สวัสดีค่ะ น้องๆที่กำลังจะได้เข้าศึกษาในมหาลัยต่างๆ
พี่เป็นคนนึงนะค่ะ ที่มาจากบ้านนอก มาจากโรงเรียนที่มีนักเรียนไม่ถึง 1000 คน พ่อแม่เลี้ยงมาด้วยความรัก ครอบครัวอบอุ่น พี่เป็นคนนึงค่ะ ที่ไม่เที่ยว ไม่เคยเจอโลกกว้างมาก่อน การที่ได้เรียนในระดับมหาลัยนั้น จึงเป็นอะไรที่ยิ่งใหญ่ ได้เปิดโลกกว้าง ได้พบเจอแต่อะไรใหม่ๆ เพราะเรารับสิ่งหล่าวนั้นมาจากอินเตอร์เน็ต มหาลัยมีแต่รอยยิ้ม ชีวิตสวยหรู มีเพื่อนใหม่ ทุกอย่างดีไปหมดเลย จนกระทั้งถึงวันเข้ามหาลัย พี่ตื่นเต้นมากค่ะ พี่ที่มหาลัยให้การตอนรับเป็นอย่างดี พี่มีความสุขมากๆ ให้วันแรกของการเป็นเฟรชชี่ ปี1 มีเพื่อนที่น่ารักๆเยอะแยะมากมายที่รวมทำกิจกรรมกับเรา แต่พี่โชคดีนค่ะที่พี่มีเพื่อนไปเรียนด้วยกัน เป็นเพื่อนที่อยู่คนละห้องกัน เราก็รวมกิจกรรมต่างๆรวมกัน จนกระทั้งเพื่อนของพี่ได้เพื่อนกลุ่มใหม่ พี่ก็อยู่แต่ห้อง ติดเป็นนิสัยที่ได้มาจากบ้าน ไม่ชอบไปเที่ยวไหน แต่ถ้ามีใครชวนก็ไปนะ แต่ส่วนใหญ่จะอยู่ห้องมากกว่า มีกิจกรรมอะไรพี่ก็ไปอยู่กลุ่มเดียวกับเพื่อนพี่พวกเขาก็นิสัยดีนะค่ะ เป็นกันเอง แต่ชอบนินทาคนอื่นนิดหน่อย ตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรพี่ก็ฟังก็ได้แต่ อ่อ อย่างเดียวเพราะพี่แทบไม่รู้จักคนที่พวกเขาพูดด้วยซ้ำ ช่วงที่เรียนกันเราตั้งใจมากเพราะที่บ้านเราฐานะไม่ดีเท่าไหร่ อยู่ในระดับปานกลาง พอมีพอกินอะค่ะ ก่อนเข้ามหาลัย แม่พี่ได้ซื้อ iphon4s ให้เป็นของขวัญที่พี่สอบติดมหาลัยแล้ว พี่ดีใจมากๆเลย พี่ก็ใช้มือถือนั้นมาเรื่อยๆ จน iphon5 ออกมาเพื่อนพี่ได้ถามว่าไม่ซื้อหรอ iphon5 พี่ก็บอกนะค่ะ ว่าไม่มีเงิน พี่ก็ตอบไปตรงๆ เพราะไม่มีจริงๆ เวลาเรียนปกติเราจะอยู่กลุ่มเดียวกัน พี่ทำงานตลอด หาข้อมูล ทำรายงาน และเพื่อนพี่ก็ present งานค่ะ พี่ก็โอเคนะ ไม่คิดอะไร จนนานๆเขา งานแต่ละอย่างมันเริ่มใหญ่ขึ้น หาข้อมูลมากขึ้น พี่ไปขอช่วยเพื่อนก็ไม่มีใครว่าง ตอนนั้นก็ใกล้ส่งแล้ว จนได้เพื่อนอีกกลุ่มมาช่วยทำงาน พี่ดีใจมากๆเลยตอนนั้น จนสุดท้ายงานเสร็จและได้ส่ง พอถึงคาบเรียน อาจารย์ประจำวิชาได้สุ่มงานที่ส่งไป และถามเนื้อหาว่าใครทำหน้านี้ ใครทำส่วนไหน แต่มันซวยได้กลุ่มพี่ อาจารย์ถามพี่ พี่ก็ตอบว่าหน้านี้พี่ทำค่ะ และได้ถามเพื่อนพี่ด้วยว่านี้ใครทำ เนื้อหาหน้านี้คืออะไร เกี่ยวกับอะไร อ่านหัวข้อของเนื้อหาแล้วให้ตอบอะค่ะ แต่เพื่อนพี่ตอบไม่ได้ คนอื่นเลยได้ 0 กัน เพื่อนพี่ก็โกรธพี่เพราะไม่ยอมบอกเเกี่ยวกับเรื่องที่อาจารย์จะถาม แต่พี่ไม่รู้จริงๆว่าอาจารย์จะถาม พี่ได้แต่ขอโทษ พี่เสียใจและเสียความรู้สึกมาก ว่าทำไมต้องมาว่าพี่ทั้งๆที่บอกให้มาทำด้วยกันแล้ว พี่กับมาห้องร้องไห้และโทรหาแม่ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้มันไม่ได้เหมือนที่เราคิดไว้เลย เหนื่อยมากๆ พี่นอนคิดทั้งคืนว่าจะแก้ไขยังไง พี่เปิดเฟสก็เห็นเพื่อนพี่ที่มาจากโรงเรียนเดียวกันโพสด่าพี่ เพื่อนในกลุ่มก็โพสด่าพี่ พี่อ่านทั้งน้ำตา แค่คิดก็เจ็บปวด T_T พอถึงคาบเรียนพี่ก็ไปเรียนปกติแต่ครั้งนี้ไม่เหมือนเดิม พี่มาคนแรก (ของกลุ่มนะค่ะ ) พี่จะเว้นที่ไว้ในเพื่อนพี่นั้งด้วย แต่พี่นั้งอยู่คนเดียว เพื่อนในกลุ่มพี่แยกออกไปนั้งอีกที่ ตอนนั้นพี่อายมาก ที่นั้งคนเดียว นึงภาพออกไหมค่ะ ที่นั้งอยู่คนเดียวแล้วโต๊ะว่างทั้งแถว ตรงที่เรานั้งมันโล่งไปเลยอะ ตอนนั้นพี่อยากร้องไห้สุดๆ พี่ได้แต่ก้มหน้าเป็นช่วงที่พี่รู้สึกไม่ดีสุดๆ พี่เลยลุกขึ้นไปขอนั้งกับเพื่อนอีกกลุ่มนึง คือเพื่อนที่ช่วยพี่ทำงานอะค่ะ แต่พี่ก็เหมือนส่วนเกินนะค่ะ เพราะกลุ่มของเขาก็ลงตัวกันแล้ว แต่พี่คิดตอนนั้น ต้องหน้าด่านแล้วละ เพื่อนความอยู่รอด เวลามีงานกลุ่มพี่ก็จะเป็นเศษเหลือตลอด บ้างครั้งก็ไม่มีกลุ่ม จนต้องไปขออยู่กับกลุ่มผู้ชายล้วนก็มี เพื่อนกลุ่มเก่าพี่เขาก็ยังโพสด่าพี่ว่าพี่ไม่มีเพื่อนคบ สมน้ำหน้าบ้าง จนบ้าง ใช่ iphon4s อยู่เลยบ้าง จะมีเงินเรียนต่อหรือป่าวก็ไม่รู้ พี่ร้องไห้ทุกครั้งี่เห็นโพสพี่เลยบล๊อคทุกคนในกลุ่มนั้นทั้งหมด จนกระทั้งเกรดพี่ออก พี่ภูมิใจมากในความพยายามของพี่เหมือนได้พิสูจน์ตัวเอง เกรดรวมพี่ได้ 3.75 พี่ว่ามันโอเคมากๆ สำหรับความพยายามของพี่ เพื่อนๆก็เริ่มเข้าใจพี่มากขึ้นและเข้าหาพี่มากขึ้น พี่บอกแม่ด้วยความภูมิใจ ว่าพี่ทำได้แล้วนะ เพื่อนๆกลุ่มเก่าก็เริ่มเข้ามาคุยกับพี่ แต่ถ้าจะให้พี่กลับไปคบอีกก็คงไม่แล้ว ตอนนี้พี่ขึ้น ปี 2 แล้วนะค่ะ ชีวิตมหาลัยที่พี่คิดไว้มันไม่ได้สวยหรู จริงๆหรอก แต่ปัญหาทุกๆอย่างมันทำให้พี่ได้โตขึ้นจริงๆ แต่ถ้าถามว่าพี่ไว้ใจเพื่อนในมหาลัยเท่าตอน ม.ปลายไหม คงจะไม่ พี่ได้คิดใหม่ว่ามหาลัยคือทางผ่านของอนาคต ถ้าพี่ผ่านจุดนี้ไปไม่ได้ แล้วช่วงที่พี่ได้ทำงานจริงๆพี่จะผ่านไปได้ไหม มหาลัยทำให้พี่โตขึ้นจริงๆ
ขอบคุณที่อ่านกันจนจบนะค่ะ ถึงอย่างไร การที่จะเจอเพื่อนที่ดีหรือไม่ดี ก็อยู่ที่ตัวเราที่จะเจอ เพราะพี่เป็นคนที่นิสัยที่ดูคนไม่ออกจึงเจอแต่เรื่องแย่ๆ แต่น้องๆที่กำลังจะเข้ามหาลัยขอให้เจอแต่เรื่องดีๆนะค่ะ สำหรับพี่ในมหาลัยมันไม่ได้มีแต่เรื่องแย่ๆหรอก แต่แค่เรื่องที่พี่มาเล่านี้มันหนักสุดสำหรับพี่ในช่วงนั้น
ตอนนี้พี่ขึ้นปี 2 แล้ว โอเคกับชีวิตตอนนี้แล้ว พี่มีความสุขกับการได้ทำกิจกรรมมของมหาลัย ได้เจอเพื่อนต่างคณะ พี่ว่ามันโอเคนะ ขอเป็นกำลังใจให้น้องทุกคนนะค่ะ เจอแต่สิ่งดีๆนะค่ะ ^^
เพื่อน ในมหาลัยดีจริงหรอ ?
พี่เป็นคนนึงนะค่ะ ที่มาจากบ้านนอก มาจากโรงเรียนที่มีนักเรียนไม่ถึง 1000 คน พ่อแม่เลี้ยงมาด้วยความรัก ครอบครัวอบอุ่น พี่เป็นคนนึงค่ะ ที่ไม่เที่ยว ไม่เคยเจอโลกกว้างมาก่อน การที่ได้เรียนในระดับมหาลัยนั้น จึงเป็นอะไรที่ยิ่งใหญ่ ได้เปิดโลกกว้าง ได้พบเจอแต่อะไรใหม่ๆ เพราะเรารับสิ่งหล่าวนั้นมาจากอินเตอร์เน็ต มหาลัยมีแต่รอยยิ้ม ชีวิตสวยหรู มีเพื่อนใหม่ ทุกอย่างดีไปหมดเลย จนกระทั้งถึงวันเข้ามหาลัย พี่ตื่นเต้นมากค่ะ พี่ที่มหาลัยให้การตอนรับเป็นอย่างดี พี่มีความสุขมากๆ ให้วันแรกของการเป็นเฟรชชี่ ปี1 มีเพื่อนที่น่ารักๆเยอะแยะมากมายที่รวมทำกิจกรรมกับเรา แต่พี่โชคดีนค่ะที่พี่มีเพื่อนไปเรียนด้วยกัน เป็นเพื่อนที่อยู่คนละห้องกัน เราก็รวมกิจกรรมต่างๆรวมกัน จนกระทั้งเพื่อนของพี่ได้เพื่อนกลุ่มใหม่ พี่ก็อยู่แต่ห้อง ติดเป็นนิสัยที่ได้มาจากบ้าน ไม่ชอบไปเที่ยวไหน แต่ถ้ามีใครชวนก็ไปนะ แต่ส่วนใหญ่จะอยู่ห้องมากกว่า มีกิจกรรมอะไรพี่ก็ไปอยู่กลุ่มเดียวกับเพื่อนพี่พวกเขาก็นิสัยดีนะค่ะ เป็นกันเอง แต่ชอบนินทาคนอื่นนิดหน่อย ตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรพี่ก็ฟังก็ได้แต่ อ่อ อย่างเดียวเพราะพี่แทบไม่รู้จักคนที่พวกเขาพูดด้วยซ้ำ ช่วงที่เรียนกันเราตั้งใจมากเพราะที่บ้านเราฐานะไม่ดีเท่าไหร่ อยู่ในระดับปานกลาง พอมีพอกินอะค่ะ ก่อนเข้ามหาลัย แม่พี่ได้ซื้อ iphon4s ให้เป็นของขวัญที่พี่สอบติดมหาลัยแล้ว พี่ดีใจมากๆเลย พี่ก็ใช้มือถือนั้นมาเรื่อยๆ จน iphon5 ออกมาเพื่อนพี่ได้ถามว่าไม่ซื้อหรอ iphon5 พี่ก็บอกนะค่ะ ว่าไม่มีเงิน พี่ก็ตอบไปตรงๆ เพราะไม่มีจริงๆ เวลาเรียนปกติเราจะอยู่กลุ่มเดียวกัน พี่ทำงานตลอด หาข้อมูล ทำรายงาน และเพื่อนพี่ก็ present งานค่ะ พี่ก็โอเคนะ ไม่คิดอะไร จนนานๆเขา งานแต่ละอย่างมันเริ่มใหญ่ขึ้น หาข้อมูลมากขึ้น พี่ไปขอช่วยเพื่อนก็ไม่มีใครว่าง ตอนนั้นก็ใกล้ส่งแล้ว จนได้เพื่อนอีกกลุ่มมาช่วยทำงาน พี่ดีใจมากๆเลยตอนนั้น จนสุดท้ายงานเสร็จและได้ส่ง พอถึงคาบเรียน อาจารย์ประจำวิชาได้สุ่มงานที่ส่งไป และถามเนื้อหาว่าใครทำหน้านี้ ใครทำส่วนไหน แต่มันซวยได้กลุ่มพี่ อาจารย์ถามพี่ พี่ก็ตอบว่าหน้านี้พี่ทำค่ะ และได้ถามเพื่อนพี่ด้วยว่านี้ใครทำ เนื้อหาหน้านี้คืออะไร เกี่ยวกับอะไร อ่านหัวข้อของเนื้อหาแล้วให้ตอบอะค่ะ แต่เพื่อนพี่ตอบไม่ได้ คนอื่นเลยได้ 0 กัน เพื่อนพี่ก็โกรธพี่เพราะไม่ยอมบอกเเกี่ยวกับเรื่องที่อาจารย์จะถาม แต่พี่ไม่รู้จริงๆว่าอาจารย์จะถาม พี่ได้แต่ขอโทษ พี่เสียใจและเสียความรู้สึกมาก ว่าทำไมต้องมาว่าพี่ทั้งๆที่บอกให้มาทำด้วยกันแล้ว พี่กับมาห้องร้องไห้และโทรหาแม่ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้มันไม่ได้เหมือนที่เราคิดไว้เลย เหนื่อยมากๆ พี่นอนคิดทั้งคืนว่าจะแก้ไขยังไง พี่เปิดเฟสก็เห็นเพื่อนพี่ที่มาจากโรงเรียนเดียวกันโพสด่าพี่ เพื่อนในกลุ่มก็โพสด่าพี่ พี่อ่านทั้งน้ำตา แค่คิดก็เจ็บปวด T_T พอถึงคาบเรียนพี่ก็ไปเรียนปกติแต่ครั้งนี้ไม่เหมือนเดิม พี่มาคนแรก (ของกลุ่มนะค่ะ ) พี่จะเว้นที่ไว้ในเพื่อนพี่นั้งด้วย แต่พี่นั้งอยู่คนเดียว เพื่อนในกลุ่มพี่แยกออกไปนั้งอีกที่ ตอนนั้นพี่อายมาก ที่นั้งคนเดียว นึงภาพออกไหมค่ะ ที่นั้งอยู่คนเดียวแล้วโต๊ะว่างทั้งแถว ตรงที่เรานั้งมันโล่งไปเลยอะ ตอนนั้นพี่อยากร้องไห้สุดๆ พี่ได้แต่ก้มหน้าเป็นช่วงที่พี่รู้สึกไม่ดีสุดๆ พี่เลยลุกขึ้นไปขอนั้งกับเพื่อนอีกกลุ่มนึง คือเพื่อนที่ช่วยพี่ทำงานอะค่ะ แต่พี่ก็เหมือนส่วนเกินนะค่ะ เพราะกลุ่มของเขาก็ลงตัวกันแล้ว แต่พี่คิดตอนนั้น ต้องหน้าด่านแล้วละ เพื่อนความอยู่รอด เวลามีงานกลุ่มพี่ก็จะเป็นเศษเหลือตลอด บ้างครั้งก็ไม่มีกลุ่ม จนต้องไปขออยู่กับกลุ่มผู้ชายล้วนก็มี เพื่อนกลุ่มเก่าพี่เขาก็ยังโพสด่าพี่ว่าพี่ไม่มีเพื่อนคบ สมน้ำหน้าบ้าง จนบ้าง ใช่ iphon4s อยู่เลยบ้าง จะมีเงินเรียนต่อหรือป่าวก็ไม่รู้ พี่ร้องไห้ทุกครั้งี่เห็นโพสพี่เลยบล๊อคทุกคนในกลุ่มนั้นทั้งหมด จนกระทั้งเกรดพี่ออก พี่ภูมิใจมากในความพยายามของพี่เหมือนได้พิสูจน์ตัวเอง เกรดรวมพี่ได้ 3.75 พี่ว่ามันโอเคมากๆ สำหรับความพยายามของพี่ เพื่อนๆก็เริ่มเข้าใจพี่มากขึ้นและเข้าหาพี่มากขึ้น พี่บอกแม่ด้วยความภูมิใจ ว่าพี่ทำได้แล้วนะ เพื่อนๆกลุ่มเก่าก็เริ่มเข้ามาคุยกับพี่ แต่ถ้าจะให้พี่กลับไปคบอีกก็คงไม่แล้ว ตอนนี้พี่ขึ้น ปี 2 แล้วนะค่ะ ชีวิตมหาลัยที่พี่คิดไว้มันไม่ได้สวยหรู จริงๆหรอก แต่ปัญหาทุกๆอย่างมันทำให้พี่ได้โตขึ้นจริงๆ แต่ถ้าถามว่าพี่ไว้ใจเพื่อนในมหาลัยเท่าตอน ม.ปลายไหม คงจะไม่ พี่ได้คิดใหม่ว่ามหาลัยคือทางผ่านของอนาคต ถ้าพี่ผ่านจุดนี้ไปไม่ได้ แล้วช่วงที่พี่ได้ทำงานจริงๆพี่จะผ่านไปได้ไหม มหาลัยทำให้พี่โตขึ้นจริงๆ
ขอบคุณที่อ่านกันจนจบนะค่ะ ถึงอย่างไร การที่จะเจอเพื่อนที่ดีหรือไม่ดี ก็อยู่ที่ตัวเราที่จะเจอ เพราะพี่เป็นคนที่นิสัยที่ดูคนไม่ออกจึงเจอแต่เรื่องแย่ๆ แต่น้องๆที่กำลังจะเข้ามหาลัยขอให้เจอแต่เรื่องดีๆนะค่ะ สำหรับพี่ในมหาลัยมันไม่ได้มีแต่เรื่องแย่ๆหรอก แต่แค่เรื่องที่พี่มาเล่านี้มันหนักสุดสำหรับพี่ในช่วงนั้น
ตอนนี้พี่ขึ้นปี 2 แล้ว โอเคกับชีวิตตอนนี้แล้ว พี่มีความสุขกับการได้ทำกิจกรรมมของมหาลัย ได้เจอเพื่อนต่างคณะ พี่ว่ามันโอเคนะ ขอเป็นกำลังใจให้น้องทุกคนนะค่ะ เจอแต่สิ่งดีๆนะค่ะ ^^