยว แต่อย่างน้อยเราก็ยังมีครอบครัวที่รักเราอยู่ข้างๆ เราเสมอ
มันไม่จบง่ายอย่างนั้นสิ ผู้ชายคนนั้นกลับ กลับมา เพียงเพราะค้าเลิกกับผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงคนนั้นทิ้งเค้าไปมีคนใหม่ เค้าไม่ต่างอะไรกับตอนที่เค้าทำกับเราเลย แต่ตอนนี้เค้าขอร้องให้เราให้เรากลับไปเพื่อลูก เพื่อคำว่าครอบครัวเพื่อคำว่าพ่อแม่ลูก เค้ามาพูดทุกอย่างให้เราเข้าใจว่าเค้าทำเพื่อลูกนะ เค้าสงสารแม่เค้า ขอร้องทุกอย่างยอมทุกอย่าง เพื่อให้กลับไปเป็นครอบครัวเหมือนเดิม แต่เค้าก็ไม่ได้ขอโทษไรเรา ไม่ได้มาบอกรักไรเรานะ แค่ขอร้องว่าเพื่อลูก ถามว่าที่ผ่านเราอภัยให้เค้านะ เพราะเรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว **แต่ จะให้เราทำไงดีละ ตอนนี้เราเลือกมาอยู่แม่กับพี่ชายเราแล้วมันเป็นครอบครัวเล็กของเราที่เราเลือก ที่ตรงนั้น เราก็ยังรักยังคิดถึงเสมอ แต่จะให้เราตัดสินใจยังไง ได้ เราลำบากใจนะ .... [[[,,,,,ระหว่าง ครอบครัวเค้าที่รักเรามาก ๆ กับ ครอบครัวที่เรารักเค้ามาก ,,,,,]]]
ปล.ขอบคุณทุกคนนะคะที่มาอ่านจนจบ
ทุกอย่างมันคือเรื่องจริงที่เราเล่ามาจากความรู้สึกเรา เราอยากจะระบายมันออกมา อยากแชร์ให้คนอื่น รู้บ้าง ว่ายังมีเรื่องแบบนี้จิงๆนะ
ระหว่าง ครอบครัว กับคนที่เรารัก จะเลือกอะไร ??????
เรื่องที่จะเราจะเล่าเราแค่อยากระบาย อยากแชร์ความรุ้สึกให้คนอื่นรู้บ้างเหมือนกัน เรื่องมันอาจจะยาวหน่อยแต่เราก็ขออยากให้ทุกคนอ่านให้มันจบนะค่ะ
เรื่อง มันก็เริ่มมาจากว่า .... ตอนนั้นตอนที่เราเรียนอยู่ชั้น ม.3 เทอม 2 เราก็ได้คบหากับเพื่อนคนนึงที่เรียนห้องติดกับเรา เราอยู่ห้อง 8 เค้าเรียนอยู่ห้อง 9 คบกันในในฐานะแฟน แบบว่า กำลังป๊อปปี้เลิฟ ความรักในวัยรุ่นใสๆ มีอะไรก็คอยช่วยเหลือกัน เราช่วยทำการบ้านให้เค้าตลอดเราเป็นเด็กมัธยมคนนึงที่ค่อนข้างจะเด็กเรียนเลยก็ว่าได้ แต่แฟนเราน่ะ โคตรจะนักเลง แถมเกเรมาก เรียนก็ไม่เรียน จัดอยู่ในแบบที่ว่า ไม่น่าเหมาะสมกัน ทั้งในหลายๆ อย่างที่เราต่างกัน ซึ่งในช่วงนั้นมักจะมีแต่คนสงสัยว่าไปคบกันได้ไง นึกยังไงถึงเลือกไปคบกับเค้า แต่เราก็ไม่สนใจคำพูดใครๆเลย เพราะ ตอนนั้นเราก็รักอ่าค่ะ ด้วยความที่เป็นวัยรุ่น เราก็ไม่เชื่อคำพูดใครทั้งนั้นคิดว่า ผู้ชายคนนี้รักเรามาก ไม่มีใครเข้าใจเราเท่าเค้า แม้กระทั่งครอบครัวเราก็ไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าเรากำลังมีแฟน น น น (ต้องขอบอกก่อนนะ ครอบครัวแอนตี้เรื่องการมีแฟนมาก เคร่งทุกอย่าง ทั้งพ่อและพี่ชายเราเอาตายแน่ถ้ารู้เรื่องอ่า) แต่เราก็แอบคบกันมาเรื่อย ๆ เชื่อไหมเราหลงเค้ามาก ทั้งที่เค้าไม่หล่อ ไม่ขาว เรียนก็ไม่เก่งอะไรเลย เพราะความรักแค่นั้น เราก็ยอมเค้าทุกอย่าง เค้าสอบไม่ผ่านเราช่วยตามแก้ให้เพราะเห็นว่าเป็นเทอมสุดท้ายแล้วที่เราจะเลือนชั้นไปอีกระดับนึง เชื่อไหมค่ะ เราเคยนั่งเขียนรายงานให้เค้า 50 แผ่นให้เค้าภายในเวลาแค่คืนสองคืน ย้ำนะค่ะว่าเขียน คือเราตั้งใจมาก แต่ พอถึงเวลาที่เราเอารายงานไปให้เค้า เพื่อให้เค้าไปส่งอ.ที่โรงเรียน ทุกคนเชื่อไหมเค้าทำรายงานชิ้นนั้นหายภายในแค่เวลาไม่กี่ชั่วโมง ถามว่าตอนนั้นเราโกรธไหม ไม่เลย แต่แค่เสียความรู้สึกไปนิดนึง เสียดายที่เราตั้งใจทำให้ แต่ทำไมเค้าไม่รักษาให้มันดี ....แล้วก็ทุกๆอย่างก็ค่อยๆผ่านไป เราช่วยเค้าตามแก้ ตามสอบจนผ่านจนจบชั้นม.3 ค่ะ
เรื่องยังไม่จบแค่นั้นนะค่ะ อันนั้นแค่เริ่ม ๆ เรื่องความรักในวัยรุ่นของเรา^^
หลังจากที่เราจบม.3 เราก็สอบติดชั้น ม.ปลาย ที่โรงเรียนเดิม ค่ะ เพราะที่บ้านเราไม่ชอบให้เรียนพานิช เพราะด้วยเหตุผลที่ผู้ใหญ่เค้าคิดนั้นแหล่ะค่ะ แต่ใจเราอ่าอยากเรียนสายพาณิช ส่วนแฟน ครอบครัวเค้าก็ให้ไปเรียนสายพาณิชเพราะคิดว่าเค้าคงไม่น่าจะเรียนสายสามัญอย่างม.ปลายได้ ช่วงนั้นเราจึงจะต้องแยกกันเรียน เราสองคนก็ยังรักกันนะค่ะ โทรศัพท์คุยกันตลอด ทั้งเวลาเรียน ทั้งเวลานอนก็คุยกันยันเช้า ตลอด แบบว่าไม่อยากให้รู้สึกว่าห่างกันเลยค่ะ
เลิกเรียนโรงเรียนเค้าจะเลิกไวกว่าเรามาก เค้าเลิกบ่ายโมงครึ่ง เรานี่เลิกเกือบห้าโมงเย็น ช่วงนั้นนะ เค้ามารับเราทุกวันไปกินข้าว กินขนม ไปบ้านเพื่อนตลอด แบบว่ามีแต่อิจฉาที่เรามีแฟนเรียนอยู่ต่างที่ แต่ก็ยังมาหาตลอด วันไหนเค้าไม่ว่างเค้าก้จะบอกก่อน พอเรากินข้าวเสร็จค่ำๆเราก็กลับบ้านเค้าก็จะเป็นคนไปส่ง แต่ก็ส่งได้แค่ปากซอย เพราะที่บ้านเราก็ยังไม่มีคัยรู้ เราก็อยู่อย่างนี้มาเรื่อย ๆ มีทะเลาะบ้างผิดใจกันบ้าง ทั้งความไม่เชื่อใจกันบ้าง ระแวงที่เราไม่ได้เรียนด้วยกัน ต่างๆ นานา แต่เราก็รักกันนะคะ ช่วงนั้นนี้แบบฟินตลอด ยอมทุกอย่างเพราะคิดว่าเค้ารักเราจริงๆ ครอบครัวเราพ่อแม่เรา พี่ชายเราเค้าไม่มีใครมีเวลาให้เราหรอกเพราะทุกคนทำงานพี่ชายเราก็ไปเรียนติดเพื่อน อ่อ เค้าเรียนช่างกลด้วยนะ โหดมาก 5555
เราสองคนก็แอบคบกันจน กระทั่งวันนึงเรารู้สึกว่าร่างกายเราแปลกๆไป เราหงุดหงิดที่จะคุยกับทุกคน เลิกเรียนกลับบ้านก็นอน วันๆ ก็อยากกินๆ แล้วก็นอน เป็นอย่างนี้มาสักพักจนเราสงสัย ค่ะ เราเลยลองไปหาหมอที่ร้านขายยา ค่าา เชื่อไม๊ เราไม่รู้จะปรึกษาใคร กังวลมาก เราซื้อที่ตรวจครรภ์มาแอบตรวจ แล้วผลที่ออกมา ก็คือเราท้อง ค่ะ เราทั้งกลัว ทั้งเก็บกด กังวล ตอนนั้นสับสันมาก ไม่รู้จะอธิบายยังไงให้ใครเข้าใจ เราตัดสินใจบอกแฟนเราค่ะ เค้าก็ตกใจมาก แต่เมื่อพลาดมาแล้ว เราผิดเราก็ยอมรับทุกอย่างค่ะ เค้าก็ยอมรับเป็นพ่อเด็กนะคะ เพราะนั้นคือลูกของเค้าจริงๆ ยิ่งตอนนั้นเราเครียดจนไม่กล้าแม้กระทั่งเล่าให้เพื่อนในกลุ่มฟัง สักคน ถึงแม้เพื่อนเราบางคนพลาดเหมือนเราแต่เค้าก็เอาเด็กออก ตอนนั้นแฟนเราก็อยากให้เอาออกด้วยนะ แต่เราไม่ยอม เราบอกถ้าลูกเราตาย เราก็ต้องตายไปด้วย ซึ่งเรารับตรงนั้นไม่ได้ เราไม่กล้าทำจริงๆ เรากลัวบาปกรรมจะตามมาทีหลัง หลังจากนั้นมาประมานเกือบห้าเดือน เราไปเรียนปกตินะคะ แต่ที่ไม่ปกติคืดท้องเรามันโตขึ้นเรื่อย ๆ จนวันนึงพ่อแม่เราก็รู้ เราก็ขอขมาพวกท่านขอโทษสำหรับทุกอย่าง เรานี้ เลวมากอ่า ที่ทำให้ครอบครัวเราผิดหวัง แต่....เมื่อผิดแล้วยอมรับ ครอบครัวเราก็ให้อภัยแต่ที่ยากก็คือ การที่เค้าจะยอมรับพ่อของลูกเรา.....
พี่ชายเราก็โมโหมาก แทบอยากจะฆ่าให้ตายเลย เพราะเราเป็นน้องสาวคนเดียวที่เค้ารักและหวงที่สุด ใช่ค่ะ ครอบครัวเราค่อนข้างจะไม่มีเวลาให้เรา แต่เราก็โทษตัวเองนะที่ไม่ดีเอง TT. แต่ในความผิดพลาดครั้งนั้น พ่อเรา เลยบอกตลอดว่า ไม่เป็นไร เราเริ่มใหม่ได้ นะ หนูโตแล้วนะ จะเป็นแม่คนแล้วต้องเข้มแข็ง อย่าอ่อนแอ ทำทุกอย่างให้ดีที่สุดเพื่อลูก เรานี้แบบว่า ร้องไห้เลย ยยย เรารักครอบครัวเราที่สุดอ่าาา
แต่หลังจากนั้นเราก็ออกจากที่โรงเรียนทันทีเพราะไม่อยากให้ใครรู้ เราอายมาก แต่แฟนเราก็ยังคงเรียนที่โรงเรียนเค้าเหมือนเดิม ...เรากับแฟนเราก็กลายเป็นครอบครัวเดียวกันทันที ซึ่งผู้ใหญ่ก็ตกลงกันให้จัดพิธีสมาเล็กๆ แล้วเราก็ไปอยู่บ้านแฟนเรานับตั้งแต่วันนั้นเลย แรกๆก็รู้สึกแย่มากนะที่เราห่างอกพ่อแม่ คิดถึงครอบครัวเราตลอด เครียดที่เราไต้องปเป็นลูกสะใภ้บ้านแฟนเรา ช่วงนั้นนี่แบบรักแฟนมากอ่า ตื่นเต้นที่จะมีลูก ทุกคนก็ประคบประหงมเรา บำรุงเรา ทุกอย่าง จนเราชอบมากไม่รู้สึกเลยว่าห่างพ่อแม่เรา เพราะพ่อแม่เค้าก็ดูรักเราเหมือนกัน เราก็โล่งใจหายกังวลไปพักนึง ....
พอเราคลอดลูกมาเราก็เลี้ยงลูกตลอด แรกๆครอบครัวแฟนเราก็เห่อมาก หลานชายคนแรกอ่านะ ส่วนแฟนเราก็เรียนๆๆ มีเพื่อนมีฝูง เที่ยวเตร่ปกติ ได้เวลาก็กลับบ้าน แต่เชื่อไหม เราอยู่บ้านเค้าตลอดเพื่อนเราไม่มีติดต่อสักคน เลี้ยงลูก เรารักลูกเรามากนะ ไม่สนใจอะไร ปู่ย่าตายายรักหลานหลงหลานกันมาก แต่อยู่ดีๆ มาวันนึง เราอยุ่กับครอบครัวของเราจนลืม พ่อแม่ที่เค้ารักเรา เราเพิ่งมารู้ที่หลังว่า พ่อแม่ของเรา เค้าหย่าร้างกัน และแยกกันอยู่โดยที่เราไม่รู้ ที้บานเราเริ่มมีปัญหากัน พี่เรามีเรื่องตลอด จนอยู่ที่บ้านไม่ได้ ต้องหนีไปอยู่ที่อื่นสักพัก พ่อเราย้ายไปอยู่ต่างจังหวักกับภรรยาใหม่ แม่เราก็ต้องอยู่คนเดียว ทำงานเล็กๆน้อยๆไป เราห่วงเค้านะ แต่เราก็ห่วงลูกเราแฟนเราไม่ยอมให้เราไปอยู่กับแม่ ถ้าจะไปก็ไม่ต้องเราลูกไป แต่เค้าก็ไปเรียนตลอด พักหลังๆ เราเริ่มทนไม่ไหว เราอยากเรียนอยากมีเพื่อน คิดแต่ว่าแฟนเราเรียนได้ ทำไมเราจะเรียนไม่ได้ เราจึงขอแม่เราและแม่เค้าเพื่อไปเรียนโดยเราก็ฝากให้แม่เค้าช่วยเลี้ยงหลานแทนเวลาที่เราไปเรียนค่ะ เลิกเรียนเราก็ทำงานเสริม เพื่อจะได้มีรายได้เพิ่ม (เราไปเรียนที่เดียวกับแฟนเราน่ะ) แล้วแฟนเราก็ตกลงกันไว้ว่าเดี๋ยวเค้าเรียนจบจะทำงานเลย จะได้มีรายได้เพิ่ม เราไปเริ่มเรียนปีหนึ่งใหม่ แฟนเราก้อยู่ปีสาม จะจบแล้วแหล่ะ ทุกอย่างก็ปกติหมดนะ เราไปเรียน เลิกเรียนไปทำงาน ดึกๆก็กลับบ้านเลี้ยงลูกเอาลูกนอน เพราะลูกเราจะรอนอนพร้อมเรา ส่วนแฟนเราช่วงที่ไปเรียนเลิกเรียนเค้าจะกลับมาช่วยแม่เค้าเลี้ยงลูก ทุกอย่างลงตัว เป๊ะ มาก ครอบครัวเราดูอบอุ่นดีเนอะไม่น่าจะมีปัญหาไรใช่ไหมค่ะ
*** อยู่มาวันนึงลูกเราก็โตขึ้นเรื่อย แฟนเราก็เรียนจบ อยู่ดีก็ขอพ่อแม่เค้าเรียนมหาลัย เราก็ไม่แปลกใจอะไร เพราะเราคิดว่าครอบครัวเราอบอุ่นมาก รักกันกมากเลยค่ะ ส่วนเราก็ทำหน้าที่ของเราเหมือนเดิม โทรหาพ่อแม่เราบ้างเวลาเราคิดถึง ไปนอนกับแม่บ้างบางวัน แต่ทุกอย่างกับ พลิกผัน
วันนึงเพื่อนเราส่งเฟสผู้หญิงคนนึงมาให้เราดู บอกเราอย่าตกใจนะ ทำใจดีๆ เราก็ยิ่งสงสัยหนัก เลยขอเปิดดู สรุปค่ะ ..... ทุกคนเชื่อไหม แฟนผู้หญิงคนนั้นคือแฟนเรา ผู้ชายที่เรายังคงนอนอยู่บ้านเดียวกัน ผู้ชายที่บอกว่ารักเรารักลูก มากนะ เราร้องไห้หนักมากแทบบ้าเลย ข้าวก็กินไม่ลง งานการไม่เป้นอัน แต่ก็เงียบ เพราะ เก็บไว้ดีกว่าไม่อยากทะเลาะให้ลูกเห็นไม่อยากให้ลูกรับรู้ เรานี่แบบว่า น้ำท่วมปากอ่า อึดอัดเกิน เราโง่มากอ่า โง่มาตลอด จนกระทั่งวันที่เราไม่ไหว เราถามความจริงจากเค้า เค้าก็ปฏิเสธตลอด บอกว่าไม่จริง เพื่อนกัน ทั้งที่แบบรูปไปทะเล บอกรัก ทุกอย่าง ทำร้ายความรู้สึกเราหมด เราอยู่อย่างนั้นต่อไปไม่ไหว เราทะเลาะกันแรงขึ้นแฟนเราบอกจะเลิกยุ่ง แต่ก็เราก็ทำใจไม่ได้แฟนเราตามผู้หญิงคนนั้นไปเรียนต่อที่มหาลัยด้วยกัน เจอกันทุกวันเอาเวลาทั้งวันไปอยู่ด้วยกัน รถที่เรากับลูกเคยนั่งก็ไม่ได้นั่งทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด เราเลยกลับไปหาแม่สักพัก แม่เราร้องไห้เลยนะ ไม่คิดว่าผู้ชายคนนี้จะทำกับเราได้ ทุกอย่างเหมือนจะดี เราก็ไม่อยากทิ้งลูกเราหรอกนะ แต่เราจำเป็นแม่เราทำงานเล็กๆน้อยๆ เราก็ยังเรียน ตอนนั้นคิดแต่ว่าถ้าลูกมาอยู่กับเราเค้าลำบากแน่ๆ เราไม่อยากให้ลูกมาลำบากกับเรา เรายอมทิ้งสิ่งที่เราเคยมี เพื่อกับอยู่กับแม่ มาทำใจสักพัก เพราะเราแย่จนไม่รู้จะไปต่อยังไง..
จนกระทั่งตอนนี้ 4 ปีแล้วนะ ที่เราเลิกกับเค้าไป เราเรียนจบ ทำงาน เรากับแม่ย้ายไปอยู่กับพี่ชาย เพราะเพิ่งมารู้ที่หลังว่าพี่ชายเรามาแอบมาตั้งตัว ทำงานจนมีเงินเก็บพอที่จะเลี้ยงแม่เลี้ยงน้องได้ ... ลูกเราก็ยังอยู่กับเค้า(แฟนเก่าน่ะ) ครอบครัวเค้าส่งลูกเราเรียนที่ดีๆ แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราแอบติดต่อลูกเราตลอดโทรหาเค้าผ่านทางปู่กับย่า และเราก็มักจะร้องไห้ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงลูก คอยบอกเค้าตลอดว่าแม่อยู่แถวนี่นะไม่ไกลไปหาเค้าบ้างเสมอ ๆ เราคิดถึงลูกเรามาก คือแบบว่าเข้าใจหัวอกแม่เลย ลูกใครใครก็รัก เราไม่สนว่าใครจะมองว่าเราทิ้งลูกหรือว่าอะไร เพราะเรามีเหตุผลของเรา ส่วนแฟนเราเราก้คิดถึงเค้าเสมอ ส่องเฟสเค้าทุกวัน ....
>>> ทุกวันนี้เรามีความสุขมากนะ กับแม่กับพี่ชาย และเราตัดสินใจจะเรียนต่อไปเรื่อยๆ เอาใบปริญญาให้แม่ ครอบครัวเราเลยเป็นครอบครัวเล็กๆที่มีแค่แม่กับพี่และเรา ย้ายมาอยุ่บ้านหลังนึงที่ต่างจังหวัด อบอุ่นดีใช่ไหมล่ะ แต่เปล่าเลยเรารู้สึกเคว้งมาก ที่อยู่ไกลลูก ไม่ได้เจอหน้า ไม่ได้แวะไปหาไม่ได้พาเค้าไปเที่ยว แต่อย่างน้อยเราก็ยังมีครอบครัวที่รักเราอยู่ข้างๆ เราเสมอ
มันไม่จบง่ายอย่างนั้นสิ ผู้ชายคนนั้นกลับ กลับมา เพียงเพราะค้าเลิกกับผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงคนนั้นทิ้งเค้าไปมีคนใหม่ เค้าไม่ต่างอะไรกับตอนที่เค้าทำกับเราเลย แต่ตอนนี้เค้าขอร้องให้เราให้เรากลับไปเพื่อลูก เพื่อคำว่าครอบครัวเพื่อคำว่าพ่อแม่ลูก เค้ามาพูดทุกอย่างให้เราเข้าใจว่าเค้าทำเพื่อลูกนะ เค้าสงสารแม่เค้า ขอร้องทุกอย่างยอมทุกอย่าง เพื่อให้กลับไปเป็นครอบครัวเหมือนเดิม แต่เค้าก็ไม่ได้ขอโทษไรเรา ไม่ได้มาบอกรักไรเรานะ แค่ขอร้องว่าเพื่อลูก ถามว่าที่ผ่านเราอภัยให้เค้านะ เพราะเรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว **แต่ จะให้เราทำไงดีละ ตอนนี้เราเลือกมาอยู่แม่กับพี่ชายเราแล้วมันเป็นครอบครัวเล็กของเราที่เราเลือก ที่ตรงนั้น เราก็ยังรักยังคิดถึงเสมอ แต่จะให้เราตัดสินใจยังไง ได้ เราลำบากใจนะ .... [[[,,,,,ระหว่าง ครอบครัวเค้าที่รักเรามาก ๆ กับ ครอบครัวที่เรารักเค้ามาก ,,,,,]]]
ปล.ขอบคุณทุกคนนะคะที่มาอ่านจนจบ
ทุกอย่างมันคือเรื่องจริงที่เราเล่ามาจากความรู้สึกเรา เราอยากจะระบายมันออกมา อยากแชร์ให้คนอื่น รู้บ้าง ว่ายังมีเรื่องแบบนี้จิงๆนะ