หลังจากที่ผมเจอเรื่องเลวร้ายในชีวิตมาพักนึง ทำให้ชีวิตมีแต่ความทุกข์ มองไปทางไหนก็มืดมน ไร้ซึ่งความสุข
ผมจึงลองหัดฟังธรรมะ และได้ลองปฎิบัติสมาธิอยู่พักนึง ประมาณหนึ่งเดือนได้ ฝึกทุกวัน แบบไม่ตั้งใจฝึกมาก
พยายามฝึกให้เป็นนิสัย ไม่กดดันตัวเองว่าต้องทำ ส่วนมากจะฝึกตอนก่อนนอน
ผมพิจารณา อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา จุดที่ทำให้ผมเปลี่ยนความคิดได้ (บ้าง) คือ ผมมองทุกอย่างในชีวิต simple ไปหมด ไม่คิดอะไรซับซ้อน
เมื่อก่อนจะกิน จะนอน ผมนี่เรื่องมาก มากๆ ตอนนี้อะไรก็ได้ ไม่เอาเรื่องราวต่างๆในอดีตมาย้อนคิดวกไปวนมาเหมือนก่อน
เมื่อก่อนผมเป็นคนที่เรียกว่า หลงในรูป (หลงตัวเองบ้าง) เห็นคนหน้าตาดี ก็จะตื่นตาตื่นใจ ใจพองโต แม้แต่มองตัวเองในกระจก ยังแอบชมตัวเอง
แต่ตอนนี้รู้สึกเฉยๆ ก็แค่สังขาร มีแต่วันเสื่อมสภาพไม่มีอะไรยั่งยืนเลย สิ่งของที่ตัวเองมี (Accessories เยอะ เสียเงินเสียทองเยอะมาก) ก็รู้สึกเฉยๆ
จากเมื่อก่อนจะคอยชื่นชมสิ่งที่ตัวเองมี มีความภูมิใจกับสิ่งที่หามาได้ ตอนนี้เฉยๆ กับสิ่งพวกนี้
ความรู้สึกโกรธเกลียดก็น้อยลง จะเฉยๆ กับทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ไม่ได้เฉยเมยนะครับ ยังคงทำงานและหน้าที่อย่างเต็มที่เหมือนเดิม แต่ไม่เครียดกับงานเหมือน
เมื่อก่อนเท่านั้น ทำอย่างเต็มที่ มีความสุขกับงานที่ทุกขณะ
1. ไม่ไม่บ้าใช่ไหมครับ ผมยังเป็นคนปกติใช่ไหม
2. ผมรู้สึกอยากบวชอยากออกไปให้ห่างไกลจากสังคมที่วุ่นวาย แต่มีภาระที่ต้องรับผิดชอบ ผมกลัววันนึงผมจะทิ้งภาระไปมันจะเป็นบาปกับผมไหม
เมื่อคืนผมทำสามาธิ คือเพ่งที่ร่างกาย ว่าขณะนี้เรานอนนะ หัวใจเต้นยังไง หายใจเข้าออกตอนไหน มือ แขน ขา ศรีษะ วางไว้อย่างไร
เพ่งจิตว่าเขาคิดอะไร พยายามรู้ว่าเขาคิดอะไรยังไง รู้ว่ากำจิตกำลังเขว ก็กลับเข้ามา จนสักพัก ก็เกิดสมาธิขึ้นมาอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน
แล้วก็เหมือนหรือว่ารู้สึกว่า ตัวเองกำลังจะหลุดออกจากร่างของตัวเอง ตัวเบาวูบ (เหมือนฝันว่าตกเตียง) ผมรู้สึกกลัวจึงเรียกสติกลับมา
นึกในใจว่ามันคืออะไร อีกสักพักก็เกิดขึ้นอึกผมกลัวผมเลยเลิกทำ
3. ผมไม่บ้าใช่ไหมครับ ผมเป็นอะไร ตอนนี้ผมสับสนมากว่าผมจะฝึกต่อดีไหม ผมกลัวครับ
ขอบคุณนะครับที่รับฟัง
เมื่อคืนตอนฝึกทำสมาธิ ผมเจอเหตุการณ์ ไม่แน่ใจว่าเป็นความรู้สึก หรือว่าหลอน ช่วยผมที
ผมจึงลองหัดฟังธรรมะ และได้ลองปฎิบัติสมาธิอยู่พักนึง ประมาณหนึ่งเดือนได้ ฝึกทุกวัน แบบไม่ตั้งใจฝึกมาก
พยายามฝึกให้เป็นนิสัย ไม่กดดันตัวเองว่าต้องทำ ส่วนมากจะฝึกตอนก่อนนอน
ผมพิจารณา อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา จุดที่ทำให้ผมเปลี่ยนความคิดได้ (บ้าง) คือ ผมมองทุกอย่างในชีวิต simple ไปหมด ไม่คิดอะไรซับซ้อน
เมื่อก่อนจะกิน จะนอน ผมนี่เรื่องมาก มากๆ ตอนนี้อะไรก็ได้ ไม่เอาเรื่องราวต่างๆในอดีตมาย้อนคิดวกไปวนมาเหมือนก่อน
เมื่อก่อนผมเป็นคนที่เรียกว่า หลงในรูป (หลงตัวเองบ้าง) เห็นคนหน้าตาดี ก็จะตื่นตาตื่นใจ ใจพองโต แม้แต่มองตัวเองในกระจก ยังแอบชมตัวเอง
แต่ตอนนี้รู้สึกเฉยๆ ก็แค่สังขาร มีแต่วันเสื่อมสภาพไม่มีอะไรยั่งยืนเลย สิ่งของที่ตัวเองมี (Accessories เยอะ เสียเงินเสียทองเยอะมาก) ก็รู้สึกเฉยๆ
จากเมื่อก่อนจะคอยชื่นชมสิ่งที่ตัวเองมี มีความภูมิใจกับสิ่งที่หามาได้ ตอนนี้เฉยๆ กับสิ่งพวกนี้
ความรู้สึกโกรธเกลียดก็น้อยลง จะเฉยๆ กับทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ไม่ได้เฉยเมยนะครับ ยังคงทำงานและหน้าที่อย่างเต็มที่เหมือนเดิม แต่ไม่เครียดกับงานเหมือน
เมื่อก่อนเท่านั้น ทำอย่างเต็มที่ มีความสุขกับงานที่ทุกขณะ
1. ไม่ไม่บ้าใช่ไหมครับ ผมยังเป็นคนปกติใช่ไหม
2. ผมรู้สึกอยากบวชอยากออกไปให้ห่างไกลจากสังคมที่วุ่นวาย แต่มีภาระที่ต้องรับผิดชอบ ผมกลัววันนึงผมจะทิ้งภาระไปมันจะเป็นบาปกับผมไหม
เมื่อคืนผมทำสามาธิ คือเพ่งที่ร่างกาย ว่าขณะนี้เรานอนนะ หัวใจเต้นยังไง หายใจเข้าออกตอนไหน มือ แขน ขา ศรีษะ วางไว้อย่างไร
เพ่งจิตว่าเขาคิดอะไร พยายามรู้ว่าเขาคิดอะไรยังไง รู้ว่ากำจิตกำลังเขว ก็กลับเข้ามา จนสักพัก ก็เกิดสมาธิขึ้นมาอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน
แล้วก็เหมือนหรือว่ารู้สึกว่า ตัวเองกำลังจะหลุดออกจากร่างของตัวเอง ตัวเบาวูบ (เหมือนฝันว่าตกเตียง) ผมรู้สึกกลัวจึงเรียกสติกลับมา
นึกในใจว่ามันคืออะไร อีกสักพักก็เกิดขึ้นอึกผมกลัวผมเลยเลิกทำ
3. ผมไม่บ้าใช่ไหมครับ ผมเป็นอะไร ตอนนี้ผมสับสนมากว่าผมจะฝึกต่อดีไหม ผมกลัวครับ
ขอบคุณนะครับที่รับฟัง