การลาออกจากที่ทำงานทำให้เกิดความรู้สึกผิด จริงหรออออ!!!

ก่อนอื่นต้องบอกว่ามาเป็นคนเล่าเรื่องไม่เก่งนะ เริ่มเลยแล้วกัน...เราทำงานที่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง ประมาณเกือบๆ 2 ปี หลังจากเรียนจบ มันดีอย่างได้ประสบการทำงาน ได้เรียนรู้งานหลายๆอย่างในแผนก แต่ก็รู้ๆว่าบริษัททุกแห่งจะเป็นเหมือนกันคือเพื่อนร่วมงาน (เข้าสุภาษิตที่ว่าคับที่อยู่ได้คับใจอยู่ยาก กันเลยที่เดียว0×0) เราทำงานที่นี่เพราะญาติเพื่อนเขาชวนมา ด้วยความที่ว่าจบใหม่ ยังหางานไม่ได้เลยลองดูก่อนเผื่อมันจะwork แต่ทำไกลบ้านมากเลยนะ แต่ทำไปทำมาหัวหน้าแผนกเราเขาก็ให้ทำรัยก็ทำใช่มั้ย พอเรียนรู้งานตรงนี้ได้แล้ว ก็ย้ายให้ไปทำอีกอย่างหนึ่ง และเหมือนเดิม พอทำได้แล้ว ก็ย้ายไปทำอีกอย่างหนึ่ง จนเราทำได้ทั้งแผนกแล้ว (แต่มันมีข้อดีนะได้เรียนรู้หลายงาน )แต่พอคนเป็นงานแล้วจะโดนใช้ให้มาทำหน้าที่นี้แทนกันเลย แต่ทั้งๆที่ไม่ใช่หน้าที่ตัวเองแต่ต้องทำ คือก็ประมาเดียวกันก็ช่วยกันทำประมาณนี้ แต่แค่บางคนนะ แต่งานเราจะเป็นประเภทแบบ คนอื่นช่วยไม่ได้แต่ไปทำช่วยคนอื่นได้ มันจะเชื่อมโยงกับสามแผนกในแผนกเรางานช่วยคนอื่นได้ บางคนมีธุระ ก็จะให้ช่วยมาทำให้หน่อย แต่กลายเป็นว่าให้ช่วยแบบถาวร ไม่มีความเกรงใจกันเลยว่าเออ เราก็อยากพักผ่อนนะ มันก็เหนื่อยเป็นรัยประมาณนี้ อะพอให้มาช่วยบุปเลยทำให้คนที่ทำงานในส่วนนี้ขีเกียจมาทำเลยโยนงานตัวเองให้คนอื่นอยุ่เรื่อยๆ ณ จุดนี้ มันเหนื่อยและท้อ งานเรา เราก็ต้องทำ งานคนอื่นก็ต้องช่วย มันกลายเป็นคนกดดันตรงนี้ไปเลยนะ ลำพังเหนื่อยอยู่แล้ว งานยังไม่มีใครมีน้ำใจจะช่วยเลย มีแต่คนเห็นแก่ตัวทั้งนั้น ด้วยความที่ว่า บริษัท นี้เป็นอะรัยที่แบบ แบบนี้มันมีด้วยหรอ วัดมาตรฐานการทำงานด้วยความพอใจ เงินเดือนไม่ขึ้น งานเยอะ กลับค่ำ  วันหยุดไม่มี พักร้อนไม่มี ลา ก็ลาไม่ได้ เพราะงานเรามันไม่มีคัยทำช่วยได้เลย แต่งานคนอื่นมีคนแทนได้ หัวหน้าก็ไม่สนใจ ที่จะหาคัยมาช่วยเผื่อฉุกเฉินได้ (ทนมาได้งัยไม่รู้ขนาดไม่สบายยังไม่กล้าลา กลัวงานไม่มีคัยทำ เป็นไข้ตัวร้อนก็ดูแลตัวเองเห่ะ หัวหน้าไม่ถามซักคำ ) ไม่รู้เขาเป็นหัวหน้าได้ยังงัย ไม่ให้ใจลูกน้องเลย เอาแค่ว่าทำงานให้ทันไปวันๆ ก็พอ พอทนมาได้สักพัก (ก็นานนะ ปีกว่าๆ เลย นะนั้น )เพราะเงินตัวเดียวจริงๆ แต่ร่างกายไม่ไหวแล้วงัย ไม่ค่อยได้พักเท่ารัย ตื่นเช้า นอนดึก กว่าจะหาของกิน กว่าจะกลับห้องอาบน้ำนอนเห้ออออ ต้องแข่งกะเวลาเยอะๆ มันจะมีจุดอิ่มตัว ณ จุดๆนั้นของมันใช่มั้ย พอถึงตรงนี้ เราเลยขอลาออกดีกว่า เพราะชีวิต ไหนๆมันคงไม่ก้าวหน้ากว่านี้ (เพราะรู้ตัวเองดี ทำงานดีแค่ไหน ก็ได้อยู่แค่ตรงนี้เล้ะ) พอเรายื่นใบลาออกบุป จะมีคนสองประเภทคือ 1 ออกทำมั้ย ออกไปไหน ออกแล้วจะไปทำอะรัยเกี่ยวกะชีวิตเยอะกว่า พ่อ แม่ อีกนะ คงรู้นะคนประเภทนี้เรียกว่าอะรัยย  ประเภทที่ 2 อ้าว!  ออกทำมั่ยล่ะ $#@/&$#@!*#@#$£¥€£@!#$×+¥₩ โชคดีนะ อืมๆๆๆ ไม่กลัวนะงานนะเยอะแค่ไหนทำได้หมด แต่มันจะมีคนประเภท วุ่นวายกะชีวิตเราเยอะ กะงานเนี่ยเล่ะ มันไม่มีความยุติธรรมเลยใช่มั้ยยยย ตอนที่ลาออกมาก็กลับบ้านเลย ไปหาเอาข้างหน้าก็ได้ ประสบการณ์หลายๆ สอนเราได้เยอะ ทำให้ได้อะรัยมาก็เยอะ ทั้งเพื่อน ร่วมงานที่ดีบ้างไม่ดีบ้างปนกันไป มีความรู้สึกอย่างหนึ่งหลังจากที่ได้คุยกันคนที่มาทำงานต่อจากเรา ที่ลาออกมา นี้ช้านผิดมาหรอ ที่ลาออก แล้วทำให้คนอื่นเขาวุ่นวายกัน แต่เราจะสนิทกะพี่ที่ทำงานคนหนึ่งที่ออกไปแล้ว เลยถามเขาว่า นี้เราผิดหรอที่ลาออกมา ความกดดันมันเยอะอ้ะ ให้ทำยังงัยล่ะ มันแก้ปัญหา ตรงนี้ไม่ได้ หัวหน้าก็ไม่สนใจ จะให้ทำยังงัย ลาออกมาง่ายกว่ามั้ย แต่ใช่ว่าปัญหามันมีแต่แก้ไม่ได้ แต่หัวหน้าไม่แก้เอง มันทำให้เกิดความรู้สึกผิดว่าที่ลาออกมันเพราะอะรัย หลายคนที่ออกไปก็มีเหตุผลที่คล้ายๆกันอยุ่ นี้กลายเป็นว่าทำให้คนอื่นวุ่นวายหรอเนี้ยยยย เห้อ.... ขอถามคนที่อ่านจบบ้างว่ามีคัยมีความรู้สึกแบบนี้เหมือนเรามั่ย (ปล. เรื่องนี้ยาวๆๆๆมาก แต่ย่อมาแล้ว อยากถามรัยหลังไมค์ได้นะจร้า) ระบายยยยยหน่อยนะ ขอบคุณคนที่อ่านจบจร้าาาา