เรียนมหาลัยไม่มีเพื่อน ก็ไม่เห็นเป็นไร?

ขอเกริ่นก่อนว่าเราเรียนอยู่ปี 1 มหาลัยเอกชนแห่งหนึ่งและเป็นเด็กเทียบโอนมาจาก ปวส. ตอนนี้ก็กำลังจะเปิดเทอม 2 แล้ว แต่เรายังไม่มีเพื่อนเลยค่ะ ตอนปรับพื้นฐานวันแรก เราก็มีเพื่อนคนหนึ่งที่อายุน้อยกว่า ด้วยความที่เราเป็นคนที่ถ้าเจอกันแรกๆ ก็จะไม่ค่อยพูด เราก็ไม่ค่อยได้คุยอะไรกับน้องเขามากมาย ประกอบกับช่วงนั้นทางมหาลัยให้มีการเรียนการสอนแบบออนไลน์สลับกับเรียนที่มหาลัย แล้วบ้านเราอยู่ห่างจากมหาลัยไม่มาก (นั่งรถประมาณหนึ่งชั่วโมง) มันก็เลยทำให้เราไม่ค่อยได้เจอกับน้องเขา เพราะเรียนตรงกันแค่วิชาเดียว แล้วตลอดเวลาที่เรียน น้องเขาชอบชวนเราคุยในระหว่างที่อาจารย์สอน ซึ่งบางทีเราก็คิดวาามันน่ารำคาญนะ ไม่ใช่เรามีน้องเขาเป็นเพื่อนคนเดียวนะ ตอนนั้นเราก็เพื่อนในเซคที่เรียนอีก 3 คน คนแรกเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างติดโทรศัพท์ ดงลาเรียนก็เล่นแต่โทรศัพท์ อีกสองเป็นผู้ชาย มีคนหนึ่งที่ไม่ค่อยมาเรียน เรียนไปได้สักพักเพื่อนผู้หญิงคนนี้ก็ลาออก ทำให้เวลามีงานกลุ่มเราก็ต้องทำกับเพื่อนผู้ชาย ส่วนใหญ่ก็แต่เราที่ทำ ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย จนมีงานกลุ่มชิ้นหนึ่งที่ต้องพรีเซ้นหน้าห้อง เราก็แจกจ่ายสคลิปที่จะใช้พรีเซ้น พอถึงเวลาจะพรีเซ้นจริงๆ คนหนึ่งก็มาใกล้ๆ เวลาพรีเซ้น อีกคนก็ไม่ได้จำเนื้อหาที่จะพรีเซ้นมา ตอนนั้นเราเซ็งมาก แต่ดีที่อาจารย์เขาให้คะแนนเป็นรายคน 
          พอเทอม 1 มีหนึ่งวิชาที่อาจารย์เขาจัดให้นั่งเป็นกลุ่มๆ ก็ได้เจอกับน้องคนที่กล่าวไปแล้วข้างต้น กับเพื่อนที่นั่งด้วยกันอีก 5 คน แรกๆ ทุกคนก็ดูโอเคนะ จนมีกิจกรรมที่อาจารย์ให้ทำในห้องงานหนึ่ง วันนั้นเราง่วงมาก ก็เลยไม่ค่อยได้ช่วยงานอะไรมาก มันเลยทำให้เพื่อนที่นั่งใกล้ๆ เราไม่พอใจเรา ทำมึนตึงกับเราทั้งคาบ ทั้งๆ ที่ก็มีบางคนไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ แต่เขาก็ยังคุยกับคนนั้นอยู่ เราก็ไม่รู้ว่าเราผิดอะไร เราก็ช่วยนะ ไม่ใช่ไม่ช่วยเลย ตอนนั้นเราก็ไม่สนใจ อยากจะทำมึนตึงใส่เราก็ทำไป จนมาถึงงานไฟนอล เราก็พยายามช่วยทำงานอย่างสุดความสามารถ คอยเสนอว่าทำนั้นมั้ย แบบนี้มั้ย แต่คำตอบที่ได้จากทุกคนคือความเงียบ เราก็ไม่สนใจอะไร เราก็ทำๆ ไป เพราะยังไงมันเป็นคะแนนของเราด้วย เราก็คอยส่งไปถามนะว่าทำแบบนี้ดีมั้ย คำตอบที่ได้ก็คือความเงียบเหมือนเดิม จนกลายเป็นว่าเราทำทุกอย่าง แม้กระทั่งตัดต่อวีดีโอเราก็ทำ 
          ^{คือเราพยายามเต็มที่แล้วในการหาเพื่อน แต่บางทีมันก็เหนื่อยนะที่เพื่อนแบบนี้ บางคนก็ไม่ใช่สไตล์เดียวกับเรา บางคนก็หาผลประโยชน์จากเรา เราเลยเลือกที่จะหยุดหาเพื่อน เราคิดว่าถ้าจะมี มันก็มีเข้ามาเองแหละ ถ้าไม่มีก็ไม่เป็นไร เพราะอย่างน้อยเราก็มีเพื่อนที่สนิทใจด้วยอยู่ในรั้วมหาลัยเดียวกัน อย่างน้อยก็มีครอบครัวที่เราสามารถพึงพิงได้ ถึงใครจะมองว่าเราแปลกที่นั่งเรียนคนเดียว เดินคนเดียว กินข้าวคนเดียว ก็ไม่เป็นไรหรอก เราทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุดก็พอ}