บางท่านอยากรู้ประสบการณ์ เดินทางคนเดียว เป็นกลุ่ม หลงทาง วัดดวง วางแพลน ด้นสด คุณมาถูกกระทู้แล้วครับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ก่อนอื่นเลยขอบอกก่อนเลยว่านี่เป็นกระทู้แรกที่ตั้งขึ้นของกระผมนะครับ ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วย
(ไอดีสมัครชิกยืมของเพื่อนมานะครับ)
พอดีอยากรีวิวและแบ่งปัน ปสก. เอาตัวรอด(เกือบไม่รอด) บ้างเห็นท่านอื่นรีวิวกันมาพอสมควรแล้ว
ในการเดินทางของผมเป็นช่วงปีที่แล้วนะครับ ประมาณ 28 มี.ค. เป็นต้นไป
และก็ขอบอกก่อนเลยว่า ผม ไปที่ USA นี่ ไป work @ travel ก่อน แต่ขอไม่เล่าละกันนะครับ (ถ้ารวม work ด้วย ผมไปประมาณ 4 เดือนครับ)
อยากรีวิวที่ไปเที่ยวมากกว่า 555+
เรื่องค่าใช้จ่ายผมขอ ปัด เป็น เลข เศษๆ เป็น 0 นะครับ เช่น ซื้อของ 205 บาท ก็จะเป็น 200 บาทครับ (บางอย่างจำไม่ได้ขออภัยล่วงหน้า)
โอเคร มาจะกล่าวบทไปให้มากความทำไม ขอเริ่มเลยดีกว่า
การเดินทางขอเริ่มต้นตั้งแต่นั่งเครื่องบิน มา USA ก่อนเลยละกันนะครับ
ไอ่เรามันก็ตัวคนเดียว ไม่เคย นั่งเครื่องบินไป ต่างประเทศ คนเดียวด้วย ขอเริ่มรีวิวตั้งแต่สายการบินเลยละกันครับ
(ผมมา สายการบิน EVA airline ของจีน การจองตั๋วนั้น ผมให้เอเจนซี่จองให้ครับ ขออภัยจำราคา ไป-กลับ ไม่ได้ แต่ไม่เกิน
50k บาทครับ)
ก็ร่ำราพ่อแม่พี่น้อง เรียบร้อยเสร็จก็ผ่าน ตม. เตรียมขึ้นเครื่อง ครับ เนื่องจากยังใหม่ๆ อยู่ จึงมีคนไทยท่านหนึ่งที่ไป ไฟลท์ เดียวกัน (ขอเรียกว่า พี่ ผญ ละกันนะครับ)
เห็นหน้าเรา ดูรนๆ หรือ ดูโง่ๆกลัวจะหลงทาง จึง เข้ามาทักทายและ ที่ผมจะไปคือ FL (เพื่อไป work เนี่ยแหละ)
ก็คุยกันไปคุยกันมา พบว่า พี่เขาไป Sanfran แต่ของผม ก็ต้องไป stop ที taipei sanfran chicago ในใจคิดละครับจังหวะนี้ สบายตัวละมีเพื่อนร่วมทาง
ก็สบายจริงๆครับ เขาพาไปหมด ที่เกท ขึ้นเครื่อง ต่อเครื่อง รวมทั้งเลี้ยงข้าวที่ taipei ด้วย(ขอบคุณมากๆครับและก็ขอโทษจริงๆที่ผมกิน ไม่หมด มันเลี่ยนมากเลยอาหารจีน จืดซะแบบกินไป 4 5คำอิ่มเลย ) ถึงตรงนี้ ไม่เสียสักบาทครับ พี่ ผญ เลี้ยงหมด
ก็ทุกอย่างก็เหมือนจะไปได้สวย แต่แล้ว!!!! ผมก็ต้องเจอกับความซวยครับ ครับมันซวยจริงๆ เมื่อ ตอน ถึง sanfran แล้ว ผมกับพี่เขา นั่งห่างไกลกันครับ แล้วตอนจะลงเครื่อง ผม ก็เหนพี่เขาแวบๆ แล้วเหมือนจะได้ยิน ว่า เดี๋ยวพี่รอข้างนอกนะ แต่แถวผมติดมากกว่าจะได้ออกก็คนท้ายๆเลย พอ ออกมาเท่านั้นแหละครับ ไม่เจอพี่เขาครับ TT
ถือว่าเป็นสายการบินที่ประทับใจมากเลยครับ แอร์น่ารักมากกกกกกกก
อยู่คนเดียวแล้วสิ
มาต่อครับ พอดีติดงานนิดหน่อยขออภัยครับ
หลังจากที่ผมไม่เจอพี่สาว ผมก็พบกับความโดดเดี่ยวเข้าไปอีกครับ เมื่อผมเลือกที่จะตัดสินใจรอ ให้แน่ใจว่าพี่สาวไปแล้วจริงๆผมก็รอหน้าห้องน้ำครับ จนทนไม่ไหวต้อง ไปเข้าห้องน้ำครับพอออกมาเท่านั้นแหละครับ ไม่เจอใครสักคนเลยครับ ซวยจริงๆ เหมือนโดดเดี่ยวจริงๆแล้วล่ะครับ ทีนี้ จากนั้นผมรู้สึกไร้จุดหมายจนต้อง โทรไลน์คุยกับเพื่อนที่ไทย(ไวไฟฟรีครับ) จนเพื่อนบอกเออไปๆเหอะๆ ถามๆเอาเดี๋ยวก็ถึง(เวรกรรม) ผมจึงตัดสินใจ ลุกขึ้นเพื่อไปต่อแต่ทว่า ขณะที่ผมกำลังไปนั้น ก็ดันพอดีกับ สายการบินอีกสายส่งผู้โดยสารพอดี ก็แย่ละสิทีนี้ มันมี2ฝั่ง ถ้าผมจำไม่ผิดน่าจะประมาณ ว่า คนของอเมริกา กับ คนมาเยี่ยมเยียน ถ้าผิดขออภัย แต่ก็ดั้นนน พวกหัวทองเหมือนนัดกันมาทั้งหมดมันไปต่อแถวด้านผู้มาเยี่ยมเยียนหมดเลย ส่วนหัวดำ ดันไปต่อแถว คนของอเมริกา ผมนี้อึ้งเลยครับว่าจะไปทางไหนดี แต่สุดท้ายเลือกส่วนรวมครับ ตามหัวทองไป แต่แล้วอยู่ดีๆก็ได้ยินเสียงตะโกนขึ้นมาจากพนักงานอีกฝั่ง this way ผมได้ยินประมาณนี้แต่สักพักฝูงซอมบี้หัวทอง มันรีบวิ่งไปต่ออีกฝั่งทันที ผมจึงต้องวิ่งไปเพื่อความอยู่รอด กลายเป็นได้คนแรกๆซะงั้น แล้วก็ถึง ตม ที่นี่ครับ ถามค่อนข้างละเอียดมาทำไม มาทำอะไรอยู่นานไหม คุยๆไปคุยๆมา ผมจึงถามไปว่าผมจะต้องต่อเครื่องไป ชิคาโก ต้องทำไงครับ ตม ชี้ไปทางด้านหลัง เหมือนบอกทางแล้วเรียกคนข้างหลังมาต่อ ผมก็เดินตามที่ชี้ไป งง ไปใหญ่ครับ นี่ที่ไหนฟะเนี่ย แต่สายตาดีเห็นคนเขาหยิบๆกระเป๋ากันผมก็เดินๆหา ไฟท์ ของผมว่ากระเป๋าอยู่ไหน หาอยู่นาน เจอพนักงานอาตี๋กำลังเช็คๆกระเป๋า ผมจึงรีบวิ่งไปบอกนั่นของผมๆ แล้วเขาจึงถามทำไมมาช้าจังเขาจะส่งเข้าไปให้สายการบินละนะเนี่ย ผมก็แหะๆ แล้วรีบเนียนเปลี่ยนเรื่องไปถามว่าจะไปต่ออย่างไรดี เขาจึงพาไปหา พนักงานอีกท่านละก็อธิบายชัดเจนว่าต้องไปไหนต่อ สุดท้ายก็ขึ้นโดยสวัสดิภาพครับ
ต่อมากำลังจะลงเครื่องจากซานฟรานสู่ชิคาโกครับ เหลือบไปมองเห็น ฝรั่งหยิบเสื้อกันหนาวมาใส่กันหนาๆ ส่วนในใจผมคิดร้อนจะตายใส่ทำไม แต่พอลงจากเครื่องเข้าสนามบินเท่านั้นแหละครับ ควันออกปากทันทีไม่เคยพบอากาศที่หนาวขนาดนี้มาก่อน จึงรีบวิ่งเข้าสนามบินและเตรียมตัวขึ้นเครื่องต่อ และปัญหาก็เกิดอีกเมื่อผมหาเกทไม่เจอ ต้องถามคนนู้นคนนี้ทุกคน ก็ช่วยกันบอกทางจนผมมาถึงทันเวลาพอดี แล้วก็เพื่อความชัวร์ครับผมจึงตัดสินใจ ถามกัปตันที่เขากำลังยืนดูอะไรสักอย่างอยู่ และแล้วจู่ๆ ผมก็ได้สิทธิพิเศษแซงคิวชาวบ้านซะงั้นก็ลุงกัปตันเล่นพาผม ลัดคิวไปยื่นตั๋วก่อนเลยคนฉีกตั๋วก็ถามว่าคนไทยใช่ไหม ผมก็ใช่ครับๆ พี่คนไทยหรอครับ ก็เล่นพูดภาษาไทยขนาดนี้ แล้วอยู่ดีๆเขาก็ตะโกน ว่า สวัสดีครับ ขอบคุณครับ ผมนี่งงเลยแล้วหันไปมองด้านหลังนี่รับรู้ได้ถึงสายตาเร่าร้อนที่มองมาทางผม อาจเพราะคิดว่าผมแซงก็ได้มั้ง 555 เอาเปนว่าสุดท้ายก็ถึงฟรอริด้า โดยปลอดภัยครับ
>>>>>เดี๋ยวมารีวิวเมืองที่ผมไปมานะครับ Clear water bleach <<<<<<<<<< แล้วพบกันครับ
ปสก.เที่ยว(เอาตัวรอด) FL,LA,LASVEGAS,SANFRAN มีครบทุกอารมณ์ ในระยะเวลา1เดือน
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ก่อนอื่นเลยขอบอกก่อนเลยว่านี่เป็นกระทู้แรกที่ตั้งขึ้นของกระผมนะครับ ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วย
(ไอดีสมัครชิกยืมของเพื่อนมานะครับ)
พอดีอยากรีวิวและแบ่งปัน ปสก. เอาตัวรอด(เกือบไม่รอด) บ้างเห็นท่านอื่นรีวิวกันมาพอสมควรแล้ว
ในการเดินทางของผมเป็นช่วงปีที่แล้วนะครับ ประมาณ 28 มี.ค. เป็นต้นไป
และก็ขอบอกก่อนเลยว่า ผม ไปที่ USA นี่ ไป work @ travel ก่อน แต่ขอไม่เล่าละกันนะครับ (ถ้ารวม work ด้วย ผมไปประมาณ 4 เดือนครับ)
อยากรีวิวที่ไปเที่ยวมากกว่า 555+
เรื่องค่าใช้จ่ายผมขอ ปัด เป็น เลข เศษๆ เป็น 0 นะครับ เช่น ซื้อของ 205 บาท ก็จะเป็น 200 บาทครับ (บางอย่างจำไม่ได้ขออภัยล่วงหน้า)
โอเคร มาจะกล่าวบทไปให้มากความทำไม ขอเริ่มเลยดีกว่า
การเดินทางขอเริ่มต้นตั้งแต่นั่งเครื่องบิน มา USA ก่อนเลยละกันนะครับ
ไอ่เรามันก็ตัวคนเดียว ไม่เคย นั่งเครื่องบินไป ต่างประเทศ คนเดียวด้วย ขอเริ่มรีวิวตั้งแต่สายการบินเลยละกันครับ
(ผมมา สายการบิน EVA airline ของจีน การจองตั๋วนั้น ผมให้เอเจนซี่จองให้ครับ ขออภัยจำราคา ไป-กลับ ไม่ได้ แต่ไม่เกิน 50k บาทครับ)
ก็ร่ำราพ่อแม่พี่น้อง เรียบร้อยเสร็จก็ผ่าน ตม. เตรียมขึ้นเครื่อง ครับ เนื่องจากยังใหม่ๆ อยู่ จึงมีคนไทยท่านหนึ่งที่ไป ไฟลท์ เดียวกัน (ขอเรียกว่า พี่ ผญ ละกันนะครับ)
เห็นหน้าเรา ดูรนๆ หรือ ดูโง่ๆกลัวจะหลงทาง จึง เข้ามาทักทายและ ที่ผมจะไปคือ FL (เพื่อไป work เนี่ยแหละ)
ก็คุยกันไปคุยกันมา พบว่า พี่เขาไป Sanfran แต่ของผม ก็ต้องไป stop ที taipei sanfran chicago ในใจคิดละครับจังหวะนี้ สบายตัวละมีเพื่อนร่วมทาง
ก็สบายจริงๆครับ เขาพาไปหมด ที่เกท ขึ้นเครื่อง ต่อเครื่อง รวมทั้งเลี้ยงข้าวที่ taipei ด้วย(ขอบคุณมากๆครับและก็ขอโทษจริงๆที่ผมกิน ไม่หมด มันเลี่ยนมากเลยอาหารจีน จืดซะแบบกินไป 4 5คำอิ่มเลย ) ถึงตรงนี้ ไม่เสียสักบาทครับ พี่ ผญ เลี้ยงหมด
ก็ทุกอย่างก็เหมือนจะไปได้สวย แต่แล้ว!!!! ผมก็ต้องเจอกับความซวยครับ ครับมันซวยจริงๆ เมื่อ ตอน ถึง sanfran แล้ว ผมกับพี่เขา นั่งห่างไกลกันครับ แล้วตอนจะลงเครื่อง ผม ก็เหนพี่เขาแวบๆ แล้วเหมือนจะได้ยิน ว่า เดี๋ยวพี่รอข้างนอกนะ แต่แถวผมติดมากกว่าจะได้ออกก็คนท้ายๆเลย พอ ออกมาเท่านั้นแหละครับ ไม่เจอพี่เขาครับ TT
ถือว่าเป็นสายการบินที่ประทับใจมากเลยครับ แอร์น่ารักมากกกกกกกก
อยู่คนเดียวแล้วสิ
มาต่อครับ พอดีติดงานนิดหน่อยขออภัยครับ
หลังจากที่ผมไม่เจอพี่สาว ผมก็พบกับความโดดเดี่ยวเข้าไปอีกครับ เมื่อผมเลือกที่จะตัดสินใจรอ ให้แน่ใจว่าพี่สาวไปแล้วจริงๆผมก็รอหน้าห้องน้ำครับ จนทนไม่ไหวต้อง ไปเข้าห้องน้ำครับพอออกมาเท่านั้นแหละครับ ไม่เจอใครสักคนเลยครับ ซวยจริงๆ เหมือนโดดเดี่ยวจริงๆแล้วล่ะครับ ทีนี้ จากนั้นผมรู้สึกไร้จุดหมายจนต้อง โทรไลน์คุยกับเพื่อนที่ไทย(ไวไฟฟรีครับ) จนเพื่อนบอกเออไปๆเหอะๆ ถามๆเอาเดี๋ยวก็ถึง(เวรกรรม) ผมจึงตัดสินใจ ลุกขึ้นเพื่อไปต่อแต่ทว่า ขณะที่ผมกำลังไปนั้น ก็ดันพอดีกับ สายการบินอีกสายส่งผู้โดยสารพอดี ก็แย่ละสิทีนี้ มันมี2ฝั่ง ถ้าผมจำไม่ผิดน่าจะประมาณ ว่า คนของอเมริกา กับ คนมาเยี่ยมเยียน ถ้าผิดขออภัย แต่ก็ดั้นนน พวกหัวทองเหมือนนัดกันมาทั้งหมดมันไปต่อแถวด้านผู้มาเยี่ยมเยียนหมดเลย ส่วนหัวดำ ดันไปต่อแถว คนของอเมริกา ผมนี้อึ้งเลยครับว่าจะไปทางไหนดี แต่สุดท้ายเลือกส่วนรวมครับ ตามหัวทองไป แต่แล้วอยู่ดีๆก็ได้ยินเสียงตะโกนขึ้นมาจากพนักงานอีกฝั่ง this way ผมได้ยินประมาณนี้แต่สักพักฝูงซอมบี้หัวทอง มันรีบวิ่งไปต่ออีกฝั่งทันที ผมจึงต้องวิ่งไปเพื่อความอยู่รอด กลายเป็นได้คนแรกๆซะงั้น แล้วก็ถึง ตม ที่นี่ครับ ถามค่อนข้างละเอียดมาทำไม มาทำอะไรอยู่นานไหม คุยๆไปคุยๆมา ผมจึงถามไปว่าผมจะต้องต่อเครื่องไป ชิคาโก ต้องทำไงครับ ตม ชี้ไปทางด้านหลัง เหมือนบอกทางแล้วเรียกคนข้างหลังมาต่อ ผมก็เดินตามที่ชี้ไป งง ไปใหญ่ครับ นี่ที่ไหนฟะเนี่ย แต่สายตาดีเห็นคนเขาหยิบๆกระเป๋ากันผมก็เดินๆหา ไฟท์ ของผมว่ากระเป๋าอยู่ไหน หาอยู่นาน เจอพนักงานอาตี๋กำลังเช็คๆกระเป๋า ผมจึงรีบวิ่งไปบอกนั่นของผมๆ แล้วเขาจึงถามทำไมมาช้าจังเขาจะส่งเข้าไปให้สายการบินละนะเนี่ย ผมก็แหะๆ แล้วรีบเนียนเปลี่ยนเรื่องไปถามว่าจะไปต่ออย่างไรดี เขาจึงพาไปหา พนักงานอีกท่านละก็อธิบายชัดเจนว่าต้องไปไหนต่อ สุดท้ายก็ขึ้นโดยสวัสดิภาพครับ
ต่อมากำลังจะลงเครื่องจากซานฟรานสู่ชิคาโกครับ เหลือบไปมองเห็น ฝรั่งหยิบเสื้อกันหนาวมาใส่กันหนาๆ ส่วนในใจผมคิดร้อนจะตายใส่ทำไม แต่พอลงจากเครื่องเข้าสนามบินเท่านั้นแหละครับ ควันออกปากทันทีไม่เคยพบอากาศที่หนาวขนาดนี้มาก่อน จึงรีบวิ่งเข้าสนามบินและเตรียมตัวขึ้นเครื่องต่อ และปัญหาก็เกิดอีกเมื่อผมหาเกทไม่เจอ ต้องถามคนนู้นคนนี้ทุกคน ก็ช่วยกันบอกทางจนผมมาถึงทันเวลาพอดี แล้วก็เพื่อความชัวร์ครับผมจึงตัดสินใจ ถามกัปตันที่เขากำลังยืนดูอะไรสักอย่างอยู่ และแล้วจู่ๆ ผมก็ได้สิทธิพิเศษแซงคิวชาวบ้านซะงั้นก็ลุงกัปตันเล่นพาผม ลัดคิวไปยื่นตั๋วก่อนเลยคนฉีกตั๋วก็ถามว่าคนไทยใช่ไหม ผมก็ใช่ครับๆ พี่คนไทยหรอครับ ก็เล่นพูดภาษาไทยขนาดนี้ แล้วอยู่ดีๆเขาก็ตะโกน ว่า สวัสดีครับ ขอบคุณครับ ผมนี่งงเลยแล้วหันไปมองด้านหลังนี่รับรู้ได้ถึงสายตาเร่าร้อนที่มองมาทางผม อาจเพราะคิดว่าผมแซงก็ได้มั้ง 555 เอาเปนว่าสุดท้ายก็ถึงฟรอริด้า โดยปลอดภัยครับ
>>>>>เดี๋ยวมารีวิวเมืองที่ผมไปมานะครับ Clear water bleach <<<<<<<<<< แล้วพบกันครับ