ผมกำลังรอคำตอบจากแฟนครับ เพราะเธอบอกผมว่าเธอสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง

ตอนนี้ผมกำลังรอคำตอบจากแฟนผมอยู่ เค้าบอกเค้าสับสน  เรารู้จักกันมาปีกว่าๆละแต่เป็นกันได้ประมาณเกือบๆปี เราทะเลาะกันบ่อยช่วงหลังๆนี้ประมาณเดือนละครั้งเลย  ผมเป็นทหารเกณท์(จับใบแดงหลังผ่อนผันเสร็จ)เลยไม่มีเวลาทีจะได้เจอกันอย่างที่ใจคิดได้เจอเฉพาะช่วงผลัดลา ช่วงอยู่ในค่ายเราก็คุยกันตลอดคุยกันดีด้วย  แต่พอช่วงผลัดลาแล้วเราเจอกันมันมักเกิดเรื่องให้เราต้องทะเลาะกันตลอด  อย่างก่อนหน้านี้ผมนัดเจอแฟนหลังออกค่ายมาหนึ่งวัน แต่วันก่อนหน้านั้นเธอดันไปอ่านคอมเม้นที่ผมคุยกันกะเพื่อนแชวเรื่องแฟนเพื่อนกะเพื่อนเรื่องมอบของขวัญวันเกิด (18+) แล้วก็โดนเพื่อนแชวกลับ  พอมาถึงวันที่นัดเจอกันเธอโพสมาก่อนเลยว่า    กลัว  20+ตลอด  แรกเราก็นึกว่าแชวเล่นเฉยๆเพราะเธอชอบแชวอยู่แล้ว  แต่พอมาเจอกันจริงเธอบอกกลัวจริงๆกลัวเราจะทำมิดีมิร้ายเธอ  เราเสียใจมากถึงขั้นร้องให้เพราะตลอดเวลาที่เราคบกันเราไม่เคยคิดที่จะล่วงเกินเธอเลย เรามอบให้แต่ความห่วงใยความหวังดีแล้วสิ่งที่เราได้กลับมาเป็นความกลัวความไม่ไว้ใจแทน กลายเป็นว่าจากจะได้เที่ยวเป็นการมาทะเลาะและปรับความเข้าใจกันแทน  แล้ววันหยุดที่ผมรอคอยก็หายไป(ผมขอลาได้แค่2วัน)  เราก็เลยต้องมาปรับความเข้าใจกันทางโทรศัพย์ต่อหลังจากผมกลับเข้าค่าย  แล้วทุกอย่างก็ดีขึ้นเหมือนเดิมเราพูดคุยกันเหมือนเดิมทุกอย่างหวานๆ  ได้อีกประมาณเดือนครึ่งตานี้ผมได้ผลัดลา 10 วันจึงเป็นโอกาสให้เราได้เจอกันอีก  เราเจอกันวันถัดมาหลังผมออกค่ายมาเลยผมไปรอเธอสอบสัมภาษณ์งาน  จากนั้นก็มีเวลาได้พาเธอไปกินขนมหวานไอติมกัน มันมีความสุขมากรู้สึกถึงช่วงเวลาแห่งความรักเลย  จากนั้นผมก็พาเธอไปชื้อของต่อที่ห้าง  เดินจับมือกันเดิน มีแอบจับแก้มกันบ้างแค่นั้น  แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรมากกว่านี้  ผมเห็นรอยยิ้มเธอเธอมีความสุขผมรู้สึกได้  จากนั้นผมก็ส่งเธอกลับบ้าน  เธอบอกผมว่าพรุ้งนี้จะได้เข้ามาในเมืองอีกผมเลยบอกว่าเราอาจได้เจอกัน  พอถึงอีกวันผมก็ส่งข้อความไปหาว่าทำธุระเสร็จยังกินไอติมไหม  แล้วเธอก็บอกว่าบ่ายสองเสร็จเดี่ยวโทรหา  เราก็เลยรอรอจนบ่ายสามครึ่งเธอก็ไม่โทรมาเราก็เลยส่งขอความไปหาว่าถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะ  แล้วเธอก็โทรกลับมาบอกว่าเพิ่งเสร็จธุระ  ด้วยความงอลเราเลยตอบไปว่าตาหน้าถ้าเกิดทำธุระไม่เสร็จก็ช่วยส่งข่าวมาหน่อยจะได้ไม่รอ  แต่ก็ไม่ได้แสดงอารมว่าโกรธนะแค่น้อยใจ  แล้วเราก็วางสายไปบอกให้เธอกลับบ้านดีๆละกันเพราะเราต้องเดินทางกลับบ้านแล้วหาครอบครัวพอดีจองตั๋วรถไว้แล้วแค่อยากเจอหน้าก่อนกลับ  จากนั้นเธอก็มาบอกทีหลังว่าที่ไม่ได้ส่งข่าวเพราะเสียใจ  เสียใจที่มีคนโทรมาหาเธอและเราให้ฟังว่าเมื่อวานเจอเธอเดินกะผู้ชายในห้างชึ่งก็คือเราแสดงพฤติกรรมไม่เหมาะสม  เธอเครีดมาก  ผมก็งงๆมึนๆไปเหมือนกันเพราะคนที่มาบอกเธอค่อนข้างเป็นคนที่เธอนับถือ  เราก็ไม่รู้ทำไงเพราะเราสองคนก็อายุ25ปีกันแล้วก็ไม่ได้เด็กและสิ่งที่เราทำก็ไม่ได้เป็นพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมขนาดนั้น  เราเลยปลอบใจเธอไปบอกให้เธอค่อยๆคิด สิ่งที่เราทำก็ไม่ได้ผิดร้ายแรงก็แค่ระวังตัวเวลาเราอยู่ต่อหน้าที่สาธารณะก็พอ  เราบอกว่าตอนเรารักกันก็มีแต่เราที่รู้ ตอนเธอเสียใจก็มีแต่เรากะครอบครัวที่ให้คำปรึกษา  ก็บอกว่าอย่าเสียใจกะคำพูดนี้เลยเก็บมาคิดมาระวังตัวได้แต่อย่าใส่ใจมาเครียดให้มาก  หลังจากนั้นเราก็เหมือนจะเข้าใจกันดี  แต่เธอกลับพยายามหายไปจากชีวิตผมคุยกันน้อยมากมีตอบข้อความช่วงเช้ากะมาตอบอีกทีตอนทุ่มสองทุ่ม ชึ้งในช่วงตลอดวันผมก็จะพยายามส่งข้อความหาตลอดถามว่าเป็นไงมั้งกินไรหรือยัง  ป่วยหายหรือยังอาการดีขึ้นไหม (เธอเป็นโรคแพ้ง่าย) แต่เธอก็ไม่ตอบมาตอบอีกทีก็ทุ่มสั้นๆแล้วก็หายไป  เราพยายามชวนคุยแต่เธอก็ตอบสั้นเหมือนเดิม  พอถึงตอนดึกชึ้งมักเป็นช่วงที่เราคุยกันเธอก็จะมาช่วงห้าทุ่มครึ่ง  แล้วก็เปิดด้วยคำถามว่าง่วงไหม  น้ำเสียงแบบชาๆ  เราเหมือนรับรู้ในความรู้สึกว่าเธอไม่อยากคุย  แต่เราก็พยายามคุยด้วยดีนะพยายามชวนคุยเหมือนเดิมเฮฮาแต่มันกลับดูเธอนิ่งๆเบื่อๆ  เป็นแบบนี้มาสองสามวันติดกัน  พอมาอีกวันผมเลยถามว่าเป็นอะไรมีอะไรหรือป่าว เธอดูเปลื่อนไปนะ  เธอก็บอกว่าสับสน  สับสนทุกเรื่อง  เราถามว่ารักเราอยู่ไหมเธอก็ตอบว่าถ้าเป็นช่วงก่อนตอบได้ทันทีว่ารักแต่ตอนนี้สับสน  ผมเลยบอกให้เธอกลับไปคิดดูไม่ต้องตอบตอนนี้ก็ได้  คิดดูก่อนว่ายังรักยังอยากมีเราอยู่ข้างๆอีกไหม  ผมก็บอกเธอว่าผมรักเธอนะ

ตอนนี้ผมก็เลยต้องรอรอด้วยความหวัง  ผมรักเค้ามาก มากพอที่จะเดินออกโดยดีหากเค้าเลือกที่จะไปจากผม  จะไม่ยื้อ แต่จะคอยห่วงใยอยู่ห่างๆรอดูเค้าในวันที่เค้าท้อแท้  เค้าเป็นคนอ่อนไหวถึงภายนอกจะดูห้าวๆแมนๆก็ตาม  ผมก็ไม่รู้ต้องทำยังไงเหมือนกัน  ผมรักเธอครับ