ผมก็ไม่รู้นะว่าทำไมผมถึงเริ่มเก็บเงินมาตั้งแต่เด็ก
ไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าอยากได้อะไรทำไมถึงไม่ยอมโวยวายขอพ่อแม่
ถึงเงินเก็บที่ผมจะไม่ได้เยอะแยะ แต่มันคือความภูมิใจ
เวลาผมจะใช้เงินซื้อของ ผมจะคิดก่อนว่ามันสมเหตุสมผลรึเปล่า
มันแพงกว่าที่ควรจะเป็นรึเปล่า หรือว่าถ้ามันสมเหตุสมผล
แล้วของที่เราซื้อมามันได้ใช้จริงๆรีเปล่า คำถามพวกนี้จะขึ้นมาในหัวผมก่อนเลย
เช่น เวลาซื้อข้าวที่ห้าง ถ้ามีข้าวมันไก่ 60 บาท กับข้าวหมูเกาหลี 60 บาท
ให้เลือก ผมก็เลือกข้าวหมูเกาหลี เพราะข้าวมันไก่ 60 บาท ผมว่าค่อนข้างแพงไป
และอีกอย่างที่หมู่บ้านผมไม่มีข้าวหมูเกาหลีขาย
หรือ
ถ้าต้องเลือกระหว่างนั่งรถแท๊กซี่เย็นๆ สบายๆ กลับบ้าน ราคา 100
กับนั่งรถเม 12 บาท ลำบากกว่า นานกว่า ผมก็เลือกรถเม
แล้วค่อยกลับบ้านมาล้างหน้า ล้างตัวทาแป้งอะไรไป
แต่ถ้าต้องไปธุระ แล้วสายมากๆแล้ว ผมก็ขึ้นแท๊กซี่โดยไม่ลังเลได้เลย
หรือ
จะซื้อของใหญ่ๆ ราคาเป็นหมื่น เช่นกล้องอะไรพวกนี้
ผมก็เลือกนาน เลือกเยอะ เอาที่เราชอบจริงๆ จนไม่ได้ซื้อเพราะแพงเกินไป
และที่บ้านก็มีอยู่ ถึงจะไม่ดีเด่อะไรก็เถอะ อีกอย่างผมคิดว่าซื้อมา
มันก็คงถูกวางทิ้งไว้บนโต๊ะอยู่ดี เสียดายเงิน รอจนกว่าจะไม่รู้สึกเสียดาย
หรือหาเงินมาได้ด้วยความสามารถของตัวเองก่อนค่อยซื้อดีกว่า
แต่ไม่ใช่ว่าผมจะคิดแบบนี้กับทุกๆอย่างนะ บางอย่างที่อยากได้
ผมก็คิดนิดนึง แล้วซื้อเลย ถ้าอยากได้จริงๆ หรือของขวัญที่ให้พี่ ให้น้อง
ให้แฟน ผมก็ซื้อให้ นอกจากจะคิดไม่ออกจริงๆว่าจะซื้ออะไรให้ดี
ไปเที่ยว ดูหนัง แบบคนปกติทั่วไปผมก็ไป ไปสังสรรค์กับเพื่อน
ต้องหารกันผมก็จ่าย ไม่เคยเบี้ยว เพื่อนยืมเงินผมก็ให้(ถ้าชัวว่าจะได้คืนนะ)
ไอเรื่องกล้องเนี้ยไม่ได้ซื้อจนแฟนผมมองว่าผมเป็นคนขี้งกไปเลยล่ะ
เรียกว่าอคติเลยก็ว่าได้ แล้วเวลาจะซื้ออะไรที่ค่อนข้างแพงหน่อย เค้าจะถามทันที
ซื้อจริงหรอ ไม่เชื่อหรอกว่าจะซื้อ เอาแน่หรอ ไม่ซื้อหรอกเชื่อได้ จนทะเลาะกันเลย
ผมว่ามันดูค่อนข้างดูถูกกันยังไงไม่รู้อะในความรู้สึกผม
อย่างเวลาเค้าจะซื้ออะไรแพงๆ ซื้อโดยไม่คิดผมก็จะปราม
จะถามว่ามันจำเป็นหรอ มันได้ใช้แค่ครั้งเดียวรึเปล่า มันแพงเกินไปรึเปล่า
เพราะผมคิดว่าคนที่หาเงินมาจริงๆไม่ใช่ผม แม่เหนื่อยขนาดไหนกว่าจะได้เงินมาแต่ละบาท
และบางทีผมก็คิดว่าถ้ามีอะไรฉุกเฉินจริงๆ ไอ้เงินเก็บพวกเนี้ยมันจะช่วยเราได้
เช่น ก่อนหน้านี้แม่มีปัญหาเรื่องเงิน แม่มาขอยืมเงินผม ผมก็ให้ไปเกือบทั้งหมดโดยไม่ลังเล
คิดด้วยซ้ำว่าไม่จำเป็นที่แม่จะต้องคืน เพราะทั้งหมดเป็นเงินของแม่ทั้งสิ้น
ไอ้คำว่าขี้งกเนี้ยมันเกือบๆจะเป็นการเห็นแก่ตัวแล้วใช่มั้ย เชิงๆว่าไม่แบ่งปัน ไม่ให้ อะไรประมาณนี้
ทั้งหมดที่ผมเล่ามานี้มันคือความขี้งกใช่มั้ย ผมสงสัย ผมอยากรู้
ถ้าเสียงส่วนใหญ่บอกว่าผมขี้งก ผมคงต้องมาปรับปรุงตัวเอง ใช้เงินให้ง่ายขึ้นกว่านี้ใช่มั้ย
เวลาโดนคนที่รักบอกว่าเราขี้งกนี่มันรู้สึกแย่จัง
ไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าอยากได้อะไรทำไมถึงไม่ยอมโวยวายขอพ่อแม่
ถึงเงินเก็บที่ผมจะไม่ได้เยอะแยะ แต่มันคือความภูมิใจ
เวลาผมจะใช้เงินซื้อของ ผมจะคิดก่อนว่ามันสมเหตุสมผลรึเปล่า
มันแพงกว่าที่ควรจะเป็นรึเปล่า หรือว่าถ้ามันสมเหตุสมผล
แล้วของที่เราซื้อมามันได้ใช้จริงๆรีเปล่า คำถามพวกนี้จะขึ้นมาในหัวผมก่อนเลย
เช่น เวลาซื้อข้าวที่ห้าง ถ้ามีข้าวมันไก่ 60 บาท กับข้าวหมูเกาหลี 60 บาท
ให้เลือก ผมก็เลือกข้าวหมูเกาหลี เพราะข้าวมันไก่ 60 บาท ผมว่าค่อนข้างแพงไป
และอีกอย่างที่หมู่บ้านผมไม่มีข้าวหมูเกาหลีขาย
หรือ
ถ้าต้องเลือกระหว่างนั่งรถแท๊กซี่เย็นๆ สบายๆ กลับบ้าน ราคา 100
กับนั่งรถเม 12 บาท ลำบากกว่า นานกว่า ผมก็เลือกรถเม
แล้วค่อยกลับบ้านมาล้างหน้า ล้างตัวทาแป้งอะไรไป
แต่ถ้าต้องไปธุระ แล้วสายมากๆแล้ว ผมก็ขึ้นแท๊กซี่โดยไม่ลังเลได้เลย
หรือ
จะซื้อของใหญ่ๆ ราคาเป็นหมื่น เช่นกล้องอะไรพวกนี้
ผมก็เลือกนาน เลือกเยอะ เอาที่เราชอบจริงๆ จนไม่ได้ซื้อเพราะแพงเกินไป
และที่บ้านก็มีอยู่ ถึงจะไม่ดีเด่อะไรก็เถอะ อีกอย่างผมคิดว่าซื้อมา
มันก็คงถูกวางทิ้งไว้บนโต๊ะอยู่ดี เสียดายเงิน รอจนกว่าจะไม่รู้สึกเสียดาย
หรือหาเงินมาได้ด้วยความสามารถของตัวเองก่อนค่อยซื้อดีกว่า
แต่ไม่ใช่ว่าผมจะคิดแบบนี้กับทุกๆอย่างนะ บางอย่างที่อยากได้
ผมก็คิดนิดนึง แล้วซื้อเลย ถ้าอยากได้จริงๆ หรือของขวัญที่ให้พี่ ให้น้อง
ให้แฟน ผมก็ซื้อให้ นอกจากจะคิดไม่ออกจริงๆว่าจะซื้ออะไรให้ดี
ไปเที่ยว ดูหนัง แบบคนปกติทั่วไปผมก็ไป ไปสังสรรค์กับเพื่อน
ต้องหารกันผมก็จ่าย ไม่เคยเบี้ยว เพื่อนยืมเงินผมก็ให้(ถ้าชัวว่าจะได้คืนนะ)
ไอเรื่องกล้องเนี้ยไม่ได้ซื้อจนแฟนผมมองว่าผมเป็นคนขี้งกไปเลยล่ะ
เรียกว่าอคติเลยก็ว่าได้ แล้วเวลาจะซื้ออะไรที่ค่อนข้างแพงหน่อย เค้าจะถามทันที
ซื้อจริงหรอ ไม่เชื่อหรอกว่าจะซื้อ เอาแน่หรอ ไม่ซื้อหรอกเชื่อได้ จนทะเลาะกันเลย
ผมว่ามันดูค่อนข้างดูถูกกันยังไงไม่รู้อะในความรู้สึกผม
อย่างเวลาเค้าจะซื้ออะไรแพงๆ ซื้อโดยไม่คิดผมก็จะปราม
จะถามว่ามันจำเป็นหรอ มันได้ใช้แค่ครั้งเดียวรึเปล่า มันแพงเกินไปรึเปล่า
เพราะผมคิดว่าคนที่หาเงินมาจริงๆไม่ใช่ผม แม่เหนื่อยขนาดไหนกว่าจะได้เงินมาแต่ละบาท
และบางทีผมก็คิดว่าถ้ามีอะไรฉุกเฉินจริงๆ ไอ้เงินเก็บพวกเนี้ยมันจะช่วยเราได้
เช่น ก่อนหน้านี้แม่มีปัญหาเรื่องเงิน แม่มาขอยืมเงินผม ผมก็ให้ไปเกือบทั้งหมดโดยไม่ลังเล
คิดด้วยซ้ำว่าไม่จำเป็นที่แม่จะต้องคืน เพราะทั้งหมดเป็นเงินของแม่ทั้งสิ้น
ไอ้คำว่าขี้งกเนี้ยมันเกือบๆจะเป็นการเห็นแก่ตัวแล้วใช่มั้ย เชิงๆว่าไม่แบ่งปัน ไม่ให้ อะไรประมาณนี้
ทั้งหมดที่ผมเล่ามานี้มันคือความขี้งกใช่มั้ย ผมสงสัย ผมอยากรู้
ถ้าเสียงส่วนใหญ่บอกว่าผมขี้งก ผมคงต้องมาปรับปรุงตัวเอง ใช้เงินให้ง่ายขึ้นกว่านี้ใช่มั้ย