สวัสดีค่ะทุกคน เราขอใช้พื้นที่นี้ในการระบายความท้อแท้ใจของเราทั้งหมด
ตอนนี้เราอายุ19ปีค่ะ แม่ส่งมาเรียนเมืองนอก แต่ชีวิตไม่ได้สวยหรูมากนักหรอกนะคะ
แม่แค่มีเงินอยู่ก้อนนึงพอที่จะส่งเราให้มาที่นี่ได้ นอกนั้นเราก็ต้องทำงานหาเงินเองเพื่อที่จะพอจ่ายค่าห้อง ค่ากินอยู่ที่แสนแพง เรายอมรับเลยค่ะว่าเราเหนื่อย เหนื่อยมาก ทุกอย่างมันไม่ได้เป็นอย่างที่คิดไว้เลย เราเหนื่อยทั้งกายเพราะว่าตอนอยู่ที่ไทยไม่เคยทำงานมาก่อน พอมาทำตรงนี้เลยเหนื่อย ปวดแขนปวดขาไปหมด และเรามีเรียนเช้าทุกวัน เหนื่อยแค่ไหนก็ต้องแบ่งเวลาทำการบ้าน และตื่นเช้าไปเรียนให้ได้ทุกวัน
แต่นั่นเป็นแค่ส่วนหนึ่งเองค่ะ เหนื่อยกายแค่ได้พักก็หาย แต่เหนื่อยใจค่ะ เราไม่รู้จะทำยังไงจริง เรารู้สึกว่าตอนนี้ปัญหาทุกอย่างกำลังถาโถมเข้ามา มันมากเกินกว่าที่เราจะรับได้แล้ว
เรามีความฝัน อยากมีงานทำมีเงินส่งให้พ่อกับแม่ได้ใช้จ่ายอย่างสบาย เราฝันว่าถึงแม้เราจะเหนื่อยซักเท่าไหร่เราก็ไม่เป็นไร ขอแค่วันนึงครอบครัวเราจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันบนโต๊ะอาหาร คุยกันอย่างมีความสุข แต่ทุกวันนี้เราทำงานและเงินทั้งหมดที่ได้จากการทำงาน จ่ายค่าห้องอาทิตย์เดียวก็หมดแล้ว เรารู้สึกว่าที่เราทำงานเหนื่อยไปขนาดนี้เพื่อที่จะแลกกับที่นอนงั้นหรอ อีกเรื่องที่ร้ายที่สุดคือเรารู้สึกว่าพ่อกับแม่กำลังจะเลิกกัน เราเป็นลูก เราอยู่ตรงกลาง พอคุยกับแม่แม่ก็บ่นพ่อ พอคุยกับพ่อพ่อก็จะบ่นแม่ แล้วมันก็มีคำพูดนึงของแม่ที่พอเราได้ยินแล้ว มันทำให้เราค่อนข้างมั่นใจเลยค่ะว่าพ่อกับแม่คงจะไม่อยู่ด้วยกันอีกต่อไปแล้ว ซึ่งขณะนั้นเราก็ได้แต่ฟังแล้วร้องไห้เงียบๆ ไม่พูดอะไร เราพูดไม่ออกจริงๆ มันเหมือนเราจะสร้างตึก100ชั้น ตอนนี้เราก่อมาได้ถึงชั้น90แล้ว แต่มันกำลังจะพังลงไป ความฝันของเรากำลังจะจบ เราไม่รู้จะระบายกับใครได้อีกแล้ว
จนถึงตอนนี้เราก็ยังทำอะไรไม่ถูกเลยค่ะ เมื่อวานทั้งคืนก็ได้แต่ร้องไห้หนักมาก วันนี้ก็ไม่ไปเรียน เรารู้สึกว่าทำอะไรไม่ได้เลย เราอยากระบายแต่ถ้าพูดกับพ่อแม่ก็กลัวจะทำให้ท่านไม่สบายใจ จนถึงตอนนี้เรายังรู้สึกจิตตกอยู่เลยค่ะ มันโหวง และอยากร้องไห้เท่านั้น
ในบางทีเราก็คิดนะคะว่าปัญหาที่เราเจอมันอาจจะไม่ได้ใหญ่มาก แต่ทำไมเราถึงได้รู้สึกแย่ขนาดนี้ เราเด็กเกินไปหรือป่าว แล้วเมื่อไหร่เราจะหายจากความรู้สึกนี้ได้ซักที
ตอนนี้ท้อใจมากค่ะ ขอพื้นที่ระบาย
ตอนนี้เราอายุ19ปีค่ะ แม่ส่งมาเรียนเมืองนอก แต่ชีวิตไม่ได้สวยหรูมากนักหรอกนะคะ
แม่แค่มีเงินอยู่ก้อนนึงพอที่จะส่งเราให้มาที่นี่ได้ นอกนั้นเราก็ต้องทำงานหาเงินเองเพื่อที่จะพอจ่ายค่าห้อง ค่ากินอยู่ที่แสนแพง เรายอมรับเลยค่ะว่าเราเหนื่อย เหนื่อยมาก ทุกอย่างมันไม่ได้เป็นอย่างที่คิดไว้เลย เราเหนื่อยทั้งกายเพราะว่าตอนอยู่ที่ไทยไม่เคยทำงานมาก่อน พอมาทำตรงนี้เลยเหนื่อย ปวดแขนปวดขาไปหมด และเรามีเรียนเช้าทุกวัน เหนื่อยแค่ไหนก็ต้องแบ่งเวลาทำการบ้าน และตื่นเช้าไปเรียนให้ได้ทุกวัน
แต่นั่นเป็นแค่ส่วนหนึ่งเองค่ะ เหนื่อยกายแค่ได้พักก็หาย แต่เหนื่อยใจค่ะ เราไม่รู้จะทำยังไงจริง เรารู้สึกว่าตอนนี้ปัญหาทุกอย่างกำลังถาโถมเข้ามา มันมากเกินกว่าที่เราจะรับได้แล้ว
เรามีความฝัน อยากมีงานทำมีเงินส่งให้พ่อกับแม่ได้ใช้จ่ายอย่างสบาย เราฝันว่าถึงแม้เราจะเหนื่อยซักเท่าไหร่เราก็ไม่เป็นไร ขอแค่วันนึงครอบครัวเราจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันบนโต๊ะอาหาร คุยกันอย่างมีความสุข แต่ทุกวันนี้เราทำงานและเงินทั้งหมดที่ได้จากการทำงาน จ่ายค่าห้องอาทิตย์เดียวก็หมดแล้ว เรารู้สึกว่าที่เราทำงานเหนื่อยไปขนาดนี้เพื่อที่จะแลกกับที่นอนงั้นหรอ อีกเรื่องที่ร้ายที่สุดคือเรารู้สึกว่าพ่อกับแม่กำลังจะเลิกกัน เราเป็นลูก เราอยู่ตรงกลาง พอคุยกับแม่แม่ก็บ่นพ่อ พอคุยกับพ่อพ่อก็จะบ่นแม่ แล้วมันก็มีคำพูดนึงของแม่ที่พอเราได้ยินแล้ว มันทำให้เราค่อนข้างมั่นใจเลยค่ะว่าพ่อกับแม่คงจะไม่อยู่ด้วยกันอีกต่อไปแล้ว ซึ่งขณะนั้นเราก็ได้แต่ฟังแล้วร้องไห้เงียบๆ ไม่พูดอะไร เราพูดไม่ออกจริงๆ มันเหมือนเราจะสร้างตึก100ชั้น ตอนนี้เราก่อมาได้ถึงชั้น90แล้ว แต่มันกำลังจะพังลงไป ความฝันของเรากำลังจะจบ เราไม่รู้จะระบายกับใครได้อีกแล้ว
จนถึงตอนนี้เราก็ยังทำอะไรไม่ถูกเลยค่ะ เมื่อวานทั้งคืนก็ได้แต่ร้องไห้หนักมาก วันนี้ก็ไม่ไปเรียน เรารู้สึกว่าทำอะไรไม่ได้เลย เราอยากระบายแต่ถ้าพูดกับพ่อแม่ก็กลัวจะทำให้ท่านไม่สบายใจ จนถึงตอนนี้เรายังรู้สึกจิตตกอยู่เลยค่ะ มันโหวง และอยากร้องไห้เท่านั้น
ในบางทีเราก็คิดนะคะว่าปัญหาที่เราเจอมันอาจจะไม่ได้ใหญ่มาก แต่ทำไมเราถึงได้รู้สึกแย่ขนาดนี้ เราเด็กเกินไปหรือป่าว แล้วเมื่อไหร่เราจะหายจากความรู้สึกนี้ได้ซักที