..เริ่มจากชั้นสมัครเฟสบุ๊กเป็นครั้งแรก เล่นไปเล่นมาก็ไปเจอผู้ชายคนนึงในโลกโซเชี่ยล ก็ได้มีการแอดกันไป คุยกันจีบกัน แต่ก็ไม่ได้เจอหน้ากัน คุยกันไป6 เดือนก็เริ่มรู้สึกผูกพันธ์ ใจอยากคุยแต่กับเขา จนผ่านไป1ปี ก็ยังคุยกันแต่แค่ตัวอักษร แต่ความรู้สึกเรา มันหลงรักเขาไปแล้ว ถึงจะไม่เจอหน้ากัน แต่ใจมันก็รักเขาอ้ะ เคยคิดเสมอนะว่าอยากเจอหน้าเขา แต่บางอย่างทำให้เราพลาดในการเจอกัน คุยกันจนเวลาล่วงเลยมา4ปี เราก็ยังทำตัวเหมือนเดิมเหมือนวันแรกที่เราคุยกัน หน้าก็ไม่ได้เจอ เสียงก็ไม่ได้ยิน ทั้งๆที่เราพยายามอยากจะเจอหน้าเขา แต่เขาก็บ่ายเบี่ยงในการเจอ หรือแม้แต่จะโทรศัพท์ แต่เขาจะพูดเสมอว่ารักชั้นมาก ชั้นคือคนแรกและคนเดียวที่จะรัก ซึ่งตอนนั้นชั้นไม่พอใจและคิดมาตลอดว่าเขามีอะไรปิดบัง หรือเขามีใคร ตอนนั้นชั้นคิดมากและสับสนไปหมด ว่าทำไมล่ะ ในเมื่อเรารักกันไม่ใช่หรอ...
ชั้นน้อยใจ ชั้นก็้เริ่มห่างจากเขาคุยกันบ้าง ไม่คุยกันบ้าง ชั้นเริ่มเย็นชาใส่เขา จนวันนึงเขาแอดเพื่อนของพี่สาวชั้นไป แล้วเขาก็คุยกับพี่สาวชั้นว่า "คุณคือพี่สาวของ..ใช่มั้ย" พี่สาวเลยบอกว่า"ใช่ค่ะ" เขาบอกว่า"ผมรักน้องสาวของพี่มากนะครับ แต่ผมไม่เคยเจอเขาเลย ผมมีเหตุผลบางอย่างที่ไม่ได้บอกเขา ผมกลัวว่าเขาจะรังเกียจผมแล้วก็จะทิ้งผมไป ตอนนี้เขาห่างผมไปเรื่อยๆผมยิ่งใจหาย พี่ช่วยผมประเหลาะเขาให้กลับมาคุยกับผมได้มั้ย ผมทำใจไม่ได้"
จนสุดท้ายพี่สาวชั้นก็เลยมาขอร้องให้กลับมาคุยกับเขาเหอะ สงสารเขา ชั้นเลยใจอ่อนกลับมาคุยเหมือนเดิม ตอนนั้นชั้นทำใจแล้วว่าเขาคกับชั้นคงไม่มีวันได้เจอกันแน่นอน จนวันนึงที่ชั้นรอคอยมาตลอดมาถึง เขาขอนัดเจอดิชั้น ชั้นตกใจมากแต่ก็ดีใจสุดๆ เขาก็นัดวันเจอ แต่ก็ไม่ได้โทรคุยนะ ใช้พิมข้อความคุยกันว่าอยู่ตรงนี้ๆ สุดท้ายเราก็ได้เจอกันจริงๆสักที แต่ทว่า.... สิ่งที่ชั้นเคยคิดน้อยใจ โกรธที่เขาไม่ยอมเจอชั้นสักทีตลอดเวลา4ปีที่ผ่านมา เขาเป็นผู้ชายรูปร่างดี แต่งตัวดี หน้าตาดี สูง ขาว แต่.... "เขาเป็นใบ้" พูดไม่ได้ แต่โชคดีที่เขาอ่านออกเขียนได้ เลยไม่ได้เป็นอุปสรรคในการสื่อสาร ชั้นได้แต่ยืนนิ่งแล้วก็น้ำตาไหล ชั้นเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงไม่ยอมเจอชั้นเลย ชั้นไปกอดเขาแล้วร้องไห้โฮเลย แต่ชั้นก็พูดกับเขาชั้นยังรักเขาเหมือนเดิม และก็จะไม่ทิ้งเขา ไม่รังเกียจเขา เขากอดชั้นแน่นน้ำตาไหลเลย .... รัก... ถ้าเขาเป็นของเรา ต่อให้เป็นแบบไหนก็คือรักของเรา จะรักษารักนี้ไปให้นานที่สุด
4ปีกับการรักกันบนตัวอักษร
ชั้นน้อยใจ ชั้นก็้เริ่มห่างจากเขาคุยกันบ้าง ไม่คุยกันบ้าง ชั้นเริ่มเย็นชาใส่เขา จนวันนึงเขาแอดเพื่อนของพี่สาวชั้นไป แล้วเขาก็คุยกับพี่สาวชั้นว่า "คุณคือพี่สาวของ..ใช่มั้ย" พี่สาวเลยบอกว่า"ใช่ค่ะ" เขาบอกว่า"ผมรักน้องสาวของพี่มากนะครับ แต่ผมไม่เคยเจอเขาเลย ผมมีเหตุผลบางอย่างที่ไม่ได้บอกเขา ผมกลัวว่าเขาจะรังเกียจผมแล้วก็จะทิ้งผมไป ตอนนี้เขาห่างผมไปเรื่อยๆผมยิ่งใจหาย พี่ช่วยผมประเหลาะเขาให้กลับมาคุยกับผมได้มั้ย ผมทำใจไม่ได้"
จนสุดท้ายพี่สาวชั้นก็เลยมาขอร้องให้กลับมาคุยกับเขาเหอะ สงสารเขา ชั้นเลยใจอ่อนกลับมาคุยเหมือนเดิม ตอนนั้นชั้นทำใจแล้วว่าเขาคกับชั้นคงไม่มีวันได้เจอกันแน่นอน จนวันนึงที่ชั้นรอคอยมาตลอดมาถึง เขาขอนัดเจอดิชั้น ชั้นตกใจมากแต่ก็ดีใจสุดๆ เขาก็นัดวันเจอ แต่ก็ไม่ได้โทรคุยนะ ใช้พิมข้อความคุยกันว่าอยู่ตรงนี้ๆ สุดท้ายเราก็ได้เจอกันจริงๆสักที แต่ทว่า.... สิ่งที่ชั้นเคยคิดน้อยใจ โกรธที่เขาไม่ยอมเจอชั้นสักทีตลอดเวลา4ปีที่ผ่านมา เขาเป็นผู้ชายรูปร่างดี แต่งตัวดี หน้าตาดี สูง ขาว แต่.... "เขาเป็นใบ้" พูดไม่ได้ แต่โชคดีที่เขาอ่านออกเขียนได้ เลยไม่ได้เป็นอุปสรรคในการสื่อสาร ชั้นได้แต่ยืนนิ่งแล้วก็น้ำตาไหล ชั้นเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงไม่ยอมเจอชั้นเลย ชั้นไปกอดเขาแล้วร้องไห้โฮเลย แต่ชั้นก็พูดกับเขาชั้นยังรักเขาเหมือนเดิม และก็จะไม่ทิ้งเขา ไม่รังเกียจเขา เขากอดชั้นแน่นน้ำตาไหลเลย .... รัก... ถ้าเขาเป็นของเรา ต่อให้เป็นแบบไหนก็คือรักของเรา จะรักษารักนี้ไปให้นานที่สุด