กระทู้นี้น่าจะยาวหน่อยนะคะ อยากเล่าตั้งแต่ต้นจนถึงปัจจุบัน ตอนนี้ลูกชายหลับอยู่เลยขอมาระบายให้ชาวพันทิปฟังค่ะ
เริ่มตั้งแต่เราคบกับแฟนตอนแรก แฟนอายุน้อยกว่าเรา7ปีค่ะ เริ่มใช้คำว่าคบกันตอนเราอายุ22 แฟน15 ^^''แหะๆ ก็ตามประสานะคะตอนนั้นเราเรียนราม แต่ทำงานตลอดไม่เข้าฟังบรรยาย คือข้ออ้างค่ะเราขต้เกียจ เราทำงานกลางคืนกลางวันนอน ก็ไม่รุ้คบกันได้ไงจนแฟนเราจบปวช ถึงตอนนั้นแฟนเราบอกให้เราไปอยุ่บ้านเขา เราก็ไปค่ะแรกๆรุ้สึกได้ว่าถูกแอนตี้จากสังคมบ้านแฟน สภาพเราตอนนั้นคือจี๊ดมาก เอาง่ายๆคือแรดค่ะ เราก็ไม่คิดอะไรเพราะเราถือว่าเราใช้ชีวิตอยู่กับแฟนไม่ได้อยุ่กับญาติๆแฟนรวมทั้งแม่แฟน ค่ะมันก็เวลาผ่านไปเราอยุ่บ้านแฟนบ้างกลับไปอยุ่บ้านตัวเองบ้าง จนแม่เราชวนแฟนเราให้มาอยุ่ที่บ้านเรามาทำงานแถวบ้านเรา ลืมบอกว่าเรากับแฟนคนละจังหวัดกันค่ะ แฟนก็มาทำงานเก็บเงินปีกว่า เราก็ได้แต่งงาน จัดเลี้ยง โต๊ะจีนมีงานเช้างานเย็นมีขันหมาก แต่เราทั้งโกรธทั้งเสียใจ วันงานทางบ้านแฟนเรา แม่แฟนเราไม่คุยกับทางบ้านเราเลยค่ะ คือเนียนๆเป็นแขก คือคนที่มางานถามพ่อแม่เราว่าพ่อแม่เจ้าบ่าวอยุ่ไหน เราแบบเห้ออ....แล้วงานก็ผ่านไป จบ ทีนี้อยู่กันมาสักพักเราอยากมีลูกค่ะ แฟนเราก็โอเคมีก็มีจัดมา ได้ลูกชายมาคนนึง จะบอกว่าช่วก่อนที่ขะมีลูกทำงานกันอู้ฟูมากค่ะ เงินมีเที่ยวกันสองคนหมดไม่เคยเก็บ พอเริ่มคิดจะท้อง แฟนออกรถอีก เลยมาจนคลอดลูกค่ะ ก็ยังทำงานต่อไปจนวันนึงแฟนมีโอกาสได้งานตำแหน่งลูกจ้างของรัฐวิสาหกิจที่นึง ซึ่งพ่อแฟนเป็นคนช่วยฝากฝังให้ ได้กลับมาบ้านเกิดแฟนเราก็โอเคเพราะดีต่ออนาคตลูก ย้ายกันมาทีนี้แหละค่ะปัจจุบันแล้ว แม่แฟนเราเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวตั้งแต่อายุ27 แกทำงานโรงงานเป็นกะ สภาพบ้านไม่ต่างจากบ้านร้างค่ะ พื้นทรุด เถาวัลย์เลื้อยมาในบ้าน หนู และพื้นบ้านที่เหนียว เราก็โอเคแกคงไม่ค่อยมีเวลาดูแลบ้าน เราก็ทำความสะอาดซ่อมแซมอะไรที่พอจะทำได้ เรามาอยุ่ที่นี่จนถึงวันนี้รวมแล้วประมาณเดือนเศษ ตอนนี้เราเข้าใจแล้วว่าทำไมบ้านถึงได้เป็นแบบที่เราเล่าในตอนแรก ก่อนอื่นขอออกตัวก่อนนะคะเราไม่ได้มีเจตนาจะว่าร้าย หรือคิดไม่ดี แม่แฟนเราแกดีหมดทุกอย่างค่ะ แค่ทำกับข้าวไม่เป็น คือไม่ได้เลย อันนี้ชิวๆ แต่ที่เราชิวไม่ไหวคือ (กราบขอโทษค่ะคุณแม่) นิสัยมักง่าย เราไม่รุ้จะใช้คำไหนให้มันซอฟกว่านี้แล้วค่ะ มักง่ายเป็นที่มาของหลายๆสิ่ง กินแล้วไม่เก็บ ทำอะไรเสร็จก็ตั้งไว้ ขยะท่วม หลายอย่างค่ะ บางคนอาจจะคิดว่าแล้วทำไมเราไม่ทำเรามาอยุ่บ้านเขา เราทำค่ะกวาดเช็ดถูล้างจานหุงข้าว ยกเว้นผ้าที่ไม่ได้ซักให้ หับข้าวเราทำเป็นบางครั้ง ขยะในครัว ถ้วยจานที่กินแล้วกองไว้เราเก็บตามหลังให้แทบทุกครั้ง แต่เนื่องจากเราแม่ลูกอ่อนเลยไม่เต็มที่กับงานบ้านเท่าไหร่ ค่ะนี้จึงเป็นที่มาของกระทู้นี้ถามว่ามีเวลานั่งพิมทำไมไม่ทำงานบ้าน วันนี้ทำหมดแล้วค่ะ มาพิมตอนลูกหลับ เลยอยากถามความเห็นชาวพันทิปว่าที่เรารุ้สึกอยุ่ตอนนี้ เราคงไม่ผิดใช่มั้ยค่ะที่จะโกรธ จะหงุดหงิดคือมันเหนื่อยอะ เือนหน้าเราต้องไปทำงานเราคิดสภาพออกเลยค่ะว่าบ้านจะเป็นยังไง ถามว่าทำไมไม่ใช้แฟน ใช้ค่ะใช้จนปากจะฉีกถึงรูหูแล้ว ที่อยู่นี่เหมือนมีลูกชายสองคน เห้อ
ปล.อย่าว่าเราเรื่องว่าแม่สามีเลยนะคะรุ้ตัวค่ะว่าไม่ควรพูดถึงท่านในทางลบ แค่ขอระบายหน่อยนะคะ
ถ้าเจอแม่สามีแบบนี้ ลูกสะไภ้อย่างเราควรทำไงดีค่ะ
เริ่มตั้งแต่เราคบกับแฟนตอนแรก แฟนอายุน้อยกว่าเรา7ปีค่ะ เริ่มใช้คำว่าคบกันตอนเราอายุ22 แฟน15 ^^''แหะๆ ก็ตามประสานะคะตอนนั้นเราเรียนราม แต่ทำงานตลอดไม่เข้าฟังบรรยาย คือข้ออ้างค่ะเราขต้เกียจ เราทำงานกลางคืนกลางวันนอน ก็ไม่รุ้คบกันได้ไงจนแฟนเราจบปวช ถึงตอนนั้นแฟนเราบอกให้เราไปอยุ่บ้านเขา เราก็ไปค่ะแรกๆรุ้สึกได้ว่าถูกแอนตี้จากสังคมบ้านแฟน สภาพเราตอนนั้นคือจี๊ดมาก เอาง่ายๆคือแรดค่ะ เราก็ไม่คิดอะไรเพราะเราถือว่าเราใช้ชีวิตอยู่กับแฟนไม่ได้อยุ่กับญาติๆแฟนรวมทั้งแม่แฟน ค่ะมันก็เวลาผ่านไปเราอยุ่บ้านแฟนบ้างกลับไปอยุ่บ้านตัวเองบ้าง จนแม่เราชวนแฟนเราให้มาอยุ่ที่บ้านเรามาทำงานแถวบ้านเรา ลืมบอกว่าเรากับแฟนคนละจังหวัดกันค่ะ แฟนก็มาทำงานเก็บเงินปีกว่า เราก็ได้แต่งงาน จัดเลี้ยง โต๊ะจีนมีงานเช้างานเย็นมีขันหมาก แต่เราทั้งโกรธทั้งเสียใจ วันงานทางบ้านแฟนเรา แม่แฟนเราไม่คุยกับทางบ้านเราเลยค่ะ คือเนียนๆเป็นแขก คือคนที่มางานถามพ่อแม่เราว่าพ่อแม่เจ้าบ่าวอยุ่ไหน เราแบบเห้ออ....แล้วงานก็ผ่านไป จบ ทีนี้อยู่กันมาสักพักเราอยากมีลูกค่ะ แฟนเราก็โอเคมีก็มีจัดมา ได้ลูกชายมาคนนึง จะบอกว่าช่วก่อนที่ขะมีลูกทำงานกันอู้ฟูมากค่ะ เงินมีเที่ยวกันสองคนหมดไม่เคยเก็บ พอเริ่มคิดจะท้อง แฟนออกรถอีก เลยมาจนคลอดลูกค่ะ ก็ยังทำงานต่อไปจนวันนึงแฟนมีโอกาสได้งานตำแหน่งลูกจ้างของรัฐวิสาหกิจที่นึง ซึ่งพ่อแฟนเป็นคนช่วยฝากฝังให้ ได้กลับมาบ้านเกิดแฟนเราก็โอเคเพราะดีต่ออนาคตลูก ย้ายกันมาทีนี้แหละค่ะปัจจุบันแล้ว แม่แฟนเราเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวตั้งแต่อายุ27 แกทำงานโรงงานเป็นกะ สภาพบ้านไม่ต่างจากบ้านร้างค่ะ พื้นทรุด เถาวัลย์เลื้อยมาในบ้าน หนู และพื้นบ้านที่เหนียว เราก็โอเคแกคงไม่ค่อยมีเวลาดูแลบ้าน เราก็ทำความสะอาดซ่อมแซมอะไรที่พอจะทำได้ เรามาอยุ่ที่นี่จนถึงวันนี้รวมแล้วประมาณเดือนเศษ ตอนนี้เราเข้าใจแล้วว่าทำไมบ้านถึงได้เป็นแบบที่เราเล่าในตอนแรก ก่อนอื่นขอออกตัวก่อนนะคะเราไม่ได้มีเจตนาจะว่าร้าย หรือคิดไม่ดี แม่แฟนเราแกดีหมดทุกอย่างค่ะ แค่ทำกับข้าวไม่เป็น คือไม่ได้เลย อันนี้ชิวๆ แต่ที่เราชิวไม่ไหวคือ (กราบขอโทษค่ะคุณแม่) นิสัยมักง่าย เราไม่รุ้จะใช้คำไหนให้มันซอฟกว่านี้แล้วค่ะ มักง่ายเป็นที่มาของหลายๆสิ่ง กินแล้วไม่เก็บ ทำอะไรเสร็จก็ตั้งไว้ ขยะท่วม หลายอย่างค่ะ บางคนอาจจะคิดว่าแล้วทำไมเราไม่ทำเรามาอยุ่บ้านเขา เราทำค่ะกวาดเช็ดถูล้างจานหุงข้าว ยกเว้นผ้าที่ไม่ได้ซักให้ หับข้าวเราทำเป็นบางครั้ง ขยะในครัว ถ้วยจานที่กินแล้วกองไว้เราเก็บตามหลังให้แทบทุกครั้ง แต่เนื่องจากเราแม่ลูกอ่อนเลยไม่เต็มที่กับงานบ้านเท่าไหร่ ค่ะนี้จึงเป็นที่มาของกระทู้นี้ถามว่ามีเวลานั่งพิมทำไมไม่ทำงานบ้าน วันนี้ทำหมดแล้วค่ะ มาพิมตอนลูกหลับ เลยอยากถามความเห็นชาวพันทิปว่าที่เรารุ้สึกอยุ่ตอนนี้ เราคงไม่ผิดใช่มั้ยค่ะที่จะโกรธ จะหงุดหงิดคือมันเหนื่อยอะ เือนหน้าเราต้องไปทำงานเราคิดสภาพออกเลยค่ะว่าบ้านจะเป็นยังไง ถามว่าทำไมไม่ใช้แฟน ใช้ค่ะใช้จนปากจะฉีกถึงรูหูแล้ว ที่อยู่นี่เหมือนมีลูกชายสองคน เห้อ
ปล.อย่าว่าเราเรื่องว่าแม่สามีเลยนะคะรุ้ตัวค่ะว่าไม่ควรพูดถึงท่านในทางลบ แค่ขอระบายหน่อยนะคะ