ไม่รู้ว่ามีใครมีประสบการณ์การเลี้ยงหมาหลงมาบ้าง ปกติเราจะไม่ค่อยชอบหมาเท่าไหร่ ไม่เคยเลี้ยง แต่ไม่ได้รังเกียจ ถ้าเห็นหมาคนอื่นน่ารักก็แค่มองไม่กล้าเข้าใกล้ แต่พอมาเจอมารวย (ชื่อที่เราตั้งให้) ความรู้สึกต่างๆที่เกี่ยวกับหมามันไม่เหมือนเดิม
คืนวันที่ 9/6/15 ประมาณ 4 ทุ่มกว่าๆ เราเจอ มารวย อยู่หน้าบ้าน ตอนแรกเข้าใจว่าเป็นหมาของลูกสาวข้างบ้าน เนื่องจากเคยเห็นแวบๆ ถ้าเขามาหาแม่เขาก็จะพาหมามาด้วยเป็นพันธุ์และสีเดียวกันกับตัวนี้ (พุดเดิ้ลทอย) เลยจะจับไว้รอตอนเช้าค่อยแจ้งเขา แต่พอเช้า สอบถามแม่เขา เขาบอกว่าไม่ใช่หมาลูกสาวเขา.. อ้าว..แล้วนี่หมาใครล่ะ......มารวยเป็นหมาฉลาด ติดคนมากตอนแรกจะให้นอนนอกห้อง แต่พอเราเข้าห้องเขาก็มาตะกุยหน้าห้อง...เราเลยยอมให้นอนในห้อง คืนนั้นเราได้โทรถามเพื่อนที่เลี้ยงหมาว่าจะทำยังไงดี เพื่อนบอกว่าน่าจะเป็นหมาของคนแถวนั้น ตอนเช้าปล่อยไปเดี๋ยวเขาก็กลับบ้านเอง เช้ามาเราก็ลองทำตามที่เพื่อนบอกปล่อยออกไป (แอบมองในบ้าน) มารวยออกไปแค่ฉี่แล้วกลับเข้ามาเหมือนเดิม ก็เลยตัดสินใจคุยกันกับแฟนว่า เราจะเลี้ยงมันไว้ (เราไม่มีลูก) เพื่อรอเจ้าของเขา และก็ไปฝากบอกบ้านข้างๆ และร้านขายของชำในซอยว่าถ้ามีคนมาถามหาหมาให้แจ้งเขาด้วยว่าเราเลี้ยงไว้ให้ หลังจากมีมารวยเข้ามาชีวิตประจำวันของเราและแฟนก็เปลี่ยนไปตื่นเช้ากว่าเดิมพามารวยไปฉี่เดินเล่นสักพัก ตอนเย็นก็มีกิจกรรมทำคือพามารวยออกไปวิ่งเล่น มารวยเป็นหมาผู้ดีมาก เลือกกิน ไม่มูมมาม (กินไก่ย่าง,ตับย่าง) อาหารหมาไม่กินและ กินน้อยมาก ไม่ดื้อ ไม่ซน บอกอะไรเชื่อฟังหมดเลย ถ้าอันไหนที่เขาไม่เชื่อฟัง เราจะมีไม้ตายว่า เดี๋ยวตีเลยนะ เขาจะหยุดทันที อาบน้ำให้ก็จะนิ่งมาก (รู้ว่าไม่ค่อยชอบแต่ก็ไม่ขัดขืน) เวลาพาขึ้นรถไปเที่ยวตอนลงจะไม่ยอมลง ขืนตัวเองสุดชีวิต ชอบอยู่ในรถเป็นที่สุด เวลาที่ใครคนใดคนหนึ่งหายหน้าไป (เรากับแฟน) พอเขาเจอครั้งแรกเขาจะดีใจมาก กระโจนหา ตะกุย เดิน 2 ขาโชว์ วิ่งไปวิ่งมา อาการออกนอกหน้ามาก เช้ามาพาไปฉี่ ตอนเย็นพาไปเดินออกกำลัง กลางคืนจะตามไปทิ้งขยะ ช่วงเวลานี้เป็นช่วงแห่งความสุขของเรา 2 คนจริงๆ แต่ช่วงเวลาแห่งความสุขมันก็อยู่กับเราไม่นาน คืนวันที่ 13 4 ทุ่มกว่าๆ (เวลาเดียวกับที่เราเจอเขา) แฟนเราไปทิ้งขยะ พามารวยไปด้วย มีผู้ชายคนหนึ่งขับมอเตอร์ไซค์ ผ่านไป แล้วเขาก็ย้อนกลับมา บอกว่ามารวยเป็นหมาเขาที่หายออกจากบ้านไปเขาตามหามาหลายวันแล้ว ขอกลับคืนแล้วเขาก็เรียกชื่อมัน มันก็วิ่งหาเขา แต่เข้าหาเขาไม่ได้เพราะติดโซ่อยู่ (เหตุการณ์นี้เราไม่ได้อยู่ด้วยแฟนเล่าให้ฟัง) แฟนบอกว่าถ้าจะเอาไป ไปคุยกับแฟนผมก่อน นะ (หมายถึงเรา) เขาก็ตามมา บอกเราว่าได้ไปแจ้งความไว้แล้วมันหนีมาจากหมู่บ้านที่ห่างจากบ้านเราประมาณ 1 กิโลเมตร เราก็จะเล่าเหตุการณ์ให้ฟังว่ามันมาได้ยังไง แต่เขาไม่ฟัง ยกมือไหว้ขอบคุณ (แบบเสียไม่ได้) แล้วบอกว่าจะเอากลับ เราถึงจะทำใจไว้แล้วแต่ก็ไม่คิดว่ามันจะกะทันหันแบบนี้ ก็บอกเขาว่าพรุ่งนี้ค่อยมาเอาได้มั้ย เขาทำเสียงตะคอกใส่เรา ว่าทำไมต้องเป็นพรุ่งนี้ ถ้ายังงั้นผมจะเรียกตำรวจ เราบอกว่าเราก็ไม่แน่ใจว่าเป็นหมาเขาจริงหรือเปล่า เขาบอกจะไม่ใช่ได้ไง เขาก็เรียกชื่อมัน มันก็วิ่งหาเขา เขาก็อุ้มมันจับยัดตะกร้ารถมอเตอร์ไซค์ (ทำรุนแรงมาก) แล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว เห็นภาพนั้นแล้วเราเพิ่งเข้าใจว่าใจสลายมันเป็นแบบนี้เหรอ....(เล่ามาถึงตอนนี้ ขอร้องไห้แพรบ) แฟนเราก็เดินคอตกเข้าบ้านปลอบใจกันว่า ช่างเถอะเราควรจะดีใจกับมันที่มันได้เจอเจ้าของมันแล้ว มันไม่ใช่ของของเรา คืนนั้นเราก็นอนไม่หลับกันเลยร้องไห้เกือบทั้งคืน เดินไปหลังบ้านเห็นชามที่ใส่น้ำให้เขากิน เห็นแชมพู เห็นโซ่ ของเขา ร้องไห้ทุกสิ่งที่เห็น เราไม่คิดว่ามันมาอยู่กับเราแค่ 4คืน 4 วัน มันจะมีอิทธิพลกับเราได้ขนาดนี้เลยเหรอ ทำไมมันถึงทำให้เรารักมันได้ขนาดนี้ และไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นหนักขนาดนี้ เช้ามาก็ยังทำใจไม่ได้ เพื่อนบ้านไม่เห็นมันก็มาถามข่าว เราพูดอะไรไม่ได้เลย ร้องไห้อย่างเดียว เป็นวันที่เลวร้ายที่สุดของเรา ทุกคนก็มาปลอบใจ บอกหามาเลี้ยงใหม่ บางคนบอกจะหามาให้ เราไม่เคยคิดจะเลี้ยงหมาอยู่แล้ว แต่พอมีคนหลายๆคนพูดเราเลยคิดว่าจะหามาเลี้ยง เข้าไปศึกษาหมาแต่ละสายพันธุ์ ยิ่งไปดูเห็นหมาที่คล้ายๆมารวย ก็ดูไม่ได้ ร้องไห้หนักอีก นั่งคุยกันสองคนว่ามันจะคิดถึงเราเหมือนที่เราคิดถึงมันบ้างไหมน๊อ อยากจะไปตามหา ได้เห็นแค่หน้าก็ยังดี คิดอะไรต่างๆนานา ฝันไปไกลถึงขนาดว่าตื่นมาตอนเช้าขอให้มันมาอยู่ที่หน้าบ้านคิดไปก็ร้องไห้ไป ทำใจยากจริงๆ พยายามทำชีวิตให้ปกติแต่มันก็อดที่จะคิดถึงไม่ได้ คิดถึงที่เจ้าของเขาไม่รักษาน้ำใจเรา และเห็นภาพที่เขาทำรุนแรงกับมันก็ยิ่งทำใจไม่ได้ หลังจากมารวยไปจากเรา2 คืน 2 วัน
และแล้วสิ่งที่เราคาดไม่ถึงก็เกิดขึ้น เย็นวันที่2 ที่มารวยหายไป เพื่อนบ้านอีกคนก็มาถามเราถึงมารวย เราก็เล่าให้เขาฟังว่า มารวยมันไปแล้ว มันเจอเจ้าของแล้ว และเจอแบบไหนยังไง เจ้าของเขาพูดและแสดงกิริยากับเรายังไง เพื่อนบ้านก็โกรธเจ้าของมันแทนเรา (ตอนนี้เราคุยแบบไม่ร้องไห้แล้ว) คุยกันแปบหนึ่งเขาก็กลับบ้าน สักพักเขากลับมาเรียกเรา ว่ามาดูสิว่าใช่ตัวนี้มั้ย ...เราออกไปดู ....โห ...อารมณ์แบบเหมือนช็อคสุดขีด มันคาดไม่ถึงจริงๆ เราก็เรียก มารวย มันวิ่งมาหาเราแบบดีใจมากกระโจนใส่ น้ำหูน้ำตาเรามาแบบเขื่อนแตก เพื่อนบ้านจนไม่กล้ามาใกล้กอดรัดฟัดเหวี่ยงกัน มารวยมาในสภาพมอมมากเหมือนโดนกัดมา มีแผลที่ขา(ระยะทาง 1 กม.จากบ้านเขามีหมาเยอะพอสมควร) เราเอาน้ำให้กิน มันกินน้ำแบบกระหาย รีบโทรไปบอกแฟนว่า มารวยมันกลับมาแล้ว แฟนยังไม่เชื่อหูตัวเองเลย โทรไปเล่าให้ทุกคนฟัง ไม่มีใครเชื่อว่ามันกลับมาได้ไง ยิ่งคิดว่ามันก็คงคิดถึงเราเหมือนกันยิ่งร้องไห้หนัก นั่งมองมันทั้งหัวเราะ ทั้งร้องไห้ในเวลาเดียวกัน เหมือนคนเป็นบ้า หัวเราะ ขำในความพยายามของมัน ตั้งแต่เจอมันเราก็จะกรอกหูมันว่าอย่าไปไหนอีกนะ อยู่ด้วยกันนะ มันเหมือนจะรู้ รีบเข้าไปหลบหลังบ้านเลย เราก็อยากจะใช้เวลากับเขาให้นานที่สุด ตอนนี้ก็ทำใจเผื่อไว้ ว่าสักวันเขาคงต้องไปอีก แต่คราวนี้เราคงจะไม่เสียใจเท่าครั้งแรกเพราะเราได้ทำใจไว้แล้ว ครั้งแรกไปแบบไม่ร่ำลากันเลย แต่อีกใจเราก็ได้แต่ภาวนาว่า เจ้าของอย่าได้ตามมาเจอเลย (ใครจะว่าเราเห็นแก่ตัวก็ยอม) กลางคืนก็จะไม่ให้เขาออกไปข้างนอกอีกแล้ว ถ้าครั้งนั้นเจ้าของเขาพูดดีกับเรา พอมันมาเราก็คงจะแจ้งเขาทันที ถึงจะอยากให้มันอยู่กับเราแค่ไหนก็ตาม ณ วันนี้เราก็จะเลี้ยงเขาให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ และภาวนาว่าเจ้าของอย่ามาตามเลย....
(ไม่อยากโชว์หน้ากลัวเจ้าของตามเจอ)
รักหมาหลง
คืนวันที่ 9/6/15 ประมาณ 4 ทุ่มกว่าๆ เราเจอ มารวย อยู่หน้าบ้าน ตอนแรกเข้าใจว่าเป็นหมาของลูกสาวข้างบ้าน เนื่องจากเคยเห็นแวบๆ ถ้าเขามาหาแม่เขาก็จะพาหมามาด้วยเป็นพันธุ์และสีเดียวกันกับตัวนี้ (พุดเดิ้ลทอย) เลยจะจับไว้รอตอนเช้าค่อยแจ้งเขา แต่พอเช้า สอบถามแม่เขา เขาบอกว่าไม่ใช่หมาลูกสาวเขา.. อ้าว..แล้วนี่หมาใครล่ะ......มารวยเป็นหมาฉลาด ติดคนมากตอนแรกจะให้นอนนอกห้อง แต่พอเราเข้าห้องเขาก็มาตะกุยหน้าห้อง...เราเลยยอมให้นอนในห้อง คืนนั้นเราได้โทรถามเพื่อนที่เลี้ยงหมาว่าจะทำยังไงดี เพื่อนบอกว่าน่าจะเป็นหมาของคนแถวนั้น ตอนเช้าปล่อยไปเดี๋ยวเขาก็กลับบ้านเอง เช้ามาเราก็ลองทำตามที่เพื่อนบอกปล่อยออกไป (แอบมองในบ้าน) มารวยออกไปแค่ฉี่แล้วกลับเข้ามาเหมือนเดิม ก็เลยตัดสินใจคุยกันกับแฟนว่า เราจะเลี้ยงมันไว้ (เราไม่มีลูก) เพื่อรอเจ้าของเขา และก็ไปฝากบอกบ้านข้างๆ และร้านขายของชำในซอยว่าถ้ามีคนมาถามหาหมาให้แจ้งเขาด้วยว่าเราเลี้ยงไว้ให้ หลังจากมีมารวยเข้ามาชีวิตประจำวันของเราและแฟนก็เปลี่ยนไปตื่นเช้ากว่าเดิมพามารวยไปฉี่เดินเล่นสักพัก ตอนเย็นก็มีกิจกรรมทำคือพามารวยออกไปวิ่งเล่น มารวยเป็นหมาผู้ดีมาก เลือกกิน ไม่มูมมาม (กินไก่ย่าง,ตับย่าง) อาหารหมาไม่กินและ กินน้อยมาก ไม่ดื้อ ไม่ซน บอกอะไรเชื่อฟังหมดเลย ถ้าอันไหนที่เขาไม่เชื่อฟัง เราจะมีไม้ตายว่า เดี๋ยวตีเลยนะ เขาจะหยุดทันที อาบน้ำให้ก็จะนิ่งมาก (รู้ว่าไม่ค่อยชอบแต่ก็ไม่ขัดขืน) เวลาพาขึ้นรถไปเที่ยวตอนลงจะไม่ยอมลง ขืนตัวเองสุดชีวิต ชอบอยู่ในรถเป็นที่สุด เวลาที่ใครคนใดคนหนึ่งหายหน้าไป (เรากับแฟน) พอเขาเจอครั้งแรกเขาจะดีใจมาก กระโจนหา ตะกุย เดิน 2 ขาโชว์ วิ่งไปวิ่งมา อาการออกนอกหน้ามาก เช้ามาพาไปฉี่ ตอนเย็นพาไปเดินออกกำลัง กลางคืนจะตามไปทิ้งขยะ ช่วงเวลานี้เป็นช่วงแห่งความสุขของเรา 2 คนจริงๆ แต่ช่วงเวลาแห่งความสุขมันก็อยู่กับเราไม่นาน คืนวันที่ 13 4 ทุ่มกว่าๆ (เวลาเดียวกับที่เราเจอเขา) แฟนเราไปทิ้งขยะ พามารวยไปด้วย มีผู้ชายคนหนึ่งขับมอเตอร์ไซค์ ผ่านไป แล้วเขาก็ย้อนกลับมา บอกว่ามารวยเป็นหมาเขาที่หายออกจากบ้านไปเขาตามหามาหลายวันแล้ว ขอกลับคืนแล้วเขาก็เรียกชื่อมัน มันก็วิ่งหาเขา แต่เข้าหาเขาไม่ได้เพราะติดโซ่อยู่ (เหตุการณ์นี้เราไม่ได้อยู่ด้วยแฟนเล่าให้ฟัง) แฟนบอกว่าถ้าจะเอาไป ไปคุยกับแฟนผมก่อน นะ (หมายถึงเรา) เขาก็ตามมา บอกเราว่าได้ไปแจ้งความไว้แล้วมันหนีมาจากหมู่บ้านที่ห่างจากบ้านเราประมาณ 1 กิโลเมตร เราก็จะเล่าเหตุการณ์ให้ฟังว่ามันมาได้ยังไง แต่เขาไม่ฟัง ยกมือไหว้ขอบคุณ (แบบเสียไม่ได้) แล้วบอกว่าจะเอากลับ เราถึงจะทำใจไว้แล้วแต่ก็ไม่คิดว่ามันจะกะทันหันแบบนี้ ก็บอกเขาว่าพรุ่งนี้ค่อยมาเอาได้มั้ย เขาทำเสียงตะคอกใส่เรา ว่าทำไมต้องเป็นพรุ่งนี้ ถ้ายังงั้นผมจะเรียกตำรวจ เราบอกว่าเราก็ไม่แน่ใจว่าเป็นหมาเขาจริงหรือเปล่า เขาบอกจะไม่ใช่ได้ไง เขาก็เรียกชื่อมัน มันก็วิ่งหาเขา เขาก็อุ้มมันจับยัดตะกร้ารถมอเตอร์ไซค์ (ทำรุนแรงมาก) แล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว เห็นภาพนั้นแล้วเราเพิ่งเข้าใจว่าใจสลายมันเป็นแบบนี้เหรอ....(เล่ามาถึงตอนนี้ ขอร้องไห้แพรบ) แฟนเราก็เดินคอตกเข้าบ้านปลอบใจกันว่า ช่างเถอะเราควรจะดีใจกับมันที่มันได้เจอเจ้าของมันแล้ว มันไม่ใช่ของของเรา คืนนั้นเราก็นอนไม่หลับกันเลยร้องไห้เกือบทั้งคืน เดินไปหลังบ้านเห็นชามที่ใส่น้ำให้เขากิน เห็นแชมพู เห็นโซ่ ของเขา ร้องไห้ทุกสิ่งที่เห็น เราไม่คิดว่ามันมาอยู่กับเราแค่ 4คืน 4 วัน มันจะมีอิทธิพลกับเราได้ขนาดนี้เลยเหรอ ทำไมมันถึงทำให้เรารักมันได้ขนาดนี้ และไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นหนักขนาดนี้ เช้ามาก็ยังทำใจไม่ได้ เพื่อนบ้านไม่เห็นมันก็มาถามข่าว เราพูดอะไรไม่ได้เลย ร้องไห้อย่างเดียว เป็นวันที่เลวร้ายที่สุดของเรา ทุกคนก็มาปลอบใจ บอกหามาเลี้ยงใหม่ บางคนบอกจะหามาให้ เราไม่เคยคิดจะเลี้ยงหมาอยู่แล้ว แต่พอมีคนหลายๆคนพูดเราเลยคิดว่าจะหามาเลี้ยง เข้าไปศึกษาหมาแต่ละสายพันธุ์ ยิ่งไปดูเห็นหมาที่คล้ายๆมารวย ก็ดูไม่ได้ ร้องไห้หนักอีก นั่งคุยกันสองคนว่ามันจะคิดถึงเราเหมือนที่เราคิดถึงมันบ้างไหมน๊อ อยากจะไปตามหา ได้เห็นแค่หน้าก็ยังดี คิดอะไรต่างๆนานา ฝันไปไกลถึงขนาดว่าตื่นมาตอนเช้าขอให้มันมาอยู่ที่หน้าบ้านคิดไปก็ร้องไห้ไป ทำใจยากจริงๆ พยายามทำชีวิตให้ปกติแต่มันก็อดที่จะคิดถึงไม่ได้ คิดถึงที่เจ้าของเขาไม่รักษาน้ำใจเรา และเห็นภาพที่เขาทำรุนแรงกับมันก็ยิ่งทำใจไม่ได้ หลังจากมารวยไปจากเรา2 คืน 2 วัน
และแล้วสิ่งที่เราคาดไม่ถึงก็เกิดขึ้น เย็นวันที่2 ที่มารวยหายไป เพื่อนบ้านอีกคนก็มาถามเราถึงมารวย เราก็เล่าให้เขาฟังว่า มารวยมันไปแล้ว มันเจอเจ้าของแล้ว และเจอแบบไหนยังไง เจ้าของเขาพูดและแสดงกิริยากับเรายังไง เพื่อนบ้านก็โกรธเจ้าของมันแทนเรา (ตอนนี้เราคุยแบบไม่ร้องไห้แล้ว) คุยกันแปบหนึ่งเขาก็กลับบ้าน สักพักเขากลับมาเรียกเรา ว่ามาดูสิว่าใช่ตัวนี้มั้ย ...เราออกไปดู ....โห ...อารมณ์แบบเหมือนช็อคสุดขีด มันคาดไม่ถึงจริงๆ เราก็เรียก มารวย มันวิ่งมาหาเราแบบดีใจมากกระโจนใส่ น้ำหูน้ำตาเรามาแบบเขื่อนแตก เพื่อนบ้านจนไม่กล้ามาใกล้กอดรัดฟัดเหวี่ยงกัน มารวยมาในสภาพมอมมากเหมือนโดนกัดมา มีแผลที่ขา(ระยะทาง 1 กม.จากบ้านเขามีหมาเยอะพอสมควร) เราเอาน้ำให้กิน มันกินน้ำแบบกระหาย รีบโทรไปบอกแฟนว่า มารวยมันกลับมาแล้ว แฟนยังไม่เชื่อหูตัวเองเลย โทรไปเล่าให้ทุกคนฟัง ไม่มีใครเชื่อว่ามันกลับมาได้ไง ยิ่งคิดว่ามันก็คงคิดถึงเราเหมือนกันยิ่งร้องไห้หนัก นั่งมองมันทั้งหัวเราะ ทั้งร้องไห้ในเวลาเดียวกัน เหมือนคนเป็นบ้า หัวเราะ ขำในความพยายามของมัน ตั้งแต่เจอมันเราก็จะกรอกหูมันว่าอย่าไปไหนอีกนะ อยู่ด้วยกันนะ มันเหมือนจะรู้ รีบเข้าไปหลบหลังบ้านเลย เราก็อยากจะใช้เวลากับเขาให้นานที่สุด ตอนนี้ก็ทำใจเผื่อไว้ ว่าสักวันเขาคงต้องไปอีก แต่คราวนี้เราคงจะไม่เสียใจเท่าครั้งแรกเพราะเราได้ทำใจไว้แล้ว ครั้งแรกไปแบบไม่ร่ำลากันเลย แต่อีกใจเราก็ได้แต่ภาวนาว่า เจ้าของอย่าได้ตามมาเจอเลย (ใครจะว่าเราเห็นแก่ตัวก็ยอม) กลางคืนก็จะไม่ให้เขาออกไปข้างนอกอีกแล้ว ถ้าครั้งนั้นเจ้าของเขาพูดดีกับเรา พอมันมาเราก็คงจะแจ้งเขาทันที ถึงจะอยากให้มันอยู่กับเราแค่ไหนก็ตาม ณ วันนี้เราก็จะเลี้ยงเขาให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ และภาวนาว่าเจ้าของอย่ามาตามเลย....
(ไม่อยากโชว์หน้ากลัวเจ้าของตามเจอ)