ทำไมผมรักใครสักคนมากๆแล้วเลิกลากันทำไมไม่อยากเริ่มต้นใหม่ กับใคร

เรื่องนี้เป็นเรื่องชีวิตจริงของผมเอง ครับ  คือเมือประมาณ2 ปี ที่แล้ว ผมเรียนอยู่ ปวส. ผมอยากได้มอเตอร์ไซค์มาก เลยอยากทำงานช่วงกลางคืนทำเพื่อเก็บเงินซื่อมอเตอร์ไซค์ แล้วผมก็ได้ทำงานร้านหนึ่งเป็นเด็กเสริฟร้านหมูจุ่ม คอยยกเตาถ่าน เมื่อผมไปทำงานครั้งแรกผมก็ได้เจอผู้หญิงคนหนึ่งเธอเดินลงจากรถเดือน(รับ-ส่งนักเรียน) เธอเป็นลูกเจ้าของร้านที่ผมทำงานอยู่หนะ ตอนนั้นแหล่ผมแอบชอบประมาณรักแรกพบเลย ตอนนั้นเราสนิทกันแบบพี่น้องมาประมาณปีหนึ่ง แม่ของเธอเองที่เป็นเจ้าของร้าน คือแม่ของเธออย่าร้างกับพ่อของเธอ มีคืนนั้นก่อนผมจะเลิกงานกลับบ้านแม่ของเธอได้มาถามผมว่าอ้ายๆ(ภาคเหนือ)อ้ายเป็นแฟนกับลูกสาวน้าบ่ ผมเองก็มีความในตรงกับนั้นแล้วผมก็แอบยิ้ม แล้วตอบปฏิเสธแบบเขินๆ ร้านนี้น้าจะฝากให้ผู้หญิงคนหนึ่งดูแลนะ หลังจากนั้นแม่ของเธอก็พูดกับผมว่าพรุกนี้น้าจะไปกรุงเทพ ถ้า อ้ายอยู่ร้านฝากดูแลน้องด้วยนะ ผมเองเลยถามไปว่าแล้วน้องหล่าครับน้าน้องอยู่กะใคร น้าตอบน้องคงไปอยู่กะพ่อเขา เสาร์ อาทิตย์ น้องคงมานอนร้านหนะ พอพูดเสร็จ แม่ของเธอน้ำตาไหลเหมือนกับมีความในบางอย่าง ผมเองก็อ่ำอึ่งแล้วพูดไปว่า ครับผมจะดูแลน้องให้น้า  แล้วผมก็กลับบ้าน โดนยังคาใจเรื่องที่น้าหรือเจ้าร้านน้ำตาไหล พออีกวันหลังเลิกเรียนเสร็จผมก็มาทำงานพร้อมกับหาซื้อลูกอมมาให้น้อง ซึ่งน้าเคยบอกว่าน้องชอบกิน แต่วันนั้นน้องไม่มาที่ร้าน พ่อของน้องไปรับน้องที่ รร .แล้วไปนอนบ้านพ่อของเขา  ผมเลยเอาลูกอมไปวางไว้ที่โต๊ะที่เธอชอบนั้ง หลังจากวันนั้นเธอก็ไม่มาที่ร้านอีกเลยนานๆจะแวะมาหา แต่ผมกับเธอยังติดต่อทางเฟส ทางโทรศัพท์  ช่วงนั้นเหมือนเธอเศร้าๆซึมๆ ผมเลยส่งข้อความไปให้กำลังใจ บ้าง ส่งเพลง พูดที่จะทำให้เธอยิ้ม โทรหาบ้าง แล้วผมก็ออกจากงานเพราะช่วงนั้นงานที่เรียนหนักมาก ไหนจะเป็นโครงการก่อนจบ จนวันหนึ่งผมตัดสินใจขอเธอเป็นแฟน แล้วที่อยู่ในใจผมมาตลอดก็สำเร็จเธอตอบตกลงเป็นแฟน ผมดีใจมาก จากนั้นเราก็สนิทกันมากกว่าพี่น้อง มาเป็นคนรัก ได้เที่ยวด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน นั้งกินไอสครีมด้วยกัน ผมเองคอยไปรับเธอที่ รร. เพื่อส่งเธอกลับบ้าน ส่งเธอไปเปลี่ยนเหล็กดัดฟัน พาเธอไปซื้อของ ไปลอยกระทงด้วยกัน เล่นน้ำสงกรานด้วยกัน ทำหมูกระทะกินด้วยกัน ไปทำบุญด้วยกัน ไปดูหนังด้วยกัน  ตากแดดบ้าง ตากฝนบ้าง บางครั้งผมแอบคิดน้อยใจตั๋วเองที่ตั๋วเองไม่รวยไม่มีรถเก๋งรถยนต์ คอยไปรับไปส่ง เธอ จนคบกันมาปีกว่าๆ จนมาวันหนึ่งซึ่งเป็นวันเริ่มปีใหม่หรือเคาท์ดาวน์ เธอขอผมไปเที่ยวกับเพื่อน ผมเลยว่าไปดี่ไม่เป็นไร แต่ผมขอว่าถ้าหากใกล้เที่ยงคืนโทรหากันนะเราจะได้นับเลขไปสู้ปีใหม่เธอบอกว่าโอเคร  พอถึงใกล้เที่ยงคืนนั้นเธอก็ไม่โทรมา ผมเลยโทรไปแล้วถามเธอว่าไหนว่าจะโทรหา เธอมีน้ำเสียงเหมือนคนเมานิดๆผมเลยถามไปว่าเมาหรือป่าว แล้วเธอก็พูดว่า สุขสันต์ปีใหม่ ผมเลยถามไปอีกว่าไหนว่าจะโทรหา เธอตอบว่าอย่าเรื่องมากได้ไหม จากนั้นเธอก็วางสายไป ผมเลยโทรกลับไป3สายก็ไม่รับ เลยโทรหาอีกครั้ง มีคนรับเป็นเพื่อนของเธอ ผมเลยถามไปว่าเธอไปไหน เพื่อนของเธอเลยบอกว่ามันไปกินเหล้ากะเพื่อนอืนละ ผมเลยฝากเพื่อนของเธอว่าฝากดูแลให้ด้วยนะ เป็นห่วง เพื่อนของเธอก็โอเครพี่เดี๋ยวดูแลให้  ผมเองก็หลับไป พอเช้าอีกวัน เธอโทรมาผมกำลังเขียนสมุดโน๊ตเล่มเล็กอยู่เธอพูดว่า กินข้าวยัง มีอะไรจะพูดจะบอก ผมเลยบอกไปว่าพูดมาเลยอะไรหรือ เธอพูดมาว่าไม่อยากเป็นแฟนกันแล้วเราเป็นพี่น้องกันไหมผมเองได้ยินคำนั้นอึ่งไปนานจนเธอพูดมาว่าเงียบทำไมไม่อยากพูดด้วยหรือวางสายนะ ผมเองน้ำตาไหลเพราะว่าไม่คาดคิดว่าจะมีวันนี้ ผมถามเธอด้วยน้ำตาไปว่าเพราะอะไร ทำไม เธอได้แต่พูดไปว่า ไม่อยากเป็นแฟนแล้วอยากอยู่คนเดียว  พูดจริงวันนั้นผมร้องไห้หนักมาก ผมเองพยายามยื้อเธอแต่ก็ยื้อเธอได้ได้ไม่นานเธอก็พูดมาว่าผมน่าเบื่อ ก้าย(ภาคเหนือ=เบื่อ) พอวันที่2 เธอถามผมว่าวันนี้จะมาที่บ้านไหม ซึ่งเป็นวันเกิดเธอ ผมพูดไปว่าไปเพราะย่าของเธอได้ถามผมไว้ว่าวันเกิดน้องมานะผมบอกว่าครับ ผมแอบเก็บเงินซื้อนาฬิกาข้อมือสีขาว ไว้ไห้ก่อนหน้าวันเกิด คืนนั้นผมไปหาเธอที่บ้านเธอผม ผมแอบร้องไห้ในห้องน้ำเธอเป็นสิบครั้ง จากที่เคยกินข้าวกับเธอแบบคนรัก ข้าววันนั้นกลืนยากมาก ผมนั่งมองดาวคนนั้นที่บ้านเธอ คิดถึงเพลงที่เธอบอก *ใกล้กว่าดาว*  วันนั้นอีก 3 วันจากที่เราสลับกันโทรหากัน กลับเป็นผมเองที่โทรหา โทรหา ไม่ถึงนาทีก็ต้องวางสาย จากนั้นเราก็ห่างกันไป แล้ววันหนึ่งผมโทรหาว่าไปหาได้ไหมอยากคุยด้วยเธอบอกว่าไม่ต้องมาอย่าเรื่องมาก ในใจผมคิดวันนี้ถึงผมจะตายก็อยากรู้ อยากเคลียกับเธอ ถึงมันจะดีหรือไม่ดี ตอนเที่ยงผมขับรถมอเตอร์ไซค์ไปหาที่บ้านเธอนั่งอยู่หน้าบ้านเธอเดินมาแล้วพูดว่ามาทำไม กลับบ้านไปซะผมน้ำตาไหลแล้วถามเธอไปว่าทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้เพราะอะไร เธอตอบมาคำเดียวเบื่อ อยากอยู่คนเดียว อย่าเรื่องมากได้ไหม แล้วเธอก็เดินเข้าบ้านไปแล้วเล่นโทรศัทพ์เหมือนไม่มีอะไร ผมนั่งนิ่งกลับร้องไห้อยู่หน้าบ้านเธอซักพักในหัวตอนนั้นคิดว่าทำไมทำไมเธอถึงเป็นอย่างนี้เพราะผมใส่ใจเธอมากไปหรือ เพราะผมไม่เคยมีคำว่าไม่สำหรับเธอหรือ แล้วผมก็คว้ามอเตอร์ไซค์ขีกลับบ้าน ผมขี่รถไปร้องไห้ไป จนถึงบ้านผมรีบเข้าห้องร้องไห้ ซักครู่แม่ผมเดินผ่านห้องได้ยินเสียงผมเลยเดินเข้ามาหา ผมเห็นแม่ผม ผมเลยกอดแม่ผมพูดกับแม่ผมไปว่า แม่น้องไม่รักผมแล้วน้องบอกว่าเบื่อผม น้องบอกว่าอยากอยู่คนเดียวเสื้อของแม่ผมเปลื้อนไปด้วนน้ำตาผมแล้วก็มีน้ำใส่ๆตกลงหัวผม คือแม่ร้องไห้กับผม แม่ถามมาว่าทะเละกับน้องไหมผมบอกว่าไม่ น้องบอกว่าเบื่ออยากอยู่เดียว แม่ถามอีกว่าน้องมีคนอื่นไหม ผมตอบไปว่าไม่รู้ เมื่อวานก่อนยังดีๆกันอยู่ แม่ผมร้องไห้เพราะผม แล้วพูดไปว่าไม่ช่างมันลูกถ้าหากไม่ใช่คู่กันรักกันยังไงก็จากกัน คนเราพบกันเพื่อจาก ไม่จากเพราะตายจากก็จากเพราะไปมีคนใหม่ ผมเลยหยุดร้องไห้ แล้วแม่ผมเช็ดน้ำตาผม จากนั้น 3วัน ผมเอาสมุดโน๊ตที่เขียวไว้ ตุ๊กตาหมีที่ผมมีตัวหนึ่งของเธอมีตัวหนึ่ง และตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ที่ผมแอบซื้อไว้ล้วงหน้ากะจะเอาให้เธอในวันวาเลนไท มาไว้ที่บ้านของเธอ ซึ่งวันนั้นเธอไปเรียนมีแต่ย่าของเธอละป้า อยู่   จากวันนั้นผมก็ไม่ติดต่อเธออีกเลย เธอบล็อกทั้งไลน์เฟส ไอจี  ผมเองได้แต่คิดถึงที่ไม่เคยถึง ขับผ่านหน้าบ้านเธอได้แต่แลมอง บางครั้ง จะเข้านอนยังคิดถึงเธอ เห็นลูกอมที่เธอชอบก็คิดถึง เห็นที่ๆเรากินไอศครีมด้วยกันผมเองก็คิดถึง เห็นร้านหมูจุ่มที่เราผมเจอเธอครั้งแรก เห็นร้านอาหารที่เรากินข้าวด้วยกัน  อีกไม่นานผมก็ได้ข่าวว่าเธอมีแฟนใหม่ ผมคิดในใจไว้ว่าขอให้เขาคนนั้นดูแลเธอนานๆขอให้เขาเป็นคนดี   ผมเองจากคนพี่ชาย เป็นคนรัก แล้วมาเป็นคนที่ไม่รู้จัก สิ่งที่คาใจผมอยากบอกว่า ผมรักเธอมากๆ คิดถึงทุกเวลา ขอให้เธอโชคดี อย่าได้เจอคนที่ร้ายๆ ขอให้เธอสอบติดมหาลัยได้ๆ ผมเคยบอกเธอว่าอยากกินใข่ตุ๋นฝีมือเธอ เธอว่าจะทำให้กินผมยังไม่ได้กินเลย เวลาบังเอินไปเที่ยวแล้วเจอผมไม่ต้องหลบหน้านะถ้าหากผมเห็นเราจะหลบเอง แล้วผมจะเดินไปไกลๆจากที่นั้นเอง คือผมตั้งใจไว้ว่าจะรักเธอคนนี้ตลอดไป ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้คบกับ ทุกๆภาพทุกตอนมันยังไปหายไป คิดถึงนะและจะคิดถึงตลอดไป (บอบปี้ขี้แย) โชคดีนะ ถึงแม้ผมจะไม่มีสิทธิ์ที่พูดว่าโชคดีกับเธอ ชีวิตผมยังคงต้องดำเนินต่อไปถึงแม้ไม่มีเธออยู่ข้างๆเหมือนเดิม ขอบใจนะ    *ขอโทษนะครับที่อ่านแล้วซับสนอ่านไม่เข้าใจ*