คบกับแฟนมานานพอควรแล้ว มีดีกันบ้าง ทะเลาะกันบ้างปรกติ
เมื่อต้นปีที่แล้ว เคยเลิกกันไปครั้งนึงเพราะความไม่เข้าใจ
พอกลับมาคบกันใหม่เหมือนปรับกันได้หลายเรื่อง
แก้ไขในส่วนที่ผิดพลาด จำนวนการทะเลาะลดลงมาก
จนเหลือแค่ประมาณเดือนละครั้งหรือสองสามเดือนครั้ง
ทะเลาะกันก็ดีกันเร็ว และไม่เคยทะเลาะกันแรงๆอีก
หวานกันมากขึ้นกว่าแต่ก่อน ไปไหนมาไหนกับเพื่อนก็หนีบเราไปด้วย
โทรหาสม่ำเสมอ ดูแลเราค่อนข้างดีในระดับนึง
ปกติไม่เคยรบเร้าแฟนเรื่องสร้างอนาคตเลย แต่ความสัมพันธ์ของเรามันโอเคมากๆ ณ ตอนนี้
เลยตัดสินใจถามแฟนว่า อนาคตของเค้าคิดว่าจะมีเราอยู่ในนั้นบ้างมั้ย
เราไม่รีบเรื่องสร้างครอบครัว ไม่ได้อยากมีงานแต่งใหญ่โต ไม่ต้องมีสินสอด
แค่เราอยากรู้ว่าเป้าหมายชีวิตของเค้าวางแผนไว้เพื่อที่จะอยูกับเราหรือเปล่า
เราจะได้แพลนในส่วนของชีวิตเราถูก ว่าเราควรจะไปทางไหน
เพราะถ้าเราหมดสัญญากับที่ทำงานเก่า เราอาจจะเปลี่ยนงาน
แต่ถ้าเค้าอยากจะลงหลักปักฐานกับเรา อาจจะต่อสัญญาออกไปอีกแล้วเริ่มเก็บเงิน
หรือหากิจการอะไรทำเพื่อให้มันเป็นรูปเป็นร่าง เพราะอายุเราก็เริ่มเยอะแล้ว (30+)
แฟนตอบว่า รักเรา เพราะเราเป็นคนที่เค้าอยู่ด้วยแล้วเปิดใจ แล้วก็มีความสุข
ไม่ใช่ไม่อยากลงเอยกับเรา เพียงแต่ยังให้คำตอบไม่ได้ ยังไม่รู้สึกขนาดนั้น
อยากให้เวลากับความสัมพันธ์ครั้งนี้ เพราะรักกันอย่างเดียวไม่พอ ต้องเข้าใจกันมากๆด้วย
ความเข้าใจทำให้ไปด้วยกันได้ง่ายกว่าความรัก เหมือนตอนนี้มีเรื่องที่ยังจูนกันไม่ติดบ้าง
เลยทำให้เค้าไม่แน่ใจ
หลังจากที่ได้ยินเหมือนมันจุกๆในอกยังไงไม่รู้
เหมือนมันหมดแรงที่ได้รู้ว่าความในใจของคนที่คบกันอยู่
เค้าไม่ได้มีเราอยู่ในแผนการชีวิตของเค้าเลย
เหมือนคบกันไปวันๆ และเหมือนไม่มีจุดหมายว่าเมื่อไหร่ที่เค้าจะโอเค
ในใจก็คิดไปต่างๆนานา ว่า
- หรือเค้าจะแค่คบกับเราฆ่าเวลาหรือเปล่า
- หรือเค้ามองคนอื่นอยู่ด้วยในตอนนี้
- หรือเราไม่ดีพอในสายตาเค้า
- หรือเราต้องพิสูจน์อะไรให้เค้าเห็นอีก
- หรือเค้ารู้สึกว่ายังไม่ถึงเวลา
ยอมรับว่าสับสนและท้อๆ เหนื่อยๆ กับความคิดที่วนเวียนอยู่แบบนี้ของตัวเองมาก
เหมือนมันหมดแรง หมดกำลังใจ ไม่มีกำลังใจแรงผลักดันอะไรเลย
มันทำให้ความมั่นใจของเราหมดไป มันหมดแล้ว ทั้งที่เรายังคุยกันเหมือนเดิม
โทรหากันเหมือนเดิม อรุณสวัสดิ์กันเหมือนเดิม ไลน์คุยกันเหมือนเดิม
แต่เราเงียบขึ้น ปล่อยเค้ามากขึ้น ไม่โทรถามว่าถึงบ้านหรือยัง ไม่อยากรู้อยากเห็น
เวลาเรากลับบ้านก็ส่งข้อความบอกพอเป็นพิธี
เรารู้สึกว่าเราเริ่มไกลจากเค้าไปเรื่อยๆ ไม่มีแรงบันดาลใจอะรไรในเรื่องของ "เรา" เลย
เรากลัวว่าวันนึง ทุกอย่าง ทุกเรื่องราวดีๆที่สร้างด้วยกันมา
มันจะหายไป แต่ก็เหนื่อยเกินกว่าจะยื้อเอาไว้ เพราะเค้าไม่อยากที่จะมีเราตรงนั้น
จริงๆนะ ผู้หญิงบางคนก็ไม่ได้ต้องการงานแต่งงานอะไรใหญ่โตเลย
ไม่ต้องมีสินสอด ไม่ต้องป่าวประกาศใครว่าเราเป็นอะไรกันก็ได้
แต่แค่อยากมีคนที่พร้อมจะอยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่า เป็นเพื่อนคอยดูแลกันก็เท่านั้น
เราไม่เคยเรียกร้องเหมือนแฟนคนอื่นๆ ต้องทำแบบโน้นแบบนี้
เราแค่ต้องการความมั่นคงทางจิตใจ ความสัมพันธ์ที่เราวางใจ อบอุ่น
คนที่ไม่ปล่อยมือกัน
มันมีกำลังใจนะ ไม่ใช่แบบนี้ เราไปต่อไม่ถูกเลยค่ะ
ไม่รู้ว่าควรจะรอ หรือจะถอยดี
*อีดิทเพื่อแก้คำผิด
จริงๆนะ.. ผู้หญิงบางคนไม่ได้ต้องการงานแต่งงานอะไรเลย แค่ต้องการคนที่จะไม่ปล่อยมือกันไปก็เท่านั้น เราขอมากไปมั้ย?
เมื่อต้นปีที่แล้ว เคยเลิกกันไปครั้งนึงเพราะความไม่เข้าใจ
พอกลับมาคบกันใหม่เหมือนปรับกันได้หลายเรื่อง
แก้ไขในส่วนที่ผิดพลาด จำนวนการทะเลาะลดลงมาก
จนเหลือแค่ประมาณเดือนละครั้งหรือสองสามเดือนครั้ง
ทะเลาะกันก็ดีกันเร็ว และไม่เคยทะเลาะกันแรงๆอีก
หวานกันมากขึ้นกว่าแต่ก่อน ไปไหนมาไหนกับเพื่อนก็หนีบเราไปด้วย
โทรหาสม่ำเสมอ ดูแลเราค่อนข้างดีในระดับนึง
ปกติไม่เคยรบเร้าแฟนเรื่องสร้างอนาคตเลย แต่ความสัมพันธ์ของเรามันโอเคมากๆ ณ ตอนนี้
เลยตัดสินใจถามแฟนว่า อนาคตของเค้าคิดว่าจะมีเราอยู่ในนั้นบ้างมั้ย
เราไม่รีบเรื่องสร้างครอบครัว ไม่ได้อยากมีงานแต่งใหญ่โต ไม่ต้องมีสินสอด
แค่เราอยากรู้ว่าเป้าหมายชีวิตของเค้าวางแผนไว้เพื่อที่จะอยูกับเราหรือเปล่า
เราจะได้แพลนในส่วนของชีวิตเราถูก ว่าเราควรจะไปทางไหน
เพราะถ้าเราหมดสัญญากับที่ทำงานเก่า เราอาจจะเปลี่ยนงาน
แต่ถ้าเค้าอยากจะลงหลักปักฐานกับเรา อาจจะต่อสัญญาออกไปอีกแล้วเริ่มเก็บเงิน
หรือหากิจการอะไรทำเพื่อให้มันเป็นรูปเป็นร่าง เพราะอายุเราก็เริ่มเยอะแล้ว (30+)
แฟนตอบว่า รักเรา เพราะเราเป็นคนที่เค้าอยู่ด้วยแล้วเปิดใจ แล้วก็มีความสุข
ไม่ใช่ไม่อยากลงเอยกับเรา เพียงแต่ยังให้คำตอบไม่ได้ ยังไม่รู้สึกขนาดนั้น
อยากให้เวลากับความสัมพันธ์ครั้งนี้ เพราะรักกันอย่างเดียวไม่พอ ต้องเข้าใจกันมากๆด้วย
ความเข้าใจทำให้ไปด้วยกันได้ง่ายกว่าความรัก เหมือนตอนนี้มีเรื่องที่ยังจูนกันไม่ติดบ้าง
เลยทำให้เค้าไม่แน่ใจ
หลังจากที่ได้ยินเหมือนมันจุกๆในอกยังไงไม่รู้
เหมือนมันหมดแรงที่ได้รู้ว่าความในใจของคนที่คบกันอยู่
เค้าไม่ได้มีเราอยู่ในแผนการชีวิตของเค้าเลย
เหมือนคบกันไปวันๆ และเหมือนไม่มีจุดหมายว่าเมื่อไหร่ที่เค้าจะโอเค
ในใจก็คิดไปต่างๆนานา ว่า
- หรือเค้าจะแค่คบกับเราฆ่าเวลาหรือเปล่า
- หรือเค้ามองคนอื่นอยู่ด้วยในตอนนี้
- หรือเราไม่ดีพอในสายตาเค้า
- หรือเราต้องพิสูจน์อะไรให้เค้าเห็นอีก
- หรือเค้ารู้สึกว่ายังไม่ถึงเวลา
ยอมรับว่าสับสนและท้อๆ เหนื่อยๆ กับความคิดที่วนเวียนอยู่แบบนี้ของตัวเองมาก
เหมือนมันหมดแรง หมดกำลังใจ ไม่มีกำลังใจแรงผลักดันอะไรเลย
มันทำให้ความมั่นใจของเราหมดไป มันหมดแล้ว ทั้งที่เรายังคุยกันเหมือนเดิม
โทรหากันเหมือนเดิม อรุณสวัสดิ์กันเหมือนเดิม ไลน์คุยกันเหมือนเดิม
แต่เราเงียบขึ้น ปล่อยเค้ามากขึ้น ไม่โทรถามว่าถึงบ้านหรือยัง ไม่อยากรู้อยากเห็น
เวลาเรากลับบ้านก็ส่งข้อความบอกพอเป็นพิธี
เรารู้สึกว่าเราเริ่มไกลจากเค้าไปเรื่อยๆ ไม่มีแรงบันดาลใจอะรไรในเรื่องของ "เรา" เลย
เรากลัวว่าวันนึง ทุกอย่าง ทุกเรื่องราวดีๆที่สร้างด้วยกันมา
มันจะหายไป แต่ก็เหนื่อยเกินกว่าจะยื้อเอาไว้ เพราะเค้าไม่อยากที่จะมีเราตรงนั้น
จริงๆนะ ผู้หญิงบางคนก็ไม่ได้ต้องการงานแต่งงานอะไรใหญ่โตเลย
ไม่ต้องมีสินสอด ไม่ต้องป่าวประกาศใครว่าเราเป็นอะไรกันก็ได้
แต่แค่อยากมีคนที่พร้อมจะอยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่า เป็นเพื่อนคอยดูแลกันก็เท่านั้น
เราไม่เคยเรียกร้องเหมือนแฟนคนอื่นๆ ต้องทำแบบโน้นแบบนี้
เราแค่ต้องการความมั่นคงทางจิตใจ ความสัมพันธ์ที่เราวางใจ อบอุ่น
คนที่ไม่ปล่อยมือกัน
มันมีกำลังใจนะ ไม่ใช่แบบนี้ เราไปต่อไม่ถูกเลยค่ะ
ไม่รู้ว่าควรจะรอ หรือจะถอยดี
*อีดิทเพื่อแก้คำผิด