สวัสดี ยินดีที่ได้รู้จักทุกคน ฉันเขียนกระทู้นี้ขึ้นมาด้วยจุดประสงค์เพียงเพื่อบอกเล่าเรื่องราว และแสดงความรู้สึก มันอาจไม่ได้สวยงาม แต่มันก็ดีที่สุดสำหรับฉัน หากมีข้อผิดพลาดอะไรเกิดขึ้น ต้องขออภัยทุกคนด้วยนะคะ : )
-------------------------------------------
ฉันเชื่อว่าทุกคนต้องมีโลกของตัวเอง หรือที่เราเรียกมันว่าโลกส่วนตัว โลกใบนี้เราเข้าไปได้เพียงคนเดียว มีเพียงเราที่เข้าใจโลกของเรา ฉันเองก็เป็นคนหนึ่งที่มี "โลกของฉัน" . .
ภายนอกโลกของฉันก็เหมือนคนอื่น สดใส ธรรมดา และเรียบง่าย ผู้คนที่ผ่านมา ผ่านไป ก็เห็นเพียงแค่เปลือกและเข้าใจฉันอย่างที่ฉันอยากให้เข้าใจ แต่ภายในโลกของฉัน กลับเป็นสีเทา โลกหม่นๆใบหนึ่ง เดิมทีโลกของฉันไม่ได้เป็นสีเทา แต่ผู้คนที่เคยผ่านเข้ามาต่างหาก ที่ทำให้มันกลายเป็นสีเทา โลกของฉันถูกทำร้ายมามากพอแล้ว ฉันจึงเลือกที่จะปิดกั้นโลกของฉันจากทุกคน และขังตัวเองไว้ในนั้นเพียงลำพัง . .
โลกของฉันยังโคจรของมันปกติ เรื่อยๆ และลำพัง จนวันหนึ่ง วันที่คนแปลกหน้าคนหนึ่งพยายามก้าวเข้ามาในโลกของฉัน "เธอ" คือคนแปลกหน้าคนนั้น : ) ฉันเคยเห็นโลกของเธอ จากระยะไกล ไม่เคยสัมผัส และรู้จักโลกของเธอเพียงเท่าที่เธอให้คนอื่นเห็น เท่าที่เห็นโลกของเธอช่างแตกต่างกับโลกของฉันเสียเหลือเกิน
"สวัสดี" คือคำที่เธอพูดกับฉัน เสียงเธอเบาเหลือเกิน แน่ล่ะ เปลือกโลกของฉันมันหนา คงยากสักหน่อย ถ้าเสียงเธอจะผ่านเข้ามา แต่เธอยังคงพยายาม และพยายาม และพยายาม ที่จะเข้ามา ฉันจะบอกเธออย่างไรดี โลกของฉันไม่ได้สวยงามอย่างที่เธอเข้าใจ ฉันกลัว กลัวเหลือเกินว่าโลกของฉันมันจะเป็นสีเทาไปมากกว่านี้
สุดท้ายฉันก็ใจอ่อน ฉันยอมให้เธอก้าวเข้ามา ฉันคิดว่าเธอคงรู้ได้ว่าโลกของฉันเจออะไรมา เธอเริ่มเปลี่ยนโลกของฉันช้าๆ มันไม่หวือหวา และฉันชอบที่มันเป็นแบบนี้ สีเทาเริ่มหายไปจากโลกของฉัน เธอแทนที่มันด้วยเสียงหัวเราะ รอยยิ้ม มุกฝืดๆของเธอ 555555 แม้มันจะเรียบง่าย แต่ฉันก็อบอุ่นใจ เธอเติมสีสันให้โลกทั้งใบของฉัน
เธอชวนให้ฉันเข้าไปใน "โลกของเธอ" โลกของเธอสดใส แต่ใช่ มีบางส่วนที่เป็นสีเทาเช่นกัน ฉันรู้ได้ว่าเธอเจออะไรมา เธอคงผ่านอะไรร้ายๆมาเช่นเดียวกัน ในตอนแรกบ่อยครั้ง ส่วนที่เป็นสีเทาของโลกเราแต่ละคน เปรอะเปลื้อนตามร่างกายของกันและกัน เธอและฉันช่วยกันทำความสะอาด โลกของแต่ละคนน่าอยู่ขึ้นเยอะ ;)
ในที่สุดเธอก็บอกฉัน ว่าอยากที่จะเอาโลกของเรามารวมกัน ฉันก็คิดเหมือนกับเธอ เราจึงเริ่มผลักโลกของเราสองคนมารวมกัน แน่นอนมันล้มเหลว แม้โลกของเราสองคนจะมีบางส่วนที่เหมือนกัน แต่บางส่วนก็ยังต่างกัน เราไม่สามารถทำลายความต่างได้ ความต่างทำให้เราเป็นเรา เธอและฉันจึงตกลงที่จะสร้างโลกอีกใบขึ้นมา โลกที่เป็น "โลกของเรา"
โลกของเราตั้งอยู่ตรงกลางระหว่างโลกของฉันและโลกของเธอ แต่ละดวงโคจรไปพร้อมกัน ช้าๆแต่ไม่ลำพัง ในโลกของเรา เราสองคนช่วยกันสร้างทุกอย่างขึ้นมา ทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้นเรานำมาใส่ไว้ในโลกใบใหม่นี้ ที่ๆเธอและฉันสามารถเข้ามาได้ตลอดเวลา และรู้ว่าจะเจอกันได้ที่นี่เสมอ เสียงหัวเราะ รอยยิ้ม คราบน้ำตา ความทรงจำ ถูกนำมาตกแต่งไว้ในโลกใบใหม่ ทุกเส้นทางที่เราเคยไปด้วยกัน ของขวัญ ข้อความที่ส่งให้กันในวันพิเศษ ตุ๊กตา ดอกไม้ ขนมหวาน โลกของเรา อาจจะรกไปหน่อย ยุ่งเหยิง วุ่นวาย แต่ใช่มันทำให้โลกของเรามีสีสัน ฉันชอบโลกของเราที่เป็นแบบนี้ แม้จะไม่เหมือนโลกของคู่อื่น แต่ฉันไม่สนใจเลย มันดีที่สุดในแบบของเรา
แต่แล้ววันหนึ่งฉันก็ทำให้โลกของเราเกิดรอยร้าว มันอาจเป็นรอยร้าวเล็กๆ แต่ใช่มันคือรอยร้าว ครั้งนี้ฉันผิด ฉันเสียใจ เธอเสียใจ เราต่างพยายามช่วยกันซ่อมแซมมัน แน่นอนเราทำสำเร็จ แต่ก็ใช่มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว โลกของเรายังคงโคจรปกติ แต่ใช่มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ฉันเสียใจ
เราสองคนยังคงใช้ชีวิตอยู่ในโลกของเรา เราต่างเริ่มกลับไปอยู่ในโลกของตัวเอง บ่อยขึ้น นานขึ้น และนานขึ้น บางครั้งฉันไป ที่โลกของเรา แต่ไม่เจอเธอ และคงเช่นเดียวกัน บางครั้งเธอก็ไม่เจอฉัน เราต่างรู้ดี โลกของเราคงอยู่ได้อีกไม่นาน มันเป็นเรื่องที่น่าเศร้า แต่มันก็เป็นไปแล้ว โลกของเราเกิดรอยร้าวอีกครั้ง เธอพยายามแก้ไขมัน ฉันรู้ แต่ฉันก็เลือกที่จะเดินออกมา และทิ้งเธอไว้ในโลกของเรา ทิ้งเธอไว้เพียงลำพัง . .
ฉันกลับมาอยู่ที่โลกของตัวเอง โลกของฉันกลายเป็นสีเทาอีกครั้ง ฉันปิดกั้นตัวเองอีกครั้ง และพยายามที่จะไม่หันกลับไปมองโลกของเธอ หรือโลกของเรา โลกของฉันโคจรเหมือนเดิมแต่อาจช้าลง
เธอพยายามเข้ามาในโลกของฉันอีกครั้ง แต่ฉันปิดกั้นเธอ ฉันกลัว ภาพรอยร้าวยังติดอยู่ในใจฉัน ฉันจึงตัดสินใจพูดบางคำออกไป ฉันเสียใจ ฉันรู้มันจะทำให้เธอรู้สึกแย่ แต่ฉันก็ทำใจไม่ได้แล้ว ถ้าโลกของฉันจะต้องเป็นสีเทาไปมากกว่านี้ ฉันขอโทษ . .
เวลาผ่านไปโลกของฉันและเธอเริ่มโคจรห่างกันเรื่อยๆ ๆ ๆ และเรื่อยๆ จนโลกของเราต่างหายไปจากสายตากันและกัน มีบางครั้งที่ฉันเห็นโลกของเราเข้ามาใกล้วงโคจรของฉัน ฉันไม่รู้ว่าเธอเห็นเหมือนกันรึเปล่า แต่ฉันก็ปล่อยให้มันโคจรผ่านไปเฉยๆ
เราทั้งสองคนเริ่มสร้างโลกใบใหม่อีกใบกับคนอื่น . . ดูเหมือนการโคจรของเราจะเริ่มไกลจากกันได้อีก ไกลไปเรื่อยๆ ไกลจนสุดสายตา
มันก็มีบ้างที่โลกของเราแต่ละคน โคจรมาใกล้กันแต่ก็ไม่ได้สนใจกัน มองข้ามกันไป เรายังคงสนุกกับการสำรวจโลกใบใหม่อีกใบ จนดูเหมือนจะลืมกันและกันไปแล้ว
และก็มีบางครั้งที่โลกของฉันพยายามติดต่อโลกของเธอ โลกของเธอพยายามติดต่อโลกของฉัน ไม่ ไม่ใช่เพื่อกลับมา แต่แค่เพื่อถามไถ่ความเป็นไปตามประสา
เธอสุข ฉันสุข
เธอทุกข์ ฉันทุกข์
อาจเป็นฉันคนเดียวที่รู้สึก
ฉันไม่ได้อยากให้เธอกลับมา ฉันแค่อยากเห็นเธอมีความสุข
แต่เมื่อไม่นานมานี้ อาจเพราะความเหงารึอาจเพราะความคิดถึง โลกของเราที่เราเคยร่วมกันสร้างโคจรมาใกล้ฉันมากกว่าที่เคย อืมมม ไม่ใช่สิ . . โลกของเรามันก็อยู่ที่เดิมแหละ ฉันต่างหากที่อยากไปโคจรใกล้มันเอง ฉันลังเล แต่สุดท้ายฉันก็เลือกที่จะไปสำรวจโลกของเราอีกครั้ง
โลกของเราก็ยังเหมือนเดิม ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม ฉันเดินสำรวจไปเรื่อยๆ ซึมซับบรรยากาศเก่าๆ ไม่น่าเชื่อฉันจะคิดถึงมันขนาดนี้ ฉันไม่น่าทิ้งมันมาเลย และใช่ฉันยอมรับฉันคิดถึงเธอ . .
น้ำตาฉันไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว คิดถึงเธอเหลือเกิน อบอุ่นเหลือเกิน ข้อความนั้น ของขวัญชิ้นนั้น ถนนเส้นที่เราเคยไป ฉันเคยมีความสุขกับมัน เธอจะคิดเหมือนฉันหรือเปล่า คิดถึงฉันบ้างไหม? คิดถึงโลกของเราบ้างไหม ?
ฉันเดินจากโลกของเรามาเงียบๆ กับความรู้สึกบางอย่าง มันไม่ใช่ความรู้สึกที่แปลกใหม่ แต่เป็นความรู้สึกที่คุ้นเคย ฉันชอบจังความรู้สึกแบบนี้
ฉันตัดสินใจติดต่อไปยังโลกของเธอ บอกเล่าเรื่องราวและความรู้สึกหลังจากที่ได้กลับไปโลกของเรา บอกความรู้สึก และอะไรหลายๆอย่าง ที่เคยอยากจะบอก แต่ไม่ได้บอก ฉันประหลาดใจมาก เมื่อพบว่าเธอก็กลับไปโลกของเรามาเช่นกัน ฉันดีใจมาก และยินดีอย่างที่สุด ไม่ใช่ฉันคนเดียวที่รู้สึก : )
ครั้งนี้เราต่างพากันกลับไปโลกของเรา มันเหมือนการนั่งเครื่องย้อนเวลา เธอจำได้ไหม ตอนเธอจีบฉัน ตอนเราจีบกัน กรอบรูปกรอบนั้น ของขวัญที่เคยให้กัน ฉันมีความสุขเหลือเกิน และอบอุ่นเหลือเกิน เธอยังเหมือนเดิม ยังเป็นเธอเหมือนวันแรกที่เธอกล่าวคำว่า "สวัสดี"
เราเดินจากโลกของเรามาอีกครั้ง ยิ้มให้กัน และโบกมือลา พบกันใหม่ ฉันพูด มันอาจเป็นนานๆที ที่เราจะโคจรมาพบกัน แต่เราก็รู้จะเจอกันได้ที่ไหน และก็รู้ว่าถ้าคิดถึงความสุขเก่าๆ จางๆ จะกลับมาหากันได้ที่ไหน
เวลายังคงเดินต่อไป เราต่างกลับไปโคจรปกติตามโลกของตัวเอง โลกของฉันยังคงโคจรของมันแบบเดิม เฝ้ามองดูเธออยู่ไกลๆ และเป็นห่วงเธออยู่ตรงนี้
ถ้านี่คือความรัก มันคงไม่ใช่ความรักแบบที่ต้องการครอบครอง แต่เป็นรักบนความหวังดี ที่เพื่อนคนหนึ่งจะมีให้กันได้
เราอาจไม่ได้เป็นแฟนกัน แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเราไม่ได้รักกัน
วันหนึ่งโลกของเราสองคนอาจโคจรมาพบกันอีก : )
แด่โลกทุกใบบนดาวเคราะห์สีน้ำเงินดวงที่สาม
และ . .
แด่เธอคนพิเศษของฉันตลอดไป
-------------------------------------------
ทฤษฎี "การสร้างโลก" :)
-------------------------------------------
ฉันเชื่อว่าทุกคนต้องมีโลกของตัวเอง หรือที่เราเรียกมันว่าโลกส่วนตัว โลกใบนี้เราเข้าไปได้เพียงคนเดียว มีเพียงเราที่เข้าใจโลกของเรา ฉันเองก็เป็นคนหนึ่งที่มี "โลกของฉัน" . .
ภายนอกโลกของฉันก็เหมือนคนอื่น สดใส ธรรมดา และเรียบง่าย ผู้คนที่ผ่านมา ผ่านไป ก็เห็นเพียงแค่เปลือกและเข้าใจฉันอย่างที่ฉันอยากให้เข้าใจ แต่ภายในโลกของฉัน กลับเป็นสีเทา โลกหม่นๆใบหนึ่ง เดิมทีโลกของฉันไม่ได้เป็นสีเทา แต่ผู้คนที่เคยผ่านเข้ามาต่างหาก ที่ทำให้มันกลายเป็นสีเทา โลกของฉันถูกทำร้ายมามากพอแล้ว ฉันจึงเลือกที่จะปิดกั้นโลกของฉันจากทุกคน และขังตัวเองไว้ในนั้นเพียงลำพัง . .
โลกของฉันยังโคจรของมันปกติ เรื่อยๆ และลำพัง จนวันหนึ่ง วันที่คนแปลกหน้าคนหนึ่งพยายามก้าวเข้ามาในโลกของฉัน "เธอ" คือคนแปลกหน้าคนนั้น : ) ฉันเคยเห็นโลกของเธอ จากระยะไกล ไม่เคยสัมผัส และรู้จักโลกของเธอเพียงเท่าที่เธอให้คนอื่นเห็น เท่าที่เห็นโลกของเธอช่างแตกต่างกับโลกของฉันเสียเหลือเกิน
"สวัสดี" คือคำที่เธอพูดกับฉัน เสียงเธอเบาเหลือเกิน แน่ล่ะ เปลือกโลกของฉันมันหนา คงยากสักหน่อย ถ้าเสียงเธอจะผ่านเข้ามา แต่เธอยังคงพยายาม และพยายาม และพยายาม ที่จะเข้ามา ฉันจะบอกเธออย่างไรดี โลกของฉันไม่ได้สวยงามอย่างที่เธอเข้าใจ ฉันกลัว กลัวเหลือเกินว่าโลกของฉันมันจะเป็นสีเทาไปมากกว่านี้
สุดท้ายฉันก็ใจอ่อน ฉันยอมให้เธอก้าวเข้ามา ฉันคิดว่าเธอคงรู้ได้ว่าโลกของฉันเจออะไรมา เธอเริ่มเปลี่ยนโลกของฉันช้าๆ มันไม่หวือหวา และฉันชอบที่มันเป็นแบบนี้ สีเทาเริ่มหายไปจากโลกของฉัน เธอแทนที่มันด้วยเสียงหัวเราะ รอยยิ้ม มุกฝืดๆของเธอ 555555 แม้มันจะเรียบง่าย แต่ฉันก็อบอุ่นใจ เธอเติมสีสันให้โลกทั้งใบของฉัน
เธอชวนให้ฉันเข้าไปใน "โลกของเธอ" โลกของเธอสดใส แต่ใช่ มีบางส่วนที่เป็นสีเทาเช่นกัน ฉันรู้ได้ว่าเธอเจออะไรมา เธอคงผ่านอะไรร้ายๆมาเช่นเดียวกัน ในตอนแรกบ่อยครั้ง ส่วนที่เป็นสีเทาของโลกเราแต่ละคน เปรอะเปลื้อนตามร่างกายของกันและกัน เธอและฉันช่วยกันทำความสะอาด โลกของแต่ละคนน่าอยู่ขึ้นเยอะ ;)
ในที่สุดเธอก็บอกฉัน ว่าอยากที่จะเอาโลกของเรามารวมกัน ฉันก็คิดเหมือนกับเธอ เราจึงเริ่มผลักโลกของเราสองคนมารวมกัน แน่นอนมันล้มเหลว แม้โลกของเราสองคนจะมีบางส่วนที่เหมือนกัน แต่บางส่วนก็ยังต่างกัน เราไม่สามารถทำลายความต่างได้ ความต่างทำให้เราเป็นเรา เธอและฉันจึงตกลงที่จะสร้างโลกอีกใบขึ้นมา โลกที่เป็น "โลกของเรา"
โลกของเราตั้งอยู่ตรงกลางระหว่างโลกของฉันและโลกของเธอ แต่ละดวงโคจรไปพร้อมกัน ช้าๆแต่ไม่ลำพัง ในโลกของเรา เราสองคนช่วยกันสร้างทุกอย่างขึ้นมา ทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้นเรานำมาใส่ไว้ในโลกใบใหม่นี้ ที่ๆเธอและฉันสามารถเข้ามาได้ตลอดเวลา และรู้ว่าจะเจอกันได้ที่นี่เสมอ เสียงหัวเราะ รอยยิ้ม คราบน้ำตา ความทรงจำ ถูกนำมาตกแต่งไว้ในโลกใบใหม่ ทุกเส้นทางที่เราเคยไปด้วยกัน ของขวัญ ข้อความที่ส่งให้กันในวันพิเศษ ตุ๊กตา ดอกไม้ ขนมหวาน โลกของเรา อาจจะรกไปหน่อย ยุ่งเหยิง วุ่นวาย แต่ใช่มันทำให้โลกของเรามีสีสัน ฉันชอบโลกของเราที่เป็นแบบนี้ แม้จะไม่เหมือนโลกของคู่อื่น แต่ฉันไม่สนใจเลย มันดีที่สุดในแบบของเรา
แต่แล้ววันหนึ่งฉันก็ทำให้โลกของเราเกิดรอยร้าว มันอาจเป็นรอยร้าวเล็กๆ แต่ใช่มันคือรอยร้าว ครั้งนี้ฉันผิด ฉันเสียใจ เธอเสียใจ เราต่างพยายามช่วยกันซ่อมแซมมัน แน่นอนเราทำสำเร็จ แต่ก็ใช่มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว โลกของเรายังคงโคจรปกติ แต่ใช่มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ฉันเสียใจ
เราสองคนยังคงใช้ชีวิตอยู่ในโลกของเรา เราต่างเริ่มกลับไปอยู่ในโลกของตัวเอง บ่อยขึ้น นานขึ้น และนานขึ้น บางครั้งฉันไป ที่โลกของเรา แต่ไม่เจอเธอ และคงเช่นเดียวกัน บางครั้งเธอก็ไม่เจอฉัน เราต่างรู้ดี โลกของเราคงอยู่ได้อีกไม่นาน มันเป็นเรื่องที่น่าเศร้า แต่มันก็เป็นไปแล้ว โลกของเราเกิดรอยร้าวอีกครั้ง เธอพยายามแก้ไขมัน ฉันรู้ แต่ฉันก็เลือกที่จะเดินออกมา และทิ้งเธอไว้ในโลกของเรา ทิ้งเธอไว้เพียงลำพัง . .
ฉันกลับมาอยู่ที่โลกของตัวเอง โลกของฉันกลายเป็นสีเทาอีกครั้ง ฉันปิดกั้นตัวเองอีกครั้ง และพยายามที่จะไม่หันกลับไปมองโลกของเธอ หรือโลกของเรา โลกของฉันโคจรเหมือนเดิมแต่อาจช้าลง
เธอพยายามเข้ามาในโลกของฉันอีกครั้ง แต่ฉันปิดกั้นเธอ ฉันกลัว ภาพรอยร้าวยังติดอยู่ในใจฉัน ฉันจึงตัดสินใจพูดบางคำออกไป ฉันเสียใจ ฉันรู้มันจะทำให้เธอรู้สึกแย่ แต่ฉันก็ทำใจไม่ได้แล้ว ถ้าโลกของฉันจะต้องเป็นสีเทาไปมากกว่านี้ ฉันขอโทษ . .
เวลาผ่านไปโลกของฉันและเธอเริ่มโคจรห่างกันเรื่อยๆ ๆ ๆ และเรื่อยๆ จนโลกของเราต่างหายไปจากสายตากันและกัน มีบางครั้งที่ฉันเห็นโลกของเราเข้ามาใกล้วงโคจรของฉัน ฉันไม่รู้ว่าเธอเห็นเหมือนกันรึเปล่า แต่ฉันก็ปล่อยให้มันโคจรผ่านไปเฉยๆ
เราทั้งสองคนเริ่มสร้างโลกใบใหม่อีกใบกับคนอื่น . . ดูเหมือนการโคจรของเราจะเริ่มไกลจากกันได้อีก ไกลไปเรื่อยๆ ไกลจนสุดสายตา
มันก็มีบ้างที่โลกของเราแต่ละคน โคจรมาใกล้กันแต่ก็ไม่ได้สนใจกัน มองข้ามกันไป เรายังคงสนุกกับการสำรวจโลกใบใหม่อีกใบ จนดูเหมือนจะลืมกันและกันไปแล้ว
และก็มีบางครั้งที่โลกของฉันพยายามติดต่อโลกของเธอ โลกของเธอพยายามติดต่อโลกของฉัน ไม่ ไม่ใช่เพื่อกลับมา แต่แค่เพื่อถามไถ่ความเป็นไปตามประสา
เธอสุข ฉันสุข
เธอทุกข์ ฉันทุกข์
อาจเป็นฉันคนเดียวที่รู้สึก
ฉันไม่ได้อยากให้เธอกลับมา ฉันแค่อยากเห็นเธอมีความสุข
แต่เมื่อไม่นานมานี้ อาจเพราะความเหงารึอาจเพราะความคิดถึง โลกของเราที่เราเคยร่วมกันสร้างโคจรมาใกล้ฉันมากกว่าที่เคย อืมมม ไม่ใช่สิ . . โลกของเรามันก็อยู่ที่เดิมแหละ ฉันต่างหากที่อยากไปโคจรใกล้มันเอง ฉันลังเล แต่สุดท้ายฉันก็เลือกที่จะไปสำรวจโลกของเราอีกครั้ง
โลกของเราก็ยังเหมือนเดิม ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม ฉันเดินสำรวจไปเรื่อยๆ ซึมซับบรรยากาศเก่าๆ ไม่น่าเชื่อฉันจะคิดถึงมันขนาดนี้ ฉันไม่น่าทิ้งมันมาเลย และใช่ฉันยอมรับฉันคิดถึงเธอ . .
น้ำตาฉันไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว คิดถึงเธอเหลือเกิน อบอุ่นเหลือเกิน ข้อความนั้น ของขวัญชิ้นนั้น ถนนเส้นที่เราเคยไป ฉันเคยมีความสุขกับมัน เธอจะคิดเหมือนฉันหรือเปล่า คิดถึงฉันบ้างไหม? คิดถึงโลกของเราบ้างไหม ?
ฉันเดินจากโลกของเรามาเงียบๆ กับความรู้สึกบางอย่าง มันไม่ใช่ความรู้สึกที่แปลกใหม่ แต่เป็นความรู้สึกที่คุ้นเคย ฉันชอบจังความรู้สึกแบบนี้
ฉันตัดสินใจติดต่อไปยังโลกของเธอ บอกเล่าเรื่องราวและความรู้สึกหลังจากที่ได้กลับไปโลกของเรา บอกความรู้สึก และอะไรหลายๆอย่าง ที่เคยอยากจะบอก แต่ไม่ได้บอก ฉันประหลาดใจมาก เมื่อพบว่าเธอก็กลับไปโลกของเรามาเช่นกัน ฉันดีใจมาก และยินดีอย่างที่สุด ไม่ใช่ฉันคนเดียวที่รู้สึก : )
ครั้งนี้เราต่างพากันกลับไปโลกของเรา มันเหมือนการนั่งเครื่องย้อนเวลา เธอจำได้ไหม ตอนเธอจีบฉัน ตอนเราจีบกัน กรอบรูปกรอบนั้น ของขวัญที่เคยให้กัน ฉันมีความสุขเหลือเกิน และอบอุ่นเหลือเกิน เธอยังเหมือนเดิม ยังเป็นเธอเหมือนวันแรกที่เธอกล่าวคำว่า "สวัสดี"
เราเดินจากโลกของเรามาอีกครั้ง ยิ้มให้กัน และโบกมือลา พบกันใหม่ ฉันพูด มันอาจเป็นนานๆที ที่เราจะโคจรมาพบกัน แต่เราก็รู้จะเจอกันได้ที่ไหน และก็รู้ว่าถ้าคิดถึงความสุขเก่าๆ จางๆ จะกลับมาหากันได้ที่ไหน
เวลายังคงเดินต่อไป เราต่างกลับไปโคจรปกติตามโลกของตัวเอง โลกของฉันยังคงโคจรของมันแบบเดิม เฝ้ามองดูเธออยู่ไกลๆ และเป็นห่วงเธออยู่ตรงนี้
ถ้านี่คือความรัก มันคงไม่ใช่ความรักแบบที่ต้องการครอบครอง แต่เป็นรักบนความหวังดี ที่เพื่อนคนหนึ่งจะมีให้กันได้
เราอาจไม่ได้เป็นแฟนกัน แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเราไม่ได้รักกัน
วันหนึ่งโลกของเราสองคนอาจโคจรมาพบกันอีก : )
แด่โลกทุกใบบนดาวเคราะห์สีน้ำเงินดวงที่สาม
และ . .
แด่เธอคนพิเศษของฉันตลอดไป
-------------------------------------------