ตามหาดาวพลูโตที่หายไป... จากค่ายโอฯดาราศาสตร์ เกือบ 10 ปีที่แล้ว :)

สวัสดีค่ะ

สืบเนื่องจากกระทู้ http://pantip.com/topic/33802951 (ที่เรารู้สึกว่าเขาเขียนได้โรแมนติกชะมัดเลย)

ตอนแรกเราอ่านจบ เรานึกไม่ออกเลยนะว่ามีใครที่เราปล่อยให้หลุดหายไปจากวงจรชีวิตแล้วมานั่งเสียดายหรือเสียใจหรืออะไรก็ตามแต่ ด้วยความที่เป็นมนุษย์ที่ขี้ลืมมากคนหนึ่ง...มั้ง แล้วสักพักก็มองไปเห็นไอคอนโปรแกรมที่ไม่ได้แตะมาหลายปีดีดัก

skype

เห้ย นึกได้ว่าชีวิตนี้เราเองก็มีดาวพลูโตเหมือนกันว่ะ

.................................

คงไม่เล่าละเอียดมาก(เหรอ) ทั้งจำไม่ได้ ทั้งไม่อยากบอก(เขิน)

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วนานมาก นานโคตรๆ ตอนนั้น14-15 ตอนนี้21 พูดเลย เราได้มีโอกาสได้เป็นเด็กในค่ายโอลิมปิกดาราศาสตร์(ขอไม่ระบุศูนย์) ซึ่งทางค่ายก็มีพี่เลี้ยงค่ายเป็นพี่ผู้หญิงหนึ่งคน พี่ผู้ชายหนึ่งคน เราก็ใช้ชีวิตเด็กค่ายไปตามปกติ ซึ่งก็คือใช้ชวิตกับคนอื่นๆในค่ายแทบ 24ชม. ตื่นเช้าไปเรียนดาราศาสตร์ เข้าแลป กลับหออาบน้ำ เล่นไพ่(อุบส์) เป็นครั้งแรกของชีวิตที่ได้รู้จักเล่นไพ่ ตอนนี้ก็สลาฟแหละ ไม่มีการกินตังค์อะไรทั้งนั้น เป็นชีวิตค่ายที่สนุกมีความสุขมาก เพราะเราไม่เคยได้ออกมาเรียนรู้โลกใบหญ่นอกโรงเรียนกับหอพักเลย

รายละเอียดจำแทบไม่ได้ รู้ตัวอีกทีก็สนิท(ระดับหนึ่ง)กับพี่ค่ายที่เป็นผู้ชายคนนั้นแล้ว ..ขอเรียกว่า พี่เจ

คำว่าสนิทที่เราว่ามันก็ไม่ได้สนิทสักเท่าไหร่ คือพี่เจเป็นคนที่จัดว่าหล่อ เด็กๆ ในค่ายก็กรี๊ดพี่เขาทุกคน แต่เขาก็ไม่ได้ทำตัวสนิทกับใครเป็นพิเศษเลย ตอนนั้นไอ้เราแค่ชะนีที่ไม่มีความรู้โดดเด่นอะไร หน้าตาก็งั้นๆ ไม่คาดหวังอะไรทั้งนั้นที่จะสนิทหรือพิเศษกว่าใคร (ชื่อจำได้นะ เพราะค่ายคนไม่ได้เยอะ) แล้วในวันท้ายๆ ของค่ายก็ได้คุยกัน แบบเขากับเราอ่ะไม่ใช่คุยเป็นกลุ่มๆ เอ่อ....จำไม่ค่อยได้เท่าไหร่ แต่ในวันสุดท้ายเราก็รู้จักกันในระดับที่เรากล้าขอเมลล์เขา (สมัยนั้น msn ข่า กรี๊ดสุด) ในขณะที่ชะนีนางอื่นนั้นเขินอาย เกี่ยงๆ กันไปขอ เราก็รู้สึกว่าจะกลัวอะไร นั่นพี่ค่ายไง ก็พี่ค่ายอ่ะ ขอเมลล์จะเป็นกระไร

ค่าย1 เราก็แค่นั้น ถ้าจำไม่ผิด เราคุย msn กันต่ออยู่นะ เลือนลางมากจริงๆ ช่วงคั่นระหว่างค่าย1 - 2 ตอนนั้นพี่เจนี่แหละเป็นคนชักชวนให้อ่านวันพีซ อ่านสปอยเลอร์  สมัยนั้นชอบอ่านการ์ตูนมากแต่ไม่อ่านวันพีซเพราะรู้สึกว่า เฮ้ย การตูนบ้าอะไร ยาวเกิน(หารู้ไม่ ทุกวันนี้ยังไม่จบ หึ)

คือค่ายโอลิมปิกเขาจะเอาเด็กไปเข้าค่าย วันสุดท้ายสอบคัดเลือก เช่น จาก30เหลือ15 คน อะไรประมาณนี้ เพื่อมาเข้าค่ายที่2 ต่ออีก แล้วผลประกาศออกมาคือเราติดค่าย 2 คุณได้ไปต่อค่ะ! โคตรดีใจ อันดับดีด้วยตอนนั้น ภูมิใจสุด แถมยังจะได้เจอพี่เจอีก โอ้ย โว้ย กรี๊ด

ค่าย2 ที่สุดแห่งความพีค พีค สนิทกันแบบไม่รู้ไปรู้จักกันมาตั้งแต่ชาติปางไหน (สงสัยทาง  msn) พี่เจใจดีน่ารักมาก ดูแลน้องๆ ตลอด ด้วยความที่คนในค่ายน้อยลงครึ่งๆ เราทุกคนในค่ายเลยสนิทกันหมด แต่เรากับพี่เจสนิทกันมากกว่าคนอื่น ถ้าเราไม่คิดไปเองล่ะนะ (ง่า) มีเรื่องราวมากมายให้เราประทับใจ

ความใจดี
มันมีหลายๆ เรื่องที่พี่ใจดีกับเรามากในเวลาที่เราอยู่ในสถานการณ์ฟัคอัพบางอย่าง ไม่ว่าจะเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ เช่น
- ในห้องแล็ปเก้าอี้ไม่พอ เราต้องคุกเข่าเขียน พี่ก็ไปหาเก้าอี้มาให้นั่ง แล้วก็มานั่งข้างๆ ตอนทำแล็ปด้วย ความจริงก็เดินดูน้องๆ ทั้งห้องแหละ
- เก้าอี้ที่โรงอาหารนั่งได้4คน เราเป็นคนที่5 ของกลุ่ม ต้องนั่งคนเดียว พี่ก็มานั่งด้วย คือตรงนี้อธิบายเพิ่มว่าเด็กจากโรงเรียนเรามาสนิทกันก็จริงอยู่ห้องเดียวกันแต่ก็สนิทน้อยสุด คนเหล่านี้เขาเป็นเพื่อนค่ายอื่นกันมาก่อน แต่เพื่อนๆ ไม่ได้ใจร้ายอะไรนะ ตอนนั้นมันแบบว่าบังเอิญยังไงไม่รู้

มันอาจเป็นแค่โมเมนต์เล็กๆ น้อยๆ แต่สร้างความประทับใจให้เรามาก ภาษางามๆ ว่าตราตรึงในความทรงจำ เพราะเราเป็นคนที่ไม่ได้คิดว่าใครจะมาใจดีกับเราล่ะมั้ง ไม่รู้สิ ตอนที่นั่งคุกเข่าทำแล็ปก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไร เข้าใจ ก็เก้าอี้ในห้องไม่พอ ตอนกินข้าวก็เข้าใจ โต๊ะมันนั่งได้4คนจริงๆ แต่เพราะไม่คาดหวังอะไรเลยนั่นแหละ พอมีคนมาใจดีด้วยเลยรู้สึกดีมาก

ทุกวันนี้คุณสมบัติของผู้ชายในสเปคข้อหนึ่งคือ ใจดี ก็เป็นเพราะพี่เจนี่แหละ

ด้วยความที่เราก็ห้าวๆ มั้ง ไม่รู้สิ ตอนนั้นก็เย้วๆ กัน ถ่ายรูปกอดคอ  ให้พี่เจซื้อที่คาดผมสีดำล้วนให้ (ตอนนั้นมันหายากจริงๆนะ มีแต่อะไรไม่รู้วิ้งวับ แล้วพี่ท่านก็บอกว่าก็ซื้ออันพวกแบบนั้นแหละมาแล้วดึงของประดับออก นี่ก็บอก ซื้อให้หน่อยดึงออกให้ด้วย อะไรงี้ เอาแต่ใจสุด 555) แลกเสื้อกันหนาวกันใส่ เอานาฬิกาพี่มาใส่ เอานู่นเอานี่มาพี่มาใช้ มีครั้งหนึ่งขอใส่รองเท้า ใส่เล่น5-6วินี่แหละ พี่เจบอก 'เอากางเกงในไปใส่กด้วยเลยไหม' 5555

ระหว่างเวลาเรียนพี่ก็มานั่งด้วยกันกับกลุ่มเรานะ นั่งติดกันบ้าง ไม่ติดบ้าง ด้วยเราชอบวาดรูป รูปการ์ตูนโง่ๆ นี่แหละ เราก็เลยวาดเล่นๆ วาดรูปเพื่อนๆ พี่ ผู้หญิงที่พี่เจคุยด้วยก็วาดมั้ง ถ้าจำไม่ผิด (เออ นึกออกละ เคยเผือกเรื่องๆ รักๆ ของพี่ไปตอนคุย msn หลังค่าย1) มีออกแบบเสื้อค่ายนู่นนี่ อะไรสาระพัดสารพันที่จำไม่ได้นัก เล่นเกมส์หยิบ m&n  เล่นหยิบทวิสต์บอมบ์(ขนมนี่เพิ่งออกนะตอนนั้น เห่อมาก เราชอบมาก) เล่นเกมส์คิลเลอร์ด้วย(หรือบางคนเรียกแวร์วูฟ) ฮือ สนุกอ่ะ

ในค่ายมีวันหยุดหนึ่งวัน พี่พาน้องๆ ในค่ายไปเที่ยวในเมืองด้วย โยนโบลิ่ง กินไอติม เดินๆๆ อะไรไม่รู้ แต่สนุกดี

นี่ไม่ได้คิดถึงแค่ดาวพลูโตแล้ว คิดถึงทุกคนในค่ายเลยยยย

คืนหนึ่งที่ใกล้จะเป็นคืนสุดท้ายของค่าย2 เต็มทีแลว วันนั้นเราเถลไถลกัน ค่ำๆ ไม่หลับไม่นอนนั่งดู ทีวี ใต้หอพัก สักพักก็เบื่อ พี่เจเลยชวนไปเดินเล่นหลังมอ (อุ๊บ๊ะ) ตอนนั้นมีพี่เจ เรา แล้วก็เพื่อนอีก 2 คนถ้าจำไม่ผิด เดินจาหหอพักไปร้านนมแห่งหนึ่งหลังมอ โอ้โห นั่นเป็นครั้งแรกของชีวิตทีท่องราตรี 55555 เหมือนหนีเที่ยวอ่ะ เพราะเป็นเวลาที่ควรจะเข้าหอได้แล้ว

เออ นั่นแหละ ตลกดี ก็ไม่มีอะไร แค่เป็นอีกเรื่องของเรากับพี่ที่จำได้  ค่าย2 ก็จบลงเพียงเท่านี้ ด้วยความห่วยเราไม่สามารถไปต่อค่าย3ได้ แต่เรายังไม่ขาดการติดต่อเพียงเท่านี้

ตอนม.ปลาย ปีไหนไม่รู้ ไปเรียนพิเศษฟิสิกส์กับพี่ที่บ้านด้วย กับเพื่อนอีกคน ด้วยความโง่ฟิสิกส์ของเรา ...เราไม่ได้อะไรสักเท่าไหร่เลย

เวลาเปลี่ยนเราก็เปลี่ยน มีเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ให้เด็กม.ปลายอย่างเราสนใจ พี่เลี้ยงค่ายโอฯที่แสนจะใจดีก็กลายเป็นแค่ความทรงจำ ชอบคนนู้น แอบชอบคนนีน้ ทะเลาะกับคนนู้น เป็นแฟนกับอีกคน

แล้ววันหนึ่งก็ได้ออนสไกป์ (โอ้โห เรื่องมาถึงตรงนี้เพิ่งเกี่ยวกับสไกป์ที่เกริ่นไว้)
ก็ออนเจอพี่เจนี่ล่ะ ตอนนี้พี่อยู๋ที่เมกา ถ้าจำไม่ผิด ไปเรียนต่อ คุยอะไรกันเรื่อยเปื่อยพอให้หายคิดถึง คุยกันหลายครั้งอยู่เหมือนกันนะ ทีละนิดทีละหน่อย มีครั้งหนึ่งเผลอกดเปิดกล้องด้วยในขณะที่สภาพแบบ...อืม...อย่าให้พูดเลย ครั้งล่าสุดหลังจากไม่ได้คุยกันพักใหญ่ก็ออนเจอกันอีก ก็ทักทายแล้วพี่ก็บอก 'มีอะไรจะให้ดู ดูแล้วอย่าร้องไห้นะ' แล้วก็เอารูปการ์ตูนที่เราวาดสมัยค่าย2 ให้ดู

กรี๊ดดด วินาทีนั้น น้ำตาจะไหล คือตอนนั้นนางอยู่เมกาแล้วแสดงว่านางพกเศษกระดาษเปื่อยๆ มีรูปวาดลายเส้นเด็กน้อยโง่ๆ ไปด้วย อึ้งสุดดดด

พอบอกพี่กลับไปว่า คิดถึงมากเลย คุณพี่ท่านก็ตอบกลับมาว่า 'อย่ามาดราม่า' ....ชิ ก็เป็นเสียแบบนี้

ถ้าจำไม่ผิดนั่นเป็นการติดต่อครั้งสุดท้าย  คือ 3 ปีได้แล้วมั้ง

.........................................................

เราพูดให้โรแมนติกอย่างกระทู้นั้นไม่ได้ ถึงจะอยากทำได้แค่ไหนก็ตาม แต่เราก็อยากให้รู้ว่า เราคิดถึงนะดาวพลูโต เราดีใจมากกกที่ได้รู้จัก ได้เคยทำอะไรสนุกๆ ด้วยกัน ตอนนี้พี่อาจจะเป็นตาลุงอยู่ที่ไหนสักที่ อาจจะแต่งงาน มีเมีย มีลูก 5555 หรือไม่ก็เป็นนักวิชาการอยู่ต่างประเทศ ไม่เล่นพันทิป อะไรแบบนี้ 555 รู้ไว้นะ ทั้งหมดที่พูดไปนี่ยังไม่ใช่ทั้งหมดที่อยากบอกเลย

พี่เจ... นี่เค้ากำลังตามล่าหาพี่สุดฟ้าเลยนะ แต่ทั้งหมดก็แค่อยากคุยด้วยเท่านั้นเอง ก็คิดถึง ตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองโตขึ้นมานิดหน่อยแล้ว อยากรู้ว่าจะคุยกับพี่รู้เรื่องรึยัง 555

พอเรานึกออกเมื่อตอนเห็นไอคอนสไกป์เราต้องไปนั่งรื้อเมลล์ รื้อพาสเวิร์ด ทำทุกวิถีทางเพื่อให้ออนสไกป์ได้ แล้วก็นั่งหาชื่อพี่อีก ซึ่งจำไม่ได้ หาจนตาลายรอบที่ 2 ถึงเจอ คือทักไปแล้วนะ เมลล์ก็ส่งไป แต่มีลางว่าพี่คงจะเลิกใช้เมลล์นั้นไปแล้วสินะ

ถ้าผ่านมาเจอต้องรู้ตัวแน่ๆ (ถ้าอ่านล่ะนะ) พี่ต้องจำเค้าได้แน่ๆ ไอ้เด็กที่อยากให้พี่กระชากโบว์ที่คาดผมออกให้คงมีแค่เค้านี่แหละ คิดถึงเพื่อนๆ ในค่ายด้วย พวกคุณอ่านแล้วต้องรู้แน่ว่าเราเป็นใคร 555 ถ้าใครรู้แล้วก็จุ๊ๆ นะ คิดถึงกันหลังไมค์มาได้

ขอบคุณที่อ่านกันถึงตรงนี้ หรือตรงไหนก็เถอะ 555

นี่เป็นกระทู้ที่ตั้งจริงจังครั้งแรก มีอะไรแนะนำได้เลยค่ะ แท็กอะไรก็มั่วแท็กไปเรื่อย