เท่าที่สังเกตมา หนังจีน/ฝรั่งย้อนยุคจะใช้สรรพนามพื้นฐานวนอยู่ที่ ท่าน ข้า เจ้า
- ท่าน ใช้เรียกคู่สนทนาที่ฐานะสูงกว่า หรือคนที่ตัวเองต้องการให้เกียรติด้วย (ยกตัวอย่างเช่น ตอนที่กษัตริย์หรือฮ่องเต้พูดกับขุนนางชั้นสูง)
- ข้า ใช้เรียกตัวเองในแทบทุกกรณี ยกเว้นเวลาคุยกับกษัตริย์หรือคนที่มีฐานะเฉพาะในหนังจีนเช่น อาจารย์ นักบวช
- เจ้า ใช้พูดกับคนที่มีฐานะเสมอกัน แต่ไม่จำเป็นต้องให้เกียรติกันมากนัก หรือคุยกับคนที่มีศักดิ์ต่ำกว่า

แต่พอมาดูหนังไทยย้อนยุค สรรพนามที่ใช้จะซับซ้อนกว่า หนังจีน/ฝรั่งย้อนยุค
ข้า-เจ้า จะใช้เฉพาะกรณีที่คนชั้นสูงคุยกันกับคู่สนทนาที่ตัวเองไม่ต้องให้เกียรติกันมากนัก แต่ไม่ได้ฐานะต่ำกว่ามาก
ข้า- ท่าน จะใช้เฉพาะกรณีที่คนชั้นสูงคุยกับคนที่ต้องการให้เกียรติด้วย

อย่างไรก็ตาม ในระดับบุคคลนอกวงราชการ ก็จะใช้สรรพนาม ข้า-เอ็ง  กู-mung กันเป็นส่วนใหญ่
คนชั้นสูงเวลาที่โมโห หรือในกรณีที่ตัวเองไม่ให้เกียรติคนที่คุยด้วยอย่างรุนแรง ก็จะใช้ ข้า-เอ็ง  กู-mung ด้วยเหมือนกัน

ผมเลยสงสัยครับว่า ทำไมเวลาแปลบทหนังจีน/ฝรั่งย้อนยุค ผู้แปลถึงไม่ได้นำสรรพนาม ข้า-เอ็ง  กู-mung มาใช้เหมือนหนังไทย
ทั้งๆที่บริบทที่ไม่เป็นทางการ หรือหยาบคายมันก็มีเหมือนกับหนังไทย เช่นกัน  

แต่โดยส่วนตัวแล้ว ผมก็ไม่อยากให้เอา ข้า-เอ็ง  กู-mung มาใส่ในหนังจีน/ฝรั่งหรอกนะครับ

ถ้าใส่เข้ามาจริงๆคงรู้สึกพิลึกๆ มันไม่ชินเอาเสียเลย

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
"เอ็งไม่รู้  ha อะไร ไอ้จ้อน!"  


"ด่านฤทธิ์ ท่ากระเรียน เอ็งคือจันทร์ในใจข้า"


"ไอ้เนตร ! ในการละเล่นชิงบัลลังค์น่ะ mungไม่ชนะ mungก็ตาย"


"อ้ายพระยาเปา! 　mung มันช่างกำแหง"



"เอี้ยก้วย เมื่อกี้เอ็งกระฉูดเมือกใส่ข้า"