ก่อนอื่นต้องออกตัวเลยนะครับว่าเป็นกระทู้แรกในชีวิตเลย เพราะไม่เคยคิดจะเล่นเลยแค่เข้ามาอ่านผ่านๆ แฮ่ๆ
ผมกับแฟนผมเลิกกันมาได้ 3 เดือนกว่าๆแล้วแหละครับ เราคบกันมาได้สองปี เริ่มมาจากเข้ามหาลัยห้องเดียวกัน ผมชอบเค้าตั้งแต่แรกพบครั้งแรกเลยครับเลยพยายามคุยกันไปเรื่อยๆ ก้โอเคทุกอย่างอ่ะครับ แต่ว่าไม่ได้เป็นอะไรกันจนประมาณ 9 เดือนอ่ะครับถึงได้คบกันจริงๆจังๆ ระหว่างที่ผมตามจีบเค้า เค้าก็คุยกับคนอื่นคบกับคนอื่นซึ่งมันทรมานมากๆเลย แล้วบางทีคุยหวานๆกับคนใกล้ตัวด้วยมันเจ็บจริงๆเลย ผมเลยหายไปเพราะผมท้อมากๆ มาวันหนึ่งเขาส่งข้อความมาหาผมว่า"ทำไรอยู่" จากความเหนื่อยความท้อมันหายไปหมดเลย หลังจากนั้นเราก็คุยกันแล้วก็ตกลงคบกันครับ ก็โอเคอ่ะครับคุยกันได้ทุกเรื่องหวานๆกันมีความสุขมากๆแต่ทะเลาะกันบ่อย เพราะเราไม่ค่อยมีเวลา เจอกันแต่ในหน้าจอเป็นซะส่วนใหญ่ ผ่านไป 4-5 เดือนเราเลิกกันเพราะเรื่องแรงๆเรื่องหนึ่ง ตอนนั้นเครียดมากพยายามง้อทุกทาง พิมข้อความยาวๆ มากมาย ตอนนั้นเครียดมาก ง้อแบบไม่มีหวังเลยครับ เค้าปฏิเสธผมทุกอย่างเลย ผมก็เข้าใจนะว่ามันพลาดเพราะผมเอง จนผมได้เรียนรู้วิธีแย่ๆอย่างหนึ่งคือ ขู่ ครับ จริงๆผมไม่ได้อยากทำหรอก แต่มันจนตรอกจริงๆครับตอนนั้น บวกกับอารมณ์เครียดของผมด้วยเลยทำ เขากลับมาครับ หลังจากนั้นก็คบกันยาวๆ ลืมๆทุกอย่างไป คบกันมีความสุขมากครับสำหรับผม มันเป็นเวลาที่มีค่าจริงๆ แต่เขาเป็นคนติดบ้านครับ ไม่ค่อยชอบออกไปไหน ชอบใช้เวลาอยู่กับครอบครัว แต่ก็คุยกันทุกวัน เค้าก็ให้เวลาผม ผมก็ให้เวลาเค้า บางทีก็ทะเลาะกันเพราะเรื่องนี้ ผมเลยเล่นเกมส์หนักมาก ติดเพื่อน เล่นดนตรี ก็ทำทุกอย่างตามประสาวัยรุ่นอ่ะครับ แต่ก็มีเขาคนเดียวเสมอมาตลอด
จนวันหนึ่งเริ่มคิดถึงอนาคต ผมเลยเริ่มหาเงินเอง เก็บตังเอง ตั้งเป้าไว้ว่าโตไปจะไม่ให้เขาลำบากแน่นอน เพราะเขาเป็นคนน่ารัก เข้าใจผมดีทุกอย่าง เลยเลิกเล่นดนตรีไปครับ เพราะสังคม คนในวงต่างก็มีแต่เหล้ามีแต่ผู้หญิง เรากลัวว่าเราจะอดทนตัวเองไม่อยู่เลยทิ้งไป ตอนนั้นทะเลาะกับเพื่อนในวงกับหัวหน้าทีมจัดงานหนักมาก จนถึงขนาดผู้ใหญ่ที่คอยสนับสนุนวงลบผมออกจากเพื่อนเลยครับ แต่ก็ไม่เป็นไร ผมมีความสุขกับแฟนก็พอแล้ว ผมรักเขามาก แต่ก็ยังยืนอยู่บนพื้นฐานของคำว่าให้เวลากันและกัน ไม่ก้าวก่ายกัน แต่ข้อเสียของผมอย่างหนึ่งคือ เวลาทะเลาะกันหรืองอนเขา ผมจะไม่ค่อยพูดว่าผมเป็นอะไร ไม่บอกว่าเรื่องอะไร แล้วก็อีกอย่างหนึ่งคือ ผมชอบบอกเลิกประชด พอเขาเลิกจริงๆผมก็จะฟอร์มเยอะจัดไปขู่เขาอีก -0- แต่จริงๆผมนี่ไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นเลย
จนวันสุดท้ายที่ยังจำได้อยู่คือ วันนั้นผมเข้าไปในเฟสเขา แล้วเห็นเขาบอกคิดถึงรุ่นพี่เขาในหน้าเฟส ผมนี่อึ้งเลย(รุ่นพี่ที่เขาแอบชอบมาตั้งแต่มัธยม) มันทำให้ผมช็อคมากๆ ทะเลาะกันแล้วก็หายไปวันหนึ่งเต็มเลย แต่เขาก็ยังไม่รู้นะว่าเรื่องอะไร จนผมปากดีอีกแล้วไปบอกเลิกเขาแล้วก็ไปขู่เขาอีกแล้วครับ ตอนนั้นเขาก็ยังไม่รู้ว่าเรื่องอะไร ผมเองก็เหมือนกันตอนนั้นยังไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นอะไร จำได้แค่ว่าผมเหนื่อยจากการทำงาน 3d ให้เขากับตัวเองมากๆ(เราเรียนด้วยกัน) แล้วก็โมโหมากๆ เราเลยเลิกกันจริงๆครับ ตอนแรกก็คิดว่าเขาจะกลับมา แต่กลับไม่ใช่ครับ เขากลับไปคุยกับคนนั้น เพ้อหาคนนั้น คุยกันหน้าวอลล์ ผมนี่โคตรเจ็บเลยครับ ช่วงนั้นร้องไห้จนไม่รู้จะร้องยังไง ปรึกษาใครก็ไม่ได้ เลยตัดสินใจกัลบไปง้อครับ แต่คำที่ได้คือ เขาบอกว่าผมเป็นคนบอกเลิกเขา แล้วเขาก็เลือกทางของเขาแล้ว ตอนนั้นยิ่งเครียดกันไปใหญ่ ผมไม่นึกเลยว่าเรื่องมันจะเป็นมาถึงขนาดนี้ แต่ก็ยังไปง้อเขาเหมือนเดิม ิย่งคุยเหมือนยิ่งแย่ โดนด่า โดนว่า โดนปฏิเสะมาทุกอย่าง มันทำให้ผมท้อแท้มาก จากคนน่ารักๆในวันเก่ากลับเปลี่ยนไปคนละคน ไม่ว่าจะพูดยังไงทำอะไร เขาจะไม่สนใจ ตอบกลับแค่ อื้ม แล้วก็พูดจาทำร้ายความรู้สึกต่างๆนาๆ อารมณ์ตอนนั้นผมได้แต่โทษตัวเอง โทษที่เราคิดอะไรเหมือนเด็กน้อยที่ไมรู้จักมองปัญหา แก้ปัญหาแต่แรก เลยปรับตัว ปรับทุกอย่างที่เคยเป็น มองเห็นด้านแย่ๆของตัวเอง แล้วกลับไปหาเขา แต่มันสายไปครับ เขาสองคนรักกันมาก มากจนไม่มีเหลือแม้แต่ความรู้สึกดีๆกับผมเลย พอคุยกันก็ได้รู้หลายๆอย่าง เขาบอกว่าเขาแอบชอบพี่คนนี้มานานก่อนผมแล้วครับ เขาหาว่าผมไม่สนใจเค้า เขาไม่โกรธเรื่องที่ผมขู่เขาเพราะเขาเข้าใจผม แต่เขาไม่ได้รักผมแล้ว มันทำให้ผมเจ็บมากๆ ที่ต้องรู้ว่าคนที่บอกคิดถึงกันตอนนั้น คนที่เขาแชทตลอดเวลาแล้วบอกว่าแค่พี่ คือคนที่ยืนอยู่กับเขาในวันนี้ ผมได้แต่ถามตัวเองว่าแล้วสิ่งที่ผมทุ่มเท ความจริงใจที่ผมมีให้ ต่างๆมันไม่มีเหลือแล้วใช่ไหม ทำไมคนรักกันพอหมดรักกันแล้วต้องกลายเป็นอีกคนหนึ่งที่แม้แต่วันเกิดเขายังไม่อยากจะมาอวยพรเลย
มันเจ็บปวดที่ต้องรู้ว่าเขารักกัน
มันท้อแท้ที่ต้องรู้ว่าเขาไม่ให้โอกาสแล้ว
มันอ่อนแอที่ต้องอยู่คนเดียว
มันทรมานที่ต้องจมอยู่กับความผิดของตัวเอง
ผมรักเข้ามากจริงๆครับ เป็นผู้หญิงคนแรกที่ผมคิดว่าอยากจะแต่งงานด้วย เป็นคนแรกที่ผมเล่าเรื่องดีๆให้แม่ผมฟังอยู่บ่อยๆเกี่ยวกับเธอ เป็นคนแรกที่ทำให้ผมรู้ถึงความรักจริงๆ
บางทีผมก็โกรธเขานะ แต่คิดไปคิดมาไม่รู้จะโกรธเขาไปทำไม เพราะสุดท้ายผมก็หวังให้มันกลับมาดีเหมือนเดิม
บางทีผมก็รู้สึกยินดี แต่ก็ปฏิเสธไมได้เลยว่าเราเจ็บ เจ็บมากๆ
ตอนนี้ผมวางทุกอย่างลง เพราะยิ่งดึงดันก็ยิ่งแย่ เลยขอมาแย่คนเดียว พยายามช่วยเหลืองานเขาเท่าที่ทำได้ แต่ไม่เคยได้แม้แต่คำขอบคุณเลย แต่ก็ไม่เป็นไรเพราะผมเลือกที่จะทำเอง ตอนนี้ก็เลิกกันมาได้สามเดือนแล้ว แต่ผมยังจำภาพดีๆในอดีตได้แม่นเลยครับ ยังอยากง้อเขาเหมือนเดิม ครั้งสุดท้ายที่คุยกันผมไปขอโอกาสเขาครับ ผมบอกผมจะรอเขา บอกว่าให้เขาเลิกกันก่อนแล้วค่อยให้โอกาสผมก็ได้ ผมรอได้ อ้อนวอนเขา เขาเลยอมตกลง
จนวันนี้ก็ไม่ได้ข่าวคราวอะไรอีกเลย คิดถึงเขาเสมอ อยากเริ่มต้นใหม่ แต่คงทำไม่ได้ ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อไปดี หรือดีแล้วที่ผมปล่อยเขาไป บางทีก็คิดนะครับว่าถ้าไม่เลิกกันผมคงมองไม่เห็นด้านแย่ๆของตัวเอง ไม่ปรับปรุงตัวเอง แต่มันคงเป็นแค่ความหวังเล็กๆว่าถ้ามีโอกาสเราคงได้มีความสุขกัน
ทางบ้านผมก็ไม่ได้ลำบากอะไร ตัวผมเองก็รักเขามาก หวังว่าถ้าเขาได้มาอ่านข้อความนี้ คงไม่ได้ทำให้มันแย่อีกนะ
ผมรักคุณนะ รักมากๆด้วย ไม่เคยเอาใครมาขั้นระหว่างเราเลย ถึงแม้มันมีโอกาสแต่ก็ไม่เคยนอกใจ ผมทุ่มเทเพื่อคุณเสมอมานะ
ถ้าหากใครมีความคิดเห็นอะไรดีๆ หรืออยากแนะนำสิ่งดีๆก็แนะนำมาได้นะครับ
ผมรับฟังทุกอย่าง ขอบคุณนะครับที่อ่านเรื่องงี้เง่าๆจนจบ มันเป็นกระทู้แรกของผม ถ้าพิมงงๆขออภัยด้วยนะครับ
ถ้าเพื่อนรู้ว่ามาตั้งอะไรดราม่าแบบนี้คงโดนล้อแน่เลย แฮ่ๆ
เลิกกันเพราะอารมณ์ชั่ววูบของเรา แต่ไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดี
ผมกับแฟนผมเลิกกันมาได้ 3 เดือนกว่าๆแล้วแหละครับ เราคบกันมาได้สองปี เริ่มมาจากเข้ามหาลัยห้องเดียวกัน ผมชอบเค้าตั้งแต่แรกพบครั้งแรกเลยครับเลยพยายามคุยกันไปเรื่อยๆ ก้โอเคทุกอย่างอ่ะครับ แต่ว่าไม่ได้เป็นอะไรกันจนประมาณ 9 เดือนอ่ะครับถึงได้คบกันจริงๆจังๆ ระหว่างที่ผมตามจีบเค้า เค้าก็คุยกับคนอื่นคบกับคนอื่นซึ่งมันทรมานมากๆเลย แล้วบางทีคุยหวานๆกับคนใกล้ตัวด้วยมันเจ็บจริงๆเลย ผมเลยหายไปเพราะผมท้อมากๆ มาวันหนึ่งเขาส่งข้อความมาหาผมว่า"ทำไรอยู่" จากความเหนื่อยความท้อมันหายไปหมดเลย หลังจากนั้นเราก็คุยกันแล้วก็ตกลงคบกันครับ ก็โอเคอ่ะครับคุยกันได้ทุกเรื่องหวานๆกันมีความสุขมากๆแต่ทะเลาะกันบ่อย เพราะเราไม่ค่อยมีเวลา เจอกันแต่ในหน้าจอเป็นซะส่วนใหญ่ ผ่านไป 4-5 เดือนเราเลิกกันเพราะเรื่องแรงๆเรื่องหนึ่ง ตอนนั้นเครียดมากพยายามง้อทุกทาง พิมข้อความยาวๆ มากมาย ตอนนั้นเครียดมาก ง้อแบบไม่มีหวังเลยครับ เค้าปฏิเสธผมทุกอย่างเลย ผมก็เข้าใจนะว่ามันพลาดเพราะผมเอง จนผมได้เรียนรู้วิธีแย่ๆอย่างหนึ่งคือ ขู่ ครับ จริงๆผมไม่ได้อยากทำหรอก แต่มันจนตรอกจริงๆครับตอนนั้น บวกกับอารมณ์เครียดของผมด้วยเลยทำ เขากลับมาครับ หลังจากนั้นก็คบกันยาวๆ ลืมๆทุกอย่างไป คบกันมีความสุขมากครับสำหรับผม มันเป็นเวลาที่มีค่าจริงๆ แต่เขาเป็นคนติดบ้านครับ ไม่ค่อยชอบออกไปไหน ชอบใช้เวลาอยู่กับครอบครัว แต่ก็คุยกันทุกวัน เค้าก็ให้เวลาผม ผมก็ให้เวลาเค้า บางทีก็ทะเลาะกันเพราะเรื่องนี้ ผมเลยเล่นเกมส์หนักมาก ติดเพื่อน เล่นดนตรี ก็ทำทุกอย่างตามประสาวัยรุ่นอ่ะครับ แต่ก็มีเขาคนเดียวเสมอมาตลอด
จนวันหนึ่งเริ่มคิดถึงอนาคต ผมเลยเริ่มหาเงินเอง เก็บตังเอง ตั้งเป้าไว้ว่าโตไปจะไม่ให้เขาลำบากแน่นอน เพราะเขาเป็นคนน่ารัก เข้าใจผมดีทุกอย่าง เลยเลิกเล่นดนตรีไปครับ เพราะสังคม คนในวงต่างก็มีแต่เหล้ามีแต่ผู้หญิง เรากลัวว่าเราจะอดทนตัวเองไม่อยู่เลยทิ้งไป ตอนนั้นทะเลาะกับเพื่อนในวงกับหัวหน้าทีมจัดงานหนักมาก จนถึงขนาดผู้ใหญ่ที่คอยสนับสนุนวงลบผมออกจากเพื่อนเลยครับ แต่ก็ไม่เป็นไร ผมมีความสุขกับแฟนก็พอแล้ว ผมรักเขามาก แต่ก็ยังยืนอยู่บนพื้นฐานของคำว่าให้เวลากันและกัน ไม่ก้าวก่ายกัน แต่ข้อเสียของผมอย่างหนึ่งคือ เวลาทะเลาะกันหรืองอนเขา ผมจะไม่ค่อยพูดว่าผมเป็นอะไร ไม่บอกว่าเรื่องอะไร แล้วก็อีกอย่างหนึ่งคือ ผมชอบบอกเลิกประชด พอเขาเลิกจริงๆผมก็จะฟอร์มเยอะจัดไปขู่เขาอีก -0- แต่จริงๆผมนี่ไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นเลย
จนวันสุดท้ายที่ยังจำได้อยู่คือ วันนั้นผมเข้าไปในเฟสเขา แล้วเห็นเขาบอกคิดถึงรุ่นพี่เขาในหน้าเฟส ผมนี่อึ้งเลย(รุ่นพี่ที่เขาแอบชอบมาตั้งแต่มัธยม) มันทำให้ผมช็อคมากๆ ทะเลาะกันแล้วก็หายไปวันหนึ่งเต็มเลย แต่เขาก็ยังไม่รู้นะว่าเรื่องอะไร จนผมปากดีอีกแล้วไปบอกเลิกเขาแล้วก็ไปขู่เขาอีกแล้วครับ ตอนนั้นเขาก็ยังไม่รู้ว่าเรื่องอะไร ผมเองก็เหมือนกันตอนนั้นยังไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นอะไร จำได้แค่ว่าผมเหนื่อยจากการทำงาน 3d ให้เขากับตัวเองมากๆ(เราเรียนด้วยกัน) แล้วก็โมโหมากๆ เราเลยเลิกกันจริงๆครับ ตอนแรกก็คิดว่าเขาจะกลับมา แต่กลับไม่ใช่ครับ เขากลับไปคุยกับคนนั้น เพ้อหาคนนั้น คุยกันหน้าวอลล์ ผมนี่โคตรเจ็บเลยครับ ช่วงนั้นร้องไห้จนไม่รู้จะร้องยังไง ปรึกษาใครก็ไม่ได้ เลยตัดสินใจกัลบไปง้อครับ แต่คำที่ได้คือ เขาบอกว่าผมเป็นคนบอกเลิกเขา แล้วเขาก็เลือกทางของเขาแล้ว ตอนนั้นยิ่งเครียดกันไปใหญ่ ผมไม่นึกเลยว่าเรื่องมันจะเป็นมาถึงขนาดนี้ แต่ก็ยังไปง้อเขาเหมือนเดิม ิย่งคุยเหมือนยิ่งแย่ โดนด่า โดนว่า โดนปฏิเสะมาทุกอย่าง มันทำให้ผมท้อแท้มาก จากคนน่ารักๆในวันเก่ากลับเปลี่ยนไปคนละคน ไม่ว่าจะพูดยังไงทำอะไร เขาจะไม่สนใจ ตอบกลับแค่ อื้ม แล้วก็พูดจาทำร้ายความรู้สึกต่างๆนาๆ อารมณ์ตอนนั้นผมได้แต่โทษตัวเอง โทษที่เราคิดอะไรเหมือนเด็กน้อยที่ไมรู้จักมองปัญหา แก้ปัญหาแต่แรก เลยปรับตัว ปรับทุกอย่างที่เคยเป็น มองเห็นด้านแย่ๆของตัวเอง แล้วกลับไปหาเขา แต่มันสายไปครับ เขาสองคนรักกันมาก มากจนไม่มีเหลือแม้แต่ความรู้สึกดีๆกับผมเลย พอคุยกันก็ได้รู้หลายๆอย่าง เขาบอกว่าเขาแอบชอบพี่คนนี้มานานก่อนผมแล้วครับ เขาหาว่าผมไม่สนใจเค้า เขาไม่โกรธเรื่องที่ผมขู่เขาเพราะเขาเข้าใจผม แต่เขาไม่ได้รักผมแล้ว มันทำให้ผมเจ็บมากๆ ที่ต้องรู้ว่าคนที่บอกคิดถึงกันตอนนั้น คนที่เขาแชทตลอดเวลาแล้วบอกว่าแค่พี่ คือคนที่ยืนอยู่กับเขาในวันนี้ ผมได้แต่ถามตัวเองว่าแล้วสิ่งที่ผมทุ่มเท ความจริงใจที่ผมมีให้ ต่างๆมันไม่มีเหลือแล้วใช่ไหม ทำไมคนรักกันพอหมดรักกันแล้วต้องกลายเป็นอีกคนหนึ่งที่แม้แต่วันเกิดเขายังไม่อยากจะมาอวยพรเลย
มันเจ็บปวดที่ต้องรู้ว่าเขารักกัน
มันท้อแท้ที่ต้องรู้ว่าเขาไม่ให้โอกาสแล้ว
มันอ่อนแอที่ต้องอยู่คนเดียว
มันทรมานที่ต้องจมอยู่กับความผิดของตัวเอง
ผมรักเข้ามากจริงๆครับ เป็นผู้หญิงคนแรกที่ผมคิดว่าอยากจะแต่งงานด้วย เป็นคนแรกที่ผมเล่าเรื่องดีๆให้แม่ผมฟังอยู่บ่อยๆเกี่ยวกับเธอ เป็นคนแรกที่ทำให้ผมรู้ถึงความรักจริงๆ
บางทีผมก็โกรธเขานะ แต่คิดไปคิดมาไม่รู้จะโกรธเขาไปทำไม เพราะสุดท้ายผมก็หวังให้มันกลับมาดีเหมือนเดิม
บางทีผมก็รู้สึกยินดี แต่ก็ปฏิเสธไมได้เลยว่าเราเจ็บ เจ็บมากๆ
ตอนนี้ผมวางทุกอย่างลง เพราะยิ่งดึงดันก็ยิ่งแย่ เลยขอมาแย่คนเดียว พยายามช่วยเหลืองานเขาเท่าที่ทำได้ แต่ไม่เคยได้แม้แต่คำขอบคุณเลย แต่ก็ไม่เป็นไรเพราะผมเลือกที่จะทำเอง ตอนนี้ก็เลิกกันมาได้สามเดือนแล้ว แต่ผมยังจำภาพดีๆในอดีตได้แม่นเลยครับ ยังอยากง้อเขาเหมือนเดิม ครั้งสุดท้ายที่คุยกันผมไปขอโอกาสเขาครับ ผมบอกผมจะรอเขา บอกว่าให้เขาเลิกกันก่อนแล้วค่อยให้โอกาสผมก็ได้ ผมรอได้ อ้อนวอนเขา เขาเลยอมตกลง
จนวันนี้ก็ไม่ได้ข่าวคราวอะไรอีกเลย คิดถึงเขาเสมอ อยากเริ่มต้นใหม่ แต่คงทำไม่ได้ ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อไปดี หรือดีแล้วที่ผมปล่อยเขาไป บางทีก็คิดนะครับว่าถ้าไม่เลิกกันผมคงมองไม่เห็นด้านแย่ๆของตัวเอง ไม่ปรับปรุงตัวเอง แต่มันคงเป็นแค่ความหวังเล็กๆว่าถ้ามีโอกาสเราคงได้มีความสุขกัน
ทางบ้านผมก็ไม่ได้ลำบากอะไร ตัวผมเองก็รักเขามาก หวังว่าถ้าเขาได้มาอ่านข้อความนี้ คงไม่ได้ทำให้มันแย่อีกนะ
ผมรักคุณนะ รักมากๆด้วย ไม่เคยเอาใครมาขั้นระหว่างเราเลย ถึงแม้มันมีโอกาสแต่ก็ไม่เคยนอกใจ ผมทุ่มเทเพื่อคุณเสมอมานะ
ถ้าหากใครมีความคิดเห็นอะไรดีๆ หรืออยากแนะนำสิ่งดีๆก็แนะนำมาได้นะครับ
ถ้าเพื่อนรู้ว่ามาตั้งอะไรดราม่าแบบนี้คงโดนล้อแน่เลย แฮ่ๆ