เป็นหนึ่งใน"ผู้หญิงซิง" .... ที่หลงเหลืออยู่ = =" คือก็ไม่ใช่กระทู้คำถาม แต่รอการยืนยันตัวตนไง เลยตั้งได้แต่กระทู้คำถาม

.... คือเล่ายาวเลย คือ เล่าออกแนวระบายความรู้สึก  ใครที่อ่านจบ ต้องกราบขอบพระคุณมากค้ะ!
คือปัจจุบันอายุ 21 ค่ะ ก็ตามหัวข้อแหละค่ะ คือ "ยังซิง"
จะมาแชร์ ว่า เก็บความซิงมาได้ยังไง ก็เก็บมางงๆ  ><"
จะขอเล่าย้อนไปตั้งแต่มัธยมนะค่ะ  คือเรามีแฟนคนแรกตอนแรกตอน ม.6 ค่ะ
อันนี้หมายถึงคนที่คบเป็นจริงเป็นจังนะค่ะ  แต่ถ้าย้อนไปก่อนหน้านี้ ที่ซิงมาถึง ม.6 เหตุผลก็เพราะ  
เป็นคนที่ไม่ค่อยสนใจเรื่องความสวยความงาม คืออย่าถามถึงครีมบำรุง แม้แต่แป้งยังไม่แตะ
ถึงขนาดครูเรียกพบ แล้วบอกว่า ครูจ้างเธอนะ ทาแป้งบ้าง นี่ๆครูซื้อแป้งให้เลย คือเอิ่มมม
สภาพคือ ทั้งอ้วนนนน!! ทั้งดำ!! บ้าเรียน!! น้ำหนักนี่พีคสุดๆในตอนนั้นคือ 74 กก. สูง 170  
พูดง่ายๆ ทั้งอ้วน ทั้งสูงใหญ่ ยักษ์วัดแจ้ง #อลังการล้านแปดมาก เหอๆ
พอเพื่อนๆได้รู้เหตุผลแล้วก็คงจะพูดกันเป็นเสียงเดียวกันว่า #ถึงว่าทำไมถึงซิง เพราะไม่มีใครเอานี่เอง - -"
#แต่ แต่ค่ะแต่ พอเริ่มขึ้นมอ.6 เริ่มหันมาดูแลตัวเองบ้างละ เพราะพอหันมองเพื่อนข้างๆ เค้าทั้งสวยทั้งน่ารัก
แต่พอหันกลับมามองตัวเองนี่คือบับ นี่มันตัวอะร๊ายยยย!! ก็เลยเริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเอง(ถึงแม้จะรู้ตัวช้าไปหน่อยก็นะ )


....และแล้วก็เจอกับแฟน (พี่เค้าเป็นเพื่อนของแฟนเพื่อนอีกทีนึง งงมั๊ย?? ) ตอนที่เราคบกับพี่เค้า เราก็ยังอ้วนถึกอยู่นะค่ะ ส่วนพี่เค้าค่อนข้างป็อปในหมู่สาวๆ ก็ไม่ได้หล่อไรมาก แต่สาวๆติดเพียบ  = ="   เราก็สงสัยเหมือนกัน ว่า ทำไมพี่เค้ามามองคนอย่างเรา เริ่มแรกเลย พี่เค้าให้เพื่อน มาบอกเราว่า "น้องๆ เพื่อนพี่ฝากมาบอกว่า น้องน่ารักจัง เพื่อนพี่ชอบน้อง" เราก็ถามอย่างตื่นเต้นว่าใครค่ะ เค้าก็ชี้ไปให้ดู ซึ่งพี่เค้าอยู่ในกลุ่มเพื่อน อยู่กันหลายคนมาก เราถึงกับตกใจ เฮ่ยยย!! พี่คนนั้น ไม่จริงม้างงง เป็นไปไม่ได้ และความคิด ที่ผุดมาตอนนั้น คือ พี่เค้าต้องแกล้งเราแน่ๆเลย นี่เค้าเล่นอะไรกันเนี่ย!! แต่ก็แอบหวังลึกๆว่าไม่ได้แกล้ง  และแล้วเพื่อนพี่เค้าก็เดินจากไป ไอเราก็คิดในใจว่า เอ้า!! แล้วไม่ขอเบอร์อ่อ(อันนี้คิดในใจนะ ฮ่าๆ) แต่ก็ปล่อยผ่านไป เกือบๆ 1 อาทิตย์ผ่านไป เพื่อนเราโทรมาบอกว่า เพื่อนของแฟนเค้าชอบเรา ก็คือพี่คนนั้นแหละ เพื่อนถามว่า เอาเบอร์เราให้พี่เค้าไปได้มั๊ย  เรานี่ใจเต้นรัวเหมือนจะหลุดออกมาเลย แต่ก็ยังคงเก็บอาการ กลัวเพื่อนรู้ ฮ่าาาๆๆ แล้วก็ชวนเพื่อนคุย ถามว่าพี่เค้านิสัยโอเคมั๊ย เป็นยังไงบ้าง โน่นนี่นั่น สุดท้ายก็ให้เบอร์ไป
และเราก็คุยกันมาเรื่อยๆ เราก็เปลี่ยนแปลงตัวเองมาเรื่อยยยๆๆ  

เริ่มเข้าเรื่อง (เอ้า! นี่เพิ่งเข้าเรื่องอ่อ แหะๆ) คือครั้งแรกที่มีโอกาสได้อยู่ด้วยกัน 2 คน คือ ตอนไปสอบ (ตอนนั้นคบกันมาได้ 6 เดือน)  เราต้องไปสอบ GAT-PAT ไรนั่นแหละ  และต้องไปสอบต่างโรงเรียน ค่อนข้างไกล เลยต้องค้างคืน มีสอบ 2 วันค่ะ คือพัก 2 คืน กะอีกครึ่งวัน
.....เรื่องคือ เราก็ไปสอบปกติ และไปกับเพื่อนผู้หญิงหลายคน คืนแรกก็นอนกับเพื่อนๆนี่แหละค่ะ พอวันต่อมา เราคิดไม่ถึงว่าพี่เค้าจะตามมา พี่เค้าโทรมา
บอกว่า เดี๋ยวพี่ไปหานะ ไอเราก็บอกไปใสๆว่า ไม่ต้องมาหรอกค่ะ สอบอีกวันเดี๋ยวก็กลับแล้ว คือก็ไม่ได้เอะใจอะไร แต่ดูเหมือนเพื่อนเราจะปูทางให้พี่เค้าเรียบร้อย = =" พี่เค้าโทรมาหาเราอีกที ก็บอกเราว่า พี่ถึงแล้วนะ อยู่ข้างล่าง ลงมารับหน่อย    หาาาา!! มา?? มาได้ไง?? มาทำไม?? สารพัดคำถาม แต่พี่เค้าบอกว่า ลงมารับพี่ก่อน เราไปบอกเพื่อนว่าลงไปรับพี่เค้าให้หน่อย คือก็กล้าๆกลัวไง ความคิดต่อมาคือ แล้วมานี่ แล้วพี่เค้าจะนอนไหน เพื่อนตอบเป็นเสียงเดียงกันว่า นอนกับแกไง จะไปยากอะไร (เพื่อนๆแต่ละคนนี่คงไม่ต้องพูดถึง  เรื่องอย่างว่าคือพวกนางผ่านมาหมดแว้ว มีเรานี่แหละที่ใสๆเป็นลูกแมวเมี้ยวๆอยู่คนเดียว) ตอนนั้นคือแบบสารพัดความคิด ทั้งกลัว ทั้งระแวง กังวล กว่าลงไปรับพี่เค้าก็เกือบๆครึ่งชั่วโมง พี่เค้าโทรตามแล้วโทรตามอีก จนสุดท้าย มีความคิดนึงโผล่ขึ้นมา คือ เป็นไงเป็นกันว่ะ!! คงไม่เกิดไรขึ้นมั้ง เราตัวโต แข็งแรงจะตาย ถ้าพี่เค้าคิดจะทำมิดีมิร้าย เราเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว สบายมาก คือความกลัวหายไป กลายเป็นความมั่นใจเข้ามาแทน ก็เลยลงไปรับพี่เค้า พอขึ้นมาถึงห้อง เราก็รีบขอตัวออกมาก่อน บอกพี่ว่า ไปห้องเพื่อนแปป เพราะความกังวลเริ่มมา ความมั่นใจเริ่มลดลง  ไปบอกเพื่อนว่า ขอนอนกะพวกมันได้ม้ายยย คือโดนถีบส่งเลยจ้า พวกมันบอกแกกลับไปเลยๆ แกออกมาอย่างนี้ได้ยังไง แกปล่อยพี่เค้าอยู่ที่ห้องคนเดียวได้ยังไง คือสารพัดจะผลักไสไล่ส่ง เราเลยออกจากห้องมา ยืนทำใจหน้าห้อง เดินไปเดินมา สักพักพี่เค้าออกมาตาม    
แง่ๆๆ (กลัวแต่เก็บอาการ ใจดีสู้เสือ) คือโม้เม้นแบบ เข้าห้องไป ยืนเก้ๆกังๆ พี่เค้าก็เรียกให้มานั่งที่เตียง แต่ก็ยังคงยืนเก้ๆกังๆอยู่ที่เดิม จนพี่เค้าเหมือนจะเดินเข้ามา เราเลยรีบขยับ ตอบไปแบบสั่นๆ ค่ะๆ นั่งแล้วๆ พี่เค้าถึงกับหลุดขำกับท่าทางของเรา เหมือนพี่เค้าจะเริ่มรู้ว่าเรากลัว เลยพยายามลดความตึงเครียด เปิดทีวีดู เปลี่ยนช่องไปเรื่อย พยายามทำเป็นไม่สนใจเรา แต่เราก็ยังระแวงตลอด พอพี่เค้าขยับตัวทีนึง เราก็ขยับออกห่างทีนึง คือแบบนั่งขอบเตียง จะตกแหล่ไม่ตกแหล่อยู่แล้ว สุดท้ายไม่รู้จะทำไง ชิงพูดขึ้นก่อน บอกพี่เค้าว่า ขอนอนก่อนนะคะ วันนี้สอบทั้งวันเลย เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว พรุ่งนี้มีสอบอีกวัน แถมยังต้องตื่นแต่เช้าอีก ฝันดีคะ
เราก็นอนเลย หันหลังให้พี่เค้า พี่เค้าพูดขึ้นว่า ขยับมาอีก นอนจะตกเตียงแล้วเนี๊ย เราเงียบ พี่เค้าดึงเลยจ้า ตัวเราไปตามแรงที่พี่เค้าดึงอย่างง่ายดาย
ความคิดที่ว่าเราแข็งแรงก็ มลายหายไปทันใดเอย   (แง่ๆๆ ตายแน่ๆๆ คุณพระคุณเจ้าช่วย<<อันนี้คิด)  แต่ก็ยังพยายามนิ่งที่สุด แกล้งหลับต่อ สักพักพี่เค้าเรียก เราก็นิ่ง พี่เค้าพูดขึ้นว่า พี่รู้ว่าน้องยังไม่หลับ หลังจากคำพูดนั่น เราก็โดนกระชากเลย พี่เค้าเริ่มจะปล้ำเราละ เรานี่ดิ้น ขัดขืนสุดฤทธ์ คือแรงมีเท่าไหร่นี่ใส่เต็ม ปัดป้องเสื้อผ้า แต่ยิ่งดิ้น ยิ่งขัดขืน "ยิ่งรู้ว่าไม่มีผลอะไรกับพี่เค้าเลย"ร้องไห้หมดแล้วความแข็งแรงที่เคยมั่นใจ) จนสุดท้าย เลิกดิ้น เบือนหน้าหนี แล้วก็เริ่มร้องไห้ (แหม่ อย่างกะละคร) และเราก็พูดขึ้นมาคำนึงว่า ถ้ายังไม่หยุด โกรธจริงๆนะ พูดไปก็ร้องไห้ไป และแล้วววว พี่เค้าก็หยุด!! (ปล.เสื้อผ้ายังอยู่ครบทุกชิ้นนะ) พี่เค้าพูดขึ้นมาว่า "พี่ขอโทษ" แล้วก็ปล่อยเรา (ความรู้สึกตอนนั้นคือกุรอดแล้วโว้ยยยยย!! )
พี่เค้าหันมามองหน้าเรา แล้วก็พูดขอโทษอีกครั้ง พร้อมดึงเราเข้าไปกอด แล้วพูดว่า
ถ้าน้องไม่พร้อม พี่ก็จะไม่ฝืน หยุดร้องได้แล้ว พี่ไม่ทำไรแล้ว หลังจากนั้น พี่เค้าก็นอนกอดเราทั้งคืนเลย(ปล. แค่กอด) แต่ถึงอย่างนั้นก็เหอะ เราก็ยังกังวล คือพูดง่ายๆคือไม่ได้หลับเลยทั้งคืน >_<"  และนี่คือครั้งแรกที่รอดมาได้อย่างหวุดหวิด

              .......และพอหลังจากนั้น พี่เค้าก็เริ่มทำให้เรามั่นใจว่าพี่เค้ารักเราจริง และจะบอกเราเสมอว่า พี่รักน้องจากใจจริงๆ ไม่ได้หวังแค่สิ่งนั้น  
และเราก็มีโอกาสได้อยู่ด้วยกันหลายครั้ง แต่ ก็ไม่ได้มีไรกันนะ ก็อยู่ด้วยกันเหมือนแฟนทั่วๆไปแหละ  แต่แค่ไม่ได้มีไรกันแค่นั้น พี่เค้าก็มีอ้อนขอบ้างไรบ้าง แต่ไม่เคยขืนใจเรา หรือใช้วิธีรุนแรงกับเราเลย อย่างมากก็แค่อ้อนๆ ทำตัวเป็นลูกแมว พอเราบอกว่าไม่ เค้าก็ตอบว่าคับบ พร้อมกับจุ๊บเหม่ง ขยี้ผม แล้วยิ้มแบบเอ็นดู พร้อมบอกเราว่า พี่จะรอจนกว่าน้องจะพร้อม เราคบกันเกือบๆ 3 ปี แต่ก็ยังไม่ได้มีไรกันนะ แถมพี่เค้าไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงมาให้เรากังวลซักนิด(แอบสืบ ก็ไม่มีจริงๆ) พี่เค้าทำให้เรารู้สึกว่าพี่เค้ารักเราจริงๆ
แต่สุดท้าย...พอใกล้ๆวันครบรอบ 3 ปี เราก็เลิกกัน ด้วยสาเหตุ คือ ที่บ้านเราไม่ชอบพี่เค้า ฝ่ายเราไม่มีใครโอเคกับพี่เค้าเลย เราดื้อคบมาตลอด จนสุดท้ายก็ต้องยอมแพ้ หยุดทุกอย่าง แต่เราก็เคยเสียใจ น้อยใจเกี่ยวกับพี่เค้าหลายครั้งอยู่นะ อาจจะดูเป็นเรื่องเล็กๆทั่วไป เช่น เรื่องเพื่อน ผิดเวลา ลืมนัดไรงี้ แต่ก็ทนได้ไง และก่อนหน้าที่จะเลิกกัน เราก็เคยคิดนะว่า เราคงอยู่ไม่ได้แน่ถ้าขาดพี่เค้า เพราะเหมือนพี่เค้าเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตไปแล้ว
แต่สุดท้าย พอเลิกกันไป เรากลับเป็นฝ่ายเฉยๆมาก ก็มีคิดถึงบ้าง แต่แทบนานๆทีก็ว่าได้ นี่ก็เลิกกันมา ประมาณ 3 เดือนละ ช่วงแรกๆพี่เค้าก็พยายามติดต่อมานะ โทรหา พยายามจะให้ทุกอย่างกลับไปเหมือนเดิม แต่เหมือนความรู้สึกเราเริ่มลดลงไปเรื่อยๆ จนไม่รู้สึกอะไรกับพี่เค้าแล้ว... คงเป็นเพราะเราไม่มีพันธะทางกายด้วยมั้ง ก็เลยตัดใจได้ง่าย(รึป่าว รึเราไม่ได้รักพี่เค้าแล้ว)... ก็แอบสงสารพี่เค้านะ อดเลย อุดส่ารอมาตลอด = ="

.......ตอนนี้ก็มีความสุขดีกับความโสด ยังไม่รู้สึกอยากมีใคร ยังไม่อยากคบใคร ทุกอย่างยังดำเนินต่อไปอย่างเรื่อยๆ
พี่เค้าก็ยังไม่มีใครนะ  แต่คงอีกไม่นานหรอกมั้ง เราก็แอบเชียร์ให้พี่เค้ามีคนใหม่นะ
     อ้อลืมบอก ปัจจุบัน หนัก 60 สูงเท่าเดิมเนาะ 170 ก็ไม่ได้ผอมลงเยอะ แต่ก็มาไกลในระดับหนึ่ง(ในความคิดตัวเอง) เหอๆ
            
                   ใครอ่านจนจบ #นี่ขอกราบงามๆเลย กระทู้แรกที่เขียน จัดซะยาวเลย ><