ในสมัยพุทธกาลนั้นเราต้องยอมรับว่าผู้เผยแผ่คำสอนเรื่องการดับทุกข์ (พระพุทธเจ้า) คงต้องพบกับความยากลำบากในการอธิบายธรรมให้กับคนป่าและเดียรถีย์สาวกลัทธิต่างๆ ต้องพบกับการโต้แย้ง คำเสียดสีด่าทอ (ในคัมภีร์มีระบุไว้ว่า แลบลิ้นปลิ้นตา) จากผู้ที่เห็นต่าง ซึ่งในยุคนั้นท่านเป็นผู้เดียวที่รู้ถึงวิถีทางแห่งการหลุดพ้น นับว่าโดดเดี่ยวและเดียวดายเอามากๆในการประกาศธรรม

ในห้องศาสนาของเรานั้นก็มีหลวงพี่เตชที่สละเวลามาให้ความรู้เรื่องธรรมะ (อันแท้จริงแบบที่พระพุทธเจ้าสอน) ให้กับพวกเราเสมอ
ก็อย่างที่เห็นๆกันอยู่ว่าการสอนธรรมขั้นสูงให้กับเหล่าฝูงม้าลายนั้นยากเย็นแค่ไหน พระมาพิพม์เรื่องจริงให้อ่าน ให้ทำความเข้าใจ ให้เกิดปัญญา แต่พระโดนด่าโดนเสียดสี (ไม่รู้ว่าระหว่างพิพม์กลุ่มม้าลายนั้นแลบลิ้นปลิ้นตาด้วยหรือไม่) แล้วก็ต้องข้ามช็อตไปที่พระพุทธทาสเสมอ เรียกได้ว่าเป็นวัตรปฏิบัติของเหล่าสาวกลัทธิพุทธนิยายเลยก็ได้

กระผมก็พิพม์ให้อ่านผ่านๆ มิใช่ข้อสรุปใดใด
รักและนับถือเหล่าก๊วนม้าลายดั่งมิตรเสมอเหมือน (เราเสวนาธรรม เหน็บธรรม พอให้สนุกนิดๆหน่อยๆ นี่คือการปฏิบัติธรรมอยู่นะขอรับ ระหว่างท่านกำลังอ่านข้อความในกระทู้นี้อยู่)

ไข่แมว