จริงๆกระทู้นี้ตั้งใจจะมีเขียนระบายเรื่องราวที่กำลังเกิดขึ้นเฉยๆ อยากโพส อยากพิม แต่ถ้าไปโบ้มม ลงในเฟสบุ๊ค ก็เกรงว่าบุคคลที่ถูกกล่าวถึงเขาจะรู้ตัว ละอาจจะเกิดปัญหาต่อการดำเนินชีวิตเขาต่อไปได้
มาเริ่มกันเลย
เดือนนี้ของปีที่แล้ว เป็นประวัติศาสตร์หน้าใหม่ของวงการดาราศาสตร์ที่ยานนิวฮอไรซันส์ได้เข้าใกล้พลูโตมากที่สุดได้ เราเองเป็นคนคนนึงที่ติดตามอยู่บ้าง เป็นครั้งคราว ก็อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้
ตั้งแต่ตอนเป็นเด็ก เวลาครูถามว่าชอบดาวดวงไหนมากที่สุด ก็ตอบแบบเดิมเสมอ ก็คือ ดาวพลูโต เหตุผลหน่ะหรอ ชื่อมันเท่ไง ไม่เหมือนใครๆในจักรวาล ยูเรนัส เนปจูน ก็... จำยาก พลูโตเนี่ยแหละ ขวัญใจเลย
แล้วก็ได้ไปอ่านกระทู้พันทิปกระทู้หนึ่ง ชื่อว่า "เคยมีดาวพลูโตของตัวเองกันหรือเปล่าครับ?.."
ลิ้งนี้เลย
http://pantip.com/topic/33802951
ตอนแรกก็แค่สนใจชื่อ เอ้ยย คนก็แชร์เยอะดีหนิ่ แสดงว่ามีอะไร และพอเข้าไปอ่านเท่านั้นแหละ มาหว่ะ คือดี คือชอบบบบบ ชอบกระทู้นี้มาก อ่านแล้วอ่านอีก ไม่เบื่อ ชอบที่ว่า "ใครบางคนที่เราเคยเลิกไปโดยเข้ากันไม่ได้ ทั้งที่เค้าเองก็เป็นแบบนั้นมาแต่แรก...." เครดิตเจ้าของกระทู้งับ
ชอบมากจริงๆ จนเจอคำถามที่ว่าเคยมีดาวพลูโตของตัวเองบ้างไหม๊ เลยทำให้เราย้อนคิดกลับไปในอดีต ก็จริงนะ เราเคยมีดาวพลูโตของเราอยู่ดวงนึง เป็นดาวที่ไม่ได้โดดเด่นอะไร เป็นดาวดวงธรรมดาที่วนอยู่ข้างๆเราเสมอ แต่แล้ววันนึง ดาวพลูโตดวงนั้นก็ได้หายจากเราไป ไปในเส้นทางที่เขาเลือก เส้นทางที่เขาฝัน ที่ที่เราเองไม่คิดจะไปอยู่แล้ว แล้วเราที่เคยเป็นดาวที่วิ่งวนล้อมกัน ก็ถึงเวลา โคจรแยกกัน จนเวลาผ่านไป 6 ปี เราได้กลับมาเจอดาวพลูโตของเราอีกครั้งนึง ซึ่งตอนนั้นก็ไม่ได้ยกย่องให้มันเป็นดาวพลูโตอะไร เรามองมัน แล้วตั้งคำถามกับตัวเองว่า "เมื่อก่อนเราเคยสนิทกันมากกว่านี้ ไม่ใช่หรอ?" นึกถึงเมื่อก่อน ที่เจอกันทุกวัน นึกถึงเวลาออนเอ็มเอสเอ็นคุยกัน แซวรูปดิสเพล โพสhi5กัน แล้วมาดูทุกวันนี้ นอกจากกด like จะเม้นรูป ยังไม่รู้จะเม้นว่าอะไรดีเลย นี่สิ่นะ ที่เรียกว่าการทำดาวพลูโตหายไปจากชีวิต ก็ได้แต่โทษตัวเอง ที่ติดต่อเค้าน้อยไป ลืมเค้าบ่อยไป จนวันนึง เค้าหายไปจริงๆ แล้วทำได้แค่ บอกตัวเองซ้ำๆ ว่า "อย่าทำดาวพลูโตดวงใหม่ที่กำลังจะเจอ หายไปไหนอีก"
แล้วชีวิตก็ดำเนินต่อไป เวลาผ่านไป โตขึ้น เพื่อนเยอะขึ้น แล้วก็ได้วนมาเจอกับคนคนนึง ที่เข้ามาในชีวิตในฐานะ เพื่อนของเพื่อน คนธรรมดาทั่วไปอีกเช่นเคย ไม่มีอะไรพิเศษ ไม่มีความประทับใจอะไรเท่าไหร่ แล้ววันเวลาก็ได้ทำให้เราสนิทกัน มากขึ้น คุยกันบ่อยขึ้น เวลาเพื่อนเราไปไหนก็ชวนๆกันไป ทำให้ได้ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ดูหนัง กินข้าว กินเหล้า ขึ้นดอย ก็ได้ไปจอยทริปกันเสมอ
ด้วยความที่เราเป็นคนสบายๆ ชอบตามใจ ไม่ชอบขัดใคร บางครั้ง ก็เลยเหลือแค่เราคนเดียว ที่คอยตามใจ ไปไหนมาไหนกับเขาตลอด จากเพื่อนของเพื่อน เลยอัพเกรดมาเป็นเพื่อนสนิทเราไปเลย ยิ่งพักหลังๆก็ยิ่งตัวติดกันบ่อยมาก มันอยากทำไรไปไหน ไม่มีใครตามใจก็จะเรียกหาเราตลอด เราก็จะเป็นคนชีวิตว่าง ที่จะไปกับมันได้เสมอ จนเวลาผ่านไปเมื่อเพื่อนๆทั้งหมด ก็แยกย้ายไปอยู่ต่างที่ต่างทาง ต่างฝันกันหมด ก็มาถึงจุดที่มันกลายเป็นเพื่อนที่เราคิดว่า สนิทที่สุดแล้ว ในตอนนี้ และแล้วเรื่องยากๆก็เกิดขึ้นในชีวิตอีกครั้ง
เขาหายไป... หายออกจากระบบสุริยะ เหมือนกำลังย้ายไปอยู่ดาวพลูโต หายไปแบบไม่มีการติดต่อใดใด เริ่มจากการคุยที่น้อยลง เริ่มอ่านไม่ตอบ เริ่มไม่อ่าน จริงๆพวกนี้เป็นปัญหายิบย่อยที่เราไม่ได้สนใจเท่าไหร่ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้คือ -เราถูกอันเฟรน-
โอ้โหวววว คำถามมากมายเกิดขึ้นมาในหัวเหมือนจักรวาลกำลังจะระเบิดให้ได้ เราทำไรผิดวะ เราทำอะไรไม่ดีรึเปล่า ทำตัวแย่ๆรึเปล่า เราน่ารำคานเกินไปหรอ กับคำถามล่าสุดที่ถามว่ามันว่า "ค่าสมัคร...ราคาเท่าไหร่วะ" ละมันก็ตอบมาปกติ เราก็ส่งสติ๊กเกอร์ไป ละก็จบ เล่นเกมเล่นมือถือต่อ
จนก่อนนอน เรามาเปิดแถบแชทอีกทีด้วยความเคยชิน ที่ชอบเปิดดูว่ามันยังออกอยู่ไหม๊ จุดสีเขียวขึ้นรึเปล่า แต่แปลก ที่ชื่อมันหายไป ทุกครั้งถ้านอนแล้วก็คงขึ้นตัวเลขเหมือนคนอื่นที่ไม่ออนแล้ว เลยกดเข้าไปดูเฟสมัน ช็อตนั้นแหละ "เพิ่มเพื่อน" ตอนนั้นคิดอะไรไม่ออกเลย งงไปหมด และบอกตัวเองว่าค่อยถามถ้าเจอกัน เพราะเค้าอันเฟรนขนาดนี้คงไม่มีหน้าทักไปอีก แต่แล้วเรื่องราวมันก็ยากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเราไม่ได้เจอกันเลย เพราะปกติ เขาจะเป็นฝ่ายถามว่าเราอยู่ไหน ชวนไปนู้นนั่นนี่ แต่ตอนนี้ทุกอย่าง... หาย
เป็นความรู้สึกแปลกมากที่เปิดเฟสมาละไม่เจอเค้าอยู่ในแถบแชทที่ออนอยู่ ไม่ได้จิ้มเพื่อแค่ไปดูว่า มันออนอยู่ไหม๊ ไม่ได้แอบไปส่องเฟสว่ามันทำอะไรอยู่ มันเป็นความรู้สึกหายแปลกๆ
เรารู้ตัวมาตลอดนะว่าเราชอบเค้าอยู่ แต่ก็เป็นความชอบแบบ ชอบอยู่ใกล้ๆ ชอบเหมือนเราชอบดาราคนนึง ชอบแบบคอยมอง คอยยิ้มให้ แล้วก็มีความสุขกับการมโนไปเอง และก็ไม่อยากเปลี่ยนให้ความสัมพันธ์นี้ให้เป็นรูปแบบอื่น อารมแบบ เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว เราอยากอยู่ใกล้ๆเค้าให้นานๆ เป็นแบบทุกวันนี้คือดี จนไม่ได้เผื่อใจว่าวันนึง เราจะทำเค้าหลุดหายไปอีกครั้ง เราจะทำดาวพลูโตของเราหายไปอีกครั้งนึง
มันยากจนทำให้เรารู้สึกแย่ซะยิ่งกว่าคนอกหักซะอีก เหมือนเราทำของที่มีค่าหาย เป็นของลิมิเตทที่ไม่ได้หาได้อีกแล้ว เป็นของที่เหลืออยู่แค่ชิ้นเดียวในโลก
ไม่มีการติดต่อใดใดจากมันเลยตลอดเวลาหลังจากลบเพื่อนไป ไม่มีความเคลื่อนไหวไหนที่เรารับรู้ได้ ก็ได้แต่คิดว่าจะบุกไปหน้าบ้านละถามให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย แต่มันคงจะเป็นอะไรที่น่ารำคาญน่าดู
ตอนนี้ทำได้แค่... คิดถึง
มันน่าตลกดีที่เราคิดถึงคนคนนึงได้มากขนาดนี้ เพราะเราไม่เคยสูญเสียคนสำคัญกับเราไป เลยทำให้เราไม่เคยรู้สึกหายมาก่อน การไปที่เดิมๆที่เคยไปด้วยกัน กินเมนูโปรดที่เรามักสั่งเหมือนกัน มองดูที่ที่เราเคยเดินด้วยกัน แค่เบาะหน้ารถที่มันเคยนั่ง รถแบบที่มันขับ แค่นี้ ก็ทำให้รู้สึกขาดหายอย่างบอกไม่ถูก
จนวันนี้ได้มีโอกาสเลื่อนแชทไปดูข้อความเก่าๆที่เคยคุยกัน เป็นวันแรกที่น้ำตาไหล และร้องไห้หนักมาก เก้าพันกว่าข้อความที่เคยคุยกัน ทุกช็อตดีดี ที่ยังทำให้ยิ้งทุกครั้งที่ได้อ่าน คำว่า "อยู่ไหน" ที่อาจจะไม่ได้มีอีกแล้ว คำว่า "หิว" ที่ไม่ว่าเราจะพึ่งกินข้าวมา หรือแม้แต่กินข้าวอยู่ ก็ต้องตอบกลับไปเหมือนเดิมว่า "ไปกินไหนดี" คำว่า "มารับหน่อย" ที่ทำให้ยิ้มทุกครั้งที่ได้อ่าน "ปลุกด้วย" หน้าที่แอพนาฬิกาปลุกที่เคยทำ จนมาสะดุดที่ข้อความที่เราอ่านละไม่ตอบ มันก็ส่งสติ๊กเกอร์ หมีมีเควชันมาร์ค ? ละเราถามกลับไปว่ามีอะไร มันก็จะตอบว่า "ก็หายไปไหน" ครั้งนี้น้ำตาไหลพลักๆๆๆๆ เราเคยสำคัญมากขนาดนี้เลยเนาะ ยิ่งอ่านไปเจอตอนที่เราเผลอหลับ ละมันก็ด่า "เงียบพ่ อง" เราก็แถไปเรื่อย สุดท้ายก็ต้องยอมรับว่าแอบหลับ ยิ่งอ่านก็ยิ่งทำให้เข้าใจ
เราไม่ได้ทำดาวพลูโตของเราหายไปหรอก เราต่างหากที่เป็น -ดาวพลูโต- ที่ถูกเขาตัดออกจากชีวิต จากระบบสุริยะ จากวงโคจรของเรา เราต่างหากที่เค้าเห็นว่าควรหายออกไปจากชีวิตเขาได้แล้ว โดยที่ไม่บอกเหตุผลเราสักคำ ไม่มีความผิดใดใด ไม่มีการทะเลาะ การโกรธใดใด
วันสุดท้ายที่เจอกันคือเราสองคนเดินออกจากร้านกาแฟ ต่างตรงไปที่รถของตัวเอง โบกมือ ชูนิ้วกลางให้กันตามปกติ ละขับรถแยกกันกลับ
ได้แต่ถามกับตัวเองว่า นั่นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้เจอกันหรอ เราจะมีโอกาสเจอกันอีกไหม๊ เค้าจะคุยกับเราไหม๊ จะกลับมาแอดเราใหม่ไหม๊
เรา จะมีโอกาสได้ถามเขาไหม๊ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น บางทีความเลวร้ายของเราอาจจะก่อตัวในใจเค้านานแล้ว จนมันระเบิด ทำให้เค้าไม่อยากรู้จักเราอีก แบบนั้นเลยหรอ เราจะมีโอกาสได้รู้รึเปล่า ?
แต่อย่างน้อยๆ วันนี้ เราก็ได้เรียนรู้อะไรอย่างนึงแล้วแหละ
ว่าต่อให้เราจะดูแลดาวพลูโตของเราไว้ดีแค่ไหน พยายามสักแค่ไหนไม่ให้มันหายไป
แต่ถ้าหากสำหรับเขา เราเองคือดาวพลูโต
เขาเองอาจจะเป็นคนตัดเราออกจากชีวิตเขาเองก็เป็นได้
อาจเป็นเราเองก็ได้ ที่ไม่ควรอยู่ตรงนั้น อาจเป็นเราเองก็ได้ ที่ดื้อที่ฝืนมาได้ตั้งนานสองนาน
เก็บไว้อ่านนะ มันเป็นความทรงจำดีดีที่ผ่านมา แล้วก็ผ่านไป เมื่อไหร่ที่เรามีโอกาสได้รู้ มันคงตอบคำถามเราได้เองแหละ ว่าทำไม ที่ที่เราเคยคิดว่าเป็นที่ยืนของเรา กลับกลายเป็นพื้นที่ที่เรา ไม่สามารถเข้าใกล้ได้เลย
คิดถึงหว่ะ #MyMoonMyths
-ดราม่าไปอีกถ้าฟังรวมกับเพลงใหม่พี่ดา "เธอมีฉัน ฉันมีใคร" งืมมม-
เมื่อฉัน กำลังจะกลายเป็น -ดาวพลูโต-
มาเริ่มกันเลย
เดือนนี้ของปีที่แล้ว เป็นประวัติศาสตร์หน้าใหม่ของวงการดาราศาสตร์ที่ยานนิวฮอไรซันส์ได้เข้าใกล้พลูโตมากที่สุดได้ เราเองเป็นคนคนนึงที่ติดตามอยู่บ้าง เป็นครั้งคราว ก็อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้
ตั้งแต่ตอนเป็นเด็ก เวลาครูถามว่าชอบดาวดวงไหนมากที่สุด ก็ตอบแบบเดิมเสมอ ก็คือ ดาวพลูโต เหตุผลหน่ะหรอ ชื่อมันเท่ไง ไม่เหมือนใครๆในจักรวาล ยูเรนัส เนปจูน ก็... จำยาก พลูโตเนี่ยแหละ ขวัญใจเลย
แล้วก็ได้ไปอ่านกระทู้พันทิปกระทู้หนึ่ง ชื่อว่า "เคยมีดาวพลูโตของตัวเองกันหรือเปล่าครับ?.."
ลิ้งนี้เลย
http://pantip.com/topic/33802951
ตอนแรกก็แค่สนใจชื่อ เอ้ยย คนก็แชร์เยอะดีหนิ่ แสดงว่ามีอะไร และพอเข้าไปอ่านเท่านั้นแหละ มาหว่ะ คือดี คือชอบบบบบ ชอบกระทู้นี้มาก อ่านแล้วอ่านอีก ไม่เบื่อ ชอบที่ว่า "ใครบางคนที่เราเคยเลิกไปโดยเข้ากันไม่ได้ ทั้งที่เค้าเองก็เป็นแบบนั้นมาแต่แรก...." เครดิตเจ้าของกระทู้งับ
ชอบมากจริงๆ จนเจอคำถามที่ว่าเคยมีดาวพลูโตของตัวเองบ้างไหม๊ เลยทำให้เราย้อนคิดกลับไปในอดีต ก็จริงนะ เราเคยมีดาวพลูโตของเราอยู่ดวงนึง เป็นดาวที่ไม่ได้โดดเด่นอะไร เป็นดาวดวงธรรมดาที่วนอยู่ข้างๆเราเสมอ แต่แล้ววันนึง ดาวพลูโตดวงนั้นก็ได้หายจากเราไป ไปในเส้นทางที่เขาเลือก เส้นทางที่เขาฝัน ที่ที่เราเองไม่คิดจะไปอยู่แล้ว แล้วเราที่เคยเป็นดาวที่วิ่งวนล้อมกัน ก็ถึงเวลา โคจรแยกกัน จนเวลาผ่านไป 6 ปี เราได้กลับมาเจอดาวพลูโตของเราอีกครั้งนึง ซึ่งตอนนั้นก็ไม่ได้ยกย่องให้มันเป็นดาวพลูโตอะไร เรามองมัน แล้วตั้งคำถามกับตัวเองว่า "เมื่อก่อนเราเคยสนิทกันมากกว่านี้ ไม่ใช่หรอ?" นึกถึงเมื่อก่อน ที่เจอกันทุกวัน นึกถึงเวลาออนเอ็มเอสเอ็นคุยกัน แซวรูปดิสเพล โพสhi5กัน แล้วมาดูทุกวันนี้ นอกจากกด like จะเม้นรูป ยังไม่รู้จะเม้นว่าอะไรดีเลย นี่สิ่นะ ที่เรียกว่าการทำดาวพลูโตหายไปจากชีวิต ก็ได้แต่โทษตัวเอง ที่ติดต่อเค้าน้อยไป ลืมเค้าบ่อยไป จนวันนึง เค้าหายไปจริงๆ แล้วทำได้แค่ บอกตัวเองซ้ำๆ ว่า "อย่าทำดาวพลูโตดวงใหม่ที่กำลังจะเจอ หายไปไหนอีก"
แล้วชีวิตก็ดำเนินต่อไป เวลาผ่านไป โตขึ้น เพื่อนเยอะขึ้น แล้วก็ได้วนมาเจอกับคนคนนึง ที่เข้ามาในชีวิตในฐานะ เพื่อนของเพื่อน คนธรรมดาทั่วไปอีกเช่นเคย ไม่มีอะไรพิเศษ ไม่มีความประทับใจอะไรเท่าไหร่ แล้ววันเวลาก็ได้ทำให้เราสนิทกัน มากขึ้น คุยกันบ่อยขึ้น เวลาเพื่อนเราไปไหนก็ชวนๆกันไป ทำให้ได้ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ดูหนัง กินข้าว กินเหล้า ขึ้นดอย ก็ได้ไปจอยทริปกันเสมอ
ด้วยความที่เราเป็นคนสบายๆ ชอบตามใจ ไม่ชอบขัดใคร บางครั้ง ก็เลยเหลือแค่เราคนเดียว ที่คอยตามใจ ไปไหนมาไหนกับเขาตลอด จากเพื่อนของเพื่อน เลยอัพเกรดมาเป็นเพื่อนสนิทเราไปเลย ยิ่งพักหลังๆก็ยิ่งตัวติดกันบ่อยมาก มันอยากทำไรไปไหน ไม่มีใครตามใจก็จะเรียกหาเราตลอด เราก็จะเป็นคนชีวิตว่าง ที่จะไปกับมันได้เสมอ จนเวลาผ่านไปเมื่อเพื่อนๆทั้งหมด ก็แยกย้ายไปอยู่ต่างที่ต่างทาง ต่างฝันกันหมด ก็มาถึงจุดที่มันกลายเป็นเพื่อนที่เราคิดว่า สนิทที่สุดแล้ว ในตอนนี้ และแล้วเรื่องยากๆก็เกิดขึ้นในชีวิตอีกครั้ง
เขาหายไป... หายออกจากระบบสุริยะ เหมือนกำลังย้ายไปอยู่ดาวพลูโต หายไปแบบไม่มีการติดต่อใดใด เริ่มจากการคุยที่น้อยลง เริ่มอ่านไม่ตอบ เริ่มไม่อ่าน จริงๆพวกนี้เป็นปัญหายิบย่อยที่เราไม่ได้สนใจเท่าไหร่ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้คือ -เราถูกอันเฟรน-
โอ้โหวววว คำถามมากมายเกิดขึ้นมาในหัวเหมือนจักรวาลกำลังจะระเบิดให้ได้ เราทำไรผิดวะ เราทำอะไรไม่ดีรึเปล่า ทำตัวแย่ๆรึเปล่า เราน่ารำคานเกินไปหรอ กับคำถามล่าสุดที่ถามว่ามันว่า "ค่าสมัคร...ราคาเท่าไหร่วะ" ละมันก็ตอบมาปกติ เราก็ส่งสติ๊กเกอร์ไป ละก็จบ เล่นเกมเล่นมือถือต่อ
จนก่อนนอน เรามาเปิดแถบแชทอีกทีด้วยความเคยชิน ที่ชอบเปิดดูว่ามันยังออกอยู่ไหม๊ จุดสีเขียวขึ้นรึเปล่า แต่แปลก ที่ชื่อมันหายไป ทุกครั้งถ้านอนแล้วก็คงขึ้นตัวเลขเหมือนคนอื่นที่ไม่ออนแล้ว เลยกดเข้าไปดูเฟสมัน ช็อตนั้นแหละ "เพิ่มเพื่อน" ตอนนั้นคิดอะไรไม่ออกเลย งงไปหมด และบอกตัวเองว่าค่อยถามถ้าเจอกัน เพราะเค้าอันเฟรนขนาดนี้คงไม่มีหน้าทักไปอีก แต่แล้วเรื่องราวมันก็ยากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเราไม่ได้เจอกันเลย เพราะปกติ เขาจะเป็นฝ่ายถามว่าเราอยู่ไหน ชวนไปนู้นนั่นนี่ แต่ตอนนี้ทุกอย่าง... หาย
เป็นความรู้สึกแปลกมากที่เปิดเฟสมาละไม่เจอเค้าอยู่ในแถบแชทที่ออนอยู่ ไม่ได้จิ้มเพื่อแค่ไปดูว่า มันออนอยู่ไหม๊ ไม่ได้แอบไปส่องเฟสว่ามันทำอะไรอยู่ มันเป็นความรู้สึกหายแปลกๆ
เรารู้ตัวมาตลอดนะว่าเราชอบเค้าอยู่ แต่ก็เป็นความชอบแบบ ชอบอยู่ใกล้ๆ ชอบเหมือนเราชอบดาราคนนึง ชอบแบบคอยมอง คอยยิ้มให้ แล้วก็มีความสุขกับการมโนไปเอง และก็ไม่อยากเปลี่ยนให้ความสัมพันธ์นี้ให้เป็นรูปแบบอื่น อารมแบบ เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว เราอยากอยู่ใกล้ๆเค้าให้นานๆ เป็นแบบทุกวันนี้คือดี จนไม่ได้เผื่อใจว่าวันนึง เราจะทำเค้าหลุดหายไปอีกครั้ง เราจะทำดาวพลูโตของเราหายไปอีกครั้งนึง
มันยากจนทำให้เรารู้สึกแย่ซะยิ่งกว่าคนอกหักซะอีก เหมือนเราทำของที่มีค่าหาย เป็นของลิมิเตทที่ไม่ได้หาได้อีกแล้ว เป็นของที่เหลืออยู่แค่ชิ้นเดียวในโลก
ไม่มีการติดต่อใดใดจากมันเลยตลอดเวลาหลังจากลบเพื่อนไป ไม่มีความเคลื่อนไหวไหนที่เรารับรู้ได้ ก็ได้แต่คิดว่าจะบุกไปหน้าบ้านละถามให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย แต่มันคงจะเป็นอะไรที่น่ารำคาญน่าดู
ตอนนี้ทำได้แค่... คิดถึง
มันน่าตลกดีที่เราคิดถึงคนคนนึงได้มากขนาดนี้ เพราะเราไม่เคยสูญเสียคนสำคัญกับเราไป เลยทำให้เราไม่เคยรู้สึกหายมาก่อน การไปที่เดิมๆที่เคยไปด้วยกัน กินเมนูโปรดที่เรามักสั่งเหมือนกัน มองดูที่ที่เราเคยเดินด้วยกัน แค่เบาะหน้ารถที่มันเคยนั่ง รถแบบที่มันขับ แค่นี้ ก็ทำให้รู้สึกขาดหายอย่างบอกไม่ถูก
จนวันนี้ได้มีโอกาสเลื่อนแชทไปดูข้อความเก่าๆที่เคยคุยกัน เป็นวันแรกที่น้ำตาไหล และร้องไห้หนักมาก เก้าพันกว่าข้อความที่เคยคุยกัน ทุกช็อตดีดี ที่ยังทำให้ยิ้งทุกครั้งที่ได้อ่าน คำว่า "อยู่ไหน" ที่อาจจะไม่ได้มีอีกแล้ว คำว่า "หิว" ที่ไม่ว่าเราจะพึ่งกินข้าวมา หรือแม้แต่กินข้าวอยู่ ก็ต้องตอบกลับไปเหมือนเดิมว่า "ไปกินไหนดี" คำว่า "มารับหน่อย" ที่ทำให้ยิ้มทุกครั้งที่ได้อ่าน "ปลุกด้วย" หน้าที่แอพนาฬิกาปลุกที่เคยทำ จนมาสะดุดที่ข้อความที่เราอ่านละไม่ตอบ มันก็ส่งสติ๊กเกอร์ หมีมีเควชันมาร์ค ? ละเราถามกลับไปว่ามีอะไร มันก็จะตอบว่า "ก็หายไปไหน" ครั้งนี้น้ำตาไหลพลักๆๆๆๆ เราเคยสำคัญมากขนาดนี้เลยเนาะ ยิ่งอ่านไปเจอตอนที่เราเผลอหลับ ละมันก็ด่า "เงียบพ่ อง" เราก็แถไปเรื่อย สุดท้ายก็ต้องยอมรับว่าแอบหลับ ยิ่งอ่านก็ยิ่งทำให้เข้าใจ
เราไม่ได้ทำดาวพลูโตของเราหายไปหรอก เราต่างหากที่เป็น -ดาวพลูโต- ที่ถูกเขาตัดออกจากชีวิต จากระบบสุริยะ จากวงโคจรของเรา เราต่างหากที่เค้าเห็นว่าควรหายออกไปจากชีวิตเขาได้แล้ว โดยที่ไม่บอกเหตุผลเราสักคำ ไม่มีความผิดใดใด ไม่มีการทะเลาะ การโกรธใดใด
วันสุดท้ายที่เจอกันคือเราสองคนเดินออกจากร้านกาแฟ ต่างตรงไปที่รถของตัวเอง โบกมือ ชูนิ้วกลางให้กันตามปกติ ละขับรถแยกกันกลับ
ได้แต่ถามกับตัวเองว่า นั่นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้เจอกันหรอ เราจะมีโอกาสเจอกันอีกไหม๊ เค้าจะคุยกับเราไหม๊ จะกลับมาแอดเราใหม่ไหม๊
เรา จะมีโอกาสได้ถามเขาไหม๊ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น บางทีความเลวร้ายของเราอาจจะก่อตัวในใจเค้านานแล้ว จนมันระเบิด ทำให้เค้าไม่อยากรู้จักเราอีก แบบนั้นเลยหรอ เราจะมีโอกาสได้รู้รึเปล่า ?
แต่อย่างน้อยๆ วันนี้ เราก็ได้เรียนรู้อะไรอย่างนึงแล้วแหละ
ว่าต่อให้เราจะดูแลดาวพลูโตของเราไว้ดีแค่ไหน พยายามสักแค่ไหนไม่ให้มันหายไป
แต่ถ้าหากสำหรับเขา เราเองคือดาวพลูโต
เขาเองอาจจะเป็นคนตัดเราออกจากชีวิตเขาเองก็เป็นได้
อาจเป็นเราเองก็ได้ ที่ไม่ควรอยู่ตรงนั้น อาจเป็นเราเองก็ได้ ที่ดื้อที่ฝืนมาได้ตั้งนานสองนาน
เก็บไว้อ่านนะ มันเป็นความทรงจำดีดีที่ผ่านมา แล้วก็ผ่านไป เมื่อไหร่ที่เรามีโอกาสได้รู้ มันคงตอบคำถามเราได้เองแหละ ว่าทำไม ที่ที่เราเคยคิดว่าเป็นที่ยืนของเรา กลับกลายเป็นพื้นที่ที่เรา ไม่สามารถเข้าใกล้ได้เลย
คิดถึงหว่ะ #MyMoonMyths
-ดราม่าไปอีกถ้าฟังรวมกับเพลงใหม่พี่ดา "เธอมีฉัน ฉันมีใคร" งืมมม-