คือเรื่องมีอยู่ว่าเราคบกับแฟนมาสี่ปีกว่าๆ เรารักกันมาก และไม่มีวี่แววว่าจะเลิกกันเลย จนกระทั่งเวลาผ่านไป สามปี เราจบม.6 แล้วมันเป็นช่วงปิดเทอมอาเซียน 6 เดือน แล้วแฟนเราไปเรียนซัมเมอร์ที่ต่างจังหวัด และช่วงนี้แหละค่ะที่ทำให้เราสองคนทะเลาะกันบ่อยมาก โดยไม่รู้เลยว่าเพราะอะไร
(ขอบอกก่อนว่าแฟนเราเจ้าชู้มากแต่เราก็รับได้และยอมทุกอย่าง) บอกก่อนว่าเราให้แฟนไปอยู่ห้องเราตอนไปเรียนซัมเมอร์ และวันนึงเรารู้สึกแปลกๆนึกยังไงไม่รู้ เราเลยนั่งรถไปหาแฟน เราก็ไม่เอะใจอะไร พอไปถึงเราก็ไขกุญแจเข้าไป อ้ออลืมบอกไปว่าเรามีกุญแจสำรองอีกดอกค่ะ พอเปิดเข้าไปแล้วเจอแฟนเราอยู่กับผู้หญิงค่ะ คือตอนนั้นเราทำอะไรไม่ถูกเลย เราอึ้งมากก เราวิ่งลงไปข้างล่างแบบวิ่งไปเรื่อยๆแบบไม่มีจุดหมาย คือตอนนั้นมันตื้อไปหมด
หลังจากนั้นเราตั้งสติได้เราเลยมาคุยกับแฟนเราดีๆ ว่าจะเอายังไง เราไม่รู้นะคะว่านี่คือครั้งที่เท่าไหร่ แต่เรายังรักเขา เราเลยให้โอกาสเขาค่ะ เขาบอกว่าที่ผ่านมาเขาขอโทษ ผู้หญิงที่ผ่านมาในชีวิตเค้าทั้งหมด เขาไม่ได้รักเลย มันก็แค่ชั่วคราว เขาเลยขอโอกาสเราอีกครั้ง แต่เราก็ให้นะคะ
แต่ในใจเราเสียใจมากแต่ด้วยความที่รักมากเลยไม่กล้าเลิกคือเข้าใจความรู้สึกว่าตั้งแต่เกิดมามีแฟนคนเดียวมั๊ยคะ 555
พอเวลาผ่านไปมันยิ่งหนักขึ้นทุกวัน เรารู้สึกได้เลยว่าเขาไม่ได้รักเราแล้ว เขาไม่แคร์เราเลยค่ะ จากที่คุยกันทุกวัน วันละหลายชั่วโมง เหลือแค่วันละไม่กี่นาที บางวันก็แทบไม่ได้คุยกัยเลยค่ะ และในที่สุดเราก็เลิกกัน ช่วงเลิกกันใหม่ๆเราเสียใจมากแทบไม่ได้กินไม่ได้นอน หลังจากนั้นสองเดือนเราไปขอเค้าคืนดีเพราะเราอยู่ไม่ได้ เราแทบจะบ้าตาย แต่เขากลับปฏิเสธเราแบบไม่เหลือเยื่อใย
เวลาผ่านไปหนึ่งปีเรายังคิดถึงเค้าอยู่ เราจะเจ็บแทบขาดใจทุกครั้งที่เห็นเขาคบกับใคร ไปไหนกับใคร แต่เราก็ยังทักแชทไปคุยกับเขาอยู่บ่อยๆ ไปหาเขาบ่อยๆเท่าที่มีโอกาส เรารู้ว่าในสิ่งที่เราทำมันโง่ มันไร้ค่า แต่เรารักเขามากแทบจะไม่ได้คิดเรื่องนั้นด้วยซ้ำ
และตอนนี้เวลานี้ เรารู้สึกเสียดายเวลาที่เราเอาไปคิดถึงแต่เขา จนร่างกายทรุดลง จนเราเริ่มทำตัวให้มีค่า เปิดรับสิ่งใหม่ๆเข้ามา และให้ความรักครั้งนี้เป็นบทเรียนที่แสนจะห่วยไปตลอดกาล
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ
ปล.ขออภัยที่พิมวกไปวนมา อาจจะสับสนไปหน่อย เพราะเป็นกระทู้แรก
มาแชร์ประสบการณ์ความรักครั้งแรก และครั้งเดียวตั้งแต่เกิดมา ..
(ขอบอกก่อนว่าแฟนเราเจ้าชู้มากแต่เราก็รับได้และยอมทุกอย่าง) บอกก่อนว่าเราให้แฟนไปอยู่ห้องเราตอนไปเรียนซัมเมอร์ และวันนึงเรารู้สึกแปลกๆนึกยังไงไม่รู้ เราเลยนั่งรถไปหาแฟน เราก็ไม่เอะใจอะไร พอไปถึงเราก็ไขกุญแจเข้าไป อ้ออลืมบอกไปว่าเรามีกุญแจสำรองอีกดอกค่ะ พอเปิดเข้าไปแล้วเจอแฟนเราอยู่กับผู้หญิงค่ะ คือตอนนั้นเราทำอะไรไม่ถูกเลย เราอึ้งมากก เราวิ่งลงไปข้างล่างแบบวิ่งไปเรื่อยๆแบบไม่มีจุดหมาย คือตอนนั้นมันตื้อไปหมด
หลังจากนั้นเราตั้งสติได้เราเลยมาคุยกับแฟนเราดีๆ ว่าจะเอายังไง เราไม่รู้นะคะว่านี่คือครั้งที่เท่าไหร่ แต่เรายังรักเขา เราเลยให้โอกาสเขาค่ะ เขาบอกว่าที่ผ่านมาเขาขอโทษ ผู้หญิงที่ผ่านมาในชีวิตเค้าทั้งหมด เขาไม่ได้รักเลย มันก็แค่ชั่วคราว เขาเลยขอโอกาสเราอีกครั้ง แต่เราก็ให้นะคะ
แต่ในใจเราเสียใจมากแต่ด้วยความที่รักมากเลยไม่กล้าเลิกคือเข้าใจความรู้สึกว่าตั้งแต่เกิดมามีแฟนคนเดียวมั๊ยคะ 555
พอเวลาผ่านไปมันยิ่งหนักขึ้นทุกวัน เรารู้สึกได้เลยว่าเขาไม่ได้รักเราแล้ว เขาไม่แคร์เราเลยค่ะ จากที่คุยกันทุกวัน วันละหลายชั่วโมง เหลือแค่วันละไม่กี่นาที บางวันก็แทบไม่ได้คุยกัยเลยค่ะ และในที่สุดเราก็เลิกกัน ช่วงเลิกกันใหม่ๆเราเสียใจมากแทบไม่ได้กินไม่ได้นอน หลังจากนั้นสองเดือนเราไปขอเค้าคืนดีเพราะเราอยู่ไม่ได้ เราแทบจะบ้าตาย แต่เขากลับปฏิเสธเราแบบไม่เหลือเยื่อใย
เวลาผ่านไปหนึ่งปีเรายังคิดถึงเค้าอยู่ เราจะเจ็บแทบขาดใจทุกครั้งที่เห็นเขาคบกับใคร ไปไหนกับใคร แต่เราก็ยังทักแชทไปคุยกับเขาอยู่บ่อยๆ ไปหาเขาบ่อยๆเท่าที่มีโอกาส เรารู้ว่าในสิ่งที่เราทำมันโง่ มันไร้ค่า แต่เรารักเขามากแทบจะไม่ได้คิดเรื่องนั้นด้วยซ้ำ
และตอนนี้เวลานี้ เรารู้สึกเสียดายเวลาที่เราเอาไปคิดถึงแต่เขา จนร่างกายทรุดลง จนเราเริ่มทำตัวให้มีค่า เปิดรับสิ่งใหม่ๆเข้ามา และให้ความรักครั้งนี้เป็นบทเรียนที่แสนจะห่วยไปตลอดกาล
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ
ปล.ขออภัยที่พิมวกไปวนมา อาจจะสับสนไปหน่อย เพราะเป็นกระทู้แรก