ก่อนอื่นขอบอกก่อนนะครับว่า ครอบครัวของ จขกท.เป็นครอบครัวพ่อแม่ลูก
คุณพ่อคุณแม่เป็นข้าราชการ ฐานะมั่นคง (ในช่วงแรกลำบากอยู่บ้างเพราะเงินเดือนน้อย)
มีปัญหาระหว่างกันบ้าง แต่ก็ไม่ร้ายแรงนัก
ช่วงที่ร้ายที่สุดคือช่วงม.ต้นที่คุณแม่ไม่สบาย คุณพ่อต้องทำงานดูแลทุกคนในบ้าน
ทำให้อารมณ์ค่อนข้างแปรปรวน ประกอบกับช่วงนั้นท่านยังเป็นคนอารมณ์ร้อนอยู่(ปัจจุบันลดไปมากแล้ว)
ทำให้มักว่าหรือพูดกระแทกใจคนในบ้านบ่อยๆ จขกท.รู้สึกได้ในตอนนั้นเลยว่า นี่ไม่ใช่บ้าน เป็นนรกมากกว่า
แต่ในเมื่อตอนนั้นยังเด็ก ยังไม่มีปัญญาไปไหนได้ ก็ต้องกล้ำกลืนฝืนทนไป
(ดีที่คุณพ่อดีขึ้นแล้ว แต่ก็เสียดายที่กว่าจะเป็นได้ จิตใจ จขกท.มันก็ด้านชาไปแล้ว
จนรู้สึกว่าไม่กลัวความทุกข์ใดๆอีก)
ส่วนตัว จขกท.ก็ไม่ได้เป็นลูกที่แย่ พยายามตั้งใจเรียน ปัจจุบันอยู่ม.รัฐแห่งหนึ่ง
ไม่เคยมีปัญหากับพ่อแม่ อาจมีความคิดขัดกันเป็นครั้งคราตว
มาเข้าเรื่องดีกว่าครับ
(ปัญหาของ จขกท.อาจเป็นเรื่องเล็กมากสำหรับใครหลายคน แต่ก็อยากได้คำปรึกษาครับ
คือ จขกท.สงสัยว่า คนที่มีครอบครัวที่มั่นคง และ(ดูเหมือนว่า)อบอุ่น มีความสุข
แต่กลับไม่รู้สึกรักหรือผูกพันกับบ้าน นี่ผิดปกติหรือเปล่า
เพราะ จขกท.ชอบอยู่คนเดียว ไม่ชอบที่อยู่บ้านเวลาคุณพ่อกับคุณแม่มีปัญหากันหรือคุยกันเรื่องปัญหา
(จขกท.ต้องเข้าห้อง เปิดเพลงในหูฟังให้ดังที่สุดเพื่อไม่ให้ได้ยินอะไร)
ทุกวันหยุดก็รอคอยให้ถึงวันเปิดจะได้ไปอยู่ที่หอสักที เพราะรู้สึกว่าอยู่ที่บ้านมันร้อน
และรอวันที่จะมีชีวิตเป็นของตัวเอง ไปอยู่ที่ไกลๆจะได้ไม่ต้องมาได้ยินอะไรอีก
(แต่ก็จะกลับมาดูแลท่านเหมือนกัน)
จขกท.มองว่า ถ้าไม่ใช่เรื่องผิดปกติอะไร ก็อาจเป็นด้วยช่วงวัยของ จขกท.
ที่อาจไม่ชอบอยู่ติดบ้าน อยากไปตามที่ต่างๆ หมดช่วงนี้แช้วก็กลับมาที่เดิม
คนที่ครอบครัวมั่นคง แต่กลับไม่รู้สึกรักหรือผูกพันกับบ้านตัวเองนี่ผิดปกติหรือเปล่า
คุณพ่อคุณแม่เป็นข้าราชการ ฐานะมั่นคง (ในช่วงแรกลำบากอยู่บ้างเพราะเงินเดือนน้อย)
มีปัญหาระหว่างกันบ้าง แต่ก็ไม่ร้ายแรงนัก
ช่วงที่ร้ายที่สุดคือช่วงม.ต้นที่คุณแม่ไม่สบาย คุณพ่อต้องทำงานดูแลทุกคนในบ้าน
ทำให้อารมณ์ค่อนข้างแปรปรวน ประกอบกับช่วงนั้นท่านยังเป็นคนอารมณ์ร้อนอยู่(ปัจจุบันลดไปมากแล้ว)
ทำให้มักว่าหรือพูดกระแทกใจคนในบ้านบ่อยๆ จขกท.รู้สึกได้ในตอนนั้นเลยว่า นี่ไม่ใช่บ้าน เป็นนรกมากกว่า
แต่ในเมื่อตอนนั้นยังเด็ก ยังไม่มีปัญญาไปไหนได้ ก็ต้องกล้ำกลืนฝืนทนไป
(ดีที่คุณพ่อดีขึ้นแล้ว แต่ก็เสียดายที่กว่าจะเป็นได้ จิตใจ จขกท.มันก็ด้านชาไปแล้ว
จนรู้สึกว่าไม่กลัวความทุกข์ใดๆอีก)
ส่วนตัว จขกท.ก็ไม่ได้เป็นลูกที่แย่ พยายามตั้งใจเรียน ปัจจุบันอยู่ม.รัฐแห่งหนึ่ง
ไม่เคยมีปัญหากับพ่อแม่ อาจมีความคิดขัดกันเป็นครั้งคราตว
มาเข้าเรื่องดีกว่าครับ
(ปัญหาของ จขกท.อาจเป็นเรื่องเล็กมากสำหรับใครหลายคน แต่ก็อยากได้คำปรึกษาครับ
คือ จขกท.สงสัยว่า คนที่มีครอบครัวที่มั่นคง และ(ดูเหมือนว่า)อบอุ่น มีความสุข
แต่กลับไม่รู้สึกรักหรือผูกพันกับบ้าน นี่ผิดปกติหรือเปล่า
เพราะ จขกท.ชอบอยู่คนเดียว ไม่ชอบที่อยู่บ้านเวลาคุณพ่อกับคุณแม่มีปัญหากันหรือคุยกันเรื่องปัญหา
(จขกท.ต้องเข้าห้อง เปิดเพลงในหูฟังให้ดังที่สุดเพื่อไม่ให้ได้ยินอะไร)
ทุกวันหยุดก็รอคอยให้ถึงวันเปิดจะได้ไปอยู่ที่หอสักที เพราะรู้สึกว่าอยู่ที่บ้านมันร้อน
และรอวันที่จะมีชีวิตเป็นของตัวเอง ไปอยู่ที่ไกลๆจะได้ไม่ต้องมาได้ยินอะไรอีก
(แต่ก็จะกลับมาดูแลท่านเหมือนกัน)
จขกท.มองว่า ถ้าไม่ใช่เรื่องผิดปกติอะไร ก็อาจเป็นด้วยช่วงวัยของ จขกท.
ที่อาจไม่ชอบอยู่ติดบ้าน อยากไปตามที่ต่างๆ หมดช่วงนี้แช้วก็กลับมาที่เดิม