**แชมป์ซีเกมส์สมัยที่ 12 ของทีมวอลเลย์บอลสาวไทย กับ อีกหนึ่งหน้าความทรงจำ**

ใครจะไปรู้ว่าความรู้สึกที่ได้มาเล่นในนามทีมชาติครั้งแรกมันเป็นอย่างไร
ใครจะไปรู้ว่าความรู้สึกของนักกีฬาตอนอยู่ในสนามนั้นจะเป็นอย่างไร
ใครจะไปรู้ว่าแผนของโค้ชอ๊อดในการมาครั้งนี้จริงๆแล้วมันคืออะไร
ใครจะไปรู้ว่าการเป็นเด็กรุ่นใหม่ลงมาในสนามใหม่ๆ เกมการแข่งขันใหม่ๆ ความกดดันใหม่ๆมันเป็นอย่างไร
ใครจะไปรู้ว่าเวลาที่รุ่นพี่ได้ช่วยประคองรุ่นน้องวันนี้ วันต่อไปมันมีค่าอย่างไร...
ใครจะไปรู้ว่าวันนี้อาจจะเป็นซีเกมส์ครั้งสุดท้ายของใครบางคน...
ใครจะไปรู้ว่าอีก2ปีข้างหน้า ซีเกมส์ครั้งหน้ากำลังจะเป็นครั้งแรกของใครอีกหลายคน...
ใครจะไปรู้ว่ารอยยิ้มที่เราเห็นอยู่ในสนาม จริงๆแล้วมันหมายถึงอะไร...
ใครจะไปรู้ว่ากองเชียร์ที่เห็นๆอยู่นี้ จะมีไปได้อีกนานแค่ไหน...
ใครจะรู้ว่าเมื่อทุกคนก้าวเท้าออกจากสนามวันนี้ วันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร...



แต่วันนี้...
ทุกคนได้ทำหน้าที่อย่างเต็มที่ในฐานะตัวแทนทีมชาติ ในฐานะแชมป์ 10 สมัยติดต่อกัน และเป็นแชมป์ซีเกมส์สมัยที่ 12
ได้ทำให้เหรียญทองที่มันอาจจะดูธรรมดาในวันนี้ แต่เป็นเหมือนไม้ส่งต่อในสนามวิ่งให้กับเด็กรุ่นใหม่ที่เต็มไปด้วยคู่แข่ง และกองเชียร์ที่อยู่รอบล้อมเต็มไปหมด

วันนี้เราอาจจะไม่ต้องดีใจมากมายเหมือนกับแมทซ์ใหญ่ๆ แต่มันก็คือ "ความสุข" แฟนวอลเลย์บอลอย่างเราสุดท้ายก็ต้องการแค่นี้แหละ ปลื้มโมเม้นท์โกลเดนท์พอยต์และโค้ชส่งยายลง และตอนสุดท้ายที่ยายกระโดดกอดมากๆ



ไม่รู้ว่าแต่ละคนจะดีใจกันมากน้อยแค่ไหนสำหรับเหรียญนี้ สำหรับเราทัวร์นี้ก็เสมือนเป็นทัวร์เติมน้ำมัน เชื่อว่าเมื่อถึงเวลาที่เราต้องแล่นสู่ถนนจริง วันนั้นเครื่องเราก็จะพร้อมไปสู่เป้าหมาย ไปสู่เส้นทางจริงๆที่ทุกคนตั้งหน้าตั้งตารอ....

We fall as one. We rise as one.